Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Ο Άλφρεντ Χίτσκοκ είναι ο διασημότερος σκηνοθέτης που έβγαλε ο κλασικός κινηματογράφος, και γιατί όχι ο καλύτερος. Το έργο που μας άφησε (συνολικά 53 ταινίες μεγάλου μήκους), μας επιτρέπει ως ένας μαγικός καθρέφτης να διεισδύσουμε μέσα στους μηχανισμούς του κλασικού κινηματογράφου και να δούμε την ενδότερη λειτουργία και λογική του. Πίσω από την σχετικά ανάλαφρη και ψυχαγωγική ίντριγκα των ταινιών του, κρύβεται ένα περίπλοκο δομικό πλέγμα, μια σειρά από σχέσεις και σημάνσεις που διατρέχουν το χιτσκοκικό κείμενο και το κάνουν ένα από τα πιο ηδονικά και πλούσια σ΄ερμηνείες κε...

Η συλλογή κειμένων αυτή αποτελεί το δεύτερο τόμο της σειράς "Η μαρτυρία της κινηματογραφικής εικόνας", η οποία συγκρατεί τη μνήμη γύρω από όσα αναφέρονται και συζητούνται στις καθιερωμένες ετήσιες επιστημονικές συναντήσεις που οργανώνει το Κινηματογραφικό Αρχείο της Υπηρεσίας Διπλωματικού και Ιστορικού Αρχείου του Υπουργείου Εξωτερικών. Ο σκηνοθέτης Λευτέρης Ξανθόπουλος είναι ένας από τους βασικούς εκπροσώπους του Νέου Ελληνικού Κινηματογράφου, με μια αναγνωρισμένη ποιότητα του κινηματογραφικού του έργου που υπερβαίνει τα ελληνικά δεδομένα. Ποιητής, πεζογράφος και δοκιμι...

Ο Μάρκος Ζέρβας, διευθυντής της Φίνος Φίλμ, καταθέτει στο βιβλίο αυτό την προσωπική του μαρτυρία για τη δημιουργία, την εξέλιξη και την ακμή της μυθικής, για τα ελληνικά δεδομένα, εταιρείας, από την ημέρα της ίδρυσής της έως τη διάλυσή της. Ιδιαίτερα η περιγραφή των πρώτων κινηματογραφικών προσπαθειών του Φιλοποίμενα Φίνου και των συνεργατών του, στα προπολεμικά και στα πρώτα μεταπολεμικά χρόνια, αποτελεί μοναδικό ντοκουμέντο, δεδομένου ότι κανένα από τα λίγα βασικά στελέχη, που τα έζησαν εκείνη την περίοδο, δεν τα έχει αφηγηθεί ποτέ ως τώρα. Πρόκειται για μια διαδρομή μέσα...

Το να επιχειρήσει κανείς σε μια μονογραφία-μελέτη ν' ασχοληθεί με τις πολλαπλές όψεις της δημιουργικής μεγαλοφυΐας του Σεργκέι Αϊζενστάιν, είναι τόλμημα μάλλον πολύ δύσκολο και προπαντός ριψοκίνδυνο. Βασικός λόγος: ο ίδιος ο Αϊζενστάιν έχει αναλύσει διεξοδικά και με τόση οξύνοια και διαύγεια το έργο του, ώστε ο μελετητής είναι αναπόφευκτα "υποχρεωμένος" ν' αναφερθεί πρωτίστως και βασικά στα δικά του κείμενα. Οι μελετητές είναι πλήθος και δεν έχει μείνει ανεξερεύνητη, ή έστω στο ημίφως, η παραμικρή γωνιά που να αναφέρεται στη μορφολογία, τη θεματική, την τεχνική, την αισθητι...

[...] Ο Φελίνι δημιούργησε ένα απολύτως προσωπικό ύφος κι αποτέλεσε ένα άστρο που έλαμψε σε όλους τους ουρανούς κι όλους τους χρόνους. Ήταν δημοφιλής εξίσου στην Ιαπωνία, στην Αμερική και την Ευρώπη. Κι αυτό ήταν το σπουδαίο στο έργο του. Κατάφερε να ταξιδεύει σε όλα τα κινηματογραφικά τοπία και να είναι πάντα πρωτότυπος κι αξιοθέατος. Ακόμα και οι φειδωλοί στις εκτιμήσεις τους για ευρωπαίους σκηνοθέτες αμερικανοί, τον τίμησαν με ένα ασυνήθιστα μεγάλο αριθμό βραβείων Όσκαρ. [...]

[...] Ο Ίνγκμαρ Μπέργκμαν ήταν γιος λουθηρανού πάστορα. Το θρησκευτικό αυτό περιβάλλον επέδρασε βαθιά μέσα του. Οι άνθρωποι της εκκλησίας είναι συχνά παρόντες στις ταινίες του: καθαρά αντιπαθής ("Βρέχει στον έρωτά μας"), νεοφώτιστος που κινδυνεύει ("Χαμόγελο καλοκαιρινής νυχτας"), αχρείος ιεροσπουδαστής ή ιεροκήρυκας του φόβου ("Η έβδομη σφραγίδα"), υπερφίαλος κερατάς ("Το μάτι του διαβόλου"), άχρηστος πάστορας που ζει το θάνατο του Θεού του ("Οι κοινωνούντες"), ασταθής κληρικός ("Φθινοπωρινή σονάτα") και κυρίως εκπρόσωπος του κακού με τον τρομερό επίσκοπο Βέργκερους ("Φάνι...

Προς τα μέσα της δεκαετίας του '70, ο ελληνικός κινηματογράφος ευτύχησε να έχει τρεις σκηνοθέτες, όχι μόνο διεθνούς βεληνεκούς, αλλά και με αυτόνομη, νεωτερική και ξεχωριστή γραφή. Ο Θόδωρος Αγγελόπουλος, ο Παντελής Βούλγαρης και ο Νίκος Παναγιωτόπουλος δεν συνδέονται ως προς την ομοιογένεια και την επικοινωνία των αισθητικών επιλογών, ενώ ξεχωρίζουν από την διαφορετικότητα των δημιουργικών κινηματογραφικών τους προτάσεων. Το μόνο κοινό, ενοποιητικό στοιχείο τους είναι η γενναία, ρηξικέλευθη και αποτελεσματική αναθεώρηση των θεματικών και αισθητικών επιλογών του παλιού εμπο...

Το μικρό αφιέρωμα του 5ου Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης - Εικόνες του 21ου Αιώνα σε Έλληνες ντοκιμενταρίστες έρχεται να καλύψει ένα σημαντικό κενό, καθώς το έργο τους αν και έχει παρουσιαστεί στην τηλεόραση, δεν έχει προβληθεί σχεδόν καθόλου στις κινηματογραφικές αίθουσες. Ο Απόστολος Κρυωνάς είναι ένας γνήσιος ντοκιμαντερίστας. Υπηρετεί το ελληνικό ντοκιμαντέρ τα τελευταία τριάντα πέντε χρόνια και παραμένει πάντα ενεργός και ανήσυχος. Το εθνογραφικό ενδιαφέρον των θεμάτων του και της κινηματογραφικής του ματιάς μας έχει προσφέρει πολύτιμες εικόνες όχι μόνο από την Μ...

Το μικρό αφιέρωμα του 5ου Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης - Εικόνες του 21ου Αιώνα σε Έλληνες ντοκιμενταρίστες έρχεται να καλύψει ένα σημαντικό κενό, καθώς το έργο τους αν και έχει παρουσιαστεί στην τηλεόραση, δεν έχει προβληθεί σχεδόν καθόλου στις κινηματογραφικές αίθουσες. Η Μαρία Χατζημιχάλη-Παπαλιού έκανε την δυναμική της εμφάνιση στο ντοκιμαντέρ το 1977 με τον "Αγώνα των τυφλών", μια ταινία κοινωνικής καταγγελίας και προβληματισμού με την οποία στρατεύθηκε στο πλευρό των τυφλών και του αγώνα τους. Με το ίδιο πνεύμα έκανε την σειρά των "Γυναικείων Πορτραίτων", όπο...

Το μικρό αφιέρωμα του 5ου Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης - Εικόνες του 21ου αιώνα σε Έλληνες ντοκιμαντερίστες έρχεται να καλύψει ένα σημαντικό κενό, καθώς το έργο τους αν και έχει παρουσιαστεί στην τηλεόραση, δεν έχει προβληθεί σχεδόν καθόλου στις κινηματογραφικές αίθουσες. Στον Γιάννη Σμαραγδή οφείλουμε τα κινηματογραφικά δοκίμια, μια ιδιότυπη μορφή ντοκιμαντέρ γύρω από τους Έλληνες ποιητές και τους τόπους που τους ενέπνευσαν, στα οποία διαπλέκεται ο λόγος με την εικόνα. Επίσης, χρωστούμε όχι μόνο τις εικόνες μια άλλης Ελλάδας από τη τηλεοπτική σειρά "Η ΕΡΤ στη Βόρει...

Οι ταινίες: "Λα Στράντα", "Οι νύχτες της Καμπίρια", "Πικρό ρύζι", "Πόλεμος και Ειρήνη", "Η Βίβλος", "Σέρπικο", "Τρεις μέρες του Κόνδορα", "Κινγκ Κονγκ", "Χάνιμπαλ" και δεκάδες άλλες. Τα πρόσωπα: Η Σιλβάνα Μάνγκανο, ο Φεντερίκο Φελίνι, ο Λουκίνο Βισκόντι, ο Αλμπέρτο Σόρντι, ο Τζον Χιούστον, η Σοράγια, ο Κάρλο Πόντι, η Τζέσικα Λανγκ, ο Σβαρτσενέγκερ, ο Ντέιβιντ Λιντς, ο Άντονι Χόπκινς και εκατοντάδες άλλα γνωστά και λιγότερο γνωστά ονόματα, από αυτά που έγραψαν ή γράφουν ιστορία. Και ο πρωταγωνιστής: Γιος ενός κατασκευαστή μακαρονιών, ταλαντούχος πλασιέ αλλά και ηθοποιός χω...

Ένα βιβλίο στο οποίο να μιλάνε οι άνθρωποι που κάνουν τον κινηματογράφο είναι πάντα αναγκαίο [...]. Αν μάλιστα διαβάσει κανείς με προσοχή τις συνεντεύξεις με τους έλληνες σκηνοθέτες στο βιβλίο αυτό, θα καταλάβει τη συνέχεια που υπάρχει ανάμεσα στον ελληνικό κινηματογράφο των δεκαετιών του '50 και '60 και εκείνον που άρχισε να αναπτύσσεται στις αρχές της δεκαετίας του '70 κι ύστερα. (Ν. Φ. Μικελίδης). Οι δέκα σκηνοθέτες που παρουσιάζουμε προέρχονται από το όλο σώμα του κινηματογράφου μας, παλιού και Νέου. Αντίθετα σε όλες τις αντιξοότητες που πάντα παρουσιάζονται κατά τη...

Στις αρχές της δεκαετίας του '90, ένας άγνωστος ακόμα σκηνοθέτης από το ξεχασμένο, συκοφαντημένο και παραμελημένο τότε Ιράν ήταν η μεγάλη, ανανεωτική μορφή που απρόσμενα διέψευσε όσους είχαν αρχίσει να διαπιστώνουν στον δυτικό κινηματογράφο εμφανή σημάδια κόπωσης, συμβατικότητας και επανάληψης. Ο Αμπάς Κιαροστάμι, με το "Close-up", την ταινία με την οποία ξάφνιασε ευχάριστα κοινό και κριτικούς στη Δύση, ανέτρεψε αυτή την καλλιτεχνική κατήφεια της εποχής και, λίγα χρόνια αργότερα, το 1997, στις Κάννες, κέρδισε τον Χρυσό Φοίνικα με τη "Γεύση του κερασιού", επιβεβαιώνοντας τη...

[...] Οι βιογράφοι του Φελίνι βρίσκονται συχνά σε θολά νερά. Ιστορίες επανεμφανίζονται από συνέντευξη σε συνέντευξη, αλλά οι χρονολογίες αλλάζουν, οι χαρακτήρες εξατμίζονται και οι λεπτομέρειες θολώνουν. Για τον Φελίνι, πραγματικές αναμνήσεις και φαντασίες του σελιλόιντ ήταν απόλυτα εναλλάξιμες. Όταν σκέφτεται κανείς το σκηνοθέτη, ξαναθυμάται τους στίχους του Κρις Κριστόφερσον που ακούγονται στον "Ταξιτζή" (1976), την ταινία ενός ένθερμου οπαδού του Φελίνι, του Μάρτιν Σκορσέζε: "Είναι μια ζωντανή αντίφαση / λίγο αλήθεια και λίγο φαντασία". Το βιβλίο αυτό εξετάζει τη "ζωνταν...

Στην πρώτη περίοδο της κινηματογραφικής του καριέρας, ο Άλφρεντ Χίτσκοκ συναντούσε μια μικρή παρέα φίλων με τους οποίους μοιραζόταν τα παράπονά του για τους ανθρώπους και τα τεκταινόμενα μέσα στην κινηματογραφική βιομηχανία. Αυτοαποκαλούνταν "Η Λέσχη του Μίσους". Αυτός ήταν ένας ανεπίσημος τρόπος να εξωτερικεύουν τις απογοητεύσεις τους, αλλά κι ένας χρήσιμος τρόπος να μάθουν ο ένας από τον άλλον. [...] (από την εισαγωγή του βιβλίου)

Σκηνοθέτης, σεναριογράφος, ηθοποιός, το όνομα τού Ταραντίνο είναι συνώνυμο του καλτ. Είναι επίσης εκείνος που έφερε την επανάσταση σε ένα κινηματογραφικό είδος το οποίο θεωρούσαμε νεκρό: τις ταινίες με γκάνγκστερ. Φυσικός κληρονόμος των Μάρτιν Σκορτσέζε και Φράνσις Φορντ Κόπολα, αποτελεί ωστόσο τον δημιουργό μιας νέας κινηματογραφίας που απέχει έτη φωτός από τη δική τους. Με σενάρια που θυμίζουν ψηφιδωτά με κυκλική δομή, ο Ταραντίνο παρουσιάζει τη βία ώς άγρια διασκέδαση, ως συνθήκη της ζωής και όχι ως ανωμαλία, και έτσι καταφέρνει να κάνει ταινίες (Pulp Fiction, Reservoir...

Αν μένουν κάποιες αξεπέραστες αξίες από τον Νέο Ελληνικό Κινηματογράφο είναι η προσοχή, ο σεβασμός, η προστασία, η ανάδειξη, η σκέψη, στοιχεία με τα οποία κατοχύρωσε την πολυμορφία και τη διαφορετικότητα των δημιουργών του. Ο Κώστας Σφήκας είναι ένας σκηνοθέτης που δοκίμασε, θα έλεγε κανείς στα άκρα, τις ανοχές και τις αντοχές της κινηματογραφικής δημιουργικότητας, στοχάστηκε και μόχθησε για μια άλλη, εντελώς ριζοσπαστική και αποκλίνουσα από το συνήθη αφηγηματικό σινεμά, προσέγγιση του κινηματογραφικού πολιτισμού. Σε άλλες εποχές και σε άλλες συνθήκες θα ήταν ένας απόκληρος...

Ο Αλέξης Δαμιανός, με τρεις μόνο ταινίες, παραμένει η πιο εμβληματική μορφή του σύγχρονου ελληνικού κινημτογράφου. Η αντοχή και η μοναδικότητα του έργου του επιβεβαιώνονται με τρόπο θαυμαστό και πηγαίο, κάθε φορά που η εγχώρια κινηματογραφία αναζητά αγωνιωδώς το πρόσωπό της. Το έργο του Δαμιανού αγνοεί επιδεικτικά και προκλητικά τα τετριμμένα μονοπάτια της ντόπιας μυθοπλαστικής παράδοσης. Βρίσκεται στις απαρχές της δημιουργικής αγωνίας της τέχνης, στον ερασιτεχνισμό του ποιητή. Και από εκεί πλησίασε με τρόπο βίαιο, σκληρό, χωρίς καλλιγραφίες και ψιμύθια, την πραγματικότητα...

Το έργο της Heddy Honigmann σκιαγραφεί έναν κόσμο απλό και ταυτόχρονα πολύπλοκο. Με άνεση και σιγουριά προσεγγίζει χαρακτήρες και καταστάσεις ξεκινώντας από φαινομενικά απλές στιγμές της καθημερινής ζωής και συνεχίζει εκτυλίσσοντας τα θέματα της σε εκ του σύνεγγυς εκμυστηρεύσεις. Η Honigmann πλησιάζει τους ανθρώπους με σεβασμό στην ιδιαιτερότητά τους και απόλυτη διακριτικότητα. Δεν δείχνει καμία διάθεση να παραβιάσει την εμπιστοσύνη τους. Αντίθετα, με την ευκολία και την πειστικότητα ενός φίλου, συνομιλεί μαζί τους και αυτοί αβίαστα ανταποκρίνονται και της εκμυστηρεύονται...