Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Οι Nέγροι πρωτοπαρουσιάστηκαν στο Παρίσι, στο θέατρο Lutece, στις 28 Οκτωβρίου 1959, σε σκηνοθεσία Roger Blin, με σκηνικά και κοστούμια του Andre Acquart, από το θίασο Les Griots. Όλοι οι ηθοποιοί ήταν μαύροι. Το έργο ανεβαίνει σπάνια στη σκηνή λόγω του περιορισμού που έχει θέσει ο συγγραφέας, όλοι οι ηθοποιοί να είναι μαύροι. Ωστόσο, ο Ζενέ επέτρεψε στον Πέτερ Στάιν να χρησιμοποιήσει λευκούς ηθοποιούς στην παράσταση που σκηνοθέτησε το 1983 στη Schaubuhne στο Βερολίνο.

Οι Μύγες είναι έργο με πολλαπλές αναγνώσεις· η ανανέωση του μύθου των Ατρειδών, αλλά και της τραγωδίας εν γένει, η οδύσσεια του ατόμου προς τη διάρρηξη κάθε δεσμού στο όνομα της προσωπικής επιλογής και της ατομικής ελευ-θερίας, αλλά και η συγγραφική αντίσταση απέ-ναντι σε κάθε μορφή εξουσίας, κληροδότησαν στην παγκόσμια δραματουργία ένα ξεχωριστό θεατρικό έργο, πολύτιμο σε νοήματα και περιεχόμενο. Το έργο γράφτηκε το 1943 και είναι βασισμένο στις Χοηφόρους του Αισχύλου. Η σπουδαιότητά του έγκειται όχι μόνο στην αποσαφήνιση των φιλοσοφικών στοχασμών του Σαρτρ γύρω από το...

Στους "Μαστούς τον Τειρεσία", "δράμα σουρεαλιστικό" -πρώτη χρησιμοποίηση του όρου- , βρίσκουν την άμεση ανταπόκριση τους οι απόψεις του Απολινέρ για το μοντέρνο θέατρο, το θέατρο που έρχεται σε σύγκρουση με τη νατουραλιστική παράδοση, και όπου, ανάλογα με την περίπτωση, το κωμικό βαραίνει περισσότερο απ' το τραγικό ή αντίστροφα. "Οι μαστοί του Τειρεσία" ανήκουν, σαν θεατρικό είδος, στη γραμμή των φαρσοκωμωδιών του Αλφρέντ Ζαρί, τουλάχιστον από μια πλευρά. Υπάρχει εδώ, φανερά, ιδιαίτερα στις τελευταίες σκηνές του έργου, μια στάση διακωμώδησης των αστικών ηθών, της φιλοχρημα...

Ο συγγραφέας και ζωγράφος Φώτης Κόντογλου (1895-1965), ο οποίος προσδιορίζεται ιδεολογικά ως καθοριστικός παράγοντας διαμόρφωσης της γενιάς του '30 -ουσιαστικά ανένταχτος σε σχολές και ρεύματα- έβλεπε με δυσπιστία τη θεατρική σκηνή, μολονότι όταν χρειάστηκε υπηρέτησε το θέατρο με την καρδιά του. Αφοσιωμένος στην τέχνη του ο Μικρασιάτης Φώτιος -κοσμοπολίτης και άπατρις- δημιουργούσε με βασικό άξονα στο όραμά του τη στοιχειοθέτηση της ελληνικής ταυτότητας με κριτήριο την ορθόδοξη πνευματικότητα. Η είδηση, λοιπόν, της ενασχόλησης ενός "Βυζαντινού" του 20ού αιώνα με τον Μολιέρο...

Το έργο "Οι Ένοχοι" ("La mere coupable") του Μπωμαρσαί παρουσιάζει την οικογένεια Αλμαβίβα στο έλεος ενός οπορτουνιστή και μηχανορράφου της εποχής αμέσως μετά τη Γαλλική Επανάσταση. Ο Μπεζάρς, σαν άλλος "Ταρτούφος", γνωρίζει τα μυστικά των μελών της οικογένειας και θυματοποιεί όλους τους "ενόχους" την ίδια στιγμή που τους χτυπάει αλύπητα στην ηθική τους πλευρά με σκοπό να καρπωθεί τα υπάρχοντά τους. Η εξέλιξη του έργου στηρίζεται σε χαρακτηριστικά στιγμιότυπα που προκαλούν άφθονο και αβίαστο γέλιο δια του οποίου ασκείται καυστική κριτική τόσο στην πολιτική όσο και στην οντο...

Ένα καλαισθητικό -κοινωνικό -πονετικό έργο που θα συγκινήσει και τον πιό αδιάφορο αναγνώστη.

Ο Ζενέ έγραψε τις "Δούλες" κατά παράκληση του Louis Jouvet, που τις ανέβασε στο Theatre de l' Athenee τον Απρίλη του 1947. Ο Jounet χρησιμοποίησε στην παράσταση του ένα ελαφρώς παραλλαγμένο κείμενο, που εκδόθηκε το 1958 και αποτελεί το στερεότυπο σήμερα κείμενο του έργου. Το έργο ανέβηκε στο Λονδίνο για πρώτη φορά, στα γαλλικά, το 1952, στο Mercury Theatre και στο Royal Court Theatre, σε σκηνοθεσία Peter Zadek, και το 1956, στα αγγλικά, στο New Lindsey Theatre Club, σε σκηνοθεσία του ιδίου. Αξιόλογες παραστάσεις ήταν: του θεάτρου La Mama, το 1965, στη Νέα Υόρκη· του...

Οι "Δούλες" είναι μια ιστορία τεράτων - η λέξη είναι του ίδιου του Ζενέ -, μια ονειρική προβολή σε ένα νυχτερινό σύμπαν το οποίο ξεφεύγει από τις κατηγορίες της σκεπτόμενης λογικής. Παίζοντας την Κυρία τακτοποιούν έναν διπλό λογαριασμό, με την κυρία τους την οποία συγχρόνως απεχθάνονται και λατρεύουν - ακόμη και σωματικώς - και με τον εαυτό τους. Το αμοιβαίο μίσος τους φτάνει έως την απόπειρα δολοφονίας ενώ βρίσκονται σε προβεβλημένη ομοφυλοφιλική σχέση. Παίζουν το να απεχθάνονται η μία την άλλη, το παιχνίδι τους όμως παροξύνει την αμοιβαία τους απέχθεια. Στην πραγματικότητ...

Ντόρα: Δεν υπάρχει τίποτα πέρα απ' το μίσος. Καλιάγιεφ: Υπάρχει η αγάπη... Ντόρα: ...Η αγάπη δεν είναι αυτό που μας χρειάζεται. Καλιάγιεφ: Εσύ το λες αυτό; Ξέρω πως η καρδιά σου... Ντόρα: Υπάρχει πολύ αίμα, πολλή βία. Αυτοί που πραγματικά αγαπούν τη δικαιοσύνη, δεν έχουν δικαίωμα στην αγάπη. Στέκουν ορθοί, σαν κι εμάς, με το κεφάλι ψηλά και τα μάτια καρφωμένα ολόισια μπροστά. Είναι καρδιές περήφανες, ανυπότακτες... Πώς να δεχτούνε την αγάπη, που δεν σ' αναγκάζει παρά να σκύβεις το κεφάλι; Καλιάγιεφ: Αγαπάμε όμως τον λαό μας. Ντόρα: Αλήθεια είναι....

""Οι Δαιµονισµένοι" είναι ένα από τα τέσσερα ή πέντε έργα που τοποθετώ υπεράνω όλων των άλλων. Για πολλούς λόγους, µπορώ να πω ότι γαλουχήθηκα µ’ αυτά και διαµορφώθηκα χάρη σ’ αυτά. Εδώ και είκοσι χρόνια περίπου, πάντως, βλέπω αυτά τα πρόσωπα επί σκηνής. Δεν έχουν µόνο το κύρος δραµατικών προσώπων, έχουν και τη συµπεριφορά, τις εκρήξεις, το γρήγορο και απρόσµενο στιλ τους. Ο Ντοστογιέφσκι, άλλωστε, έχει στα µυθιστορήµατά του µια τεχνική θεάτρου: ελίσσεται µε διαλόγους, χρησιµοποιώντας κάποιες ενδείξεις τόπων και κινήσεων. Ο άνθρωπος του θεάτρου, είτε είναι ηθοποιός, είτε σκ...

Η κοσμογονία του γαλλικού 1789 προαναγγέλλεται στον "Φίγκαρο" όχι με τριγμόν οδόντων, αλλά με έναν εκστατικά χορευτικό λόγο, υπέροχης ευφυΐας απαλλαγμένης από το ευφυολόγημα, σε ένα έργο όπου κυριαρχεί η αγάπη προς το ζην, ή και το ερωτικώς ζην, με πλοκή που οδηγείται από την ευρυθμία προς την "έκστασιν". Η Γαλλική Επανάσταση θα έρθει, θα τιμωρήσει. Και θα εκδικηθεί. Στον Μπωμαρσαί, η προειδοποίηση γίνεται με μυρωμένα μαντηλάκια, σατανικά παραπλανητική για τον "αθώο". Στο έργο ο έρως νικάει, παράλληλα όμως υποτονθορύζει προμηνύματα. Το "πολιτικό" μήνυμα είναι ένα αθώο πλαίσ...

Ο Κοκτώ θαύμαζε και λάτρευε την Πιάφ. Έγραψε για κείνη δύο μονολόγους "Το φάντασμα της Μασσαλίας" και "Ο ωραίος αδιάφορος". Στο δεύτερο, ο Κοκτώ σχοινοβατεί και ψυχαναλύει ανάμεσα στον "υπόκοσμο" και τον "αξιοπρεπή κόσμο μας". Στο "Ο ωραίος αδιάφορος", εκμαιεύει όλα τα συναισθήματα μιας πόρνης για τον ζιγκολό της. Μια ύπαρξη από κείνες που είχαν την ατυχία να γεννηθούν μέσ’ τη μιζέρια, υπάρξεις χαμένες από την αρχή της ζωής τους, που αγκιστρώνεται από έναν ζιγκολό για να μπορέσει να συνεχίσει να ζει. Όλα τα τρυφερά πρωτόγονα, παθιασμένα συναισθήματα μιας ψυχής χαμένης. Α...

Ο Αργκάν, ο Κατά φαντασίαν ασθενής, είναι ένας ευκατάστατος αστός, υποχόνδριος και νευρωτικός με τη βασανιστική εμμονή ότι πάσχει από διάφορες αρρώστιες. Πέφτει, λοιπόν, θύμα εκμετάλλευσης των γιατρών και της δεύτερης γυναίκας του της Μπελίνας, η οποία ενδιαφέρεται μόνο για την περιουσία του. Ανίκανος να απαλλαγεί από την εμμονή του και μη θέλοντας να πληρώνει υπέρογκα ποσά στους γιατρούς, αποφασίζει να παντρέψει την κόρη του με έναν γιατρό, ώστε να έχει τον δικό του γιατρό στο σπίτι. Εξαιτίας αυτής του της επιθυμίας, θα ξεσπάσει μια κρίση που θα δημιουργήσει αναταράξεις σε...

Απόπειρα προσαρμογής στα ήθη της προεπαναστατικής κοινωνίας, ο Εξηνταβελώνης -μετονομασία του βασικού ήρωα, η οποία, με τον καιρό, πήρε αξία τίτλου- έβγαινε από τον συγκερασμό μιας χυμώδους ιδιοσυγκρασίας με την ελευθεροφροσύνη του κοραϊστή. Ο φιλάργυρος έπαυε να είναι ένας απλός δυνάστης σε οικογενειακή κλίμακα. Γινόταν και εχθρός του Διαφωτισμού, αντίμαχος στο καλό της πολιτείας.