Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Παρίσι. Ο εκδότης Πιερ Μπροσάν και οι φίλοι του οργανώνουν κάθε εβδομάδα ένα ιδιότυπο δείπνο, το "δείπνο ηλιθίων". Καθένας φέρνει μαζί του και από έναν προσκεκλημένο, τον "δικό του ηλίθιο", σε έναν κρυφό διαγωνισμό. Ο μεγάλος Νικητής της εβδομάδας είναι εκείνος που φέρνει στο τραπέζι τον μεγαλύτερο Ηλίθιο. Ένας τέτοιος είναι και ο Φρανσουά Πινιόν -ένας υπάλληλος της εφορίας με εμμονή στις κατασκευές από σπίρτα-, ο ηλίθιος του Πιερ για αυτή την εβδομάδα. Πριν από το δείπνο τον καλεί στο σπίτι του για ένα ποτό γνωριμίας. Ωστόσο, μια σειρά από απρόβλεπτα γεγονότα και ανατρο...

Ένας βαρόνος αποφασίζει να παντρέψει το γιο του Περντικάν, νεαρό πτυχιούχο, με την ανιψιά του Καμίγ, η οποία μόλις έχει βγει από το μοναστήρι όπου φοιτούσε εσώκλειστη. Λογαριάζει όμως χωρίς τον ξενοδόχο: η ιδέα που έχει σχηματίσει η Καμίγ για τον έρωτα και τους άντρες, απ' όσα της εξομολογούνταν οι φίλες της στο μοναστήρι, την έχει κάνει δύσπιστη και αλαζονική. Συνδυάζοντας αριστοτεχνικά το μπουρλέσκο με το λυρισμό, και την κωμωδία με το δράμα, ο Μυσσέ μάς δείχνει πόσο κοστίζει το να παίζεις με την αλήθεια των συναισθημάτων.

"Όλοι γνωρίζουμε πως έζησαν τον ίδιο αιώνα και πως ανάμεσά τους δεν υπήρξε φιλοσοφική ομοφροσύνη. Εκείνο που συνήθως αγνοούμε είναι πως πέρασαν μιαν ολόκληρη μέρα μαζί, συζητώντας κεκλεισμένων των θυρών. Συναντήθηκαν στις 24 Σεπτεμβρίου 1647, σ' ένα μοναστήρι του τάγματος του Αγίου Φραγκίσκου του Παυλίου, όπου ο πατήρ Μερσήνιος είχε παραχωρήσει ένα κελί στον φίλο του Ντεκάρτ. Μία και μοναδική συνάντηση δίχως επαύριο, της οποίας το αντικείμενο παρέμεινε φυσικά άγνωστο. Ο "Διάλογος του κυρίου Ντεκάρτ με τον νεαρό κύριο Πασκάλ" επιχειρεί να ανασυνθέσει έναν διάλογο που φ...

Το "Δολοφόνος χωρίς ανταμοιβή" (1959) είναι ένα από τα πρώτα έργα του Ιονέσκο, όπου για πρώτη φορά εμφανίζεται ο ήρωάς του Μπερανζέ, τον οποίο θα συναντήσουμε και σε άλλα έργα ("Ρινόκερος", "Ο βασιλιάς πεθαίνει", "Πεζός στον αέρα"). Ο Μπερανζέ αποτελεί μια σχεδόν αυτοβιογραφική φιγούρα, και εκφράζει τον προβληματισμό του Ιονέσκο για την πραγματικότητα, την οποία θεωρεί παράδοξη. Ο Μπερανζέ είναι φαινομενικά κωμικός και αφελής, κερδίζοντας έτσι τη συμπάθεια του κοινού. Είναι στην ουσία ένας χαρακτήρας σαν τους γελωτοποιούς της Αναγέννησης, που μόνος αυτός λέει πράγματα πι...

Κωμωδία (σε πέντε πράξεις). Παρουσιάστηκε στο κοινό για πρώτη φορά στις 15 Φεβρουαρίου 1665 στο θέατρο της Αίθουσας του Παλαί Ρουαγιάλ από τον θίασο του Κυρίου, μονάκριβου αδελφού του Βασιλιά.

Ο δον Ζουάν, "γαμπρός κατά συρροήν", παρουσιάζεται ως κατακτητής, ποτέ ως ερωτευμένος. Μπορεί η ομορφιά να είναι ένα πρώτο ξύπνημα της επιθυμίας, ο πόθος όμως αφορά την κατάκτηση, που συντελείται με στρατηγική μάχης και σβήνει μόλις το θύμα κυριευτεί: "από τη στιγμή που την κυρίευσες μία φορά [...] όλο το ωραίον του πάθους έχει λήξει". Ο λόγος του είναι γεμάτος πολεμικές μεταφορές: μάχομαι, εκπορθώ, κυριεύω, κατακτώ, νικώ, πετώ από νίκη σε νίκη, η νεαρή που παραδίδει τα όπλα, είναι κάποιες από τις εκφράσεις που χρησιμοποιεί για να ταυτιστεί τελικά με τον Μέγα Αλέξανδρο, ανα...

Να σου γεννιέται νέος πόθος είναι ηδονή ασύλληπτη κι όλη η απόλαυση του έρωτα είναι στην αλλαγή. Είναι ακραία η ηδονή που νιώθεις να προσπαθείς να κατακτήσεις με χίλιους τρόπους την καρδιά μιας νέας και ωραίας, να βλέπεις μέρα με τη μέρα τις μικρές προόδους που κάνεις, να πολεμάς με λόγια γλυκά, με δάκρυα, με αναστεναγμούς, την αθώα αιδώ μιας ψυχής που δεν θέλει να παραδώσει τα όπλα, να καταρρίπτεις βήμα προς βήμα όλες τις μικρές αντιστάσεις που προβάλλει, να νικάς τους ηθικούς της ενδοιασμούς περί τιμής και να τη φέρνεις γλυκά γλυκά εκεί που θέλεις να τη φέρεις. Όμως, αν τ...

Δύο μοντέρνα έργα μιλούν για ένα θέμα τόσο παλιό όσο και η ιστορία του ανθρώπου: τον πόλεμο. O Aμερικανός Charles Mee και ο Γάλλος Laurent Caude σχολιάζουν τη βία, το πάσχον σώμα, τον έλεγχο των ανθρωπίνων σχέσεων. Mέσα από εικόνες θανάτου και πόνου προσπαθούν να αναδείξουν την κρυμμένη ομορφιά της ζωής, την ανάγκη επιστροφής του ανθρώπου πίσω στον Άνθρωπο. Eπάνω στα σακατεμένα σώματα των ηρώων τους αφήνουν να φανούν τα αποτυπώματα του ανθρώπινου νου που τρελαίνεται για δύναμη και εξουσία. Δύο έργα που μας αφορούν, δύο σύγχρονες τραγωδίες που μας υπενθυμίζουν τα θεμελιώδη π...

Ο Γκυ ντε Μωπασάν (1850-1893), όχι για λόγους κερδοσκοπίας, όπως έπραττε ένα πλήθος γνωστών ομοτέχνων του τον περασμένο αιώνα, αλλά για λόγους καθαρής ευχαρίστησης και διασκέδασης, υπέκυψε σ’ αυτήν τη μανία συγγραφής και αναπαράστασης ερωτογραφημάτων, γράφοντας το "A la Feuille de rose, Maison turque", για την ελληνική μετάφραση του οποίου επιλέχθηκε ο τίτλος "Ένα χαρέμι στο Παρίσι". Μια συντροφιά ανδρών σε κατάσταση οίστρου και γέλωτος, ως κακά παιδιά, άτακτα παιδιά, συνέθεσαν αυτήν την περίεργη κωμωδία υπό την διεύθυνση του μεγάλου δασκάλου. Το έργο πρωτοπαρουσιάστηκε...

Ένας κόσμος όπου οι λέξεις δεν αξίζουν πια τίποτα, δεν αξίζουν πια ούτε το ελάχιστο ανθρώπινο σάλιο που τις κουβαλάει, ένας κόσμος όπου δεν μπορούμε να αποκτήσουμε τίποτα λέγοντας "Σας δίνω τον λόγο μου", ένας κόσμος όπου κυριαρχεί η εμμονή του ψεύδους είναι ένας κόσμος τρελών. Οι λέξεις έχουν αξία μόνο σε σιωπηρή σύμπνοια, αδιατύπωτη, παράλογη, ας την ονομάσουμε αγάπη, όλες οι λέξεις είναι λέξεις αγάπης, από την αγάπη οι λέξεις βρίσκουν τη θαυματουργική δύναμή τους. Αλλά ένας κόσμος στον οποίο οι λέξεις δεν έχουν πια αξία, έχει όνομα, ναι, ονομάζεται κόλαση.

[...] Το 1971 γράφεται το "Toi et tes nuages" ("Εσύ και τα σύννεφά σου") το πρώτο του έργο που ανεβαίνει στο θέατρο (στο Athenee) σε σκηνοθεσία του Roland Monod με τις Anna Karina και Eleonore Hirt. Το έργο γνωρίζει μεγάλη επιτυχία: βραβείο των "U" το 1971 και εκατοντάδες αναπαραγωγές τόσο στη Γαλλία όσο και στο εξωτερικό. Ο Karen Arthur στο Hollywood θα στηριχτεί σ' αυτό το έργο για την ταινία φαντασίας "The Mafu Cage" (1977). [...]