Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Το "Στόμα έχει και μιλιά δεν έχει" ("La Commere") το οφείλουμε στην περίεργη ιδιοτροπία ενός συλλέκτη θεατρικών έργων. Ο Πον ντε Βελ, ανιψιός της κυρίας ντε Τανσέν, στο φιλολογικό σαλόνι της οποίας σύχναζε ο Μαριβώ, είχε τη μανία να αγοράζει χειρόγραφα θεατρικών έργων, για τα οποία μερικές φορές πλήρωνε σημαντικά ποσά, έργα τα οποία για διάφορους λόγους δεν έβλεπαν το φως της σκηνής. Ο θάνατος τον βρήκε με μια συλλογή πολυάριθμων έργων. Ανάμεσά τους βρέθηκε και το χειρόγραφο "Στόμα έχει και μιλιά δεν έχει", έργο του 1741, που ο Μαριβώ το προόριζε για τους Ιταλούς Κωμωδούς κ...

Το έργο του Marivaux "Το παιχνίδι του έρωτα και της τύχης", κωμωδία σε τρεις πράξεις και σε πεζό λόγο, πρωτοπαρουσιάστηκε από τους Ιταλούς Κωμωδούς τους Βασιλέως, τη Δευτέρα 23 Ιανουαρίου 1730.

[...] Το "Παντογνώστης και ζωντόβολος" είναι ένα ταξίδι που δεν βαρύνεται ούτε από την εμμονή της ανακάλυψης, ούτε από την παρακμή του "όλα έχουν γίνει". Είναι μελαγχολικό και ελαφρύ, σάρκα και παραμύθι. Κεντρικό ζευγάρι του έργου, ο κύριος και ο υπηρέτης. Ο έξυπνος και ο βλαξ, ο μορφωμένος και ο αδαής, το μυαλό και το στομάχι. Σχήμα πανάρχαιο και κλασικό, ιδιαίτερα αγαπητό στο γαλλικό θέατρο που ανατρέπεται για μια ακόμη φορά. Εδώ όμως τον λόγο δεν έχει η αστική ή η αριστοκρατική ηθική, αλλά ο τόπος των επιθυμιών και των ονείρων. Στον τόπο αυτό, η δομημένη λογική (;) κα...

Ο Αντίοχος είναι ο άνθρωπος της σιωπής. Καταδικασμένος με μια μόνο κίνηση να σωπαίνει και να 'ναι πιστός, μένει σιωπηλός για πέντε χρόνια προτού μιλήσει στη Βερενίκη. Ο θάνατος γι' αυτόν είναι κάτι σιωπηλό. Το τελικό του αλίμονο αποτελεί επιστροφή στην οριστική σιωπή. Όσο για τη Βερενίκη, γνωρίζει ότι, μόλις παρέλθει η τραγωδία, ο χρόνος θα γίνει μόνο μία άπειρη απουσία νοήματος, που την εικονίζουν οι αμέτρητες θάλασσες: έχοντας ξαναγίνει διάρκεια, η ζωή παύει να είναι πια θέαμα. Αυτή είναι, με δυο λόγια, η Ανατολή στη "Βερενίκη": ο ίδιος ο θάνατος του θεάτρου. Πάνω στα καρ...

Έξι χρόνια μετά το ομώνυμο μυθιστόρημα (1867), ο Zola διασκευάζει ο ίδιος για το θέατρο (1873) την "Τερέζ Ρακέν". Δεν είναι το μόνο, δεν είναι καν το πρώτο θεατρικό του έργο, ούτε και η μόνη θεατρική του επιτυχία. Επανεκτιμημένο στις μέρες μας, το έργο αυτό σχοινοβατεί με αριστοτεχνικό τρόπο ανάμεσα στη φρίκη και το χιούμορ. Αποτυπώνει μια βαθιά συναίσθηση του αθώου και του ένοχου κομματιού της συμπεριφοράς των ανθρώπων, φέρνοντας στην επιφάνεια τον αδυσώπητο βηματισμό μιας αναπόδραστης μοίρας. Χωρίς να τους διαφωτίζει, ρίχνει ωστόσο το δικό του φως στους κύκλους και του...

"Όλοι γνωρίζουμε πως έζησαν τον ίδιο αιώνα και πως ανάμεσά τους δεν υπήρξε φιλοσοφική ομοφροσύνη. Εκείνο που συνήθως αγνοούμε είναι πως πέρασαν μιαν ολόκληρη μέρα μαζί, συζητώντας κεκλεισμένων των θυρών. Συναντήθηκαν στις 24 Σεπτεμβρίου 1647, σ' ένα μοναστήρι του τάγματος του Αγίου Φραγκίσκου του Παυλίου, όπου ο πατήρ Μερσήνιος είχε παραχωρήσει ένα κελί στον φίλο του Ντεκάρτ. Μία και μοναδική συνάντηση δίχως επαύριο, της οποίας το αντικείμενο παρέμεινε φυσικά άγνωστο. Ο "Διάλογος του κυρίου Ντεκάρτ με τον νεαρό κύριο Πασκάλ" επιχειρεί να ανασυνθέσει έναν διάλογο που φ...

[...] Η ποικιλία των θεμάτων του ώθησε τον Ανούιγ να κατατάξει ο ίδιος τα περισσότερα έργα του σε κατηγορίες: ροζ θέατρο, μαύρο θέατρο, λαμπρό θέατρο, μπαρόκ θέατρο κ.ά. Η "Λεοκαντιά", που γράαφτηκε το 1939, ανήκει στην τριλογία του ροζ θεάτρου μαζί με τον "Χορό των κλεπτών" και το "Ραντεβού του Σενλίς". (απόσπασμα από το βιβλίο)

Το έργο του Μολιέρου "Ταρτούφος" παρουσιάστηκε για πρώτη φορά στην τελική του μορφή στις 5 Φεβρουαρίου 1669, στο Theatre de la salle du Palais Royal.

Το "Παιγνίδι" παραστάθηκε στις 23 Ιανουαρίου 1730 στο "Ιταλικό θέατρο". Ο τίτλος του το κατατάσσει στο θεατρικό είδος jeu, που άνθισε το Μεσαίωνα και την Αναγέννηση. Η γνώση αυτής της παράδοσης από το θεατή μετατρέπει το έργο σε αλληγορία, όπου ο έρωτας και η τύχη παίζουν τους πιο σημαντικούς ρόλους...

Στις σελίδες του Ζενέ το ελάχιστο και ευτελές συρματόσκοινο κατορθώνει ότι αδυνατούσε το τραύλισμα του διαμορφωμένου λόγου: σηκώνει τον εραστή του και τον αναφλέγει χωρίς να τον διδάσκει, αποδιώχνει τον φόβο του θανάτου και προβάλλει την ομορφιά του σώματος.