Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Καλιγούλας (Ατάραχος). Η σειρά με την οποία θα γίνουν οι εκτελέσεις, δεν έχει στην πραγματικότητα καμία σημασία. Ή μάλλον, όλες αυτές οι εκτελέσεις έχουν ίση σπουδαιότητα, πράγμα από το οποίο έπεται ότι καμία τους δεν έχει καμία σπουδαιότητα. Σημειώστε, ακόμη, ότι το να κλέβεις άμεσα τους πολίτες δεν είναι πιο ανήθικο από το να επιβάλεις έμμεσους φόρους που κάνουν πιο ακριβά τα είδη πρώτης ανάγκης. Το να κυβερνάς σημαίνει να κλέβεις - κι αυτό το ξέρει όλος ο κόσμος. Σημασία, όμως, έχει ο τρόπος που το κάνεις. Εγώ, σκοπεύω να κλέβω ανοιχτά. Και αυτό θα σας ξυπνήσει λιγάκι. (...

Είμαι ευγνώμων, πριν απ' όλα στην Αλίκη Δανέζη Knutsen, που είχε την πρωτότυπη ιδέα να αναθέσει τη μετάφραση του Καλιγούλα της σε κάποιον που η μητρική του γλώσσα δεν είναι η ελληνική αλλά η γαλλική. Αυτό δεν είναι άσχετο: ο Καμύ είναι μέρος της κουλτούρας μου από τα σχολικά μου χρόνια, όταν μας μάθαιναν να εκτιμάμε τη γλώσσα κάθε συγγραφέα -όπως ακριβώς και δική του ιδιαίτερη γλώσσα- και να τη σεβόμαστε σαν τέτοια. Αυτός ο σεβασμός με οδήγησε στη δουλειά μου: να κρατήσω, όσο το δυνατόν, τον ιδιαίτερο χαρακτήρα της γλώσσας του Καμύ. Μια γλώσσα αυστηρά, θα έλεγα αυστηρότατα,...

... Παιδιά μου, μην υπερβάλετε. Βλέπεις δίκες, παγίδες, ψέματα! Βέρνερ δεν σου ζητώ παρά λίγη συμπόνια για τον αδελφό σου. Είναι ζητήματα που η Λένι δεν μπορεί να τ' αντιμετωπίσει μόνη της. Στα άλλα θα είστε ελεύθεροι σαν τα πουλιά. Θα δείτε, όλα θα τελειώσουν καλά. Ο Φραντζ δε θα ζήσει πολύ, το φοβάμαι. Μια νύχτα θα τον θάψετε κρυφά στο πάρκο. Μαζί του θα εξαφανιστεί κι ο τελευταίος αληθινός Βον Γκέρλαχ. Θέλω να πω το τελευταίο τέρας!...

[...] Ο Κοκτώ εμπνέεται από τον αρχαίο μύθο αλλά συγχρόνως προσπαθεί να μείνει πιστός στο πνεύμα του μύθου. Έτσι, ο Οιδίποδας νικά τη Σφίγγα φαινομενικά. Η Σφίγγα μισή άνθρωπος, μισή θεός, είναι συγχρόνως η αδιάλλακτη θεά Νέμεσις και η γυναίκα. Η ερωτευμένη γυναίκα που θέλει να ζήσει κάτω απ' την ανθρώπινη μορφή για να κάνει ευτυχισμένο τον νεαρό Οιδίποδα. Ξέρει πως μετά τη νίκη του Οιδίποδα πρέπει να πέσει νεκρή, όμως αισθάνεται αδύναμη να υπακούσει στις απάνθρωπες διαταγές των θεών· θέλει για μια φορά, να βοηθήσει τον νεαρό θνητό αλλά εκείνος στο τέλος την αψηφά. Η ερωτικ...

ΙΝΕΣ: Εγώ ήμουν απ'τις γυναίκες που'κει κάτω τις λένε κολασμένες. Από καιρό κολασμένη, βλέπετε. Οπότε δεν με ξάφνιασε πολύ. ΓΚΑΡΣΕΝ: Αυτό είναι όλο; ΙΝΕΣ: Όχι. Είναι και 'κείνη η υπόθεση με τη Φλοράνς. Αλλά αυτή είναι μια ιστορία των νεκρών. Τρεις νεκροί. Πρώτα εκείνος, ύστερα 'κείνη κι εγώ. Δεν έμεινε κανένας εκεί κάτω. Είμαι ήσυχη. Μονάχα το δωμάτιο. Το βλέπω κάπου κάπου. Άδειο με τα παραθυρόφυλλα κλεισμένα.

Ο Edmund Kean (1787-1833), Άγγλος ηθοποιός του 19ου αιώνα και ήρωας αυτού του θεατρικού έργου του Αλεξάνδρου Δουμά, υπήρξε ένας από τους πιο σημαντικούς ερμηνευτές σαιξπηρικών ρόλων. Συγκεκριμένα, ειδικευόταν σε ρόλους "προδότη" όπως ο Ιάγος και ο Ριχάρδος ο Γ΄, σε ρόλους που απαιτούσαν τραχύτητα και βιαιότητα. Σε αντίθεση με τον ήρωα του Δουμά, ό Ε. Kean δεν διέθετε ταλέντο κωμικού ούτε μπορούσε να ανταποκριθεί σε ρόλους που απαιτούσαν ιδιαίτερη δεξιοτεχνία όπως ο Άμλετ ή ο Ρωμαίος. Πραγματοποίησε περιοδείες στις Η.Π.Α., την Ιταλία και τη Γαλλία, όπου εξέπληξε το κοινό με...

Ο Christian Petr δημοσιεύει τον θεατρικό μονόλογο "Voleurs de vie" ("Κλέφτες ζωής") το 2000, με αφορμή τον πόλεμο στη Γιουγκοσλαβία. Η φωνή τού αφηγητή καταγγέλλει την υποκρισία των ιθυνόντων, αλλά και αυτών που σιωπούν, γνωρίζουν την αλήθεια και αρνούνται την αποκάλυψή της, αρνούνται την πολιτική, κοινωνική ή ηθική ευθύνη και θέλουν να απομακρύνουν κάθε στοιχείο που οδηγεί τη μνήμη στα αποτρόπαια περιστατικά του πολέμου.

Ο Φεντώ δικαιούται να χαρακτηρισθεί ως ο μεγάλος κωμωδιογράφος του καιρού μας. Έφερε το βωντβίλ στην τελειότητα. Georges Pillement (ιστορικός του θεάτρου). Οι ελευθερόστομες φάρσες του Φεντώ θα πάρουν θέση στο ρεπερτόριο των μεγάλων θεάτρων, όταν άλλα σοβαρότερα έργα θα έχουν ξεχασθεί από καιρό. Lucien Dubech (ιστορικός του θεάτρου). Ο Φεντώ είναι ο αυθεντικός πρόδρομος των αδελφών Μαρξ και άλλων αμερικανών κωμικών, στα έργα των οποίων όλα αρχίζουν με μια φαινομενική ξενοιασιά, για να καταλήξουν σ΄ έναν τρελό καταιγισμό - που αποτελεί μια καίρια γελοιογράφηση του δικού...

Η Κυρία με τας Καμέλιας ονομαζόταν Αλφονσίν Πλεσί. Ήταν ψηλή, πολύ αδύνατη, με μαύρα μαλλιά και τα μεγάλα της μάτια, που έμοιαζαν φτιαγμένα από σμάλτο, θύμιζαν γιαπωνέζα. Ήταν μια από τις τελευταίες και λίγες εταίρες που είχαν αισθήματα. Επιπλέον, ποτέ όσο ζούσε δεν ήταν γνωστή ως η κυρία με τις καμέλιες. Η επωνυμία αυτή, που έδωσα στην Μαργκερίτ είναι δικό μου εύρημα. Αν όμως ζητήσετε να δείτε το μνήμα της στο νεκροταφείο της Μονμάρτης, ο φύλακας θα σας οδηγήσει και κάτω από τις λέξεις "Αλφονσίν Πλεσί" θα δείτε ένα στεφάνι με ψεύτικες άσπρες καμέλιες, στερεωμένο στο μάρμαρ...

[...] Η ποικιλία των θεμάτων του ώθησε τον Ανούιγ να κατατάξει ο ίδιος τα περισσότερα έργα του σε κατηγορίες: ροζ θέατρο, μαύρο θέατρο, λαμπρό θέατρο, μπαρόκ θέατρο κ.ά. Η "Λεοκαντιά", που γράαφτηκε το 1939, ανήκει στην τριλογία του ροζ θεάτρου μαζί με τον "Χορό των κλεπτών" και το "Ραντεβού του Σενλίς". (απόσπασμα από το βιβλίο)

Ο Λορέντζο, ο επονομαζόμενος υποτιμητικά Λορεντζάτσιο, πλήρης νεότητας, σαγήνης και χαρισμάτων, για να διασφαλίσει την εμπιστοσύνη και τη φιλία του τυραννικού και σεξομανούς δούκα Αλεξάνδρου των Μεδίκων, άρχοντα της Φλωρεντίας, μετέρχεται θεμιτά και αθέμιτα μέσα, εξυπηρετεί τις άνομες και χυδαίες ορέξεις του δούκα, εξευτελίζεται στον έσχατο βαθμό, προδίδει τις ιδέες και τις αρχές του... πριν τον δολοφονήσει. Η μοναχική επανάσταση του Λορεντζάτσιο εναντίον της τυραννίας δεν συναντά την αποδοχή στην -υποτίθεται- επαναστατημένη φλωρεντινή κοινωνία, και ο Λορεντζάτσιο ανταμε...

Ο "Μακμπέτ" πρόκειται για ένα έργο της τελευταίας και πιο ώριμης περιόδου του συγγραφέα, γραμμένο το 1972, που αποτελεί τον καρπό της ανατρεπτικής ματιάς του Ιονέσκο, στο αριστούργημα του Σαίξπηρ. Με αφορμή τον "Μακπέθ" του Ελισαβετιανού ποιητή, ο Ιονέσκο βρίσκει την ευκαιρία να εξαπολύσει έναν ανελέητο πόλεμο σε κάθε μορφής εξουσία, χρησιμοποιώντας φυσικά όλα τα "όπλα" που του παρέχει το θέατρο του παραλόγου, του οποίου υπήρξε ηγετική μορφή, με κυριότερο αυτό της κωμωδίας. Θα 'λεγε κανείς ότι ο Ιονέσκο σε αυτό το έργο, βρίσκεται κάτω από ένα ιδιόμορφο ‘αναρχικό’ ξέσ...

Μέσα από μια πλοκή που κρατάει σε εγρήγορση τον θεατή μέχρι την καταληκτική φράση, ο Ουγκώ οικοδομεί τον χαρακτήρα της Μαρίας Τυδώρ πάνω σε μια αντινομία: η Μαρία είναι βασίλισσα (η αιμοσταγής βασίλισσα) και κρατάει την εξουσία στα χέρια της αλλά είναι συνάμα και μια γυναίκα παραδομένη στη δίνη του πάθους. Αυτή ακριβώς η σύγκρουση του πάθους απ' τη μια, και του χρέους της ως βασίλισσα απ' την άλλη, συνιστά την ουσία του δράματος.