Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Ο Ζώρζ Νταντέν είναι το έργο το πιο βαθύ, το πιο μαύρο που αφορά στην αταίριαστη κοινωνική συνύπαρξη. Ο Νταντέν είναι ο ήρωας που βρίσκεται αντιμέτωπος με μια σατανική κοινωνική μηχανή που του επιβάλλει τις πιο άδικες ταπεινώσεις και στο τέλος τη συνθηκολόγηση (...). Μία από τις πιο σπαρακτικές στιγμές αυτού του έργου είναι η στιγμή που ο Νταντέν νομίζει ότι έχει τη δυνατότητα να σπάσει τα όρια του κύκλου του και να κερδίσει την καρδιά της Ανζελίκ. Είναι μια στιγμή τέλειου θεάτρου. Η Αντζελίκ είναι έξω από το σπίτι. Ζητά συγνώμη με όλη την καρδιά της και, για να αποφύγει...

Οι δυο εικόνες του έργου συνθέτουν ένα ενιαίο θέαμα και αποτελούν μεταξύ τους, όχι μόνο ένα θεατρικό έργο, αλλά την ίδια όψη ενός νομίσματος. Κορώνα ή γράμματα, δύο όψεις της ίδιας κατάστασης που αποκρύπτονται και αποκαλύπτονται ταυτοχρόνως. Πρόκειται για μια μητέρα, την κόρη της κι ένα αυγό. Η Αλίκη είναι ξαπλωμένη. Διαβάζει ένα βιβλίο που ο συγγραφέας του - αγέννητος ακόμα - με μετριοφροσύνη το τιτλοφόρησε "Σχεδίασμα της γενικής θεωρίας του σύμπαντος". Μπαίνει η μητέρα της Αλίκης, γυναίκα ακόμα νέα και ωραία. Έρχεται να πει καληνύχτα στην κόρη της. Βγαίνει. Η Αλίκη, δι...

[...] Η "βασίλισσα" του τίτλου -αυτή που, άλλοτε, "υπάκουγε σε λίγους κόλακες για να διατάζει πολλούς υπηκόους"- έχει εκθρονιστεί από μια λαϊκή επανάσταση και κρύβεται, πέντε χρόνια τώρα, ανάμεσα στους χωρικούς και στους ξωμάχους. Σήμερα, δεν είναι πια παρά ένα περίτρομο, αλαφιασμένο κι αξιοθρήνητο πλάσμα. Μόνη της έγνοια και σκοπό έχει να σώσει τη ζωή της, τη "ζωούλα" της. Για χάρη της, είναι έτοιμη να δώσει το κορμί της σ' όποιον τύχει -και το κάνει-, να προδώσει τους "οπαδούς" της -και το κάνει-, ν' απαρνηθεί το ίδιο το παιδί της -και το κάνει... [...] (από την εισαγωγή...

Και οι Γάλλοι έχουν τον δικό τους θεό Απόλλωνα. Γεννήθηκε μάλιστα στο Μπελλάκ, όπως ακριβώς και ο Jean Giraudoux. Και ήρθε στη Γη για να κάνει τους θνητούς να δουν την ομορφιά ακόμη και εκεί που δεν υπάρχει, να αφήσουν τα μάτια τους να δημιουργήσουν ομορφιά. Με χαριτωμένες ατάκες που προκαλούν χαμόγελα και αίσθημα ευφορίας και συνάμα με σάτιρα που απο καλύπτει τις ανθρώπινες αδυναμίες, ο συγγραφέας παίζει διαρκώς με τις λέξεις και τις γλαφυρές σκηνές που ξετυλίγονται μπροστά στους θεατές του, διασκεδάζει με την έννοια της επιτυχίας, που δεν απέχει πολύ από το αντίθετό της,...

Το έργο "Η ένοχη μητέρα" αποτελεί το τρίτο μέρος της τριλογίας του Φίγκαρο ή της ιστορίας της οικογένειας του κόμη Αλμαβίβα. Είναι λιγότερο γνωστό σε σχέση με τα δύο πρώτα "Ο Κουρέας της Σεβίλλης" και "Ο Γάμος του Φίγκαρο" που είναι πασίγνωστα τόσο ως θεατρικά έργα όσο και ως όπερες. Αποτελεί μάλιστα μια φυσική συνέχεια του "Γάμου του Φίγκαρο" εφόσον οι ήρωες παραμένουν οι ίδιοι. Το έργο εκτυλίσσεται λίγο μετά τη Γαλλική Επανάσταση. Ο Μπεζάρς, άνθρωπος σκοτεινός και υποκινητής ταραχών, γνωρίζοντας μυστικά των μελών της οικογένειας Αλμαβίβα, προετοιμάζει μια καταστροφή η...

Στο "Η επιστροφή στην έρημο" ο Κολτές θίγει την αποπνικτική ατμόσφαιρα της γαλλικής επαρχίας κατά την διάρκεια του πολέμου της Αλγερίας. Ήθελε να κάνει μια κωμωδία πάνω σ' ένα θέμα που δεν είναι τελείως κωμικό. Βρισκόμαστε σ' ένα αστικό σπίτι μιας ήσυχης επαρχιακής πόλης τη δεκαετία του εξήντα. Πρόκειται για μια ιστορία κληρονομιάς, όπου αδελφή και αδελφός αλληλοφαγώνονται. Τα γεγονότα εκτυλίσσονται πολύ παράξενα. Το φάντασμα της παλιάς κυρίας του σπιτιού, που σίγουρα έχει πνιγεί κάτω από ένα μαξιλάρι, στοιχιώνει στον κήπο, τρεις πρόκριτοι συνωμοτούν στις γωνιές, ένας μαύρο...

Μετά την αποτυχία του θιάσου του στο Παρίσι ο Μολιέρος έφυγε για περιοδεία στη γαλλική επαρχία, όπου και παρουσίασε αρκετές φάρσες - ένα είδος που η θεατρική ζωή της πρωτεύουσας είχε ξεχάσει. Από αυτές τις φάρσες έχουν διασωθεί μόνο "Η ζήλεια του μουντζούρη" και "Ο ιπτάμενος γιατρός", που εκδόθηκαν για πρώτη φορά το 1819. Από τότε περιλαμβάνονται σε όλες τις εκδόσεις των Απάντων του Μολιέρου. Η υπόθεση της "Ζήλειας του Μουντζούρη" συναντάται σε ένα μύθο από το "Δεκαήμερο του Βοκκάκιου». "Τα πρόσωπα είναι στερεότυποι χαρακτήρες φάρσας και πολλές σκηνές περιγράφονται επιγραμ...

[...] Το πρώτο, θεμελιακό στοιχείο των προσώπων στα έργα του Μαριβώ είναι ο ηθοποιός. Δεν είναι ο παραδοσιακός ηθοποιός που καλείται να παίξει ένα ρόλο, αλλά ο ηθοποιός που καλείται να παίξει τον ίδιο τον εαυτό του, ή καλύτερα ακόμα τον επιθυμητό απ' τους άλλους εαυτό του, να παίξει τις ίδιες του τις βαθύτερες επιθυμίες. Η γλώσσα του δεν αποκαλύπτει, αλλά αποκρύπτει για να αποκαλύψει. Ο Μαριβώ μετέφερε στη γλώσσα του αιώνα του τα κεκτημένα, όσα ο ίδιος και η εποχή του αποδέχονταν, από το Μολιέρο το Ρακίνα και την Commedia dell' Arte. Και πέραν τούτου μεταφράζει τη γλώσσα αυ...

Ο Ζοέλ Πομμερά, που συστήνεται με την παρούσα έκδοση για πρώτη φορά στο ελληνικό θεατρόφιλο αναγνωστικό κοινό, αποκαλεί τα έργα του "δραματικά ποιήματα" και "θέατρο της πράγματικότητας" το σκηνοθετικό του ιδίωμα, με το οποίο αντιτάσσεται ευθέως στο νατουραλισμό. Το βλέμμα του είναι ευθύβολα στραμμένο στη χαμένη τιμή της μεγάλης πολιτιστικής κληρονομιάς της Ευρώπης: τον ανθρωπισμό. Το κατεξοχήν ουμανιστικό του θέατρο, με τη μορφή της παραβολής, μας μιλά για το τέλος των ιδεολογιών και την κυριαρχία νου καπιταλισμού, για την αλληλεγγύη και τα όρια της ηθικής. Ένα καίριο ρητορ...

Κοινή αντίληψη είναι, δικαίως ή αδίκως, ότι το θέατρο υφίσταται μόνο στο σανίδι, ότι η ανάγνωση θεατρικών κειμένων δεν έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον κι ότι τελικά μόνον οι ηθοποιοί και οι σκηνοθέτες μπορούν να του δώσουν πνοή. Ο Φαμπρίς Μελκιό μας αποδεικνύει περίτρανα το αντίθετο. Η ανάγνωση και μόνο των θεατρικών του κειμένων, με την ακρίβεια και την οξύτητα που τα διακρίνει, μας προσφέρει ένα θέατρο υψηλού επιπέδου. Το αγαπημένο παιδί των γάλλων κριτικών εισάγει ένα νέο είδος θεατρικής γραφής: το κινηματογραφικό θέατρο. Η επιρροή του σινεμά και κυρίως του μοντάζ είναι προφα...

Όταν ο θεατής θα έχει ικανοποιήσει την περιέργειά του για τις περιπέτειες του δράματος, όταν από την τελική καταστροφή θα έχει κορέσει την αναμονή του, -αναμονή που μήδε ποταπή είναι μήδε επαίσχυντη, αλλά που απομακρύνει την προσοχή από τις αποχρώσεις και τις κρυμμένες ομορφιές,- καλό είναι να διαβάσει τη "Νεκρή βασίλισσα". Εκείνο που κάνει τη μεγαλύτερη εντύπωση σ' αυτή την ανάγνωση είναι η ελευθερία που ο συγγραφέας παίρνει με τα πρόσωπά του. Η Ινές, ο Πέντρο, η Ινφάντα, ο βασιλιάς Φερράντε έχουν απογυμνωθεί με μια τόλμη που σπάνια εφαρμόζεται στα ιστορικά πρόσωπα. Τα ιστ...

Η νύχτα απόψε είναι γεμάτη γλυκυθυμία ερωτική, από παλιούς καιρούς φερμένη. Σα ρόδο ανθίζει στο χαγιάτι το άλικο στόμα σου, ακριβή, μες στη μαντήλα τυλιγμένη! Στο σκοτεινό φράχτη με χάρη και με καμάρι ιπποτικό ο Δον Ζουάν στέκει αντικρύ σου, κι απάνου απ' όλα το φεγγάρι λάμπει στ' αλήθεια ισπανικό, στα χάη της γαλανής αβύσσου...

Η Παναγία των Παρισίων είναι ένα μυθιστόρημα που αγαπιέται από όλους σε κάθε εποχή, γιατί εκφράζει τον πιο καθαρό ρομαντισμό του ανθρώπου, τον οποίο συχνά απωθεί για λόγους κοινωνικής σύμβασης. Τιμή μου που επωμίστηκα τη θεατρική διασκευή του. Οι ιδέες του καλού και του κακού, του δικαίου και του αδίκου, της ομορφιάς και της ασχήμιας -εννοώ της πραγματικής κι όχι της φαινομενικής-, παρελαύνουν στο μεγάλο αυτό έργο προσωποποιημένες στους ήρωές του. Δεν είναι τυχαίο που όλοι ερωτεύονται την Εσμεράλδα, ενσάρκωση της ομορφιάς, της ανυπότακτης ελευθερίας, αλλά και της καθαρότ...

Το θέμα της "Παρεξήγησης" είναι η εξορία του ανθρώπου στον άφιλο κόσμο. Η υπόθεση είναι παρμένη από μια λαϊκή ιστορία. Ο ήρωας επιστρέφει στην οικογένειά του και στη γενέθλια γη για να δολοφονηθεί από τη μητέρα του και την αδελφή του που δεν τον αναγνωρίζουν. Η δικαιολογία της κόρης για το φόνο είναι να μπορέσει να ζήσει κοντά στη θάλασσα και το δυνατό φως. Ο Καμύ ο ίδιος υπήρξε ο ευτυχέστερος μεσογειακός που μεθά και λούζεται στο φως και στη θάλασσα. Τα ψυχρά όμως εγκλήματα θα παραμείνουν δικαιολογία και ποτέ δικαίωση. Αν δηλαδή το παράλογο είναι κανόνας στον κόσμο, η Μάρθ...