Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Ο κοινός λόγος αίσθημα και μετάδοση άμεση, πράξη συνηθισμένη, τέλεια: γεμίζεις ένα ποτήρι νερό, πίνεις ή προσφέρεις, περνά το λεωφορείο, σταματά, μπαίνεις. Έτσι απλά, τέλεια, θυμάσαι ιστορίες, περιστατικά, μεγάλα, μικρά και παραμικρά, με λόγια κοινά μια ζωή, πολλές ζωές, εποχές ολόκληρες ζωντανεύουνε, βρίσκουνε θέση κοντά στη δική μας για λίγο διάστημα, κάποτε για πάντα. Η Έλλη Παπαδημητρίου (Σμύρνη 1906 - Αθήνα 1993), είχε αρχίσει να συγκεντρώνει μουσικά ακούσματα, λαϊκές αφηγήσεις, προφορικές μαρτυρίες και προσωπικές καταγραφές γεγονότων πριν από το 1930. Πρωτοδημοσιεύει...

Τα απομνημονεύματα του Βασίλειου Πολιτίδη αποτελούν θησαυρό πληροφοριών για την περίοδο 1946 - 1988. Ο Πολιτίδης με τη γραφή και το λόγο ενός λαϊκού ανθρώπου, δίνει άγνωστες και πολύτιμες πληροφορίες για το ρόλο του ΚΚΕ. Μέσα από τις αναμνήσεις του "μικρού αντάρτη" μαθαίνουμε για τη ζωή στο Μπούλκες και πώς δραματικά απέτυχε το πείραμα αυτό. Οι περιγραφές του συγγραφέα είναι συγκλονιστικές όσον αφορά την ταλαιπωρία, τους διωγμούς, τις εξορίες, τις φυλακίσεις και τα βασανιστήρια που υπέστησαν οι κομμουνιστές από τους ίδιους τους, τους συντρόφους. Δυστυχώς, η σκοτεινή...

Ένα βιβλίο για παιδιά, αλλά και μεγάλους, οι οποίοι με την ευκαιρία θα θυμηθούν. 1946. Νοέμβριος. Στο τριώροφο σπίτι της Νόνας, Κρίτωνος 11 και Αστυδάμαντος γωνία, θα φιλοξενηθούν επί 40 μέρες, κλεισμένοι, για να είναι Όλοι Μαζί, εκείνες τις μέρες του Εμφυλίου, πέντε οικογένειες, δηλαδή είκοσι άτομα, ενώ στον τρίτο όροφο έμεναν 14 στρατιώτες του Ε.Λ.Α.Σ.

"Πάντα φροντίζαμε για την εμφάνιση, που θα 'χε όποια πήγαινε για δίκη. Εμείς με τα φτωχά ρουχαλάκια που είχαμε, δεν μπορούσαν να μας αφήσουν έτσι. Με δανεικά από άλλες συγκρατούμενες ρούχα, παπούτσια. Τα φορέσαμε όλα μαύρα, μια και ήμασταν ορφανές και οι δυο μας. Στα κοτσιδάκια μας βάλαμε μαύρες κορδέλες και ήμασταν έτοιμες. Η παρέα μας και άλλες συγκρατούμενές μας καμάρωναν και μας ευχήθηκαν να πάνε όλα καλά, όλες μας θέλαν με τέλεια εμφάνιση, λες και θα πηγαίναμε σε πανηγύρι...". (απόσπασμα από το βιβλίο) "Οι μνήμες μένουν ζωντανές (Οι αναμνήσεις μιας 17χρονης Ανταρτο...

...Ύστερα από λίγο... Ξεχάστηκε η περηφάνια της προσφοράς, στα ματωμένα παιδιά του πολέμου εκείνου, όπως και το όνειρο της λευτεριάς των χρόνων της κατοχικής πείνας. Εμφύλιος, το μίσος όπλισε τα χέρια μας. Οι μισοί έπρεπε να εξοντώσουν τους άλλους μισούς. Ποιοι και γιατί το σκέφτηκαν; Ή ποιοι συνετέλεσαν με πράξεις ή παραλήψεις;... Σε αυτό το βιβλίο κατέγραψα ανόθευτη τη μαρτυρία της αλήθειας -όσο κατώτεροι ανθρώπινα κι αν είμαστε απ' αυτήν- με την ελπίδα τα καταγραφόμενα να αποβούν ενδιαφέροντα για όλους και ωφέλιμα για τους νέους. [...]

Άργησα πολύ να γράψω, πέρασαν πάνω από 60 χρόνια από την ήττα του ΔΣΕ. Με το πέρασμά μας στην Αλβανία, οι σκέψεις μου ήταν πως θα απαλλασόμασταν από την ηγεσία του Ζαχαριάδη και πώς και πότε θα επιστρέφαμε στην Ελλάδα. Ούτε λόγος για συγγραφή. Με τον επαναπατρισμό μου το 1975, πάλι ούτε σκέψη για συγγραφή απομνημονευμάτων. Είχα αφοσιωθεί με πάθος στη δράση για τη συνέχιση του αγώνα, για τα ιδανικά που με ενέπνεαν εντασσόμενος στο προοδευτικό κίνημα, με κύριο αίτημα την Αναγνώριση της Εθνικής Αντίστασης και την αποκατάσταση των αγωνιστών. Η προσπάθεια να συγκεντρώσω τις α...

Το βιβλίο "Ορμάτε σαν τα λιοντάρια" είναι οι ημερολογιακές σημειώσεις του αντάρτη του ΕΛΑΣ Γιώργου Γούναρη από το χωριό Πάλιουρας της κεντρικής Εύβοιας. Σε αυτές καταγράφει την εμπειρία των 13 μηνών από την ημέρα που κατατάχθηκε στο Αντάρτικο τον Σεπτέμβριο του 1943 μέχρι τον εορτασμό της 28ης Οκτωβρίου 1944 στην ελεύθερη πια Αθήνα, στον οποίο συμμετείχε ως μέλος μιας τιμητικής διμοιρίας του ΕΛΑΣ. Γεωγραφικό επίκεντρο της δράσης και της αφήγησης είναι η Εύβοια και κυρίως η ορεινή Παρνασσίδα και Δωρίδα. Πρόκειται για ένα ιδιαίτερα πυκνό χρονικό, καθώς ο συντάκτης του δίνει σ...

Γύρω στα είκοσί τους χρόνια, τον καιρό της Κατοχής, επάνω στον ανθό τους, η Άννα και οι φίλοι της ζουν στο Βόλο, παιδιά της αστικής τάξης. Δοκιμάζονται σκληρά. Με ψηλό φρόνημα περνούν μέσα απ' την ίδια τη φωτιά, άλλοι επειδή το διάλεξαν κι άλλοι όχι. Τους παρασέρνει η λαίλαπα σα τα ξερά φύλλα. Όνειρα, σπουδές, έρωτες, φιλίες, απιστίες μέσα στην τρομοκρατία γίνονται αχταρμάς. Αυτοί που απομένουν μετά το χαλασμό έχουν να γλείψουν τις πληγές τους. Όμως η φυγή δεν είναι λύση. Παρ' όλο τον Εμφύλιο που καραδοκεί, η επιστροφή στις ρίζες, στην πόλη που αγαπήθηκε, αφήνει μια αχτί...

Σε αυτό τον τόμο παρουσιάζεται για πρώτη φορά στην Ελλάδα μια ολοκληρωμένη επιστημονική μελέτη πάνω στο ζήτημα των συνεπειών του εμφυλίου πολέμου σε τρεις ομάδες, συνολικά 150 παιδιών, φυλακισμένων μητέρων τα χρόνια του εμφυλίου πολέμου. Πρόκειται για τη μετάφραση στα ελληνικά της διδακτορικής διατριβής της παιδοψυχιάτρου Μ. Νταλιάνη-Καραμπατζάκη: "Παιδιά στη δίνη του εμφυλίου πολέμου 1946-49, σημερινοί ενήλικες". Διαχρονική μελέτη για τα παιδιά που έμειναν στη φυλακή με τις κρατούμενες μητέρες τους. Δημοσιεύτηκε στα αγγλικά στη Σουηδία το 1994. Περιλαμβάνει επίσης τα εισαγ...

Κατηγόρησαν τους αγωνιστές του Εμφυλίου Πολέμου για παιδομάζωμα, ότι ήθελαν να κάνουν τα βλαστάρια τους γενίτσαρους, που θα στρέφονταν κατά της πατρίδας, κατά του έθνους. Φυσικό ήταν όμως οι κομμουνιστές να επιθυμούν διακαώς για τα παιδιά τους την ασφάλεια, γνωρίζοντας τις φρικτές διώξεις, τα βασανιστήρια, τις φυλακές και τις εξορίες που θα είχε να αντιμετωπίσει όποιος θα έμενε στην Ελλάδα. Φρόντισαν λοιπόν να τα φυγαδεύσουν σε χώρες του ανατολικού μπλοκ, όπου και δέχτηκαν τα ελληνόπουλα σε μια τεράστια ανοιχτή αγκαλιά, παρέχοντάς τους ασφάλεια, στέγη, τροφή - υλική και...

"Ποιος μου δίνει εμένα τα παιδικά μου χρόνια; Ποιος; Κανένας. Μόνο η Ιστορία...". Αρετή Σκεύη-Μπακιρτζή Σ’ έναν επιβλητικό πύργο κοντά στη Βουδαπέστη όπου είχαν φιλοξενηθεί τα παιδιά του λεγόμενου παιδομαζώματος, στον ίδιο αυτό χώρο, πέντε περίπου δεκαετίες αργότερα, ο λόγος των πρωταγωνιστών (των παιδιών και των δασκάλων τους) διασταυρώνεται με εκείνον των ειδικών επιστημόνων (ιστορικών και κοινωνικών ανθρωπολόγων). Μια απόπειρα διερεύνησης μιας ιδιαίτερα αμφιλεγόμενης πτυχής του ελληνικού εμφυλίου που μοιάζει να διακατέχεται ακόμα μέχρι σήμερα από τα αντανακλαστικά το...

Μετά την πολύτιμη ιστορική μαρτυρία στο βιβλίο "Η συμμετοχή μου στην ΕΑΜική Εθνική Αντίσταση", ο Κώστας Πεντεδέκας συνεχίζει το ηρωικό και συνάμα μαρτυρικό οδοιπορικό στις ένδοξες λεωφόρους του λαϊκού ξεσηκωμού. Αυτή τη φορά με ένα οδοιπορικό στην τρίχρονη συγκλονιστική εποποιία του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας, με επίκεντρο τη Ρούμελη. Στις σελίδες του βιβλίου ξαναζωντανεύει αυθεντικά ο τιτάνιος αγώνας ενός αδάμαστου λαού ενάντια στους Εγγλέζους και Αμερικάνους δυνάστες και στα ντόπια στηρίγματά τους, την αστική τάξη, τους δοσίλογους και τους ταγματασφαλίτες, για να γίνει...

Με πλαίσιο την πρωτεύουσα των λίγων κατοίκων και των χαμηλών σπιτιών, το βιβλίο της Μαρίας Καραβία "Παράπλευρες απώλειες". Παιδικά χρόνια στην Αθήνα της Κατοχής και του Εμφυλίου αφηγείται μια δραματική προσωπική ιστορία από τις χιλιάδες που σημάδεψαν εκείνο τον καιρό τη ζωή των ανθρώπων. Αν και βαριά τραυματισμένη από το πέρασμα των Γερμανών και τις φονικές μάχες των Δεκεμβριανών, η πρωτεύουσα διατηρεί ακόμα τη μαγεία της. Η θέα προς τα ιστορικά βουνά και τον Σαρωνικό είναι ελεύθερη, το λεκανοπέδιο διάστικτο από λόφους που τους εξαφάνισε αργότερα το ύψος των πολυκατοικιών....

[...] Το πρώτο κείμενο που δημοσιεύεται στο βιβλίο αυτό, η αφήγηση (Α), αποτελεί απομαγνητοφώνηση συνέντευξης που έδωσε στο γιο του Δημήτρη το 2003 και 2004. Παρά τις αδυναμίες του προφορικού λόγου, με τις επαναλήψεις και την έλλειψη χρονολογιών, αποτελεί μια συνοπτική αυτοβιογραφία του. Το δεύτερο τμήμα (Β) αποτελούν τα χειρόγραφα του Κώστα Ζαφείρη, όλα γραμμένα τη δεκαετία του 1960, εκτός από το 1 που γράφτηκε στην περίοδο της γερμανικής κατοχής, περίπου από τον Μάιο έως τον Αύγουστο του 1944, και που καταγράφει με μορφή σημειώσεων διάφορα συμβάντα, αλλά και τη δύναμη...

Η Μαρία Καραγιώργη συνεχίζει την καταγραφή της πορείας της μέσα στο επαναστατικό κίνημα της Αριστεράς στην Ελλάδα. Σε τούτο το βιβλίο καταγράφει το δραματικό βύθισμα της χώρας στον Εμφύλιο Πόλεμο και τη μετεμφυλιακή εποχή με όλες τις συνέπειες της ήττας. Καταγράφει τα βιώματά της ζωντανά, απλά, όπως η ίδια τα έζησε ως άτομο και με την άμεση συμμετοχή της σ' ένα σκληρό και άνισο αγώνα στον οποίο όμως θεωρούσε ότι είχε το ηθικό χρέος να τα δώσει όλα, ακόμα και τη ζωή της και ό,τι πιο αγαπημένο και πολύτιμο είχε. Η Μαρία Καραγιώργη συνεχίζει την καταγραφή της πορείας της μέσα...

[...] Ο παρών δεύτερος τόμος κυρίως καλύπτει την ιστορία του χωριού κατά την σκληρή για όλους τους Έλληνες δεκαετία 1940-195. Η συγκέντρωση του υλικού και η συγγραφή και των δύο τόμων του έργου κράτησε 45 χρόνια· άρχισε το 1957 και συμπληρώθηκε το 2002. Για τη συγγραφή μου τούτη συμβουλεύτηκα τα αυτοβιογραφικά χρονικά των συγχωριανών μου Γιώργου Περ. Θανασούλη (κατοίκου Καναδά), Νικολάου Γεωργ. Μανιάτη (εμπόρου στο Αίγιο και ένθερμου πρωτοστάτη αντιστασιακού) και Νικολάου Αθαν. Βαλαώρα (κατοίκου Ρωσίας). Το δεύτερο από αυτά είναι ανέκδοτη ακόμη, ενώ τα άλλα δύο δημοσιεύτηκ...

[...]Οι σημειώσεις αυτές συνθέτουν τις μνήμες μου. Μνήμες τραγικές, γιομάτες πόνο απ' τη σκληρή εμπειρία του εμφύλιου σπαραγμού. Τις φέρνω στη δημοσιότητα σ' αυτήν την έκδοση, με τίτλο "Πικρές μνήμες - Το σημειωματάριό μου από τον εμφύλιο πόλεμο", μ' ένα στόχο: οι Έλληνες να μη ζήσουμε ποτέ πια ένα εμφύλιο ανόητο πόλεμο. Να μη ζήσουμε ποτέ μέσα σε τόσο μίσος, σε τόση βαρβαρότητα μεταξύ μας. Κι όλοι να προχωρήσουμε ελεύθεροι και μονιασμένοι. [...] (από τον πρόλογο του συγγραφέα)