Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Στο πλαίσιο μιας κριτικής διεύρυνσης του νοήματος της νιτσεϊκής ρήσης "ο Θεός είναι νεκρός", επιχειρείται να δειχθεί ότι ο "θάνατος του Θεού" συνιστά άνα οριακό εσωτερικό γεγονός, με το οποίο ο άνθρωπος εγκαινιάζει την περιπέτεια μιας ριζικής -από τη φύση της δι-φορούμενης- αναμέτρησης με τη μεταφυσική του διάσταση. O ίδιος αφενός (επι-)κρίνει τη λογική της υπαγωγής του σε έναν εξωτερικό, αφηρημένο και κυριαρχικό Θεό, φορέα της απειρότητας. Aφετέρου, δελεάζεται από τη φιλοσοφική ένταση της ανάγκης του να επιλέξει τη μία από τις δύο κεντρικές δυνατότητές του να εκφράσει το α...

Έχοντας παρεκκλίνει αυτοβούλως από την πατερική παράδοση της μοναχικής κοινότητας και επιλέγοντας την περισσότερο δημοκρατική μορφή των επαιτών φτωχοκαλόγερων ή δομινικανών, ο Θωμάς Ακινάτης καταφέρνει να εξυψώσει το ανάστημά του και να αντιμετωπίσει τις επιτακτικές ανάγκες της εποχής του για επιστημονικό ορθολογισμό εντός της εκκλησίας που μέχρι τότε διεπόταν από τις πλατωνικές ιδέες. Επέλεξε να δομήσει το οικοδόμημά του αντίθετα επάνω στην αριστοτέλεια φιλοσοφία, η οποία παραχωρούσε την πρωτοκαθεδρία στην υπεροχή των διανοητικών δυνάμεων του ανθρώπου. Οι δύο γιγάντιες και...

Το καίριο δίλημμα των καιρών μας είναι τούτο: ανθρωπισμός ή ατομικισμός; Επείγει να διατηρήσουμε τον ανθρωπισμό της νεωτερικότητας και ταυτόχρονα να απαλλαγούμε από τον ατομικισμό. Πρόκειται για ένα εγχείρημα που θέλει να μας απελευθερώσει χωρίς να μας αλλοτριώσει, να μας απολυτρώσει δίχως να μας αποξενώσει , να μας αποδεσμεύσει χωρίς να μας αποχαλινώσει, να μας απαλλάξει από τα δεσμά δίχως να χαθούν οι δεσμοί μας. Είναι ο διαφωτισμός του διαφωτισμού. Ανθρωπισμός χωρίς ατομικισμό: αυτό χρειάζεται να διδαχθεί ο διαφωτισμός για να αρτιωθεί και να επιβιώσει στο μέλλον. Να δι...

Η χριστιανική έννοια του Θεού, -ο Θεός ως "Θεός των αρρώστων", ο Θεός ως αράχνη, ο Θεός ως πνεύμα- είναι μια από τις πιο διεφθαρμένες έννοιες του Θείου που επιτεύχθηκε ποτέ πάνω στη γη. Περιγράφει ίσως το τελευταίο στάδιο στην κατιούσα εξέλιξη των θεϊκών τύπων. Ο Θεός εκφυλίστηκε στο αντίθετο της ζωής, αντί να είναι η μεταμόρφωσή της, το αιώνιο Ναι της! Ο Θεός, διακήρυξη πολέμου κατά της ζωής, κατά της φύσης, κατά της βούλησης για ζωή! Θεός, η διατύπωση που καλύπτει κάθε συκοφαντία του "ενθάδε", κάθε ψευδή δήλωση του "επέκεινα"! Θεός, το μηδέν που θεοποιήθηκε, η βούληση για...

Το βιβλίο αυτό ανήκει στους ελάχιστους. Ίσως να μη ζει πια κανένας απ' αυτούς. Μπορεί να είναι εκείνοι που κατανοούν τον "Ζαρατούστρα" μου: "πώς θα ήταν δυνατόν να με μπερδέψουν με εκείνους για τους οποίους φυτρώνουν αφτιά που τους ακούνε σήμερα;" - Εμένα μου ανήκει το μεθαύριο. Μερικοί γεννιούνται μετά θάνατον. Τους όρους κάτω από τους οποίους με καταλαβαίνουν και με καταλαβαίνουν "αναγκαστικά" -τους γνωρίζω πολύ καλά. Πρέπει να είναι κανείς έτοιμος μέχρι σκληρότητας στα πνευματικά πράγματα, προκειμένου να αντέξει τη σοβαρότητα μου, το πάθος μου. Πρέπει να είναι κανείς...

Η χριστιανική έννοια του θεού - ο θεός ως παρηγοριά των άρρωστων, ο θεός ως αράχνη, ο θεός ως πνεύμα- είναι μια απ' τις πιο εκφυλισμένες έννοιες του θείου που διατυπώθηκε ποτέ πάνω στη γη. Περιγράφει ίσως το τελευταίο στάδιο στην κατιούσα εξέλιξη των τύπων του θείου. Ο θεός κατέληξε νάναι το αντίθετο της ζωής, αντί η μεταμόρφωσή της, το αιώνιο "Ναι" της! Ο θεός: διακήρυξη πολέμου κατά της ζωής, της Φύσης, της βούλησης για ζωή! Θεός: η αλάνθαστη συνταγή για κάθε συκοφαντία του "ενθάδε", κάθε ψέμα του "επέκεινα"! Θεός: το μηδέν που θεοποιήθηκε, η βούληση για εκμηδένιση που αν...

Ο Έγκοπος Λόγος Η τριημερής αυτή συλλογή με υποτίτλους Σχεδία-Παραλειπόμενα-Συνομιλίες πραγματεύεται μικρά δοκίμια για μεγάλα θέματα, με κεντρικό άξονα την αρχαία ελληνική λέξη "Λόγος", όρο μοναδικό και πολυσήμαντο: "Λόγος είναι η ομιλία και είναι η γλώσσα. Είναι η λογική και είναι ο νόμος. Είναι το αίτιο και είναι το αιτιατό. Είναι η αρχή και είναι ο σκοπός. Είναι η αναλογία και είναι ο λογισμός. Είναι ο λόγος του Ηρακλείτου, που συναντά την ουσία του κόσμου. Και είναι ο λόγος του Ιωάννη, που αποκαλύπτεται ως Θεός. Ο λόγος είναι πάντοτε φωτισμός." Φιλοσοφία και Θρησκ...

Το βιβλίο αυτό έχει ως τίτλο το θάνατο, αλλά θέμα του τη ζωή. Αφορμή: Κάποιοι προβληματισμοί για το θάνατο, ο καθηλωτικός ρόλος τού φόβου στη ζωή μας, ο οποίος παύει να σχετίζεται μόνο με το φόβο του θανάτου και διεισδύει σε όλες τις πλευρές της ζωής μας. Ζητούμενο: Μία εξήγηση για την ίδια τη ζωή, τις ανησυχίες, τους φόβους και τις ελπίδες μας, μέσα από το πρίσμα της εξελικτικής διαδικασίας της φύσης, όπου ο θάνατος δε νοείται ως τέλος Αλλά ως μία στιγμή της εξέλιξης. Μία εξήγηση η οποία θα λειτουργήσει απελευθερωτικά προς την πλήρη ανάπτυξη των ανθρωπίνων δυνατ...

Πάνω από χίλιες σελίδες συμπυκνωμένες, σε ένα βιβλίο που έχει τη δύναμη να αλλάξει τα πάντα, εκτός από εσένα. Τότε, η αλλαγή σου καθίσταται δεδομένη. Προσεγγίζουμε τον Θεό - ξεπερνώντας το σύμπαν έξω απ’ αυτόν - μέχρι να τον αγγίξουμε. Όντας σοφός παρατηρητής του αχανούς τέλειου, μας εμπνέει να κατανοήσουμε το ασύλληπτο "θαύμα-ζην". Φυλακισμένοι μέσα σε μία λέξη. Εγκλωβισμένοι μέσα στην ίδια την ελευθερία. Στο μεταίχμιο πίστης και αθεΐας, οι αναλήθειες ψηλαφίζουν το αληθινό. Η λογική ρωτά τη διαίσθηση σμικρύνοντας την καθημερινότητα, μέχρι να χωρά στην παλάμη του χεριού. Απ...

Η τομή του Πασκάλ ανάμεσα στον Θεό του Αβραάμ, του Ισαάκ και του Ιακώβ και στον Θεό των φιλοσόφων και των επιστημόνων είναι ασφαλώς στερεή και θεμελιώδης. Από τη μια, πράγματι, ο Θεός της Βίβλου, που παρεμβαίνει στην ιστορία και στη ζωή των ανθρώπων, με τον οποίο μπορείς να συνομιλήσεις, να ελπίσεις στο έλεός του ή να απελπιστείς, να αποστατήσεις και να επιστρέψεις (ή να μην επιστρέψεις) από την άλλη, ο Θεός των φιλοσόφων, δημιούργημα μιας ισχυρής διάνοιας, είτε έξω από τον Ιουδαιοχριστιανικό πολιτισμό (Αρχαία Ελλάδα) είτε εντός αυτού, συνδέεται στενά με τις ανάγκες και την...

Στα σύνορα φιλοσοφίας και θεολογίας o Ζαν-Λυκ Μαριόν ξεκινά καταδεικνύοντας την αντίθεση ειδώλου και εικόνας, για να δείξει στη συνέχεια πώς κάθε εννοιακή παράσταση για τον Θεό κινδυνεύει να βυθιστεί στην ειδωλολατρία, είτε σκεπτόμενη αρνητικά τον "θάνατο του Θεού" είτε σκεπτόμενη θετικά τον Θεό ως "υπέρτατο ον". Πώς να φτάσουμε να σκεφτούμε τον Θεό με τρόπο που να μην είναι ούτε απατηλός ούτε ειδωλολατρικός; Αφήνοντας το πεδίο της παράστασης, επομένως το πεδίο τού είναι, για να πάμε στο πεδίο του έρωτα και της αγάπης. Ίσως, εντέλει, αν αποκαλύπτεται αγαπώντας και δίνετα...

Θεωρώντας τον κόσμο πνευματικό στη φύση του και τα μεγέθη του ενεργήματα του πνεύματος το οποίο και μαρτυρούν με τις ποιότητες και ιδιότητες που δεν είναι υλικής προέλευσης, αποφεύγουμε τη ριζική διάκριση αίσθησης και νόησης, τη μείξη τους, ή το δυιστικό χωρισμό τους. Πώς όμως; Μήπως εμφιλοχωρεί ο κίνδυνος της πνευματοκρατίας ο οποίος δεν είναι παρά δυναμικός πανθεϊσμός; Παράλληλα, διαπιστώνοντας πως το κοσμικό και το ανθρώπινο είναι ταυτίζονται, δεν καταφάσκουμε στις αρχές του πανθεϊσμού; Τα ερωτήματα θα μπορούσαν να πολλαπλασιασθούν, αλλά οφείλουμε να πούμε κάτι απλό: Η...