Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Το ανά χείρας βιβλίο αποτελεί μια αφήγηση σε πρώτο πρόσωπο της εμπειρίας του αγγειακού εγκεφαλικού επεισοδίου από την πλευρά της ασθενούς, μια οπτική που δεν έχουμε συνηθίσει καθώς δεν ανήκει στη δικαιοδοσία της ιατρικής, αλλά που -ωστόσο- συμπληρώνει και αναδεικνύει την πολυπλοκότητα, την έκπληξη και την ποικιλομορφία της ανθρώπινης εμπειρίας.

"Όταν ήμουν παιδί, ένα από τα αγαπημένα μου παραμύθια ήταν Ο μολυβένιος στρατιώτης του Χανς Κρίστιαν Άντερσεν. Μπορώ τώρα να εξηγήσω την ταύτισή μου με τον μολυβένιο ήρωα του παραμυθιού. Δεν θα μπορούσα όμως ποτέ να είχα φανταστεί ότι η πανεπιστημιακή μου σταδιοδρομία θα ταίριαζε ειδικά με το ταξίδι του μολυβένιου στρατιώτη στον υπόνομο. Σ' αυτό το βιβλίο περιγράφω όσα έζησα στο πανεπιστήμιο, πρώτα ως φοιτητής, ύστερα ως καθηγητής, διατηρώντας όμως τις ίδιες αντιλήψεις. Αναλύω πώς παραμορφώθηκαν αυτά για τα οποία αγωνίστηκα ως φοιτητής, όπως το πανεπιστημιακό άσυλο και η...

Κυρίες μου, ο μουνόδουλος ζει ανάμεσά σας. Οι πιο πολλές δεν υποπτεύεστε καν την ύπαρξή του, αλλά ακόμα κι αν κάποιες από σας ξαπλώσατε κάποτε σ’ ένα κρεβάτι μαζί του, προτιμάτε να προσπερνάτε επιδερμικά την παντοδυναμία της έ(λ)ξης του παρά να παραδεχτείτε ότι πέσατε θύμα της. Ο μουνόδουλος είναι ένας -κατά τα κοινά μέτρα- άρρωστος άνθρωπος. Όμως η αρρώστια του είναι το πλεονέκτημά του. Τον οδηγεί μεν προς την αυτοκαταστροφή, ως εκείνη τη στιγμή όμως τον κάνει άτρωτο και αδίστακτο. Όλες εσείς που διακονείτε ένα λαχταριστό μουνάκι ανάμεσα στα πόδια σας, έχετε τον νου σας....

11 Αυγούστου 2014. Ένα δεκάχρονο παιδί, ο Μιχαήλ, τραυματίζεται θανάσιμα κάνοντας θαλάσσια σπορ. Το βιβλίο αυτό, γραμμένο από τον πατέρα του, δεν είναι εγχειρίδιο πόνου, ούτε οδηγός επιβίωσης· καταγράφοντας τα οδυνηρά γεγονότα και ό,τι ακολούθησε, επιδιώκει να βοηθήσει κάθε άνθρωπο που νιώθει αβάσταχτο τον πόνο της απώλειας, προκειμένου να καταφέρει να ανακαλύψει το δικό του μονοπάτι που θα του επιτρέψει να επανασυνδεθεί με τη ζωή. "Περιγράφω ό,τι ανακάλυψα εγώ κατά τη διάρκεια της τραγικής αυτής πορείας μέσα από τον πόνο και την απελπισία, και αφηγούμαι πώς κατάφερα να...

Αφρικανικές ιεραποστολικές εμπειρίες, αληθινά περιστατικά που ζωντανεύουν μπροστά στα μάτια μας ένα άλλο κόσμο: το πολύ χαμηλό βιοτικό επίπεδο των Αφρικανών αδελφών μας, τις δυσπερίγραπτες συνθήκες υπό τις οποίες εργάζονται οι ιεραπόστολοί μας, αλλά και την συγκινητική δίψα των ιθαγενών για την αλήθεια, την παραδειγματική ευσέβεια πολλών Αφρικανών πιστών και πολλά ψηλαφητά θαύματα.

Την ώρα που ανέβαινα τη σκάλα για να επιβιβαστώ στο πλοίο, ρίχνω μια ματιά πίσω μου, στα Βουρλά, την πατρίδα μου. Την εικόνα αυτή, την τελευταία εικόνα της αγαπημένης μου πατρίδας, την κουβαλάω μέσα μου μέχρι σήμερα και θα την κουβαλάω μέχρι να πεθάνω. Καπνοί, φωνές, ρημαγμένο τοπίο, σκηνές Κόλασης καίνε τα μάτια μου, και τ' αφτιά μου ακόμα βουίζουν απ' τις σπαρακτικές κραυγές που γεμίζουν το δειλινό. Οι ακτίνες του ήλιου που δύει πέφτουν πάνω σ' αυτόν τον κρανίου τόπο, που μέχρι τότε ήταν η αγαπημένη και όμορφη γη μου. Τόση αγάπη, τόσα γέλια, τόση ευτυχία που έζησα μέχρι τ...

Η μάνα μου με γέννησε για πρώτη φορά στις 2 Νοέμβρη του 1958, τα ξημερώματα, σε μαιευτήριο στο Αγρίνιο, όπου πήγε από τον Αστακό για μεγαλύτερη ασφάλεια. Η μάνα μου με ξαναγέννησε για δεύτερη φορά στις 22 Απριλίου του 1999, στο Λαϊκό Νοσοκομείο στην Αθήνα, όταν μου δώρισε για μεταμόσχευση τον έναν της νεφρό. Για τρίτη φορά ξαναγεννήθηκα στις 3 Νοέμβρη του 2011, στο δημόσιο πανεπιστημιακό Νοσοκομείο της Νανσύ στη Γαλλία, όταν η μάνα μιας νέας γυναίκας δώρισε για μεταμόσχευση το νεφρό κι άλλα όργανα της νεκρής κόρης της, δίνοντας ζωή σ’ εμένα κι άλλους επτά σοβαρά ασθενείς...

Αυτά συνέβησαν τότε με εμάς τους Πόντιους Καυκάσιους. Οδύσσεια ήταν η ζωή μας. Πόσες φορές πρόσφυγες! Στη δίνη των πολέμων. Τα τραγούδια μας μιλούν για τον ξεριζωμό, για τους θανάτους, τον διωγμό από τους Τούρκους και την ανάγκη για επιβίωση. Στο τέλος, δυνατοί καθώς ήμασταν, επιβιώσαμε. Μάθανε τα παιδιά μας γράμματα. Προοδεύσαμε και φέραμε στην Ελλάδα τη δίψα για λευτεριά και δικαιοσύνη στην Ποντοκώμη, το χωριό μας. Για τα ιδανικά του ανθρώπου αγωνιστήκαμε και υποφέραμε. Δεν μετανιώσαμε όμως. (Παυλίδου (Θεοδωρίδου) Ελένη)

Από το μικρό χωριό στη μεγάλη πόλη της Συρίας και από εκεί στην Ελλάδα και, αργότερα, σε άλλες χώρες. Οι πρωτόγνωρες και αντίξοες συνθήκες κάθε εποχής. Τα όνειρα που κυνήγησα ως παιδί. Η πολιτική, η θρησκευτική, η κοινωνική αλλά και η οικονομική κατάσταση, όπως τις έζησα στα μέρη όπου γεννήθηκα. Οι δυσκολίες προσαρμογής στους άγνωστους τόπους της περιπλάνησής μου. Τίποτε δε στάθηκε εμπόδιο. Γιατί από μικρή ηλικία άρχισα να "ζωγραφίζω" τη ζωή μου. Δεν ξέρω αν ήμουν καλός ή μέτριος ζωγράφος ή αν κατείχα όλα τα χρώματα. Γνωρίζω όμως ότι ποτέ δε ζωγράφισα μια κόλαση. Το β...

Για τους ναυαγισμένους ήρωες αυτής της σύγχρονης οδύσσειας, η "Ιθάκη" είναι δύο πράγματα: η επανάσταση και η Ελλάδα - το όραμα μιας κοινωνίας δικαιοσύνης και αλληλεγγύης, που εκκολάφθηκε στην Αντίσταση και τον Εμφύλιο, για να δικαιωθεί εν μέρει αλλά και να διαψευστεί οικτρά από τον υπαρκτό σοσιαλισμό και το όραμα της χαμένης πατρίδας, που κρατήθηκε με νύχια και με δόντια στην πολιτική ξενιτιά, για να προσγειωθεί επιτέλους στη χώρα με την αποκατάσταση της δημοκρατίας και τον επαναπατρισμό, αλλά και να σκάσει πάνω στα βράχια της ελληνικής πραγματικότητας. Το βιβλίο είναι φ...

Τα παιδιά στο Άουσβιτς: είναι η πιο σκοτεινή κηλίδα μιας σκοτεινής ιστορίας. Εκτοπίστηκαν με τους γονείς τους στο Άουσβιτς ή γεννήθηκαν εκεί, κάτω από αδιανόητες συνθήκες. Λίγα επιβίωσαν. Για όλη τους τη ζωή φέρουν τα σημάδια του πόνου, στο σώμα και στην ψυχή τους. Μεγαλώνουν μαζί με τον αριθμό κρατουμένου, που έχει ανεξίτηλα σημαδέψει το χέρι τους ή τον μηρό τους. Το Άουσβιτς είναι πάντα εδώ. Την ημέρα, το βράδυ, τη νύχτα: ο αποχωρισμός από τους γονείς και τα αδέλφια, τα λεγόμενα "μπλοκ των παιδιών" στο στρατόπεδο, τα πειράματα στα οποία υποβλήθηκαν, η μόνιμη πείνα, η λαχτ...

Μια μαρτυρία, μια κατάθεση, ένας ελάχιστος φόρος τιμής για τη γενέτειρα του δημιουργού, Γεωργίου Φρ. Φραντζεσκάκη, την εύανδρο Γέργερη. Παιδικές, εφηβικές -κι όχι μόνο- μνήμες διασώθηκαν από την ανελέητη φθορά του χρόνου. Απαλλαγμένες, όσο επιτρέπει η ανθρώπινη φύση, από πάθη κι αδυναμίες. Αναμνήσεις ωραίες, ευχάριστες. Αναμνήσεις που γλυκαίνουν τη ζωή και δίνουν κουράγιο.

Οι νέοι που μεγάλωναν στην Τασκένδη άκουγαν τις ιστορίες των γονέων τους από την εποχή του Εμφυλίου και αντιλαμβάνονταν πως κάτι πολύ κακό συνέβη στη χώρα τους. Η ιστορία της Ελένης, μητέρας της Γιάννας, είναι μια πραγματική ιστορία που περιγράφει πώς βρέθηκε από την Ήπειρο στην Τασκένδη μετά την υποχρεωτική επιστράτευσή της στον Δημοκρατικό Στρατό. Ήταν ένα 15χρονο κορίτσι όταν ξεκίνησε η περιπέτειά της και μπορούσε να σκοτωθεί από στιγμή σε στιγμή, όπως χιλιάδες Έλληνες αντάρτες και στρατιώτες, αδέλφια, ξαδέλφια, χωριανοί και φίλοι. Μέσα από τις ατέλειωτες συζητήσεις των...

Αν κάποιος, τότε που ξεκινούσα την καριέρα μου στη θάλασσα, πριν από περίπου 50 χρόνια, μου έλεγε πώς θα είναι η ναυτιλία σήμερα, θα πίστευα ότι όλα είναι μάλλον στη φαντασία του... Σήμερα, οι υδάτινες διαδρομές είναι πολύ πιο γρήγορες, τα καράβια πολύ πιο ασφαλή και σίγουρα, χωρίς να χρειάζονται την παρκέτα, τον αστρολάβο ή τον ασύρματο... Χρειάζονται όμως τους `Ελληνες ναυτικούς, οι οποίοι με πολύ κόπο και ιδρώτα, με συνθήκες δύσκολες και αντίξοες αφήνοντας σε κάθε βαπόρι που περνούσαν και ένα κομμάτι απ' την ψυχή τους, έδωσαν στην ελληνική ναυτιλία τη θέση που της αξίζ...

Αυτή "φαίνεται εφτάψυχη!" λέει ο υπαξιωματικός της χωροφυλακής για τη νεαρή Κατίνα Τέντα, όταν τη συλλαμβάνουν στη γενέτειρά της, τον Αλμυρό Θεσσαλίας, το 1946, μετά από μήνες καταδίωξης και παρανομίας. Κάποιες απ’ αυτές τις "εφτά ζωές", που ξετυλίχτηκαν σαν μυθιστόρημα μες στη φωτιά και το σίδερο της δεκαετίας του ’40, αφηγείται αυτό το βιβλίο - ίσως η πιο συγκλονιστική αυθεντική μαρτυρία ενός αγώνα που δόθηκε στην κόψη της Ιστορίας, "στα χρόνια της θύελλας, του ηρωισμού και της ματωμένης ελπίδας".

Πρόκειται για μια αυτοβιογραφική αφήγηση, που καλύπτει τα χρόνια που ασχολήθηκε ενεργά με τον Α.Σ. Άρης και κυρίως με το τμήμα Καλαθοσφαίρισης, τη δεκαετία 1984-1994. Μια δεκαετία κατά τη διάρκεια της οποίας συντελέστηκε τόσο η δημιουργία όσο και η αρχή της πτώσης της λεγόμενης "Αυτοκρατορίας" του μπασκετικού Άρη της Θεσσαλονίκης. Τόσο τα γεγονότα που έζησε, οι διάλογοι όσο και η προφορικότητα της γραφής του Θεόφιλου Μητρούδη, κάνουν την αφήγηση αρκετά ενδιαφέρουσα, και όχι μόνο για τους οπαδούς της κιτρινόμαυρης ομάδας.

OAdam Kay είναι ένας διάσημος βρετανός κωμικός που πέρασε έξι χρόνια από τη ζωή του ως εκπαιδευόμενος γιατρός σε κρατικά νοσοκομεία της χώρας του. Πρόκειται για το προσωπικό του ημερολόγιο της συγκεκριμένης περιόδου, το οποίο είναι γραμμένο με πολύ χιούμορ, αν και συχνά αναφέρεται σε καταστάσεις που δεν είναι καθόλου αστείες. Χωρίς ενδοιασμούς και υπεκφυγές, ο συγγραφέας καταγράφει μια σειρά από τραγελαφικές καταστάσεις, αποφάσεις ζωής και θανάτου, βάρδιες χωρίς τέλος και μισθούς πείνας ως καθημερινές εμπειρίες των νέων γιατρών στη Βρετανία. Ως μια ξεκαρδιστική προσωπικ...

Κάθε σπίτι έχει την ιστορία του. Όση η παλαιότητά του, τόσο μετατρέπεται από απλή οικοδομή σε ιδιαίτερη οντότητα - μάρτυρα όσων έχουν διαδραματιστεί εντός του. Τυχερό είναι το σπίτι που αγαπήθηκε και φροντίστηκε από τους κατοίκους του: έχει κάποιες ελπίδες να ανήκει τελικά στην αιωνιότητα. Στην ελληνική και κυρίως αθηναϊκή πραγματικότητα, το σπίτι ταλαιπωρήθηκε πολύ. Από αγαπημένος τόπος κατοικίας (όπως τα σπίτια με την αυλή, που τόσο εξυμνήθηκαν) ή απλά σημαντικός για κάποιον αντικειμενικό λόγο (οι δημιουργίες με επώνυμη αρχιτεκτονική), τα σπίτια μετατράπηκαν από τη μια...

Σημειώσεις νεανικού ημερολογίου για τη ζωή μου στις Σπέτσες. Στην αρχή μέρα τη μέρα, πολλές φορές με λεπτομέρειες. Έγραφα όσα ζούσα κι έβλεπα, όσα μου κάναν' εντύπωση. Τους προβληματισμούς και τα ερωτήματά μου. Η μικρή και αγαθή κοινωνία των Σπετσών, στα τέλη της δεκαετίας του 50, στις αρχές της δεκαετίας του 60. Η εποχή της αθωότητας. Στις σελίδες φτάνει ως τις μέρες μας, ο δροσερός πελαγίσιος άνεμος που έρχεται από το Μυρτώο. Ένας κόσμος με ιδιαίτερο φως. Απλές μικρές στιγμές ευτυχίας. Μέρες γλυκές, σαν το γλυκό του κουταλιού των Σπετσών. Η χαρά που γεμίζει την καρδ...