Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Οι σύχρονοί του θεωρούσαν τον Μιχαήλ Άγγελο τον μεγαλύτερο ίσως καλλιτέχνη όλων των εποχών, το αρχέτυπο της καλλιτεχνικής μεγαλοφυίας. Στην έγκυρη και καλογραμμένη αυτή μονογραφία της, η Λίντα Μάρεϋ εξετάζει όχι μόνο το έργο του Μιχαήλ Άγγελου ως ζωγράφου, γλύπτη, αρχιτέκτονα και ποιητή, αλλά και τις πολιτικές και θρησκευτικές συνθήκες της εποχής του, που επηρέασαν σημαντικά τη μακρά και πάντα μοναχική πορεία του ως καλλιτέχνη.

"Η γιαγιά μου ήταν μια παράξενη γυναίκα. Λεγόταν Φλόρα Τριστάν..." Ιδού η καταγωγή του από τη μητέρα του. Ο πατέρας του, ο Κλοβίς Γκωγκέν, είναι δημοσιογράφος. Πεθαίνει στο δρόμο για το Περού, το 1849. Ο Πωλ είναι ενός έτους. Σ' όλη την παιδική του ηλικία θα διατηρήσει τη νοσταλγία των Τροπικών. Στη συνέχεια θα κάνει μια ζωή περιπετειωδών αναχωρήσεων: Κοπεγχάγη, Ποντ-Αβέν, Μαρτινίκα, Αρλ και, το 1891, η μεγάλη αναχώρηση για την Ταϊτή. "Αναχωρώ για να είμαι ήρεμος, για να γλιτώσω από τις επιδράσεις του πολιτισμού. Δεν θέλω παρά να κάνω απλή τέχνη, πολύ απλή". Αυτός ο "άθελά...

"Δεν υπάρχει αμφιβολία πως αυτό που ονομάζουμε μοντέρνο κίνημα στην τέχνη αρχίζει με την έμμονη απόφαση ενός γάλλου ζωγράφου να δει τον κόσμο αντικειμενικά... Αυτό που ήθελε να δει ο Σεζάν ήταν ο κόσμος -ή εκείνο το τμήμα του που παρατηρούσε- ως αντικείμενο, χωρίς να παρεμβάλλονται ούτε το μυαλό που "τακτοποιεί", ούτε τα ακατάστατα συναισθήματα... Ήθελε να αποκλείσει τη μεταβλητή και αμφίβολη επιφάνεια των πραγμάτων και να φτάσει στην αμετάβλητη πραγματικότητα, κάτω από τη ζωηρή αλλά παραπλανητική εικόνα που προσφέρει το καλειδοσκόπιο των αισθήσεων". (Χέρμπερτ Ρηντ)

Η πολύ χρήσιμη σειρά κριτικών καταλόγων των εκδόσεων Rizzoli, όπου παρουσιάζεται το σύνολο των γνωστών στην έρευνα έργων ενός καλλιτέχνη ανά τόμο, άρχισε να μεταφράζεται και στην ελληνική γλώσσα. Η σύνταξη εισαγωγικού κειμένου και οι προσθήκες στην ελληνική έκδοση ανατέθηκαν σε έλληνες ιστορικούς της τέχνης. Η ελληνική έκδοση αναπαράγει τη γνωστή διχογνωμία, που έχει τις ρίζες της στον 19ο αιώνα, σχετικά με την πολιτογράφηση του Τζιότο στον Μεσαίωνα (Vigorelli), ή στην Αναγέννηση (Χρήστου). Οι συγγραφείς του ελληνικού και του ιταλικού προλόγου παραθέτουν την επιχειρηματολο...

"Ο Γκρέκο πραγματοποιεί τη μεγαλύτερη επανάσταση στο χώρο της τέχνης· ταράζει τους κλασικούς κανόνες της ζωγραφικής σύνθεσης, και μ' αυτή την έννοια μπορεί να ονομαστεί ο πρώτος μοντέρνος καλλιτέχνης. Αφαιρεί από τους πίνακές του την ισορροπία των όγκων, το ρυθμό της σύνθεσης, αναποδογυρίζοντας έτσι την αίσθηση της αρμονίας, που σκοπό είχε να ικανοποιεί τα γούστα του θεατή... Όλα αναταράζονται, γιατί αυτό που έχει σημασία σε κάθε πίνακα, στην περίοδο της ωριμότητάς του, είναι το περιεχόμενο. Τα πρόσωπα προβάλλουν στην ανθρώπινη επικαιρότητά τους, με σκοπό όχι να αρέσουν, αλ...

Όσο περισσότερο μελετά κανείς τον Ρέμπραντ, τόσο λιγότερο καταφέρνει να συνδέσει τις ανολοκλήρωτες και αντιφατικές εντυπώσεις που σχηματίζει για τη ζωή και το έργο του. Η απομάκρυνση του αιώνα μας από τον ιδεαλισμό του Ρομαντισμού, ο οποίος υπερκέρασε πολλά ερμηνευτικά προβλήματα στηριζόμενος στην ιδέα της ex nihilo γέννησης του μεγαλοφυιούς δημιουργού, δεν βοήθησε αποτελεσματικά στη διαλεύκανση του "μυστηρίου" της ανεπανάληπτης τεχνικής του Ρέμπραντ. Οι προσπάθειες για μια "ανασύνθεση" της προσωπικότητας του καλλιτέχνη, που καταβάλλει η σύγχρονη επιστήμη, μοιάζουν κι αυτές...

Οι παράγοντες που συνέβαλαν στη διαμόρφωση του Ραφαήλ ως κατεξοχήν κλασικιστή της εποχής του υπήρξαν το περιβάλλον ανθρωπιστικών σπουδών της αυλής του Ουρμπίνο, ο γενικός κλασικότροπος προσανατολισμός του εργαστηρίου του δασκάλου του Περουτζίνο, αλλά και η ίδια η ένννοια της παραγωγής καλλιτεχνικού έργου μέσα στο κέλυφος του Αναγεννησιακού εργαστηρίου, ως χώρου κοινωνικής και πνευματικής διάχυσης του Εγώ στο Εμείς. Εξάλλου, η ιδεολογική λειτουργία (υπέρ του παπισμού) των εικονογραφικών προγραμμάτων στις Αίθουσες του Βατικανού μεγιστοποίησε τη συμβολή του στην ενίσχυση της Α...

"Ο Γκόγια παραμένει πάντοτε ένας μεγάλος, συχνά τρομακτικός καλλιτέχνης. Συνδυάζει την ευθυμία και την ισπανική σάτιρα της εποχής του Θερβάντες μ' ένα πνεύμα πολύ πιο μοντέρνο, ή έστω πολύ πιο ταιριαστό στις απαιτήσεις της σύγχρονης εποχής: την αγάπη για το ασύλληπτο, την αίσθηση των βίαιων αντιθέσεων, τους φόβους που γεννά η φύση, τις ανθρώπινες φυσιογνωμίες που οι συνθήκες κάνουν παράξενα ζωώδεις... Η μεγάλη αξία του Γκόγια είναι ότι κάνει αληθοφανές το τερατώδες. Τα τέρατά του γεννιώνται βιώσιμα, αρμονικά. Κανείς δεν έχει φανεί πιο τολμηρός απ' αυτόν στην αναζήτηση του...