Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

- Πρέπει να φοβάσαι Κουνελάκι, για να προστατευτείς. - Δεν πρέπει να φοβάσαι Κουνελάκι, γιατί θα μαραζώσεις. Και τώρα τι κάνει ο Χορχίτο; Μπερδεύτηκε!

Μέσα στη µικρή µας χιονόµπαλα ζει ένας χιονάνθρωπος που κάνει µία και µόνο ευχή, να βγει από τη γυάλα του και να περάσει τα Χριστούγεννα µε τους φίλους του. Παραµονή Χριστουγέννων η ευχή του γίνεται πραγµατικότητα... Όµως θα βρεθεί µπροστά σε µια φοβερή ανακάλυψη: Τα Χριστούγεννα δεν κρατούν για πάντα! Μια συναρπαστική περιπέτεια ξεκινάει. Και λίγο πριν τα Χριστούγεννα τελειώσουν ο µικρός χιονάνθρωπος θα βρει τον τρόπο να τα κάνει να κρατήσουν για πάντα!

Το φλάουτο και το κλαρινέτο παίζουν μαζί σε μια ορχήστρα και είναι οι καλύτεροι φίλοι. Τους αρέσει να κάνουν βόλτες στο δάσος, να απολαμβάνουν τη φύση και να την ευχαριστούν χαρίζοντάς της τις όμορφες μελωδίες τους. Μια μάγισσα όμως ζηλεύει πολύ και κάνει τα πάντα για να χωρίσει τους αγαπημένους φίλους. Στέλνει τον άνεμο, τη βροχή, τη ζέστη... όλα τα στοιχεία της φύσης για να τους πολεμήσουν. Σε αυτές τις δύσκολες στιγμές θα εμφανιστούν οι καλές νεράιδες του δάσους και θα κάνουν τα πάντα για να τους βοηθήσουν. Το βιβλίο συνοδεύεται από ένα CD, όπου η ηθοποιός Μάνια Παπαδη...

Τι υλικά χρειάζεται ένας συγγραφέας παραμονή Πρωτοχρονιάς για να φτιάξει τη δικιά του παραμυθόπιτα; Στην αρχή ρίχνει κάνα δυο ποντίκια, μετά μια μοναχική μπότα, ένα κουδουνάκι ξεχασμένο, τρία ή τέσσερα λαχταριστά λαγουδάκια που ψάχνουν το καλύτερο δώρο για τον Αϊ-Βασίλη, μερικούς φρεσκοψημένους κουραμπιέδες, κουμπιά χρυσά, παιδάκια που επιμένουν να δούνε τον Αϊ-Βασίλη παραμονή Πρωτοχρονιάς -γίνονται αυτά τα πράγματα;- άτακτα αστεράκια που δεν ακούν τις συμβουλές του φεγγαριού, μια ζαχαρωμένη γιαγιά, δυο κάλτσες που το έσκασαν με το πρώτο φύσημα του αέραΙ και μερικά αγγελάκ...

Μια φορά κι έναν καιρό, στα βάθη της Ανατολής ζούσε ένας μαχαραγιάς όνομα και πράγμα! Κι ήταν καλός και δίκαιος, μα χουζουρλής. Επικίνδυνα χουζουρλής! Τόσο χουζουρλής, που ο κόσμος όλος να γκρεμιζόταν γύρω του....χαμπάρι αυτός! Αρκούσε μόνο μια σταγόνα μέλι και....ΜΠΑΑΜ! Ένα παραμύθι λαϊκής σοφίας για τις καταστροφικές συνέπειες της ανθρώπινης αδιαφορίας.

Εκείνο το Σάββατο έδειχνε ότι θα είναι βαρετό. Τα ίδια και τα ίδια! Όμως, τα πράγματα εξελίχθηκαν διαφορετικά. Οι γονείς πήγαν στη θεία κι άφησαν το πεδίο ελεύθερο. Ο Γιάννης άνοιξε την ντουλάπα με τα κρυμμένα μυστικά και μαζί με το φίλο του το Μήτσο μπήκε σ' έναν θαυμαστό κόσμο, πλημμυρισμένο από τις νότες του παλιού αρμόνιου και των μουσικών μπρελόκ. Σ' έναν κόσμο όπου η μουσική έχει γεύση και το μιλκσέικ μελωδία, η ευτυχία είναι νίκη και το χαμόγελο βγαίνει από την ψυχή.

Πόσοι από εμάς ακούμε τους αγγέλους; Βλέπουμε τα αστέρια ν΄ ανοιγοκλείνουν τα μάτια τους; Διαβάζοντας το παραμύθι της Μαρίνας Πετρή θα δείτε ίσως και εσείς να κυλά ένα κόκκινο δάκρυ. Ανθρωπιά, Αγάπη, λόγια που αγγίζουν κατευθείαν την καρδιά μας... Το μικρό Aγιοβασιλάκι στο λιμάνι του Πειραιά, οι πληγωμένοι θανάσιμα στους σύγχρονους διπλανούς μας πολέμους, οι ακτιβιστές στις σύγχρονες μεγαλουπόλεις, τα πυρηνικά ατυχήματα, οι πληγωμένοι και εξαντλημένοι λαθρομετανάστες στη Μύκονο, η γλυκιά Χάιντι που αργοπεθαίνει σε σύγχρονο νοσοκομείο, έχουν κάτι κοινό. Χρειάζονται αίμα...

Είναι το ένστικτο που οδηγεί το μικρό Μάνο, από τα μονοπάτια των προβληματισμών του στα μονοπάτια του δάσους. Για το Μάνο τα άγρια ζώα δεν είναι παιχνίδι, είναι κομμάτι της πολύτιμης φύσης και κανένας δεν έχει δικαίωμα να το καταστρέφει για να διασκεδάσει... ... να αφήνει μόνα τους δύο παιδιά και ας είναι λυκάκια...

Ο Κορνήλιος είναι ένας ευτυχισμένος σκύλος. Μια μέρα όμως ένα χαριτωμένο, αφράτο κουταβάκι εμφανίζεται από το πουθενά και όλα ξαφνικά αλλάζουν! Καθώς ο Κορνήλιος προσπαθεί να βάλει κανόνες και να μάθει στον πιτσιρίκο πώς θα γίνει ένα καλό σκυλί, ανακαλύπτει ότι η ζωή είναι τελικά πιο ωραία όταν μοιρά ζεσαι πράγματα και συναισθήματα. Για να εξασφαλίσουν τα παιδιά υγιή κοινωνική ζωή θεμελιωμένη σε αποτελεσματικές σχέσεις, πρέπει να καλλιεργήσουν την ενσυναίσθηση, την ικανότητα δηλαδή να μπαίνουν στη θέση των άλλων, να κατανοούν και να αισθάνονται πράγματα με τον ίδιο τρόπο...

Μέσα στη βοή ξεxώριζε πότε πότε μερικές φωνές που του έλεγαν: -Χαίρε Διαγόρα! Να ζήσεις ευδαίμονα πατέρα, που έκανες τέτοιους λεβέντες!!! Τα δύο αδέλφια καμάρωναν κι αυτά γι' αυτή τη μεγάλη, τη θεϊκή δωρεά και όλο και περισσότερο έσφιγγαν τον πατέρα επάνω στους ώμους τους, χωρίς να καταλαβαίνουν αν προσπαθούσαν να τον πιάσουν για να μην πέσει ή να τον συγκρατήσουν για να μην πετάξει. Μόλις η παράξενη αυτή τριάδα πέρασε μπροστά από την εξέδρα των ελλανοδικών, ακόμα κι αυτοί οι τιμημένοι άρχοντες των αγώνων, σηκώθηκαν όρθιοι! Κόντευαν πια να φτάσουν πίσω, στην αφετηρία,...