Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

[...] Το θέατρο είναι χαράμισμα, μια σπατάλη, αλλά είναι και μια κοινωνικά αποδεκτή δραστηριότητα. Είναι φαινομενικά μη παραγωγικό, αλλά δικαιώνει τη συλλογική δουλειά. Μπορεί να προβάλλεις πάνω του τα όνειρά σου και τις έμμονες ιδέες σου, δίνοντας σάρκα και οστά, αγγίζοντας τους άλλους χωρίς να θίγεις επιπόλαια την επιφάνεια της κοινής γλώσσας. Είναι ένα μέσο να ξεφύγεις από τη λογική των θηριοδαμαστών, να σπάσεις τον κύκλο της μοναξιάς.

Το βιβλίο αποτελεί στην ουσία δίπτυχο προβληματισμών γύρω από το θεατρικό φαινόμενο: Στα πρώτα κεφάλαια θίγονται ζητήματα-θεωρίας του θεάτρου των οποίων η σημασιολογία διοχετεύεται στη συνέχεια, υπό μορφήν εφαρμογής, σε αναλύσεις θεατρικών έργων συγκεκριμένης χρονικής και κοινωνικής περιόδου καθώς και συγκεκριμένης γραφής. Δι’ αυτής αναδεικνύεται η ιδιόλεκτος του έργου του εκάστοτε συγγραφέα που μελετάται. Καθίσταται δε εμφανής η χρησιμότητα της λεπτομερούς εξετάσεως των σχέσεων επιβολής μεταξύ θεωρητικών συντεταγμένων και εφαρμογής τους σε κειμενικές παραμέτρους υπό το πρί...

Στο βιβλίο αυτό συγκεντρώνονται τρία κείμενα τα οποία διατρέχουν τρεις βασικούς σταθμούς της ιστορίας και εξέλιξης του Ευρωπαϊκού Θεάτρου. Ταυτόχρονα, προσεγγίζουν τις δύο βασικές κατευθύνσεις του θεάτρου από αρχαιοτάτων χρόνων, ήτοι το κωμικό (Μεσαιωνική φάρσα του 15ου αιώνα) και το τραγικό (Ρακίνας, τον 17ο αιώνα) όπως διαμορφώνονται στους νεότερους χρόνους αλλά και τον ανατρεπτικό συμφυρμό τους όπως αυτός προκύπτει από τη μεταμοντέρνα αιρετική προσέγγιση της έννοιας του τραγικού από τον Ρομέο Καστελλούτσι στο κατώφλι του 21ου αιώνα. Η Γαλλική Μεσαιωνική Φάρσα συνιστά τη...

- Έργα και ημέραι του Ζακύνθιου θιασάρχη νευροσπάστων Ανδρέα Πόγκη-Στραβού. Συμβολή στη μελέτη του ελληνικού κουκλοθεάτρου. - Ο νανιανός κώδικας & οι θεατρικές παραστάσεις στη Ζάκυνθο του 17ου αι.

Το αρχαίο ελληνικό δράμα μέσα στον άχρονο σκηνικό τόπο του μύθου, ανάγει τον θεατή μέσω της δραματικής πράξης στην πολιτική πραγματικότητα του άστεως και των προβληματικών που αναπτύσσονται σε φιλοσοφικό, θεολογικό, ηθικό, αισθητικό μα, πάνω από όλα, πολιτικό επίπεδο. Ο δραματικός τόπος, είτε του τραγικού μύθου είτε της κωμικής ουτοπίας, υπογραμμίζει στον θεατή τις παραμέτρους των κοινωνικών αλλαγών. Το αρχαίο ελληνικό δράμα αναδεικνύεται σε είδος τέχνης εντός του οποίου η πρόσληψη του αισθητού κόσμου γίνεται ορατή μέσω της ολιστικότητας του θεάτρου, ενεργοποιώντας τη φαντα...

Η Ασπασία Παπαθανασίου είναι αναπόσπαστο μέρος της ιστορίας της αναβιώσεως του Αρχαίου Ελληνικού Δράματος. Συνδέθηκε ιδιαίτερα με το Πειραϊκό Θέατρο και τον μεγάλο σκηνοθέτη Δημήτρη Ροντήρη, η συμβολή του οποίου στην αναβίωση και διάδοση του Αρχαίου Ελληνικού Δράματος υπήρξε καθοριστική. Η Ασπασία Παπαθανασίου δεν περιορίσθηκε μόνο στο Αρχαίο Ελληνικό Δράμα. Ερμήνευσε και σημαντικούς ρόλους του Νέου Ελληνικού και του παγκόσμιου σύγχρονου θεάτρου. Η ζωή της όμως σημαδεύθηκε οριστικά από το Αρχαίο Δράμα και τους μεγάλους τραγικούς: τον Αισχύλο, τον Σοφοκλή και τον Ευριπίδη. Α...

Tο βιβλίο αυτό δεν είναι μία ακόμη θεωρητική πραγμάτευση του κωμικού είδους και των σωζόμενων δραμάτων. Απεναντίας, ο συγγραφέας του εξετάζει συστηματικά όλες τις πρακτικές πλευρές της παράστασης της κωμωδίας στην αρχαία Ελλάδα, από τις απαρχές του είδους μέχρι και τη Νέα Κωμωδία, και ανασυνθέτει τη θεατρική πράξη με τρόπο εύληπτο τόσο για τον εξειδικευμένο ερευνητή όσο και για τον μη ειδικό αναγνώστη. Ορισμένα κεφάλαια του βιβλίου πραγματεύονται γενικά θέματα, όπως η εξελικτική πορεία της κωμωδίας, οι εορτές, τα θέατρα και οι κωμικοί ποιητές. Ωστόσο, τα πιο πρωτότυπα μέρη...

Κριτικές θεατρικών παραστάσεων, οι οποίες παίχτηκαν στην Αθήνα, την περίοδο 2015-17 και δημοσιεύτηκαν στο περιοδικό "Αθηνόραμα" (Οδηγός διασκέδασης και ψυχαγωγίας τής Αθήνας) στο λογοτεχνικό περιοδικό "Κελαινώ" και στην ιστοσελίδα "Palmografos".

Η σκηνή μπορεί όντως να γίνει ο κοινός και κεντρικός τοπολογικός όρος τόσο της φιλοσοφίας, όσο και του θεάτρου, ένα ενδιάμεσο δυναμικό πεδίο της εφαρμοσμένης φιλοσοφίας και του στοχαστικού θεάτρου (λες και υπάρχει γνήσιο θέατρο που δεν στοχάζεται). Η ελληνική θεατρολογία δεν μπορεί πλέον να λησμονεί την ισχυρή φιλοσοφική παράδοση που στρέφεται, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, προς το θέατρο από τα χρόνια του Διαφωτισμού και εντεύθεν, ούτε να παραβλέπει τις εξίσου ισχυρές τάσεις της σύγχρονης βιβλιογραφίας και της αντίστοιχης έρευνας κατά τις οποίες το θέατρο και η φιλοσοφ...

Το 1970 εκδίδεται το δοκίμιο "Αφιέρωμα στην τραγική μούσα". Πρόκειται για ένα έργο που είχε απασχολήσει τον Τερζάκη "όσο σχεδόν ένα έργο ζωής", αλλά δεν θα ολοκληρωνόταν ποτέ αν δεν του το παράγγελνε ο Κώστας Ε. Τσιρόπουλος, πιέζοντάς τον να συγκεντρώσει το υλικό από τα μαθήματα δραματολογίας του στο Εθνικό Θέατρο. Πρόκειται για ένα βιβλίο-σταθμό για τις θεατρικές σπουδές στην Ελλάδα, δεδομένου ότι έως τότε ήταν λιγοστά τα κείμενα που ασχολούνταν συνολικά με την ουσία της έννοιας του τραγικού (τα κείμενα του Χουρμούζιου, ήδη από το 1936, ανήκουν στις λαμπρές εξαιρέσεις),...