Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Κατηγόρησαν τους αγωνιστές του Εμφυλίου Πολέμου για παιδομάζωμα, ότι ήθελαν να κάνουν τα βλαστάρια τους γενίτσαρους, που θα στρέφονταν κατά της πατρίδας, κατά του έθνους. Φυσικό ήταν όμως οι κομμουνιστές να επιθυμούν διακαώς για τα παιδιά τους την ασφάλεια, γνωρίζοντας τις φρικτές διώξεις, τα βασανιστήρια, τις φυλακές και τις εξορίες που θα είχε να αντιμετωπίσει όποιος θα έμενε στην Ελλάδα. Φρόντισαν λοιπόν να τα φυγαδεύσουν σε χώρες του ανατολικού μπλοκ, όπου και δέχτηκαν τα ελληνόπουλα σε μια τεράστια ανοιχτή αγκαλιά, παρέχοντάς τους ασφάλεια, στέγη, τροφή - υλική και...

Σε αυτό τον τόμο παρουσιάζεται για πρώτη φορά στην Ελλάδα μια ολοκληρωμένη επιστημονική μελέτη πάνω στο ζήτημα των συνεπειών του εμφυλίου πολέμου σε τρεις ομάδες, συνολικά 150 παιδιών, φυλακισμένων μητέρων τα χρόνια του εμφυλίου πολέμου. Πρόκειται για τη μετάφραση στα ελληνικά της διδακτορικής διατριβής της παιδοψυχιάτρου Μ. Νταλιάνη-Καραμπατζάκη: "Παιδιά στη δίνη του εμφυλίου πολέμου 1946-49, σημερινοί ενήλικες". Διαχρονική μελέτη για τα παιδιά που έμειναν στη φυλακή με τις κρατούμενες μητέρες τους. Δημοσιεύτηκε στα αγγλικά στη Σουηδία το 1994. Περιλαμβάνει επίσης τα εισαγ...

Γύρω στα είκοσί τους χρόνια, τον καιρό της Κατοχής, επάνω στον ανθό τους, η Άννα και οι φίλοι της ζουν στο Βόλο, παιδιά της αστικής τάξης. Δοκιμάζονται σκληρά. Με ψηλό φρόνημα περνούν μέσα απ' την ίδια τη φωτιά, άλλοι επειδή το διάλεξαν κι άλλοι όχι. Τους παρασέρνει η λαίλαπα σα τα ξερά φύλλα. Όνειρα, σπουδές, έρωτες, φιλίες, απιστίες μέσα στην τρομοκρατία γίνονται αχταρμάς. Αυτοί που απομένουν μετά το χαλασμό έχουν να γλείψουν τις πληγές τους. Όμως η φυγή δεν είναι λύση. Παρ' όλο τον Εμφύλιο που καραδοκεί, η επιστροφή στις ρίζες, στην πόλη που αγαπήθηκε, αφήνει μια αχτί...

Το βιβλίο "Ορμάτε σαν τα λιοντάρια" είναι οι ημερολογιακές σημειώσεις του αντάρτη του ΕΛΑΣ Γιώργου Γούναρη από το χωριό Πάλιουρας της κεντρικής Εύβοιας. Σε αυτές καταγράφει την εμπειρία των 13 μηνών από την ημέρα που κατατάχθηκε στο Αντάρτικο τον Σεπτέμβριο του 1943 μέχρι τον εορτασμό της 28ης Οκτωβρίου 1944 στην ελεύθερη πια Αθήνα, στον οποίο συμμετείχε ως μέλος μιας τιμητικής διμοιρίας του ΕΛΑΣ. Γεωγραφικό επίκεντρο της δράσης και της αφήγησης είναι η Εύβοια και κυρίως η ορεινή Παρνασσίδα και Δωρίδα. Πρόκειται για ένα ιδιαίτερα πυκνό χρονικό, καθώς ο συντάκτης του δίνει σ...

Άργησα πολύ να γράψω, πέρασαν πάνω από 60 χρόνια από την ήττα του ΔΣΕ. Με το πέρασμά μας στην Αλβανία, οι σκέψεις μου ήταν πως θα απαλλασόμασταν από την ηγεσία του Ζαχαριάδη και πώς και πότε θα επιστρέφαμε στην Ελλάδα. Ούτε λόγος για συγγραφή. Με τον επαναπατρισμό μου το 1975, πάλι ούτε σκέψη για συγγραφή απομνημονευμάτων. Είχα αφοσιωθεί με πάθος στη δράση για τη συνέχιση του αγώνα, για τα ιδανικά που με ενέπνεαν εντασσόμενος στο προοδευτικό κίνημα, με κύριο αίτημα την Αναγνώριση της Εθνικής Αντίστασης και την αποκατάσταση των αγωνιστών. Η προσπάθεια να συγκεντρώσω τις α...

...Ύστερα από λίγο... Ξεχάστηκε η περηφάνια της προσφοράς, στα ματωμένα παιδιά του πολέμου εκείνου, όπως και το όνειρο της λευτεριάς των χρόνων της κατοχικής πείνας. Εμφύλιος, το μίσος όπλισε τα χέρια μας. Οι μισοί έπρεπε να εξοντώσουν τους άλλους μισούς. Ποιοι και γιατί το σκέφτηκαν; Ή ποιοι συνετέλεσαν με πράξεις ή παραλήψεις;... Σε αυτό το βιβλίο κατέγραψα ανόθευτη τη μαρτυρία της αλήθειας -όσο κατώτεροι ανθρώπινα κι αν είμαστε απ' αυτήν- με την ελπίδα τα καταγραφόμενα να αποβούν ενδιαφέροντα για όλους και ωφέλιμα για τους νέους. [...]

"Πάντα φροντίζαμε για την εμφάνιση, που θα 'χε όποια πήγαινε για δίκη. Εμείς με τα φτωχά ρουχαλάκια που είχαμε, δεν μπορούσαν να μας αφήσουν έτσι. Με δανεικά από άλλες συγκρατούμενες ρούχα, παπούτσια. Τα φορέσαμε όλα μαύρα, μια και ήμασταν ορφανές και οι δυο μας. Στα κοτσιδάκια μας βάλαμε μαύρες κορδέλες και ήμασταν έτοιμες. Η παρέα μας και άλλες συγκρατούμενές μας καμάρωναν και μας ευχήθηκαν να πάνε όλα καλά, όλες μας θέλαν με τέλεια εμφάνιση, λες και θα πηγαίναμε σε πανηγύρι...". (απόσπασμα από το βιβλίο) "Οι μνήμες μένουν ζωντανές (Οι αναμνήσεις μιας 17χρονης Ανταρτο...

Ένα βιβλίο για παιδιά, αλλά και μεγάλους, οι οποίοι με την ευκαιρία θα θυμηθούν. 1946. Νοέμβριος. Στο τριώροφο σπίτι της Νόνας, Κρίτωνος 11 και Αστυδάμαντος γωνία, θα φιλοξενηθούν επί 40 μέρες, κλεισμένοι, για να είναι Όλοι Μαζί, εκείνες τις μέρες του Εμφυλίου, πέντε οικογένειες, δηλαδή είκοσι άτομα, ενώ στον τρίτο όροφο έμεναν 14 στρατιώτες του Ε.Λ.Α.Σ.

Τα απομνημονεύματα του Βασίλειου Πολιτίδη αποτελούν θησαυρό πληροφοριών για την περίοδο 1946 - 1988. Ο Πολιτίδης με τη γραφή και το λόγο ενός λαϊκού ανθρώπου, δίνει άγνωστες και πολύτιμες πληροφορίες για το ρόλο του ΚΚΕ. Μέσα από τις αναμνήσεις του "μικρού αντάρτη" μαθαίνουμε για τη ζωή στο Μπούλκες και πώς δραματικά απέτυχε το πείραμα αυτό. Οι περιγραφές του συγγραφέα είναι συγκλονιστικές όσον αφορά την ταλαιπωρία, τους διωγμούς, τις εξορίες, τις φυλακίσεις και τα βασανιστήρια που υπέστησαν οι κομμουνιστές από τους ίδιους τους, τους συντρόφους. Δυστυχώς, η σκοτεινή...

Ο κοινός λόγος αίσθημα και μετάδοση άμεση, πράξη συνηθισμένη, τέλεια: γεμίζεις ένα ποτήρι νερό, πίνεις ή προσφέρεις, περνά το λεωφορείο, σταματά, μπαίνεις. Έτσι απλά, τέλεια, θυμάσαι ιστορίες, περιστατικά, μεγάλα, μικρά και παραμικρά, με λόγια κοινά μια ζωή, πολλές ζωές, εποχές ολόκληρες ζωντανεύουνε, βρίσκουνε θέση κοντά στη δική μας για λίγο διάστημα, κάποτε για πάντα. Η Έλλη Παπαδημητρίου (Σμύρνη 1906 - Αθήνα 1993), είχε αρχίσει να συγκεντρώνει μουσικά ακούσματα, λαϊκές αφηγήσεις, προφορικές μαρτυρίες και προσωπικές καταγραφές γεγονότων πριν από το 1930. Πρωτοδημοσιεύει...

Ο κοινός λόγος αίσθημα και μετάδοση άμεση, πράξη συνηθισμένη, τέλεια: γεμίζεις ένα ποτήρι νερό, πίνεις ή προσφέρεις, περνά το λεωφορείο, σταματά, μπαίνεις. Έτσι απλά, τέλεια, θυμάσαι ιστορίες, περιστατικά, μεγάλα, μικρά και παραμικρά, με λόγια κοινά μια ζωή, πολλές ζωές, εποχές ολόκληρες ζωντανεύουνε, βρίσκουνε θέση κοντά στη δική μας για λίγο διάστημα, κάποτε για πάντα. Η Έλλη Παπαδημητρίου (Σμύρνη 1906 - Αθήνα 1993), είχε αρχίσει να συγκεντρώνει μουσικά ακούσματα, λαϊκές αφηγήσεις, προφορικές μαρτυρίες και προσωπικές καταγραφές γεγονότων πριν από το 1930. Πρωτοδημοσιεύει...

Ο κοινός λόγος αίσθημα και μετάδοση άμεση, πράξη συνηθισμένη, τέλεια: γεμίζεις ένα ποτήρι νερό, πίνεις ή προσφέρεις, περνά το λεωφορείο, σταματά, μπαίνεις. Έτσι απλά, τέλεια, θυμάσαι ιστορίες, περιστατικά, μεγάλα, μικρά και παραμικρά, με λόγια κοινά μια ζωή, πολλές ζωές, εποχές ολόκληρες ζωντανεύουνε, βρίσκουνε θέση κοντά στη δική μας για λίγο διάστημα, κάποτε για πάντα. Η Έλλη Παπαδημητρίου (Σμύρνη 1906 - Αθήνα 1993), είχε αρχίσει να συγκεντρώνει μουσικά ακούσματα, λαϊκές αφηγήσεις, προφορικές μαρτυρίες και προσωπικές καταγραφές γεγονότων πριν από το 1930. Πρωτοδημοσιεύει...

Ένα σημαντικό κομμάτι της σύγχρονης ιστορίας μας πραγματεύεται αυτό το βιβλίο, την ίδρυση του Ελληνικού λαικού απελευθερωτικού ναυτικού, του ΕΛΑΝ, και ο πιο κατάλληλος να μας μιλήσει για το θέμα αυτό δεν είναι άλλος από τον αντάρτη που πρωτοστάτησε στην ίδρυσή του και υπήρξε και ο αρχηγός του. Μια από τις σημαντικότερες μορφές του αντάρτικου, ο καπετάν Ζαχαριάς, μας μιλάει για την πορεία του στο αντάρτικο, την απόφαση για την ίδρυση του ΕΛΑΝ και για όσα ακολούθησαν την απελευθέρωση της χώρας μας και την εν συνεχεία υποδούλωσή της και πάλι στους Άγγλους και στους Αμερικανούς...

Στην Ταξιαρχία μας είχαμε και προωθημένα τμήματα, πολύ μπροστά απ' τη γραμμή του μετώπου. Στην προωθημένη γραμμή εναλλάξ, κάθε εικοσιτετράωρο, πήγαινε μία διμοιρία. Κάθε βράδυ γινόταν ή αλλαγή. Η γραμμή αυτή απείχε απ' τις γραμμές του αντίπαλου 200 μέτρα. Ήταν ένα όρυγμα 300 μέτρων, με ενάμισι μέτρο βάθος. Βρισκόταν σε γραμμή πυρός και οι μαχητές ήταν υποχρεωμένοι να βρίσκονται όλη μέρα στα ορύγματα, τα όποια ήταν ακάλυπτα. Ένα βράδυ ο πολιτικός επίτροπος της Ταξιαρχίας μου λέει: "Νίκο, δεν πάμε απόψε να δούμε πώς περνούν τα παιδιά, οι σύντροφοι μας, στην προωθημένη γρα...

[...] Δεν έχω συνηθίσει να βγάζω μεγάλους λόγους. Μια φορά κι ένα καιρό έβγαζα, τώρα θα ας πω μόνο δυο λόγια. [...] Ένα άλλο ζήτημα που θέλω να πω. Μη παίρνετε υπόψη ό,τι διαβάζετε στα βιβλία. Έχω, χιλιάδες μπορούσα να σας αναφέρω τόσα και τόσα παραδείγματα. Υπάρχουν άνθρωποι οι οποίοι στα βιβλία τους με τοποθετούν ότι ήμουν στην τάδε μάχη, στη[ν] τάδε μάχη και είπα αυτό και έκανα τούτο και ... εγώ δεν ήμουν και τους λέω ότι δεν ήμουν εγώ παιδιά, κάνετε λάθος. Όχι ήσουν και μαζί και στο βιβλίο ότι ήμουν. Αυτά δεν είναι αστεία. Είναι πολύ σοβαρά πράγματα [...] Μην, λοιπόν, π...

[...] Δεν έχω συνηθίσει να βγάζω μεγάλους λόγους. Μια φορά κι ένα καιρό έβγαζα, τώρα θα ας πω μόνο δυο λόγια. [...] Ένα άλλο ζήτημα που θέλω να πω. Μη παίρνετε υπόψη ό,τι διαβάζετε στα βιβλία. Έχω, χιλιάδες μπορούσα να σας αναφέρω τόσα και τόσα παραδείγματα. Υπάρχουν άνθρωποι οι οποίοι στα βιβλία τους με τοποθετούν ότι ήμουν στην τάδε μάχη, στη[ν] τάδε μάχη και είπα αυτό και έκανα τούτο και ... εγώ δεν ήμουν και τους λέω ότι δεν ήμουν εγώ παιδιά, κάνετε λάθος. Όχι ήσουν και μαζί και στο βιβλίο ότι ήμουν. Αυτά δεν είναι αστεία. Είναι πολύ σοβαρά πράγματα [...] Μην, λοιπόν, π...

Μακρύ και δύσβατο το μονοπάτι προς την ελευθερία. Το πέρασμα σκοτεινό, οι παγίδες πολλές, οι προθέσεις δυσδιάκριτες. Το διακύβευμα, πολύτιμο: ζωή, τιμή, αξιοπρέπεια. Σύντροφοι και εχθροί αλληλεπιδρούν στο σκηνικό του πολέμου - οι ρόλοι εναλλάσσονται, οι σχέσεις διαταράσσονται, οι χαρακτήρες αποκαλύπτονται. Και ο θάνατος παραμονεύει σε κάθε απρόσεκτο βήμα... Το πόνημα του Γιώργου Χουλιάρα συνιστά ένα φόρο τιμής στους συναγωνιστές του στην Εθνική Αντίσταση και στον Εμφύλιο Πόλεμο και, παράλληλα, διατηρεί το χαρακτήρα ενός "μνημείου πεσόντων" για τους νεκρούς συντρόφους του...