Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

[...] Όλα τα πάθη είναι ολέθρια για την ψυχή, το καταστροφικώτερο όμως από αυτά είναι ο φθόνος. Είναι κατά κάποιον τρόπο το πρώτο πάθος, διότι γεννήματα του φθόνου είναι οι αρχικές αμαρτίες: η πτώση του Εωσφόρου, το προπατορικό αμάρτημα, ο φόνος του Άβελ. Είναι ένα πάθος που γεννιέται από την ψυχή και στη συνέχεια κατατρώγει την ίδια. Και ενώ σε όλα τα πάθη ο άνθρωπος που τα βιώνει, γεύεται, έστω στιγμιαία, μια σχετική ηδονή, ο φθόνος λειώνει την ψυχή με μια μόνιμη λύπη για την ευτυχία του συνανθρώπου. "Χαίρεται" μόνο στην καταστροφή του άλλου. [...] (από τον πρόλογο του...

"Πώς θα μπορούσαμε άραγε από την αρχή να προλάβουμε, ώστε να μην αρρωστήσουμε από την αρρώστια που λέγεται φθόνος; Και όσοι κατεχόμαστε απ' αυτή, πώς θα μπορούσαμε να απαλλαγούμε; Πρώτον: "Αν παύσουμε να θεωρούμε κάποια από τα ανθρώπινα πράγματα σημαντικά και σπουδαία. Δεν είναι σπουδαία ούτε ο ανθρώπινος πλούτος, ούτε η λαμπρή δόξα, ούτε η καλή σωματική υγεία. Δεν θεωρούμε ως αγαθά αυτά που είναι πρόσκαιρα και παρέρχονται, διότι έχουμε κληθεί να γίνουμε μέτοχοι στα αληθινά και αιώνια αγαθά. Ώστε αυτός που είναι πλούσιος, δεν είναι καθόλου αξιοζήλευτος για τα πλούτη του. Ο...

Συγκινήσεις: οικείες κι όμως τόσο παραγνωρισμένες. Λόγω του θετικισμού, η κοινωνική θεωρία απώθησε από νωρίς την ύπαρξη του διχασμένου υποκειμένου, ως κάτι "ενοχλητικό" και "παράλογο". Αποτέλεσμα αυτής της στάσης υπήρξε ο εξοστρακισμός των συναισθημάτων. Η επαγγελία του διαφωτισμού προϋπέθετε το ξεπέρασμα των "παθών", τα οποία δυσφημίστηκαν και υποβαθμίστηκαν τόσο, ώστε ορθός λόγος να θεωρείται ό,τι έχει μείνει από την ανθρώπινη σκέψη μετά την αποστράγγισή τους. Ο ρομαντισμός υπέπεσε στο εξ αντιθέτου παράπτωμα: στην πλήρη αυτονόμηση των συναισθημάτων ενάντια σε κάθε συμβολι...