Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Συχνά στις συζητήσεις μας για τον Θεό αναζητάμε εμπειρικές και αντικειμενικές αποδείξεις για την ύπαρξή του. Όμως, εκείνοι που πιστεύουν βιώνουν την παρουσία του στην καθημερινότητά τους με έναν τρόπο καθαρά υποκειμενικό. Σε αυτό το εκλαϊκευμένο, άμεσο και περιεκτικό βιβλίο ο συγγραφέας Μαρκ Βέρνον παρακάμπτει τις διαμάχες ανάμεσα σε άθεους και φονταμενταλιστές και εξετάζει πώς οι άνθρωποι στη διάρκεια της Ιστορίας αναζήτησαν, αντιλήφθηκαν και εξήγησαν τον Θεό - στον πόνο, στη φύση, στην ηθική, στις υπερβατικές εμπειρίες, στην καλοσύνη, στο μέλλον και στην αγάπη.

Αυτό το έργο απαρτίζεται από τρία αλληλένδετα μέρη. Στο πρώτο μέρος, γίνεται λόγος για την επονομαζόμενη "αδικία" του κόσμου και την ευθύνη μας για αυτήν. Στο δεύτερο μέρος, γίνεται λόγος για τη γνωστή σε όλους μας "οδύνη της ανθρωπότητας" και για την ουσιαστική δυνατότητα γνήσιας (αυτο)υπέρβασής της. Στο τρίτο μέρος, γίνεται λόγος για την υπέρ-λογη Αγάπη του Θεού, που αποτελεί τη γνήσια απάντηση σε όλα τα αγωνιώδη ερωτήματά μας, την ουσιαστική λύση σε όλα τα βασανιστικά προβλήματά μας.

Πολλοί είναι της γνώμης ότι η πίστη στον Θεό είναι η χειρότερη μορφή εξάρτησης, διότι στην πραγματικότητα καταργεί παντελώς την ελευθερία του ανθρώπου. Η πίστη στον Θεό δεν συνεπάγεται καμιά απολύτως εξάρτηση κι αυτό επειδή - προκειμένου να είναι πραγματική και γνήσια- προϋποθέτει τη δική μας ελεύθερη προαίρεση και βούληση. Όποιος πιστεύει στον Θεό αληθινά και πραγματικά δεν το κάνει εξαναγκαστικά, αλλά ελεύθερα με του δική του απολύτως ελεύθερη βούληση.

Προσευχή σημαίνει σχέση με το Θεό. Το αρχικό σημείο από όπου ξεκινάει η ανάγκη για προσευχή, είναι εκείνο το σημείο όπου αρχίζουμε να αντιλαμβανόμαστε ότι χωρίς προσευχή, χωρίς σχέση με το Θεό, ο πόνος της ζωής είναι ανυπόφορος και ότι μόνο μέσω της προσευχής μπορεί να γίνει υποφερτός. Το τελικό στάδιο της προσευχής είναι εκείνο της Αγάπης, είναι το στάδιο όπου δεν υπάρχουν πλέον εξωτερικά ή εσωτερικά κίνητρα για να προσευχόμαστε, καθώς η προσευχή αναβλύζει αυθόρμητα από μέσα μας αποτελώντας ουσιαστικά μία Θεία Δωρεά: είναι ο Θεός που προσεύχεται μέσα μας. Στην αρχ...

Το παρόν βιβλίο απευθύνεται σε όσους δεν εφησυχάζονται με τις βιαίως αποκτηθείσες διδαχές και νουθεσίες που δέχονται από τον κοινωνικό και οικογενειακό τους περίγυρο καθ’ όλη τη διάρκεια της ζωής τους, αλλά έχουν το μικρόβιο της περιέργειας, της κριτικής σκέψης και της επιθυμίας για μια αέναη διαδικασία αναζήτησης της αλήθειας. Πρόκειται να ασχοληθούμε με το ίσως σημαντικότερο ερώτημα που διέπει την Ανθρωπότητα και το οποίο παραμένει ακόμη και σήμερα μια μεγάλη πηγή διενέξεων μεταξύ των ανθρώπων, αλλά και σχεδόν πάντα τη βάση της κοσμοθεωρίας κάθε ανθρώπινης οντότητας ξε...

Ο ίδιος ο Χριστός είναι αυτός που δίδαξε ότι η πρώτη και η πιο μεγάλη εντολή είναι η αγάπη προς τον Θεό. "Ν` αγαπάς τον Κύριο τον Θεό σου μ` όλη την καρδιά σου, μ` όλη την ψυχή σου και μ` όλο τον νου σου. Αυτή είναι η πρώτη και πιο μεγάλη εντολή". Αυτή η αγάπη, που μεταφράζεται σε θείο έρωτα, που έχει αρχή αλλά δεν έχει τέλος, κόρο και χορτασμό, αυτή η σχέση με το θείο και η επικοινωνία με τον ουράνιο Πατέρα μετουσιώνονται σε μια πνευματική ηδονή ή σε μια ψυχική πληρότητα. [...]

Υπάρχει ένα Μυστικό. Ένας από τους σημαντικότερους Έλληνες ακαδημαϊκούς θεολόγους του 20ού αιώνα, ο π. Ιωάννης Ρωμανίδης, δήλωσε: "Αν η Ορθοδοξία ήταν αυτή που διδάσκουν τα νεοελληνικά εγχειρίδια, εγώ σήμερα θα ήμουν άθεος". Μίλησε έτσι επειδή γνώριζε το Μυστικό. Γύρω στο 1860, ο σαμουράι Τακούμα Σαβάμπε εισήλθε στο δωμάτιο του ορθόδοξου ιεραποστόλου π. Νικολάου Κασάτκιν, με το σπαθί στο χέρι και με πρόθεση να τον θανατώσει. Ο νεαρός ιερέας εκείνη την ώρα διάβαζε την Αγία Γραφή. Του είπε: "Θα δεχτώ τον θάνατο, αν προηγουμένως μου επιτρέψεις να σου εξηγήσω ό,τι διαβ...

Είσαι παράξενος Θεός. Το ξέρεις, έτσι δεν είναι; Πιστεύω ότι Σού το έχουν ξαναπεί. Δεν είμαι ο πρώτος. Και πόσοι ακόμη θα Σ’ το πουν; Άπειροι, μέχρι να πάρεις απόφαση να μας μαζέψεις όλους... Εκεί που οι άνθρωποι νιώθουν περισσότερα από αυτά που λένε. Εκεί που φωνάζει ο ένας τον άλλο "αγάπη μου". Μέχρι τότε, "θα τα ακούς". Ε, φταις και εσύ. Εδώ που τα λέμε, φταις Δεν συμμορφώνεσαι με τους κανόνες μας. Πας κόντρα σε όλα. Στο μυαλό, στο νου, στα σχέδια και τα προγράμματά μας. Μας φεύγεις, μας ξεφεύγεις. Εκεί που νιώθουμε ότι Σε καταλάβαμε, μας οδηγείς στην πλή...

"Ένα "Δόξα Σοι, ο Θεός", είναι καλλίτερο από χίλια "Κύριε, ελέησαν"..Με το δόξα Σοι ο Θεός αναγνωρίζεις την ύπαρξη του Θεού, την ευεργετική παρουσία Του στη γη, κοντά μας. Με το δόξα Σοι ο Θεός τον δοξάζουμε για όλα όσα μας δώρισε, για την ανοχή που δείχνει στην αμαρτία και την αποστασία μας, για την πίστη που μας χάρισε, για όλα τ' αγαθά, τα υλικά και τα πνευματικά, που απολαμβάνουμε. Λέγοντας δόξα Σοι ο Θεός δείχνουμε και την ευχαριστία μας επειδή ευδόκησε να γεννηθούμε και να γνωρίσουμε τον κόσμο, ν' απολαύσουμε τη δημιουργία Του. Όλ' αυτά δεν είναι αυτονόητα, δεν υπάρχο...

"Το υπέρτατο ον παραμένει, ένα απλό, αλλά μολαταύτα άψογο ιδεώδες, μια έννοια που κατακλείει και στεφανώνει ολόκληρη την ανθρώπινη γνώση", υποστηρίζει μεταξύ άλλων ο Γερμανός φιλόσοφος Immanuel Kant στην "Κριτική του Καθαρού Λόγου", κάνοντας χρήση της φυσικοθεολογικής, κοσμολογικής και οντολογικής απόδειξης για την ύπαρξη του Θεού. Πίστευε, δηλαδή, σθεναρά πως η Φιλοσοφία θα υποκαταστήσει τον ρόλο που έπαιζε κάποτε η Θρησκεία. Ο Θεός, λοιπόν, για τον Καντ δεν είναι ένα Υπερβατικό Ον αλλά ένα υπερβατικό Ιδεώδες του Καθαρού Λόγου που ξεπερνά τα όρια της αισθητικής εμπειρίας....

Μπήκα σ' ένα υπόστεγο, για να προστατευθώ για λίγο από τούτο το ξέσπασμα του καιρού... στριμώχτηκαν μαζί μου κι άλλοι. Μόλις χαλάρωσε ο καιρός, οι περισσότεροι όρμησαν στο διπλανό κτίριο, που φαίνεται πως ήταν εκκλησία... Μπήκα κι εγώ σαν κλέφτης. Λες να με είδε κανείς; Όχι τίποτε άλλο, θα πλήγωνα τη γιαγιά - θ' άρχιζαν οι ανακρίσεις, τα πώς και τα γιατί. ... Καινούργια φωτιά μπήκε στα στήθια μου. Αυτά που έλεγε ο ιερέας τα έλεγε η γιαγιά μου χρόνια, μα με άλλο νόημα... Μήπως όμως ήταν με το ίδιο κι εμείς δε θέλαμε να το δούμε αλλιώς; Μα μήπως η γιαγιά;... Αποκλείεται! Η γ...