Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Ο Antonio Machado τον ονόμασε "άγγελο της αληθινής ποίησης" και ο Damaso Alonso "έναν μεγάλο ποιητή με φωνή μοναδική" που με το έργο του "εγκαινιάζεται η μοντέρνα ισπανική ποίηση". Ο Pablo Neruda από την μεριά του, γράφει γι’ αυτόν, τους παρακάτω στίχους: "Γλυκιά φωνή μεγάλη, καρδιά θλιμμένη!... Της δυστυχίας ήλιε, αφέντη της βροχής!" Γιος της Ανδαλουσιανής γης ο Gustavo Adolfo Becquer έζησε μια ζωή σκληρή, γεμάτη κακουχίες, μια ζωή που σμίλεψε τον χαρακτήρα του, προικίζοντάς τον με την ευαισθησία και την πνευματικότητα που αποπνέουν οι στίχοι του. Η σκληρή πραγματικ...

"Ο Σταμάτης μελοποιεί 10 ποιήματα του Λόρκα, μας παίρνει από το χέρι και μας πηγαίνει πίσω να πιάσουμε το νήμα το παλιό. Μας κάνει χατίρι που είναι εδώ μαζί μας, πέρασε πια αλλού. Μας ανήκει λιγότερο. Συνδέει την έναρξη του μεταπολεμικού μας διαφωτισμού με το παρόν. Είναι συνεχιστής εκείνων και είναι μόνος του. Ο Λόρκα σηματοδοτεί το Θάνατο, την Αναγέννηση, την αντίσταση του Νότου, και ο Σταμάτης μας βαπτίζει με το Ντουέντε στα νερά της πολύπαθης Μεσογείου, κρατώντας το μύρο που του παραδίδουν ο Χατζιδάκις και ο Θεοδωράκης." Ρένα Θεολογίδου

Ένα τεράστιο θέατρο όπου αναδημιουργείται η ψυχή των πραγμάτων, όπου σχεδιάζονται οι συντεταγμένες, οι αύξουσες και οι φθίνουσες, όπου τα χάσματα συνυφαίνονται με το χάος των σκέψεων στην πορεία, όπου κάθε εικόνα είναι καρπός ενός συγκεκριμένου και ιερού συναισθήματος.

Το θεατρικό ποίημα "Del amor", με τον υπότιτλο "Teatro de animales", γράφτηκε το 1919 από τον Ισπανό ποιητή και θεατρικό συγγραφέα Φεδερίκο Γκαρθία Λόρκα, όταν ήταν 20 ετών. Πρόκειται για ένα αλληγορικό κείμενο που εκδόθηκε για πρώτη φορά στην Ισπανία μόλις το 1997, στην εμβληματική μαύρη σειρά κλασικής λογοτεχνίας των εκδόσεων Catedra, σε μια συλλογή των νεανικών θεατρικών έργων του Γραναδίνου υπό τον τίτλο: Teatro inedito de juventud, σε επιμέλεια του καθηγητή του Πανεπιστημίου της Γρανάδας, Andres Soria Olmedo. Ως εκφραστής του ρεύματος του συμβολισμού, ο Λόρκα αντλεί τ...

ΟΥΤΟΠΙΚΗ ΔΕΡΜΑΤΙΤΙΣ Όταν πέθανε ο πατέρας μου εγώ δεν ήμουν πλάι του κι όμως, ήμουν εκεί. Έζησα την αγωνία του από απόσταση, με μια δερματίτιδα που σχεδίασε στο πρόσωπό μου ένα χάρτη πόνου, θύμιζε την Αφρική ή ένα τσαμπί ξινόμαυρο σταφύλι. Ουτοπική δερματίτις - ήταν η διάγνωση μιας φίλης. Όταν πέθανε ο πατέρας μου εγώ δεν ήμουν πλάι του. Δεν το λέω με ενοχή αλλά σίγουρα με τον πόνο που αναλογεί στο παράλογο της απουσίας, αυτού που ποτέ δεν είναι εκεί, αυτού που έφυγε και που ποτέ πια δεν θα επιστρέψει όσο κι αν επιστρέφει, αυτού που έμαθε να εξαφαν...

Το "Έπος του Ελ Σιντ" (επί λέξει Τραγούδι του δικού μου Σιντ) θεωρείται κορυφαίο έργο της ισπανικής μεσαιωνικής επικής ποίησης, στο ίδιο επίπεδο με το γαλλικό "Τραγούδι του Ρολάνδου", το γερμανικό "Τραγούδι των Νιμπελούνγκεν" ή το αγγλοσαξονικό "Μπέογουλφ", αν και, στην πραγματικότητα, το ήθος του βρίσκεται πολύ πιο κοντά στον βυζαντινό Διγενή Ακρίτη παρά στο γερμανικό έπος. Αυτό οφείλεται στον λιγότερο φανταστικό χαρακτήρα του μεσογειακού έπους και, πάνω απ' όλα, στην κοινή τους φύση ως επών των συνόρων. Το "Έπος του Ελ Σιντ" είναι το έργο που ανέβασε τον Σιντ στον Όλυμπο...