Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Το τελευταίο έργο του Αντόν Τσέχωφ, και το πιο ώριμο του σε ποιητικό ρεαλισμό. Πρωτοανέβηκε στο Καλλιτεχνικό Θέατρο της Μόσχας το 1904 σε σκηνοθεσία Στανισλάβσκι, με την Όλγα Κνίππερ στο ρόλο της Λιουμπόβ Αντρέγιεβνα. Η γοητεία αυτού του έργου έγκειται σε ένα απροσδιόριστο άρωμα, βαθιά κρυμμένο, που για να το νιώσεις πρέπει να προκαλέσεις το άνοιγμα του λουλουδιού, όχι βίαια όμως, γιατί το λουλούδι θα μαραθεί. Οι ήρωες στο "Βυσσινόκηπο" είναι όπως όλοι οι Τσεχωφικοί: καλοί και συνεπείς μέσα στη μετριότητα τους, εγκλωβισμένοι, σ' έναν κόσμο που πεθαίνει και αυτοί δεν...

Ένα σπίτι στην εξοχή με τον ωραιότερο βυσσινόκηπο της περιοχής βρίσκεται στα πρόθυρα της χρεοκοπίας και της κατάρρευσης. Οι σχεδόν αδιάφοροι μικροαστοί ιδιοκτήτες του δεν κάνουν τίποτα για να το σώσουν από την πώληση. Χάνουν το αγαπημένο τους πατρικό σπίτι και το μόνο που μπορούν να κάνουν είναι να το κοιτούν και να αναπολούν.. Να αναβιώνουν οι παιδικές τους αναμνήσεις, να νοσταλγούν τις παλιές ευχάριστες στιγμές, να χορεύουν, να γελούν, να φλερτάρουν... Τίποτα δεν τους κάνει να μετανιώνουν για την απόφασή τους, ακόμα και όταν ακούν τα τσεκούρια να χτυπούν δυνατά κα...

Πριν από τον Πούσκιν δεν είχε γραφτεί ούτε μια αυθεντική ρωσική τραγωδία. Σ' ένα γράμμα στο φίλο του Βιαζέμφσκι το 1823, ο Πούσκιν διαπιστώνει απογοητευμένος: "Δεν έχουμε θέατρο". Θέλει να γράψει ένα θεατρικό έργο, του λείπει όμως το θέμα. Γρήγορα όμως το βρίσκει στην Ιστορία της Ρωσίας του Καραμζίν που εκδίδεται σε δώδεκα τόμους την άνοιξη του 1824. Για έναν ολόκληρο χρόνο μελετά την ιστορία του Καραμζίν και τα παλιά αυθεντικά χρονικά. Σ' αυτά περιγράφεται ο σφετερισμός του θρόνου της Ρωσίας από τον Μπόρις Γκοντούνοφ που δολοφονεί τον διάδοχο του θρόνου Δημήτριο (1598-1601...

Το έργο του Πούσκιν "Μότσαρτ και Σαλιέρι" είναι η δεύτερη από τις "μικρές τραγωδίες" του ποιητή. Πρωτοσυνέλαβε τη σκέψη να τη γράψει το 1826, αλλά την τέλειωσε τον Οχτώβρη του 1830 στο Μπόλντινο. Η εκδοχή ότι ο Μότσαρτ δηλητηριάστηκε είχε πλατιά διάδοση στον Τύπο μετά το θάνατο του Σαλιέρι (1825). Ο αρχικός τίτλος που είχε δώσει ο Πούσκιν στην τραγωδία ήταν "Φθόνος". Παίχτηκε για πρώτη φορά στο θέατρο "Μπολσόϊ" της Πετρούπολης το 1832.

Οι βλαβερές συνέπειες του καπνού. Η αρκούδα. Κύκνειο άσμα. Πρόταση γάμου. Η επέτειος. Ο γάμος

...Στην έντονη πνευματική δραστηριότητα των τελευταίων δεκαπέντε χρόνων της ζωής του, ο Αντόν Τσέχωφ φιλοτεχνούσε τα μονόπρακτά του παράλληλα με τα πολύπρακτα έργα του, σαν θεατρικές ασκήσεις που έφτασαν στο επίπεδο της τελειότητας. Δίπλα από τον Τριγκόριν, τον Αστρώφ, τη Μάσσα Προχόροβα, τον Λοπάχιν ή τον Πέτια γεννιόνταν ομογάλακτες οι ξεκαρδιστικές φιγούρες της Ελένα Πόποβα και του Γκριγκόρι Σμιρνώ, του Τοκαλτσώφ, του Φιοντόρ Ρεβούνωφ-Καραουλώφ ή του διευθυντή της "Αλληλοπιστωτικής Εταιρίας" Αντριέι Σπιούτσιν, για να κορυφωθούν τέλος με το τραγικό πρόσωπο του Νιούκιν στ...

Μία νέα σειρά εγκαινιάζουν οι εκδόσεις S@mizdαt, με έργα της ρωσικής δραματουργίας, με σκοπό να φέρουν κοντά στον Έλληνα αναγνώστη μεγάλα έργα της ρωσικής θεατρικής παράδοσης. Την αυλαίας της σειράς S@mizdαt/θ ανοίγει το θεατρικό έργο του Μιχαήλ Μπουλγκάκοφ "Μακαριότητα ή το όνειρο του μηχανικού Ρέιν", το οποίο ανήκει στο κύκλο των έργων που αφιέρωσε ο μαιτρ της ρωσικής λογοτεχνίας στην Αντι-ουτοπία. Ένας αλλοπαρμένος μηχανικός, ο Ρέιν ανακαλύπτει μία μηχανή του χρόνου, η οποία δίνει τη δυνατότητα στους επιβάτες της να πηγαινοέρχονται στο χρόνο. Κατά την εξέλιξη της π...

Η "Λαίδη Μάκβεθ του Μτσενσκ" είναι ένα παραμύθι για ένα κορίτσι που έπληττε. Ένα παραμύθι βλάσφημο και προκλητικό για ένα κορίτσι που αναζητώντας την ευτυχία γίνεται θύμα ενός ισχυρού πάθους που την μετατρέπει σε θύτη και ξανά σε θύμα, μέχρις ότου την οδηγεί στην ταπείνωση και τον αφανισμό, ένα παραμύθι για την πορεία μιας γυναίκας από το πάθος στην εμμονή και από εκεί στο έγκλημα και την τιμωρία. Ζώντας σε μια νωθρή πόλη, βυθισμένη στην παραίτηση και τη συμβατικότητα, σε μια κοινωνία που την παρακολουθεί, την κρίνει και την καταπιέζει, η Κατερίνα Ισμαΐλοβα αποφασίζει να...

...Αν ο Αντόν Τσέχωφ κατασκεύαζε τους ήρωές του για να επιβιώσουν κοινωνικά, για να προσαρμοστούν δηλαδή στις απαιτήσεις μιας κοινωνικής ανάγκης, τότε ο Νικολάι Αλιεξιέγεβιτς Ιβάνωφ θα μπορούσε να καταταχθεί σ' εκείνους τους θεατρικούς ήρωες που τους ονομάζουν θετικούς. Η πολιτογράφηση όμως αυτή ίσως θα ήταν μια αμφιλεγόμενη πράξη, αφού το υλικό που "αφηγείται" αυτή τη θεατρική ιστορία επιζεί εξαιτίας της ιστορικής του αυθεντικότητας. Μιας αυθεντικότητας που δεν υπερασπίζεται προσχεδιασμένες ανθρώπινες καταστάσεις, αλλά που "ιστορεί" θεατρικά μιαν αγωνιώδη πνευματική ανεπά...

Ο Μιχαήλ Μπουλγκάκοφ αξιοποιεί τη θεατρική γλώσσα για να μας δώσει ένα έργο βαθιά πολιτικό, με ένα μήνυμα βαθιά ανθρωπιστικό. Αν και πολλοί θα το χαρακτήριζαν ως ένα έργο της λογοτεχνίας του Φανταστικού, εν τούτοις, το έργο αποτελεί μέρος του πυρήνα της ρωσικής λογοτεχνίας της Αντι-ουτοπίας, η οποία παρέμενε άγνωστη επί πολλές δεκαετίες τόσο για το Ρώσο αναγνώστη, όσο και για εκείνο της Δύσης. Η κατάργηση του ιστορικού χρόνου μέσα στην πλοκή του έργου, οι αλληγορίες και οι παραλληλισμοί με προηγούμενες εποχές, διαγράφουν το ζοφερό μέλλον που περιμένει όχι μόνο τους ήρωε...

[...] Ο "Θείος Βάνιας" αποτελεί διασκευή του αμετάφραστου στα ελληνικά θεατρικού έργου "Leshy" Είναι γνωστό ότι στο "Θείο Βάνια" πολλά από τα χαρακτηριστικά του τσεχοφικού θεάτρου παίρνουν την πρώτη τους ολοκληρωμένη έκφραση. Ειδικά, η αποφυγή ενός σχηματικού και συμβατικού μύθου και η πυκνή, "κρυφή" ζωή λέξεων και κινήσεων, που ο πλούτος τους αναδεικνύεται κατά ποιητικό τρόπο με την ανάσυρσή τους από το υπόστρωμα του έργου. Το έργο ισορροπεί ανάμεσα σε δύο κυρίαρχες διαθέσεις: της αστάθμητης μελαγχολίας και της υπονομευτικά ειρωνικής θεώρησής της. Ο θίασος των προσώπων...