Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Ένας βαρόνος αποφασίζει να παντρέψει το γιο του Περντικάν, νεαρό πτυχιούχο, με την ανιψιά του Καμίγ, η οποία μόλις έχει βγει από το μοναστήρι όπου φοιτούσε εσώκλειστη. Λογαριάζει όμως χωρίς τον ξενοδόχο: η ιδέα που έχει σχηματίσει η Καμίγ για τον έρωτα και τους άντρες, απ' όσα της εξομολογούνταν οι φίλες της στο μοναστήρι, την έχει κάνει δύσπιστη και αλαζονική. Συνδυάζοντας αριστοτεχνικά το μπουρλέσκο με το λυρισμό, και την κωμωδία με το δράμα, ο Μυσσέ μάς δείχνει πόσο κοστίζει το να παίζεις με την αλήθεια των συναισθημάτων.

Ο συγγραφέας και ζωγράφος Φώτης Κόντογλου (1895-1965), ο οποίος προσδιορίζεται ιδεολογικά ως καθοριστικός παράγοντας διαμόρφωσης της γενιάς του '30 -ουσιαστικά ανένταχτος σε σχολές και ρεύματα- έβλεπε με δυσπιστία τη θεατρική σκηνή, μολονότι όταν χρειάστηκε υπηρέτησε το θέατρο με την καρδιά του. Αφοσιωμένος στην τέχνη του ο Μικρασιάτης Φώτιος -κοσμοπολίτης και άπατρις- δημιουργούσε με βασικό άξονα στο όραμά του τη στοιχειοθέτηση της ελληνικής ταυτότητας με κριτήριο την ορθόδοξη πνευματικότητα. Η είδηση, λοιπόν, της ενασχόλησης ενός "Βυζαντινού" του 20ού αιώνα με τον Μολιέρο...

Καταλήγουν, άραγε, τα ζευγάρια να θυμίζουν συνευρέσεις δολοφόνων; Βλέποντας μια γυναίκα κι έναν άντρα, αναρωτιόμαστε ποτέ ποιος θα σκοτώσει πρώτος τον άλλο; Η Λίζα και ο Ζιλ ζουν μαζί από πολύ παλιά. Συνέπεια μιας πτώσης, ο Ζιλ παθαίνει αμνησία. Πρέπει να τα ξαναμάθει όλα απ' την αρχή, να ανακαλύψει εκ νέου την προσωπικότητα και το παρελθόν του. Ανήσυχος, ακούει τη Λίζα να σκιαγραφεί το φανταστικό πορτρέτο του ίδιου του του εαυτού, της συντροφικότητάς τους, του έρωτά τους που έχει επιβιώσει... Κι αν κάποιος απ' τους δυο λέει ψέμματα; Κι αν αυτά τα τρυφερά λόγια αγάπης προο...

"Το παιχνίδι του έρωτα και του θανάτου" είναι ένα μέρος από το πολύπτυχό μου της Γαλλικής Επανάστασης. Είναι παραπάνω από εικοσιπέντε χρόνια που συνέλαβα και σχεδίασα το σύνολο της δραματικής αυτής εποποιΐας. Οι περιστάσεις μ' ανάγκασαν να τη διακόψω. Δεν την παράτησα, όμως, ποτέ. Έγραφα το 1900, ενώ παρακολουθούσα, στους Escoliers, τις παραστάσεις του "Δαντών", και συνέθετα τη "14 Ιουλίου". "Όσο περισσότερο εισχωρώ μέσα στον κόσμο αυτό του πόνου και της υπεράνθρωπης δύναμης, τόσο νιώθω να οργανώνεται, γύρω από την κεντρική μου ιδέα, ένα απέραντο δραματικό ποίημα· ακούω ν...

Ο Ζωρζ Νταντέν είναι ένας πλούσιος αστός που, παντρεύεται την κόρη ενός μικροευγενούς της επαρχίας. Σ' αυτόν, ο γάμος δίνει έναν τίτλο ευγενείας και στους γονείς της γυναίκας του την δυνατότητα να ξεπληρώσουν τα χρέη τους και να βελτιώσουν τα οικονομικά τους. Η ένωση αύτη είναι αφύσικη, γιατί οι σύζυγοι ανήκουν σε δυο εντελώς διαφορετικούς κόσμους, με διαφορετικές συνήθειες και με διαφορετικές αρχές. Είναι αδύνατον να συνεννοηθούν μεταξύ τους, γιατί δεν καταλαβαίνουν ο ένας τον άλλο. 'Ο,τι, για τον ένα είναι φυσικό και νόμιμο, για τον άλλο αποτελεί προσβολή και ανηθικότητα....

Από την Αφρική προήλθε "Το Αναπάντεχο", ο μονόλογος της Λιάν, η οποία ψάχνει το μαύρο εραστή της που εξαφανίστηκε στο Ποτάμι, σε μια περιήγηση στον κόσμο όπου σκοτώνοντας περνάει ο χρόνος, όπου οι φρουρές ρίχνουν κεραυνούς. Δεν έγραψα έργα πολεμικά. Εάν ο πόλεμος υπάρχει μέσα σ' αυτά που έγραψα, εγώ τον ήθελα να είναι σαν σχοινοβάτης, σαν φάντασμα, πάντα εκτός τόπου. Ένας πόλεμος στα όρια του κάδρου και μέσα στον καθένα, κρυμμένος στη σκιά, έτοιμος να εκραγεί, σηματοδοτώντας το πεδίο δράσης του με αναπηδήσεις που προκαλούν πόνο και σπάνε τα κόκαλα. Αυτό που θέλω να κρατήσ...

Κοινή αντίληψη είναι, δικαίως ή αδίκως, ότι το θέατρο υφίσταται μόνο στο σανίδι, ότι η ανάγνωση θεατρικών κειμένων δεν έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον κι ότι τελικά μόνον οι ηθοποιοί και οι σκηνοθέτες μπορούν να του δώσουν πνοή. Ο Φαμπρίς Μελκιό μας αποδεικνύει περίτρανα το αντίθετο. Η ανάγνωση και μόνο των θεατρικών του κειμένων, με την ακρίβεια και την οξύτητα που τα διακρίνει, μας προσφέρει ένα θέατρο υψηλού επιπέδου. Το αγαπημένο παιδί των γάλλων κριτικών εισάγει ένα νέο είδος θεατρικής γραφής: το κινηματογραφικό θέατρο. Η επιρροή του σινεμά και κυρίως του μοντάζ είναι προφα...

Οι "Δούλες" είναι μια ιστορία τεράτων - η λέξη είναι του ίδιου του Ζενέ -, μια ονειρική προβολή σε ένα νυχτερινό σύμπαν το οποίο ξεφεύγει από τις κατηγορίες της σκεπτόμενης λογικής. Παίζοντας την Κυρία τακτοποιούν έναν διπλό λογαριασμό, με την κυρία τους την οποία συγχρόνως απεχθάνονται και λατρεύουν - ακόμη και σωματικώς - και με τον εαυτό τους. Το αμοιβαίο μίσος τους φτάνει έως την απόπειρα δολοφονίας ενώ βρίσκονται σε προβεβλημένη ομοφυλοφιλική σχέση. Παίζουν το να απεχθάνονται η μία την άλλη, το παιχνίδι τους όμως παροξύνει την αμοιβαία τους απέχθεια. Στην πραγματικότητ...

Ο Ζενέ έγραψε τις "Δούλες" κατά παράκληση του Louis Jouvet, που τις ανέβασε στο Theatre de l' Athenee τον Απρίλη του 1947. Ο Jounet χρησιμοποίησε στην παράσταση του ένα ελαφρώς παραλλαγμένο κείμενο, που εκδόθηκε το 1958 και αποτελεί το στερεότυπο σήμερα κείμενο του έργου. Το έργο ανέβηκε στο Λονδίνο για πρώτη φορά, στα γαλλικά, το 1952, στο Mercury Theatre και στο Royal Court Theatre, σε σκηνοθεσία Peter Zadek, και το 1956, στα αγγλικά, στο New Lindsey Theatre Club, σε σκηνοθεσία του ιδίου. Αξιόλογες παραστάσεις ήταν: του θεάτρου La Mama, το 1965, στη Νέα Υόρκη· του...

Στους "Μαστούς τον Τειρεσία", "δράμα σουρεαλιστικό" -πρώτη χρησιμοποίηση του όρου- , βρίσκουν την άμεση ανταπόκριση τους οι απόψεις του Απολινέρ για το μοντέρνο θέατρο, το θέατρο που έρχεται σε σύγκρουση με τη νατουραλιστική παράδοση, και όπου, ανάλογα με την περίπτωση, το κωμικό βαραίνει περισσότερο απ' το τραγικό ή αντίστροφα. "Οι μαστοί του Τειρεσία" ανήκουν, σαν θεατρικό είδος, στη γραμμή των φαρσοκωμωδιών του Αλφρέντ Ζαρί, τουλάχιστον από μια πλευρά. Υπάρχει εδώ, φανερά, ιδιαίτερα στις τελευταίες σκηνές του έργου, μια στάση διακωμώδησης των αστικών ηθών, της φιλοχρημα...

Κωμωδία (σε πέντε πράξεις). Παρουσιάστηκε στο κοινό για πρώτη φορά στις 15 Φεβρουαρίου 1665 στο θέατρο της Αίθουσας του Παλαί Ρουαγιάλ από τον θίασο του Κυρίου, μονάκριβου αδελφού του Βασιλιά.

Ο Jean Racine, ο μεγαλύτερος γάλλος δραματουργός, ισορροπώντας επικίνδυνα ανάμεσα στις αυλικές σκευωρίες και τον ακαδημαϊκό συντηρητισμό του 17ου αιώνα, υποβάλλει πίσω από την περίτεχνη έκφρασή του σκοτεινά και άρρωστα πάθη, προαναγγέλλοντας με τρόπο μοναδικό τα εσωτερικά αδιέξοδα της σύγχρονης δραματουργίας. Η "Βερενίκη" είναι ένα έργο απλό, σχεδόν χωρίς δράση. Τρεις άνθρωποι, παγιδευμένοι σε μια σχέση ερωτικού τριγώνου, βρίσκονται στα πρόθυρα μιας αλλαγής που απαιτεί να παραμερίσουν τα αισθήματά τους, για διαφορετικούς λόγους ο καθένας, και να χωρίσουν. Αυτή η απαίτηση π...

Γιατί ένα έργο του Δον Ζουάν Ρουίζ ντε Αλαρκόν; Είχα αναλάβει μια θεατρική προσαρμογή ενός έργου του Χρυσού Αιώνα για ένα Διεθνές Φεστιβάλ. Βυθίστηκα λοιπόν ξανά σε μιαν ανάγνωση που είχα εγκαταλείψει από τα φοιτητικά μου χρόνια. Ξαναβρήκα όλους τους "μεγάλους": τον Θερβάντες, τον Τίρσο, τον Καλντερόν και τον Λόπε... και ξαφνικά έπεσα πάνω στα κείμενα του Δον Ζουάν Ρουίζ ντε Αλαρκόν. Βρήκα σ' αυτά πολύ περισσότερη δροσιά από ότι στα έργα των συγγραφέων που θεωρούνται βεντέτες της εποχής. Επιπλέον, στόχος των πιο τυχερών ποιητών, αυτός ο καμπούρης, φτωχός, υπερήφανος, και μ...