Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

"Αποτελεί, ενίοτε, ιδιαίτερη ευτυχία να είσαι σκηνοθέτης. Μια απροβάριστη ατάκα γεννιέται στη στιγμή και η κάμερα την καταγράφει. Αυτό ακριβώς συνέβη σήμερα. Ο Αλεξάντερ, δίχως προετοιμασία και πρόβα, έγινε κατάχλομος· στο πρόσωπό του διαγράφεται ένας γνήσιος πόνος. Η κάμερα καταγράφει τη σκηνή. Ο πόνος, αυτός ο ασύλληπτος πόνος, φάνηκε εκεί για μερικά δευτερόλεπτα και δεν ξαναφάνηκε ποτέ· ούτε είχε εμφανιστεί παλιότερα· αλλά η στιγμή αυτή αποτυπώθηκε στο σελιλόιντ. Τότε είναι που πιστεύω ότι μέρες και μήνες αναμενόμενης ρουτίνας απέδωσαν καρπούς. Ίσως και να ζω για κάτι τέ...

...και μόνο για τη "Στέλλα" κατέχει δικαιωματικά μια θέση στην ιστορία του ελληνικού σινεμά. Και μόνο για τον "Ζορμπά" κατέχει μία θέση στον διαχρονικό παγκόσμιο κινηματογράφο και υπάρχει βέβαια και η "Ηλέκτρα" η οποία ξεκινά την εργασία του πάνω στην αρχαία ελληνική τραγωδία και τη μεταφορά της στον σινεμά που του χαρίζει το φωτοστέφανο του εμπνευσμένου δημιουργού, του διανοούμενου, με θέση και άποψη ολοκληρωμένη πάνω στην τέχνη του. Ο Μιχάλης Κακογιάννης βέβαια δεν έκανε μόνο σινεμά, αλλά το σινεμά ήταν αυτό που τον χαρακτήριζε ακόμη και όταν ασχολούνταν με επιτυχία στην...

Πρόκειται για μια σειρά δώδεκα συνεντεύξεων που ο μεγάλος σκηνοθέτης έδωσε από το 1968 ως το 1970 και στις οποίες μιλά με ειλικρίνεια για τη ζωή και τις ταινίες του. O συνήθως λιγομίλητος Μπέργκμαν μπορεί, όπως διαπιστώνουμε, να είναι λαλίστατος, γοητευτικός και, στο βαθμό που το επιθυμεί, αποκαλυπτικός. Και ενώ μας εξηγεί ότι συνήθως δεν μιλά για τις ταινίες του και κυρίως δεν αναλύει πώς έχουν προκύψει -γιατί και ο ίδιος δεν είναι ακριβώς σίγουρος για αυτό-, ότι δεν αναλύει την τεχνική του, ούτε βέβαια τους συμβολισμούς και τα ψυχολογικά κίνητρα, ο αναγνώστης του βιβλίου...

Δάσκαλος και προφήτης, ποιητής και δεινός λύτης του ανθρώπινου αινίγματος, πιστός και σύγχρονος, ο Ταρκόφσκι και το έργο του θα βρίσκονται για πολύ ακόμα στο κέντρο του ενδιαφέροντος πολλών. Μα πάνω από όλα, ο Ταρκόφσκι παρέμεινε ένας επίμονος αναζητητής της αλήθειας και της ιερότητας του ανθρώπου και του κόσμου, μέσα από την πεισματική υπεράσπιση της αλήθειας και της ιερότητας της τέχνης του, του κινηματογράφου. Η συνέντευξη δόθηκε στους Πολωνούς Γιέρζι Ιλγκ, που είναι σήμερα επικεφαλής του εκδοτικού οίκου "Znak" και Λέοναρντ Νόιγκερ, καθηγητή στο Ινστιτούτο Σλαβικών Σπ...

Γιατί ο Ταρκόφσκι; Επειδή ο Ταρκόφσκι επιτρέπει σε κάποιον να σκεφτεί για την εικόνα και αυτά τα οποία η εικόνα μπορεί να διεκπεραιώσει και, λαμβάνοντας υπόψη τη σημασία της εικόνας στις εικαστικές τέχνες τα τελευταία χρόνια, μια προσέγγιση του έργου του Ταρκόφσκι μπορεί να αποδειχτεί πολλαπλά ενδιαφέρουσα και επίκαιρη. Επιπλέον επειδή υπάρχουν ακόμη κάποιοι που ισχυρίζονται ότι το "εδώ" έχει τη σημασία του, γι' αυτό και η συνάντηση με κόσμους όπως του Ταρκόφσκι, όπου το "εδώ" είναι παρόν, δεν μπορεί παρά να είναι αέναη και διαρκής.

Η κωμωδία είναι πάντα σκληρή γιατί προϋποθέτει το να γελάς με τον εαυτό σου. Ο Τσάπλίν ήταν επίσης πολύ επιθετικός. Αλλά αυτοί που του το προσάπτουν, στην πραγματικότητα τον ζηλεύουν για δεν το καταφέρνουν οι ίδιοι, ενώ θα το ήθελαν. Ωστόσο, επίθετικός ή όχι, ένας σκηνοθέτης είναι το ίδιο ευάλωτος στο φόβο. Αλλά πάντα κάνεις κάτι για να τον καταπολεμήσεις... Υπάρχουν δύο τρόποι να φαοβάσαι. Ή κάθεσαι και λες "φοβάμαι, ας μην είμαι επιθετικός", ή είσαι φοβισμένος και επιθετικός και επαναλαμβάνεις ότι δε θέλεις να κάθεσαι και να φοβάσαι. Διάλεξα να είμαι επιθετικός μέσα...

Το σώμα-εργαλείο της φιλμικής γλώσσας του Κούνδουρου πάσχει από το πρώτο πλάνο της "Μαγικής πόλης" έως το τελευταίο των "Φωτογράφων", μέσα σε ένα χώρο, τόσο ιστορικά καθορισμένο, όπως η Ελλάδα του μεταπόλεμου, του 1821, του τέλους του 19ου αιώνα, του 1922, όσο και συμβολικά τοποθετημένο, όπως Οδησσός αντί Μεσολόγγι, Λαύριο αντί Ασία, νταμάρια του Λεκανοπεδίου αντί Αλμυρά Έρημος, ή ακόμα και αφαιρετικά, όπως οι χώροι στο "Ποτάμι" και ποιητικά, όπως οι χώροι στις "Μικρές Αφροδίτες". Και πέρα από τις ταινίες του, στο θέατρο που κατά καιρούς καταπιάστηκε, στην όπερα, στη ζωγραφ...

Μ' αγαπάς; Μπορεί να λείπει ο "άγιος" Βασίλης Αυλωνίτης. Υπάρχει όμως ο "μέγας αρχιερεύς" Νίκος Σταυρίδης. Μπορεί να λείπει η "οσία" Σαπφώ Νοταρά, η "δαιμονική" Γεωργία Βασιλειάδου. Υπάρχει όμως ο "διάολος" Κώστας Χατζηχρήστος. Μπορεί πολλοί να λείπουν από το βιβλίο αυτό, από τη ζωή μας. Είναι όμως "όσοι είναι" το πρόσχημα: για πράγματα πέρα από τον κινηματογράφο μιλάμε, σε υποθέσεις πίσω από την οθόνη αναφερόμαστε: για "όλα όλοι" εδώ μέσα ενδιαφέρονται, με "όλα όλοι" ασχολούνται. Άνθρωποι αισθηματικοί κι αμετανόητοι, αποκαλύπτονται ευγενικά, υποκλίνονται χωρίς αλαζονεία...

[...] Σκοπός αυτού του βιβλίου δεν είναι να πείσει εμάς τους Έλληνες για το πόσο σπουδαία ήταν αυτά που επιτέλεσαν οι συμπατριώτες μας από την απελευθέρωση του τόπου μέχρι σήμερα. Αυτό, έχουμε καθήκον να το γνωρίζουμε και να το διαδίδουμε όσο ευρύτερα μπορούμε στον λαό μας, μέσα από μια όσο γίνεται πιο αποτελεσματική παιδεία, και στους ξένους, μέσα από μεταφράσεις, εκθέσεις, διαλέξεις και όποιον άλλο τρόπο ενημέρωσης διαθέτουμε. Αυτό είναι έργο μακρόπνοο και ζήτημα πολιτικής βούλησης, στο πλαίσιο ενός ευρύτερου πολιτιστικού σχεδιασμού. Με αυτή τη μελέτη επιχειρούμε να αν...

"Οι ταινίες του Βιμ Βέντερς" είναι ένα βιβλίο που παρακολουθεί την εξέλιξη ενός από τους πιο γνωστούς σκηνοθέτες του Νέου Γερμανικού Κινηματογράφου, ο οποίος άκμασε τη δεκαετία του '70 και τις αρχές του '80. Εξετάζοντας την καριέρα του Βέντερς από τις πρώτες παραγωγές ταινιών της σχολής μέχρι τα ώριμα έργα του της δεκαετίας του '70, αυτό το βιβλίο αναλύει επίσης τις πιο πρόσφατες ταινίες του καθώς και τα θέματα και τις ανησυχίες που δίνουν συνοχή στο έργο του. Όπως παρατηρούν οι συγγραφείς, τα έργα του Βέντερς έχουν επηρεαστεί βαθιά από τις αμερικάνικες ταινίες, κυρίως το ε...

"Στους πρόσφυγες τον έστειλε ένας ποιητής" Όταν ο Νίκος Κούνδουρος επισκέφτηκε την παραγκούπολη των προσφύγων στο Δουργούτι, επιτελούσε ένα συναδελφικό καθήκον. Πήγε να μεταφέρει το μήνυμα του συγκρατούμενού του στο Μακρονήσι ποιητή Άρη Αλεξάνδρου προς τη μητέρα του, που κατοικούσε στο όριο του συνοικισμού, πίσω από το εργοστάσιο Φιξ στη Συγγρού. Ο Κούνδουρος γνώριζε την ύπαρξη των προσφυγικών καταυλισμών, που στέγαζαν πρόχειρα ένα εκατομμύριο Ελλήνων της Μικράς Ασίας, αλλά δεν τους είχε περπατήσει ποτέ. Το σκληρό βίωμα της εξορίας, το παρελθόν του, αλλά και οι μισοτελειω...

Ο διάσημος ελληνοαιθίοπας σκηνοθέτης Νίκος Παπατάκης, με μια αυτοβιογραφική αφήγηση στην οποία το "εγώ" εναλλάσσεται ανορθόγραφα με το "αυτός", μας καλεί να τον ακολουθήσουμε στο ξετύλιγμα του εξωφρενικού πεπρωμένου του. Γεννημένος στη χώρα του Βασιλέα των βασιλέων, την Αβησσυνία, από πατέρα Έλληνα και μητέρα Αιθιοπίδα, πέρασε τα παιδικά χρόνια του διχασμένος ανάμεσα στην τρυφερή στοργή μια ακέραιης και περήφανης μάνας και τον εμπαθή κατατρεγμό ενός ανελέητου πατέρα. Πρώτη του εξορία, στην πιο τρυφερή εφηβεία του, ήταν το κλείσιμό του σε καλό εκπαιδευτήριο του Λιβάνου, που...

Η ενασχόληση του Federico Fellini με το σχέδιο αρχίζει το 1937 σε ηλικία μόλις 17 ετών, όταν ο διευθυντής του κινηματογράφου Fulgor στο Rimini του ζητάει να φιλοτεχνήσει καρικατούρες διάσημων ηθοποιών με μολύβι και πινέλο, για τη διακόσμηση του κινηματογράφου του. Αρκετά χρόνια αργότερα, το 1960, ο Fellini γνωρίζει τον γιουνγκιανού προσανατολισμού ψυχαναλυτή Ernst Bernhard, ο οποίος τον παροτρύνει να καταγράφει τα όνειρά του με λέξεις αλλά και με σχέδια. Από τη δραστηριότητα αυτή, η οποία θα κρατήσει περισσότερο από 20 χρόνια, θα συγκεντρωθούν τόμοι με σχέδιά του που θα οδη...

Ο Νίκος Κούνδουρος αυτοβιογραφείται. Άλλοτε σε πρώτο ενικό κι άλλοτε αποστασιοποιημένος σαν παρατηρητής ανατρέχει σε μνήμες εξήντα χρόνων και εξιστορεί με κινηματογραφικό μοντάζ το παραμύθι της ζωής του. "Η μνήμη, χαλαρή, κάνει τα πάντα να σμίγουν σε μια γιορτή, απρόσιτη στους άλλους, στημένη μόνο για μένα. Αφήνω μια εικόνα και πιάνω μιαν άλλη που θα την αφήσω κι αυτή στη μέση, σαν τα ριζίτικα τραγούδια της Κρήτης που οι τραγουδιστάδες δε λένε ποτέ τον τελευταίο στίχο, γιατί κάθε τέλος σέρνει μαζί του θλίψη. Τις αγάπες, τους έρωτες, τα πείσματα, τις π...

Ο Νίκος Κούνδουρος αυτοβιογραφείται άλλοτε σε πρώτο ενικό κι άλλοτε αποστασιοποιημένος σαν παρατηρητής ανατρέχει σε μνήμες εξήντα χρόνων και εξιστορεί με κινηματογραφικό μοντάζ το παραμύθi της ζωής του. "Η μνήμη, χαλαρή, κάνει τα πάντα να σμίγουν σε μια γιορτή, απρόσιτη στους άλλους, στημένη μόνο για μένα. Αφήνω μια εικόνα και πιάνω μιαν άλλη που θα την αφήσω κι αυτή στη μέση, σαν τα ριζίτικα τραγούδια της Κρήτης που οι τραγουδιστάδες δε λένε ποτέ τον τελευταίο στίχο, γιατί κάθε τέλος σέρνει μαζί του θλίψη. Τις αγάπες, τους έρωτες, τα πείσματα, τις προδοσίες, τους φίλους...

Το Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης τιμά φέτος μια από τις σημαντικότερες μορφές του ευρωπαϊκού κινηματογράφου, τον Ούλριχ Ζάιντλ. Ο ίδιος δεν θεωρεί τον εαυτό του "ντοκιμαντερίστα", χαρακτηρισμό που του αποδίδουν συχνά, εξαιτίας της προσέγγισης του στις καταστάσεις, αλλά και της στάσης των ανθρώπων του απέναντι στη ζωή και την καθημερινότητα. Πράγματι, οι εικόνες του Ζάιντλ έχουν μια τραχιά καθαρότητα που αγγίζει τα όρια του κυνισμού και του γνήσιου "ντοκουμέντου". Δημιουργός ακραίος και επίμονος, ο Ούλριχ Ζάιντλ αδιαφορεί για τις ωραιοποιήσεις. Προκαλεί, απεικονίζο...