Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

"Η θρησκευτική, φιλοσοφική και επιστημονική παράφωνη πολυφωνία των αιώνων ανέμεναν πάντα τον μαέστρο τους, που θα τις οδηγούσε στη μαγευτική αρμονία της Μίας Αλήθειας. Αν δεν μπορούσε κάτι τέτοιο να ελπίζεται, τότε η Αλήθεια θα ήταν ή απροσπέλαστη απ' τον άνθρωπο ή ό,τι μέχρι τώρα πιστεύαμε, ψεύδος προς κατάρριψη ή πλήθος ψευδών που κατέπνιγαν τη Μία Αλήθεια, που είχε ήδη προ πολλού ανακαλυφθεί. Με αυτό το βιβλίο πιστεύουμε, ότι έχουμε αποδείξει την Αλήθεια των αληθειών, με την καταλυτική βοήθεια του Θεού και των προγενεστέρων μας, αλλά και όσων μας αγάπησαν και αγαπήσαμε"...

Στο ποίημα που συνέγραψε ο μονιστής Παρμενίδης γύρω στα 500 π.Χ., μια ανώνυμη θεά -ως άλλη Μέδουσα- απορρίπτει με τον απολιθωτικό της λόγο κάθε κίνηση και πολλαπλότητα, αρνούμενη τον κόσμο και την πολυμορφία του: έτσι θα μπορούσε να συνοψισθεί η ερμηνευτική opinio communis, κατά της οποίας στρέφεται η παρούσα μονογραφία. Μέσω της ενδελεχούς ενασχόλησης με το "γράμμα" του κειμένου και της αντιπαραβολής του προς τα οντολογικά προτάγματα του Πλάτωνα, του Αριστοτέλη και του πρώιμου Heidegger, το παρμενίδειο "Είναι" αναφαίνεται όχι ως έννοια που αμφισβητεί και απορρίπτει τον κόσ...

Όταν ανακαλύφθηκε το 1516 η "Ουτοπία"- αυτό το νησί όπου η γήινη ευτυχία είναι πραγματικότητα-, ο Τόμας Μορ εγκαινίασε μια σημαντική περίοδο της ιστορίας της δυτικής φιλοσοφικής και πολιτικής σκέψης. Την εποχή, ωστόσο, της παγκοσμιοποίησης της οικονομίας, της αστικοποίησης του πλανήτη και της ηλεκτρονικής εικόνας η ουτοπία, που γεννήθηκε τον καιρό της τυπογραφίας, γίνεται κείμενο χωρίς αναγνώστη. Το δοκίμιο αυτό επιχειρεί να αναλύσει τις αιτίες αυτής της εξελίξεις.

Η επικρατούσα άποψη είναι ότι για να μπορέσει κανείς να σκεφτεί το Κακό, θα πρέπει προηγούμενα να έχει πάψει να πιστεύει στη ρομαντική, αλλά ανέφικτη ιδέα της αγάπης προς τον πλησίον του. Η αλήθεια είναι ακριβώς αντίθετη: η σκέψη, αν θέλει κανείς να κατανοήσει το αίνιγμα του μίσους και της βαρβαρότητας, πρέπει ακριβώς να διεισδύσει μέσα σ' αυτό το θεμελιακό δεσμό με το συνάνθρωπο που περιγράφουμε με την πολυχρησιμοποιημένη λέξη αγάπη. Χρησιμοποιώντας ένα στυλ, απαλλαγμένο από στόμφο και δυσνόητες διατυπώσεις, και εμπνεόμενος συνεχώς από το έργο του Εμανυέλ Λεβινάς, ο Αλαίν...