Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Ο Αλή Πασάς, που διορίστηκε από τους Οθωμανούς κυβερνήτης των Ιωαννίνων το 1787 και καθαιρέθηκε το 1820 από την Πύλη, ήταν ο πιο άμεσος γείτονας της Δυτικής Ευρώπης. Άγγλοι, Γάλλοι, Ρώσοι, Ενετοί και Αυστριακοί, σαστισμένοι από την οικονομική και τη στρατιωτική ισχύ του Αλή, τον αντιμετώπιζαν ως ανεξάρτητοι ηγεμονική πολιτική οντότητα και μείζονα καθοριστικό παράγοντα στις γεωπολιτικές ανακατατάξεις της εποχής. Η Αγγλία και η Γαλλία μάλιστα διέθεταν μόνιμους προξένους στα Ιωάννινα. Ο Αλή Πασάς, ως άριστος διπλωμάτης, φρόντιζε να ανταποκρίνεται στην αρνητική εικόνα των Δυτικ...

Παρουσιάζονται τα βασικά χαρακτηριστικά της επαναστατικής φυσιογνωμίας του Ρήγα: διαφωτιστής, επαναστάτης, πολιτικός νους, στρατιωτικός νους, μάρτυρας, εθνεγέρτης, οραματιστής μιας δημοκρατικής πολιτείας του Βαλκανικού χώρου.

Μια κοπελίτσα χωρίς πατέρα μεγαλώνει σχεδόν φυλακισμένη στο μουντό περιβάλλον των ανακτόρων του Κέσινγκτον. Μόνο το ακατάβλητο πείσμα της τη στηρίζει καθώς περιμένει την ημέρα της λύτρωσης, την ημέρα που θα στεφθεί βασίλισσα της Αγγλίας. Είναι η Βικτωρία, κι αυτή είναι η ιστορία της όπως καταγράφεται στα τελευταία, ταραγμένα χρόνια της ζωής της. Με ανθρωπιά και χιούμορ η Αυτοκράτειρα της μισής σχεδόν οικουμένης στρέφει το βλέμμα πίσω στην ογδοντάχρονη πορεία της κι αναθυμάται οικογενειακές κρίσεις, δημόσιους θριάμβους, επαναστάσεις, πολέμους και δυναστείες, μα πάνω απ' όλα...

Η διαιτητική του λόρδου Βύρωνα δεν αφορά μόνο στα γαστρονομικά του γούστα, αλλά στην ίδια τη φιλοσοφία της ύπαρξής του, στην ίδια την τέχνη της ζωής του: τη συμπεριφορά του μπροστά στον έρωτα, τη λογοτεχνική δημιουργία, την κοινωνία, το Θεό, τον εύθυμο πεσιμισμό του, τον γενναιόδωρο εγωισμό του, τον παθιασμένο σκεπτικισμό του, τον επαναστατικό ενθουσιασμό του. Ο Γκαμπριέλ Ματζνέφ, με πλήρη σεβασμό στην ιστορική αλήθεια, ξαναστρώνει το τραπέζι του Βύρωνα για να μας εικονογραφήσει, μέσα από μια ανέκδοτη και πρωτότυπη οπτική, τον χαρακτήρα του λόρδου που μίσησε μεν τις αυτοκρα...

Όταν έμαθε το θάνατο της αυτοκράτειρας, ο πρίγκιπας ντε Λίνι φώναξε: "Η Μεγάλη Αικατερίνη (ελπίζω πως η Ευρώπη θα επικυρώσει αυτό το όνομα που της έδωσα), η Μεγάλη Αικατερίνη δεν υπάρχει πια. Είναι φρικτές αυτές οι λέξεις! Έσβησε το πιο λαμπρό άστρο που φώτισε το ημισφαίριό μας". Αυτός ο επικήδειος δεν προσθέτει τίποτα στην αίγλη της νεκρής. Σε όλη της τη ζωή η Μεγάλη Αικατερίνη δούλεψε για τη δική της δόξα. Στην πραγματικότητα, από πόλεμο σε πόλεμο, από κατάκτηση σε κατάκτηση, μεγάλωνε αυτή η ίδια. Αυτός ο βράχος θέλησης έχει περίπλοκη υφή. Οι ευγενικές φιλελεύθερες ιδέ...