Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Χωρίς αμφιβολία, "Ο ηγεμόνας" είναι το πιο επαναστατικό έργο του Μακιαβέλι και παραμένει ένα οργανικό έργο γραμμένο με πάθος. Σ' αυτό ο συγγραφέας αρνείται τα παραδοσιακά πολιτικά συστήματα και στρέφεται στο άτομο και στις αρετές του. Ο στόχος είναι η νέα ηγεμονία, η μελέτη μιας καινούριας εμπειρίας μιας κοινωνίας που βρίσκεται σε κρίση. Ο Μακιαβέλι εντυπωσιάζεται από αυτές τις νέες ηγεμονίες που δημιουργήθηκαν με βία και επιπλέον γοητεύεται από τους αρχηγούς των στρατευμάτων. Πέρα απ' αυτά, προβληματίζεται με τη δημιουργία των μεγάλων δυτικών μοναρχιών (Ισπανία, Γαλλία, Γε...

Στη «Συμβολή στη Χρονογραφία τού Βίου» τού Νίκου Καζαντζάκη, ο συντάκτης της και φίλος τού οικουμενικού μας συγγραφέα Παντελής Πρεβελάκης αναφέρει, μεταξύ άλλων, για το έτος 1944: «Καταγράφοντας σε κάποιο σημειωματάριο τα προϊόντα τού σκληρού μόχθου του κατά τον Πόλεμο και την Κατοχή, ο Κ. σημειώνει: «Έγραψα: "Αγγλία", "Γιαγκ-Τσε", τρεις "Προμηθείς" [θέλει να πει την τριλογία], "Ζορμπά", "Ταξιδεύοντας - Ρωσία", "Καποδίστρια", "Κωνσταντίνο Παλαιολόγο", [και τις μεταφράσεις] "Ιλιάδα", "Οδύσσεια", ξανά Dante, "St. Francois" [του Jurgensen], Μακιαβέλλι [τον "Πρίγκιπα"]». Η με...

Ο αναγνώστης κρατά στα χέρια του ένα έργο χιλιοδιαβασμένο, που έχει μεταφραστεί αμέτρητες φορές και έχει υποβληθεί σε άπειρα σχόλια. Ένα έργο που για κάποιους είναι διάφανο και τίμιο, ενώ για άλλους αντίθετα, είναι διαβολικό και συκοφαντικό. Ο "Ηγεμόνας" στη συναρπαστική πορεία του σημάδεψε τους αιώνες προκαλώντας ζωηρή αίσθηση, κατακτώντας αναγνώστες που πίστεψαν ότι βρήκαν και βρίσκουν στις σελίδες του πολύτιμες συνταγές για να τις εφαρμόσουν, άλλος στην πολιτική, άλλος στο στρατό, άλλος στην ερωτική πολιορκία, άλλος στις οικονομικές συναλλαγές... ... Ο "Ηγεμόνας", το...

[...] Το πρώτο από τα σημαντικά έργα που έγραψε ο Μακιαβέλι την περίοδο της πολιτικής του εξορίας έμελλε να γίνει "το σήμα κατατεθέν" του, αδιάρρηκτα συνδεδεμένο με το όνομά του: "Ο ηγεμόνας". Γραμμένος προς το τέλος του 1513 (και πιθανόν στις αρχές του 1514) αλλά δημοσιευμένος αρκετά μετά το θάνατο του συγγραφέα του, το 1532, ο "Ηγεμόνας" συντάχθηκε με περισσή βιασύνη, από ένα Μακιαβέλι που επεδίωκε, μεταξύ άλλων, να επανακτήσει αξιώματα και το κύρος του στην κυβέρνηση της πατρίδας του. [...] Το έργο, όπως και ο συγγραφέας του, είναι υπερβολικά πολυσήμαντο και πολυσύνθετ...

Μία ακόμη, η έκτη αν υπολογίζουμε σωστά, μετάφραση του "Ηγεμόνα" του φλωρεντινού πολίτη, ίσως φαινόταν περιττή στην ελληνική βιβλιογραφία, όταν εκκρεμεί η παρουσίαση τόσων άλλων κειμένων των πολιτικών στοχαστών των νεώτερων χρόνων -έστω και αν δεχθούμε το διαρκές ενδιαφέρον για τον Μακιαβέλλι, περιορισμένο κι αυτό συχνά στον "Ηγεμόνα". Για τον λόγο αυτό επιδιώξαμε στην παρούσα έκδοση να μην δώσουμε απλώς μια μετάφραση, αλλά να πλαισιώσουμε το κείμενο του "Ηγεμόνα" με στοιχεία που πιστεύουμε ότι θα βοηθήσουν τον αναγνώστη να προσεγγίσει τη σκέψη του Μακιαβέλλι και θα τον αφή...

Ο Νικολό Μακιαβέλλι με τον "Ηγεμόνα" του αναδεικνύεται στο στερέωμα της παγκόσμιας λογοτεχνίας ως συγγραφέας πρώτου μεγέθους. Αντί με τον καιρό να ελαττωθεί το κύρος αυτού του έργου και να σβήσει ή το πολύ να κλασικίσει, συνεχίζει με την ίδια ένταση την ανοδική πορεία του μέσα στο χρόνο. Αυτό συμβαίνει επειδή οι ιδέες και τα πολιτικά πάθη που πραγματεύτηκε με ευκρίνεια και εκπληκτική διορατικότητα τότε ο Μακιαβέλλι, μεταγγίζοντας την πείρα του ως πολίτης και συγγραφέας-λειτουργός της Φλωρεντινής Δημοκρατίας για τους Ιταλούς του καιρού του, διατηρούν την εγκυρότητά τους ακέ...

Ως μια ωδή στον πολιτικό αμοραλισμό; Ένα πρακτικό εγχειρίδιο, ένα "how to do it" της κατάκτησης και της διατήρησης της εξουσίας δίχως ηθικές αναστολές; Ή, αντίθετα, ως ένα δείγμα πραγματιστικής και ρεαλιστικής ανάλυσης; Σε μια εποχή σαν αυτή που ζούμε, εποχή κρίσης και δοκιμα­σίας για τη δημοκρατία, απόρριψης της πολιτικής και όλων των φορέων της [...] σε μια τέτοια εποχή, νιώθουμε όλοι την ανάγκη να ξανασκεφτούμε τι είναι, τι επιδιώκει και με ποια μέσα η πολιτική. Υπό αυτή την οπτική γωνία, να ξαναδιαβάζει κανείς τον Ηγεμόνα δεν είναι μόνον απολαυστικό αλλά και χρήσιμο...

Πώς πρέπει κανείς να διαβάσει τον Ηγεμόνα; Ως μια ωδή στον πολιτικό αμοραλισμό; Ένα πρακτικό εγχειρίδιο, ένα "how to do it" της κατάκτησης και της διατήρησης της εξουσίας δίχως ηθικές αναστολές; Ή, αντίθετα, ως ένα δείγμα πραγματιστικής και ρεαλιστικής ανάλυσης; Σε μια εποχή σαν αυτή που ζούμε, εποχή κρίσης και δοκιμασίας για τη δημοκρατία, απόρριψης της πολιτικής και όλων των φορέων της [...] σε μια τέτοια εποχή, νιώθουμε όλοι την ανάγκη να ξανασκεφτούμε τι είναι, τι επιδιώκει και με ποια μέσα η πολιτική. Υπό αυτή την οπτική γωνία, να ξαναδιαβάζει κανείς τον Ηγεμόνα δεν ε...

Δεν πρόκειται για μία ακόμη έκδοση του γνωστού έργου. Όλο το έργο σχολιάζει επανειλημμένα και επί σειρά ετών - από όταν ήταν Στρατηγός, Ύπατος, Αυτοκράτορας ή εξόριστος - ο Ναπολέων Βοναπάρτης. Αυτή είναι η σημαντική ιδιαιτερότητα της παρούσας έκδοσης. Ο Ναπολέων είναι κοντά μας - μόλις 200 χρόνια - και κοντά στις πρακτικές και τις αντιλήψεις της σύγχρονης πολιτικής.

Από τα βιβλία που θα προκαλούν πάντα συζητήσεις και διχογνωμίες, ο "Ηγεμόνας" του ιταλού διπλωμάτη, ιστορικού, φιλοσόφου -και γνήσιου τέκνου της Αναγέννησης- Νικολό Μακιαβέλι είναι ένα έργο που έχει επηρεάσει και διαμορφώσει όσο ελάχιστα τη δυτική πολιτική σκέψη και επιστήμη. Και παρότι στα λεξικά πλείστων γλωσσών το επίθετο "μακιαβελικός" σημαίνει απερίφραστα "ραδιούργος" και "αδίστακτος", τα στοιχεία που ξεχωρίζουν εδώ, πέρα από τη δεδομένη και διαχρονική "παράβλεψη" της ηθικής στην κούρσα για ισχύ και εξουσία, δεν είναι παρά η καθαρή λογική σκέψη κι ένας αδιαμφισβήτητος...

Ενιαία έκδοση του "Ηγεμόνα" του Νικολό Μακιαβέλλι (με υποσημειώσεις και προλογικά) μαζί με το θεατρικό έργο "Μακιαβέλλι" του Θεοδόση Αγγ. Παπαδημητρόπουλου.

Ο "Ηγεμών" εγγράφη στο 1513, αλλά δεν έπαψε να σχολιάζεται συνεχώς, επί 5 αιώνες. Δεν λέγει τι ο άνθρωπος πρέπει να κάνει. Λέγει τι ο άνθρωπος κάνει. Δεν είναι μόνο βιβλίο Ιστορίας ή Πολιτικής Επιστήμης. Είναι και βιβλίο ανθρώπινης ψυχολογίας και Ανθρωπολογίας. Τα κύρια dramatis personae, είναι δύο. Ο Ηγέτης και ο Λαός, αλλά σε αναγκαία σχέση συνεργίας. Σε αυτή την διαλεκτική, ο "αγιασμένος" Σκοπός του Μακιαβέλλι είναι πρώτιστα η ευημερία του Λαού και οι επιδιώξεις του Έθνους. Ο σκοπός αυτός, "κινεί" τα μέσα κατά τα ήθη της εκάστοτε εποχής. Τα οιαδήποτε "μέσα", απογυμνωμένα...

"Ο Έλληνας διαχωρίζει τη θέση του και αντιτίθεται σε κάθε τι το βαρβαρικό και στον βάρβαρο άνθρωπο, όπως ακριβώς ο πόλεµος αντιτίθεται στην ειρήνη. Η διαδικασία σύµφωνα µε την οποία ο πλούτος και η δύναµη δηµιουργήθηκαν και αυξήθηκαν συµπίπτει µε τη διαδικασία σύµφωνα µε την οποία οι Έλληνες διέκριναν τους εαυτούς τους από τους βαρβάρους. Το περίφηµο όνοµα Έλληνας είναι πρόσφατο. Το ίδιο συµβαίνει και µε τον ελληνικό τρόπο ζωής. Αρχικά οι Έλληνες ζούσαν σαν τους βαρβάρους. Σε µια προγενέστερη κατάσταση ήταν βάρβαροι. Στην αρχή δεν υπήρχαν Έλληνες και εποµένως δεν υπήρχε διά...

Στο βιβλίο αυτό αναπτύσσεται ένας συστηματικός αντίλογος από ριζοσπαστική σκοπιά στις θεωρητικές απόψεις των Τσόμσκι και Άλμπερτ, με στόχο να διευκολυνθεί ο σχετικός εποικοδομητικός διάλογος στην αντισυστημική Αριστερά. Στο πρώτο μέρος γίνεται μια κριτική αξιολόγηση των σημερινών θεωρητικών απόψεων του Τσόμσκι για το καπιταλιστικό σύστημα και τις αξίες του, με βάση κάποια θεωρητικά κείμενα που είναι αντιπροσωπευτικά του έργου ενός πολυγραφότατου συγγραφέα και αναλύονται κριτικά οι σημερινές του πολιτικές θέσεις. Μολονότι κανένας δεν αμφισβητεί τη συμβολή του Τσόμσκι στην...

Το κείμενο του Ζιονό έχει μια μικρή ιστορία, η οποία δεν στερείται πολιτικού ενδιαφέροντος -αλλά πώς θα μπορούσε να συμβεί διαφορετικά με πρωταγωνιστή του κειμένου τον Μακιαβέλλι; Το καλοκαίρι του 1948 ο Ζιονό προτείνει στις εκδόσεις Gallimard, να περιλάβει το έργο του Μακιαβέλλι στη διάσημη σειρά Pleiade. Ο Κλωντ Γκαλλιμάρ δέχεται και προτείνει μάλιστα στον Ζιονό να αναλάβει την ευθύνη της έκδοσης και να την προλογίσει. Το έργο σχεδιάζεται σε δύο τόμους, ο ένας για τα θεωρητικά και λογοτεχνικά κείμενα, ενώ ο δεύτερος για την ιδιωτική αλληλογραφία του Φλορεντινού, στην...

"Είναι λοιπόν οι ίδιοι οι λαοί που εγκαταλείπουν τον εαυτό τους ή, καλύτερα, που τον αφήνουν να κατατρώγεται, γιατί, αν έπαυαν να είναι υπόδουλοι, θα μπορούσαν να απαλλαγούν. Ο λαός είναι αυτός που υποδουλώνει τον εαυτό του, που σκύβει το κεφάλι, που, έχοντας την επιλογή να είναι δούλος ή ελεύθερος, αφήνει την ελευθερία, μπαίνει στον ζυγό και συγκατανεύει στη δυστυχία του ή, καλύτερα, την επιδιώκει. Ετιέν ντε Λα Μποεσί" Με τη σκανδαλώδη υπόθεση που προτείνει στον "Λόγο περί εθελοδουλείας", ο Λα Μποεσί πραγματοποιεί τον 16ο αιώνα μια ρήξη -επιστημολογική, φιλοσοφική αλλά...

Όπως επισημαίνει και ο Etienne Balibar στην πρόσφατη γαλλική έκδοση "Η διαρκής αναδρομή του Σμιτ στα προβλήματα που θέτει το βιβλίο του Χομπς, η διαρκής εναλλαγή του τρόπου με τον οποίο αξιολογεί τις συγκρούσεις των τάσεων που εκδηλώνονται σε αυτό, δεν σημαίνει ότι ο Σμιτ επικαλείται τον Χομπς, είτε για να διασφαλίσει μια θέση στους αγώνες των παρατάξεων, της ιδεολογίας και του κύρους, είτε για να αποδώσει [...] το ιστορικό βάθος και την αύρα που μπορεί να παράσχει η συγγένειά του με μια "μοναχική" σκέψη. Σημαίνει μάλλον ότι ο Σμιτ θα αναζητήσει "απεγνωσμένα" στον Χομπς, σ...

Το ανά χείρας κείμενο συμπυκνώνει τη μακρά αναγνωστική περιπέτεια του Αλτουσσέρ με τον Μακιαβέλλι, η οποία, ήδη από τις αρχές της δεκαετίας του ’60 και καθ’ όλη την ιλιγγιώδη τροχιά της ακμής και της παρακμής του "αλτουσσερισμού", δεν σταμάτησε να αποτελεί υπόγεια αλλά καθοριστική συνθήκη των θεωρητικών του παρεμβάσεων. Αποτελεί ένα είδος παλίμψηστου, που στις διαφορετικές στρώσεις γραφής του αποτυπώνει τη μακροχρόνια και βασανιστική εμπλοκή του Αλτουσσέρ με τον Μακιαβέλλι καθ’ όλη τη διάρκεια της ταραγμένης διανοητικής πορείας του. Ο "Μακιαβέλλι και εμείς", λοιπόν, το κ...

Ο Χάμπερμας ερευνά τους κοινωνικοοικονομικούς και ηθικοπολιτικούς όρους και τις προϋποθέσεις υπό τις οποίες το σύγχρονο δυτικό, και δη ευρωπαϊκό, κράτος μπορεί να ανακτήσει την αξιοπιστία του έναντι της κοινωνίας και του πολίτη. Και η απάντηση θα πρέπει να αναζητηθεί στα αξιακά θεμέλια του ευρωπαϊκού ηθικού και πολιτικού πολιτισμού. Αν στις βάσεις της οικονομικής επέκτασης σε παγκόσμιο επίπεδο βρίσκεται μια στενή, «νεοφιλελεύθερη» αντίληψη για την οργάνωση της κοινωνίας και τις ορθολογικές επιδιώξεις του ατόμου, η αντίληψη αυτή θα πρέπει να ανασκευασθεί υπό το πρίσμα της νε...