Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

"Πείτε μου πώς είν' το δέντρο, πείτε μου πώς είναι η δικαιοσύνη, μην μου λέτε πώς είναι η αξιοπρέπεια". Πείτε τους πώς είναι το δέντρο, διότι η φυλακή, σαν αχόρταγος βρικόλακας, ρουφάει σιγά σιγά τις αναμνήσεις απ' τον έξω κόσμο. Πείτε τους πώς είναι η δικαιοσύνη, διότι εκεί όπου βρίσκονται, ανάμεσα σε τέσσερις βρωμερούς τοίχους ή απέναντι απ' το εκτελεστικό απόσπασμα, έχει γίνει ποταπή γελοιογραφία, μια πομπώδης απομίμηση, το ίδιο το προσωπείο του εξευτελισμού. Μην τους λέτε όμως τι είναι αξιοπρέπεια, διότι τη γνωρίζουν πολύ καλά, μαζί της κοιμούνται και μαζί της ξυπνούν,...

Σε αυτά τα, γεμάτα έμπνευση, απομνημονεύματα η Anita Moorjani αφηγείται πώς, αφού πάλεψε με τον καρκίνο για σχεδόν τέσσερα χρόνια, το σώμα της - καταβεβλημένο από τα κακοήθη κύτταρα που εξαπλώνονταν σε όλο το σώμα της - άρχισε να καταρρέει. Καθώς τα όργανά της σταμάτησαν να λειτουργούν, βίωσε μια εκπληκτική επιθανάτια εμπειρία μέσω της οποίας συνειδητοποίησε την έμφυτη αξία της... και την πραγματική αιτία της ασθένειάς της. Με την ανάκτηση των αισθήσεών της, η Anita ανακάλυψε πως η κατάστασή της είχε βελτιωθεί τόσο ραγδαία που κατάφερε να βγει από το νοσοκομείο μέσα σε λίγε...

Κάθε σπίτι έχει την ιστορία του. Όση η παλαιότητά του, τόσο μετατρέπεται από απλή οικοδομή σε ιδιαίτερη οντότητα - μάρτυρα όσων έχουν διαδραματιστεί εντός του. Τυχερό είναι το σπίτι που αγαπήθηκε και φροντίστηκε από τους κατοίκους του: έχει κάποιες ελπίδες να ανήκει τελικά στην αιωνιότητα. Στην ελληνική και κυρίως αθηναϊκή πραγματικότητα, το σπίτι ταλαιπωρήθηκε πολύ. Από αγαπημένος τόπος κατοικίας (όπως τα σπίτια με την αυλή, που τόσο εξυμνήθηκαν) ή απλά σημαντικός για κάποιον αντικειμενικό λόγο (οι δημιουργίες με επώνυμη αρχιτεκτονική), τα σπίτια μετατράπηκαν από τη μια...

[...] Τα κείμενα (μελέτες δημοσιευμένες και αδημοσίευτες), που έχει συγκεντρώσει ο Β. Βενετσανόπουλος, αποτελούν στο σύνολό τους, ενδιαφέρουσα και σε πολλές περιπτώσεις πρωτότυπη πηγή μελέτης προβλημάτων και καταστάσεων της ιστορίας του Λαϊκού μας κινήματος. Στο βιβλίο, μαζί με τα γεγονότα και την εξέλιξή τους, που διαδραματίζονται παράλληλα με την πορεία του συγγραφέα, διαγράφεται και μια άλλη πορεία του, αδιαχώριστη. Αυτή που αφορά την προσωπική του διαδρομή στο ΚΚΕ. Το Κόμμα, που του πρόσφερε την πραγματική έννοια της Τιμής, της Αξιοπρέπειας, της αγάπης στο λαό, του α...

Παράσημα Ζωής Νιώθεις ότι θέλεις να προσφέρεις και αγωνίζεσαι. Δίπλα σου κάθε στιγμή συντελούνται σπουδαία γεγονότα. Μέσα σου νιώθεις συγκλονιστικά συναισθήματα. Τα μάτια αναζητούν την ομορφιά του κόσμου, το χαμόγελο του μωρού. Παράσημα Ζωής Δεκαεξάχρονη από το Γερακαριό Κιλκίς στα βουνά, στο αντάρτικο, ταγμένη στις ρίζες μου, συνέχεια της οικογένειας, και από εκεί στη Γιουγκοσλαβία, στην Τσεχία και τέλος στην Κατερίνη. Ανήσυχη αλλά και ευτυχισμένη, γιατί πρόσφερα στο όνειρο των γωνιών μου, γιατί ονειρεύτηκα, έκανα παιδιά, εγγόνια... Και είμαι υπερήφανη. Πα...

"Είσαι η αγνότητα, έρωτά μου, κι είμαι η πείρα. Είσαι η τρυφερότητα κι είμαι το πάθος. Είσαι η στοργή κι είμαι η διανόηση. Είσαι το παρόν κι είμαι το παρελθόν. Είσαι η καλοσύνη κι είμαι ο υπολογισμός. Είσαι η αθωότητα κι είμαι η πληροφόρηση. Είσαι η ουσία και είμαι η μορφή. Είσαι η αρχή κι είμαι το τέλος".

Όλοι κουβαλάμε μέσα μας, χωρίς υπερβολή, έναν θησαυρό απέραντο, απεριόριστο, απίθανο, ανεκτίµητο, ανεκµετάλλευτο, αναφαίρετο και... αφορολόγητο. Είναι οι αναµνήσεις µας, που περνούν καµιά φορά σαν όνειρο από µπροστά µας ζωντανές. Είναι του χρόνου και της µνήµης τα πισωγυρίσµατα. Και είναι, στ' αλήθεια, οι αναµνήσεις µας ο µόνος παράδεισος από τον οποίο κανείς δεν µπορεί ποτέ να µας διώξει. Κάτι παρόµοιο συµβαίνει και µε µένα. Κουβαλώντας και µεταφέροντας από πολλά χρόνια θύµησες από τη συναναστροφή µου, λόγω της ενασχόλησής µου µε κόσµο όλων των κοινωνικών τάξεων και κάθε µ...

Τα Δωδεκάνησα πέρασαν στην Ιταλική κυριαρχία το 1912. Ένα χρόνο πριν κλείσει τα δεκαεννιά του ο Νίκος Διακομιχάλης, ήρθε να προστεθεί στα νησιά και η Γερμανική κατοχή. Μετά από δυο νικηφόρες για τους συμμάχους μάχες στις οποίες συμμετείχε, βρίσκει την ευκαιρία να φύγει στη Μέση Ανατολή για να καταταγεί στο Σύνταγμα Δωδεκανησίων Εθελοντών. Στην άνιση όμως ναυμαχία που γίνεται κοντά στις ακτές της Τουρκίας, τραυματίζεται και συλλαμβάνεται αιχμάλωτος από τους Γερμανούς. Από τις φυλακές της Ρόδου καταλήγει στα στρατόπεδα συγκέντρωσης της Γερμανίας. Ο θάνατος που φτερουγίζει...

...Σταμάτησα για λίγο. Αναδύθηκαν τα μεγάλα ερωτηματικά εκείνων των στιγμών και τα μεγάλα κενά που έπρεπε να καλύψω μέσα μου. Προσπάθησα ν' αποδράσω, αλλά ήταν αδύνατο. Έπρεπε να γίνει απολογισμός, όμως εκείνη την ώρα ποιος νοιαζόταν. Ήταν η ώρα να μετρήσουμε τις πληγές μας. Ήμασταν κινούμενοι στόχοι. Να προφυλαχτούμε καταρχάς απ' τους εαυτούς μας - το πρώτο μέλημα. Καθένας είχε ανάγκη να μετρηθεί με τον εαυτό του για να κυριαρχήσει τους φόβους του, να υπολογίσει τις ανοχές και τις αντοχές του και να βρει το κουράγιο να αντιμετωπίσει τους σιδερόφραχτους αρουραίους της δι...

Ένα βιογραφικό μυθιστόρημα, ύμνος στη ζωή δύο γυναικών που νόσησαν από καρκίνο του μαστού. Μητέρα και κόρη βρίσκονται μοιραία στον δρόμο της ίδιας ασθένειας, αλλά καθεμιά ακολουθεί το δικό της μονοπάτι. Νικάει κανείς τον καρκίνο; Ακόμα κι όταν καταφέρει να βγει ζωντανός από τη μάχη, το κράτος που ήταν το κορμί του και βομβαρδίστηκε ανελέητα, ξαναχτίζεται; Κι αν τα σπίτια ξαναχτιστούν από τα συντρίμμια, η ψυχή ξεπερνάει ποτέ τον φόβο ώστε να τα ξανακατοικήσει;

Celebrity όμως ήτο και ο Πήγκας. Ο Πήγκας ήτο εις κακάσχημος, κοντός θεληματάρης με πρόσωπον ως του Μιχαήλ Στρογκώφ (μετά την γνωστήν εις τους βιβλιόφιλους ανεπιτυχή "αισθητικήν επέμβασιν" επ' αυτού των Τατάρων), λούμπεν, πλην τραγικά ερωτευμένος, νομίζω με πλήρην συναίσθησιν της εννοίας του τραγικού. Σήμερον, δε, είμαι πεπεισμένος πως ηθελημένα είχε επιτρέψει εις τον εαυτό του να ερωτευθή την Βαρβάρα. Ήτο δε η Βαρβάρα -πα, πα,πα, πα,- εις σπαθάτος μελαχροινός κορίτσαρος όπου επεριπάτει και έτριζον οι εκ Δοκού, ανά την Ύδρα, πλακοστρώσεις, στόχος όλων των καραβοκυραίων αλλά...

"Εσείς που μένετε;" ρώτησε ο Βεδουίνος. "Γιατί όχι μένετε μαζί μου απόψε, σε σπηλιά μου;" Έμοιαζε ενθουσιώδης -και εμείς αναζητούσαμε περιπέτεια.

Ο Fabien Marsaud (1977), γνωστός με το ψευδώνυμο Grand Corps Malade, είναι ένας από τους δημοφιλέστερους γάλλους καλλιτέχνες (τραγουδοποιός, αυτοσχεδιαστικός ποιητής). Για το καλλιτεχνικό του έργο έχει λάβει πλήθος διακρίσεων, ενώ το 2008 τιμήθηκε από τη γαλλική κυβέρνηση με τον τίτλο του ιππότη του Τάγματος των Τεχνών και των Γραμμάτων. Το καλοκαίρι του 1997 εργαζόταν σε μια αθλητική κατασκήνωση και έκανε μια βουτιά στην πισίνα, η οποία στάθηκε μοιραία για την εξέλιξή του: τραυμάτισε πολύ σοβαρά τη σπονδυλική του στήλη και η διάγνωση ήταν ότι δεν θα μπορούσε να περπατήσε...

Ο Σινόδωρος αρραβωνιάστηκε με προξενιό τη Μαρία και μετά τον γάμο τους αναχώρησαν για τη Φινλανδία, όπου ήταν εγκατεστημένος και ασχολείτο με το εμπόριο των λευκαρίτικων κεντημάτων. Όταν άρχισε ο Β' Παγκόσμιος Πόλεμος η Σοβιετική Ένωση επιτέθηκε στη Φινλανδία και το ζεύγος μ' ένα νεογέννητο παιδί αναγκάστηκαν στα γρήγορα να επιστρέψουν στα Λεύκαρα, όπου ο Σινόδωρος έμεινε με την οικογένεια του μέχρι το τέλος του πολέμου. Όταν τέλειωσε ο πόλεμος, γύρισε μόνος του πίσω στη Φινλανδία, ενώ η Μαρία με τα τρία της παιδιά και τη μάνα της παρέμειναν στα Λεύκαρα. Από τη στιγμή αυ...

Ο Πάνος πήγε για σπουδές στη Σουηδία. Τελείως απροετοίμαστος για το τι θα συναντήσει στη σκανδιναβική χώρα. Παντρεύτηκε, έγινε πατέρας, αποφοίτησε και κάνει τα πρώτα του επαγγελματικά βήματα. Οκτώ χρόνια στη χώρα και αδυνατεί να καταλάβει τους ανθρώπους της. Είναι τόσο παράξενοι, τόσο διαφορετικοί... Τόσο που συχνά πυκνά αναρωτιέται, "μα πάνε καλά αυτοί οι Σουηδοί;". Μέχρι που συναντά την Ίνγκριντ. "Βρήκα μπελά μαζί της, σκέφτομαι. Αλλά και μια καλή, καταπληκτική, ευκαιρία να καταλάβω επιτέλους τι είναι η "σουηδικότητα" και πώς διαμορφώθηκε. Είναι και όμορφη, και α...