Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

"Πάνω από τον Δνείπερο, την αμαρτωλή, αιμόφυρτη και χιονισμένη γη, ανέβαινε προς τα σκοτεινά ύψη ο σταυρός του μεσονυκτίου του Αγίου Βλαντιμίρ. Από μακριά φαινόταν σα να είχε σβήσει η οριζόντια γραμμή του, σα να είχε γίνει ένα με την κάθετη, κι ο σταυρός έμοιαζε τώρα με ξίφος, ένα ξίφος αιχμηρό κι απειλητικό. Αλλά δεν ήταν τρομερό ξίφος. Όλα θα περάσουν. Οι πόνοι, τα βάσανα, το αίμα, η πείνα, η πανούκλα. Το ξίφος θα χαθεί και θα μείνουν μόνο τ' άστρα, όταν πάνω στη γη δεν θα έχει μείνει ούτε ίχνος από τα κορμιά μας και τις προσπάθειές μας. Δεν υπάρχει άνθρωπος στον κόσμο πο...

Η ιστορία μας αρχίσει "το μεγάλο και φοβερό Έτος του Κυρίου μας", το ιριδ, στην Ουκρανία, που έχει πληγεί από τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, και βυθίζεται στον ρωσικό εμφύλιο πόλεμο, μέσα σε μια απίστευτη κατάσταση βίας και χάους. Στο κέντρο της επικής αυτής αφήγησης βρίσκεται η οικογένεια Τουρμπίν, η οποία μόλις έχει θάφει τη μητέρα, και μέσα από την αφήγηση της ζωής των μελών της συγκροτείται σιγά σιγά μια ολοκληρωμένη εικόνα των οικονομικών, πολιτικών, στρατιωτικών και κοινωνικών, και βασικά εμφύλιων συγκρούσεων που λαμβάνουν χώρα στην Ουκρανία του 1918. Πρόκειται για...

Εγκλωβισμένη σε μια μαρτυρική οικογενειακή ζωή, έρμαιο της συστηματικής σωματικής και ψυχικής κακοποίησης, η Πελαγία Νίλοβνα ζει αποκομμένη από την κοινωνία. Ο θάνατος του συζύγου και η ωρίμανση του μονάκριβου γιου της Παύλου συνιστούν τις αναγκαίες συνθήκες για την κοινωνικοποίησή της. Η πολιτική δράση του Παύλου και των συντρόφων του ενάντια στην αυταρχική κρατική εξουσία τη συγκινεί. Ο αγώνας τους γίνεται και δικός της: αναζητεί την αλήθεια, αμφισβητεί την κρατούσα τάξη, στρατεύεται στον αγώνα για τη μεγάλη επανάσταση. Στα μάτια των συναγωνιστών της είναι η δική τους μάν...

Στο μυθιστόρημα "Η μάνα", ο Μαξίμ Γκόρκη απεικονίζει για πρώτη φορά στη λογοτεχνία την πάλη του επαναστατικού προλεταριάτου για το σοσιαλισμό, κάτω από την καθοδήγηση του κόμματος της εργατικής τάξης, και τη γέννηση του νέου ανθρώπου μέσα σε αυτόν τον αγώνα. Εγκλωβισμένη σε μια μαρτυρική οικογενειακή ζωή, έρμαιο της συστηματικής σωματικής και ψυχικής κακοποίησης, η Πελαγία Νίλοβνα ζει αποκομμένη από την κοινωνία. Ο θάνατος του συζύγου της και η ωρίμανση του μονάκριβου γιου της, Παύλου, συνιστούν τις αναγκαίες συνθήκες για την κοινωνικοποίησή της. Η πολιτική δράση του Παύλου...

Χήρα πια, απομονωμένη στο χωριό της, στην Κριμαία, η Μήδεια ξαναζεί τα μεγάλα επεισόδια της ζωής της: την αρρώστια και το θάνατο του άντρα της, το μυστικό που αυτός μοιραζόταν με την αδελφή της, τον μοιραίο έρωτα της ωραίας Μάσα. Η Μήδεια είναι άτεκνη. Παιδιά της είναι τα αμέτρητα ανίψια της που την επισκέπτονται κάθε χρόνο για να περάσουν κοντά στην ανθρώπινη ζεστασιά της την άνοιξη και το καλοκαίρι. Γιατί εκείνο που μετράει πάνω απ' όλα σ' αυτό το ανθρώπινο έπος της Ουλίτσκαγια είναι η ζεστασιά που απλώνεται πάνω στο άγριο ρωσικό τοπίο και ξεπερνάει με την αισιοδοξία τη...

Την νεαρή, αδύναμη γυναίκα που τον εμπιστεύθηκε πιότερο και από αδελφό, την απέσπασε από τον άντρα της, από των κύκλο των γνωστών της και την πατρίδα της, και την έφερε εδώ, μέσα στον καύσωνα, τον πυρετό και την πλήξη. Από μέρα σε μέρα, εκείνη έπρεπε, σαν καθρέφτης, να αντανακλά την δική του απραξία, τη χυδαιότητα και τα ψέματά του, με αυτά και μόνο με αυτά γέμιζε την αποχαυνωμένη, νωθρή, θλιβερή ζωή της. Έπειτα την βαρέθηκε, την μίσησε, αλλά δεν είχε το κουράγιο να την παρατήσει, και προσπαθούσε να την μπλέξει όλο και περισσότερο μέσα σε έναν ιστό από ψευτιές. Τα υπόλοιπα...

Ένας μεθυσμένος παίρνει το τρένο για να πάει στην αγαπημένη του και ξεσπάει σ' ένα εκπληκτικό παραλήρημα. Με την ασυλία που του δίνει το μεθύσι του, κοροϊδεύει και κατεδαφίζει τα πάντα: την κυρίαρχη τότε ιδεολογία του υπαρκτού σοσιαλισμού, τον δήθεν ελεύθερο καπιταλιστικό κόσμο, τον πανίσχυρο ρώσικο χριστιανισμό, όλες τις κατεστημένες αξίες ενός κόσμου που παραπαίει, έχοντας να επιλέξει ανάμεσα στο κακό και...στο χειρότερο.[...]

Με τη βοήθεια μιας μαμής που είχε διδαχτεί την τέχνη της στο μαιευτήριο του Οτέλ-Ντιε στο Παρίσι, όταν ήταν διευθύντρια η περίφημη Λουίζ Μπουρζουά, η συμπαθέστατη κυρία Ποκλέν, το γένος Κρεσέ, γέννησε το πρώτο της τέκνο, ένα πρόωρο γένους αρσενικού, στις 13 Ιανουαρίου του 1622. Πενήντα χρόνια αργότερα η γυναίκα του φρόντισε να σκεπάσει τον τάφο με πέτρινη πλάκα και παρήγγειλε να φέρουν στο νεκροταφείο εκατό δεμάτια ξύλο για να ζεσταίνονται οι άστεγοι. Μόλις κρύωσε ο χειμώνας, μια τεράστια φωτιά άρχισε ν' ανάβει πάνω στην πλάκα. Με τη θερμότητα η πέτρα ράγισε και έγινε κομμά...

Όλα στο έργο του αιωρούνται, κινούνται, είναι πολυδιάστατα και παρ' όλα αυτά τόσο πραγματικά! Ο Γκόγκολ είναι ο πρώτος που έδειξε πώς παίζοντας ανάμεσα στο φανταστικό και στο εξωπραγματικό μπορεί ωστόσο ένα έργο να είναι απόλυτα ρεαλιστικό, και αντίστροφα, ένα έργο με φαινομενική αντανάκλαση της πραγματικότητας να στερείται ρεαλιστικού πνεύματος. Από την άποψη αυτή ο Γκόγκολ ήταν ένας πρωτοπόρος του ρεαλιστικού μυθιστορήματος.

Παρότι η ιστορία αυτή του Νικολάι Γκόγκολ πρωτοδημοσιεύθηκε το 1835 -αφού η τσαρική λογοκρισία ανάγκασε τον Γκόγκολ να αλλάξει σε εννέα σημεία το αφήγημά του- ακόμη και σήμερα παραμένει μία τρομερή παραδοξολογία. Η ιστορία μας αρχίζει με την εύρεση μιας ανθρώπινης μύτης μέσα σε ένα καρβέλι ψωμί, και από εκεί αρχίζει ένας αγώνας, ώστε να βρεθεί ο αληθινός κάτοχός της, ο οποίος μετά από μια σειρά τραγελαφικά γεγονότα ξυπνάει με τη μύτη του στη θέση της και σε άψογη κατάσταση. Στην ουσία πρόκειται για μια ανηλεή κριτική του τσαρικού καθεστώτος και της κρατικής γραφειοκρα...