Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Νότιο Βιετνάμ, 1975. Ένας μακροχρόνιος πόλεμος τελειώνει. Πίσω του δεν αφήνει μόνο μια ρημαγμένη χώρα, ένα λαό διαιρεμένο σε Βόρειους και Νότιους και χιλιάδες σακατεμένους Αμερικανούς βετεράνους. Αφήνει και τους "Ανεπιθύμητους": τα παιδιά που γεννήθηκαν στα χρόνια του πολέμου από Βιετναμέζες μητέρες και Αμερικανούς πατέρες. Το "Χωρίς πατρίδα" είναι αληθινή ιστορία -ιστορία ελπίδας και επιβίωσης, η πραγματική οδύσσεια ενός Αμερικανοασιάτη που έμεινε στο Βιετνάμ μετά την αποχώρηση των Αμερικανών. Όταν η Σαϊγκόν έπεσε στα χέρια των Βιετκόνγκ, ο μικρός Αμερικανοασιάτης Κιεν Ν...

"... Με το χάραμα της μέρας οι σκιές είδα πως ήταν σύννεφα γκρίζα, χαμηλά, πολύ χαμηλά, σε σχήμα ομάδας γυναικών, και καθώς ήμουν επηρεασμένη και θλιμμένη, ένιωσα τόσο δέος, που φαντάστηκα πως γινότανε λιτανεία νεκρών. Έψαχνα να βρω και τη δική σου μορφή. ... Το συννεφάκι άρχισε να κουνιέται κερδίζοντας ύψος. Και όσο ανέβαινε ψηλά, αραίωνε, αραίωνε κι ερχότανε προς τη διαχωριστική γραμμή. Πέρασε πάνω από τις ράμπες και καθώς αραίωνε, πήρε, γιαγιά μου, το σχήμα, το δικό σου. Μου φάνηκε πως ήσουνα εσύ με το τσεμπέρι, ψιλόλιγνη σιλουέτα όταν ανέβαινες τότε, το 1913, στο τελευ...

"Διαβάζοντας τα κείμενα που έγραψε η Βασιλική Γκίκα - Μαρκεσίνη, ένα μικρό απάνθισμα από τις πλούσιες πνευματικές εμπειρίες της εν Κυρίω, μεταφέρθηκα με τη σκέψη μου και τους κτύπους τής καρδιάς μου στο 1970. Ήταν η χρονιά που ο Κύριος παρουσιάζοντάς μου την ίδια, ένα φωτεινό παράδειγμα μέσα σ' έναν χώρο Δημοσίου γραφείου, ο Χριστός με έλκυσε στον Εαυτόν του... Γυρίζω πίσω στα χρόνια που έζησα χωρίς Χριστό και σ' αυτά που έζησα με τον Χριστό, μετά το 1970. Τα πρώτα ήταν γεμάτα απελπισία, απογοήτευση, απαισιοδοξία, χωρίς ελπίδα, χωρίς φως. Προσπαθούσα να βρω κάποια ικανοποί...

Το τραγούδι του Μίκη "διότι δεν συνεμορφώθην προς τας υποδείξεις" γράφτηκε κατά τη διάρκεια της χουντικής δικτατορίας και έγινε τόσο πολύ δημοφιλές, γιατί άγγιξε βαθύτατα τα εκατομμύρια των Ελλήνων που καταδιώκονταν από το 1945 μέχρι το 1974 επειδή πήραν μέρος στην Εθνική Αντίσταση του 1941-44, κι επειδή ονειρεύτηκαν μια Ελλάδα ελεύθερη, ανεξάρτητη, δημοκρατική, προοδευτική και έναν καλύτερο και δίκαιο κόσμο. Και πριν όμως από την Εθνική Αντίσταση και μετά απ' αυτήν αντιμετώπισα φοβερά προβλήματα με όλων των ειδών τις εξουσίες που μου ζητούσαν πλήρη υποταγή. Δεν υπέκυπτα...

"Το μόνο καλό που 'χω στη ζωή είναι οι φίλοι. Κατά τ' άλλα... είμαι φτωχός, δεν έχω σπίτι, δεν έχω οικογένεια, η μάνα μου πέθανε, έχω φάει πολύ ξύλο, έχω περάσει πείνα, δεν πάω σχολείο κι όταν βρέχει δεν έχω πού να πάω. Και η ζωή των άλλων παιδιών που ζουν στο δρόμο, νομίζω ότι είναι το ίδιο άσχημη". Φαφά, 11 χρονών. Το βιβλίο της ιστορικού Yara Dulce Bandeira de Ataide, που στηρίζεται σε προφορικές μαρτυρίες από τη ζωή των παιδιών του δρόμου στο Σαλβαντόρ, διερευνά συστηματικά μια ευαίσθητη ηλικιακή ομάδα, αυτή των εγκαταλελειμμένων ανήλικων παιδιών που ζουν χωρίς αγάπη,...

Το βιβλίο αυτό είναι το τρίτο μιας σειράς που αναφέρεται στους ανθρώπους που έζησαν στο Ρέθυμνο στις πρώτες δεκαετίες του εικοστού αιώνα. Στην πολιτεία του ΕΝ ΡΕΘΥΜΝΩ κι ανάμεσα στους ΡΕΘΕΜΝΙΩΤΕΣ που ζούσαν τότε, υπήρξαν και κάποιοι άλλοι άνθρωποι που με κανένα τρόπο δεν θα 'θελα ούτε θα μπορούσα ν' αγνοήσω. Είναι οι Μικρασιάτες συμπολίτες μας -"αυτοί που ήρθαν" τα χρόνια 1922-1923- και οι Μωαμεθανοί, οι Τουρκοκρητικοί -"αυτοί που έφυγαν" το 1924 με την Ανταλλαγή. Γι' αυτούς γράφτηκε τούτο το τρίτο βιβλίο. Για τους πρώτους βασίστηκα σε μια σειρά συνεντεύξεις που πήρα το 1...

"Πόσο είναι δυνατό να αντέξει ο άνθρωπος στις τρομερές δονήσεις του πόνου, που τον φτάνουν έως τα τελευταία όρια της δύναμής του, και πόσο πρέπει να πειθαρχεί σε αυτόν όταν είναι μέλος μιας υγιούς, όπως λένε, κοινωνίας; Πόσο δύσκολος είναι αυτός ο ρόλος; Και όμως, αν ξαναγεννιόμουν, θα ήθελα πάλι να είμαι η ίδια. Με τον ίδιο "φίλο" μου, διότι χάρη σε αυτόν γνώρισα τον εαυτό μου, το είναι μου, το γύρω μου κόσμο, τους φίλους μου και πόσοι είναι".

"Πάνε πάνω από τριάντα χρόνια που πρωτογνώρισα τους αδελφούς Ραζή, τον Χάρη και τον Άγγελο. Τους γνώρισα καλοκαίρι, τραγουδώντας και πίνοντας, στη Ζάκυνθο, σε μια ταβέρνα στη Μπόχαλη. Κατά τα ξημερώματα με πήγανε σπίτι αλλά φεύγοντας, μου κλέψανε κάτι πολύτιμο: τη Φιλία και την Αγάπη. Ο Χάρης, δυστυχώς, έφυγε· έφυγε ώσπου ο Άγγελος μάς τον έφερε πίσω, με το ωραίο βιβλίο του. Έφερε και άλλα πολλά, τα βιώματα και τις ευαισθησίες μιας γενιάς Επτανησίων, που μεγάλωσε σε χρόνια δύσκολα, με φωτεινές ωστόσο και ωραίες αξίες. Τον ευχαριστώ και τον συγχαίρω." Νικίας Λούντζης...

Η θάλασσα σήμερα είναι ακριβώς όπως χτες, γυαλί. Το πρωί κάτω από τα πεύκα βάψαμε με τον Αλέξανδρο και τη μάνα έναν μπάγκο, επίσης και δεύτερο. Το λουτρό μας ήταν όνειρο. Μόνο που φέρανε ένα άλογο του Τζίτζη το οποίον έκανε λουτρό μαζί μας! Ήταν πολύ αστείο. Το απόγευμα εγώ κι ο Μάρκος παρακοιμηθήκαμε και ξυπνήσαμε μόνον στις 6! Παίξαμε λίγο τέννις και έπειτα πήγαμε στα βραχάκια όπου έγινε το τρίτο "ανεπίσημο" παρά τις διαμαρτυρίες μου! Αρχίσαμε να φτιάχνουμε το λιμανάκι μας. Λάβαμε γράμμα συγχρόνως με τηλεγράφημα από τον πατέρα. Έκανε θαυμάσιο ταξίδι και είναι καλά. Το βρ...

Η λέξη ταξιδεύω για τους αρχαίους Έλληνες σήμαινε "οδεύω τα άξια". Αυτό ακριβώς συνέβη στο νεαρό -τότε- Όλε Νυντάλ, που ανυποψίαστος ξεκίνησε να ζήσει με την αγαπημένη του Χάννα έναν "εξωτικό" μήνα του μέλιτος στο Νεπάλ. Η περιήγησή τους στην Ανατολή ήταν η αφετηρία ενός πολύ πιο μακρινού ταξιδιού Γνώσης, Ενδοσκόπησης, Αυτοβελτίωσης, Προσφοράς και Δημιουργίας. Μια πραγματική οδός προς τα άξια. Από τις παγωμένες εκτάσεις της Δανίας, στα μυστηριακά μοναστήρια των Θιβετανικών Γενεαλογιών. Από την αλαζονική ερειστικότητα, στη στοργική συντροφικότητα προς όλα τα ανθρώπινα...

Ένα βιβλίο γκαγκάν! Πίστα, ξέφωτο, πλατφόρμα. Για όλους και τον καθένα χωριστά. Που, εκτός των άλλων, γιορτάζει τα 30 χρόνια από το πρώτο βιβλίο του εν λόγω συγγραφέα Η Μπαλάντα του Ισαάκ και το πρώτο του τραγούδι "Μες στη μικρή αγκάλη σου" (Λονδίνο, 1972) Δεν εγράφη. Εγίνη πρώτα, επράχθη και μετά ελέχθη, κατεγράφη. Δεν είναι ιστορία, παρ' ότι σφύζει από δράση. Μας πείθει ότι η Γοργόνα και η Οργόνη είναι δίδυμες. Ο Ρασούλης περιγράφει τον καλπασμό του προς τον ήλιο βαστώντας στα ηνία του ζεμένες την αγωνία, την ευθύνη, την έμπνευση, την υπέρβαση. Καταγράφει απλώς την προσ...

Το απόγευμα λοιπόν της μέρας που έφυγα, κοίταζα με ένα συμπαίκτη μου τον κόσμο από το παράθυρο του σπιτιού. Ήταν Καθαρά Δευτέρα και ο ουρανός ήταν γεμάτος χαρταετούς. Η πρόκληση ήταν μεγάλη. «Τι κάνουμε εδώ;» τον ρώτησα. Με κοίταξε στα μάτια, χωρίς να ξέρει ότι σε λίγες ώρες εγώ θα ήμουν ένας από τους συμπολίτες μας που επιλέγουν να είναι έξω από το παράθυρο του σπιτιού εκείνου. Τι προηγήθηκε; Τι ρόλο έπαιξαν οι άνθρωποι πίσω από τους καθρέφτες του σπιτιού στο Γαλάτσι; Ένας εικοσάχρονος φοιτητής που γύρισε την πλάτη στην πιθανότητα να κερδίσει 150.000 ευρώ γράφει γι' α...

Διαβάζοντας τις διηγήσεις των ναυτικών, ο αναγνώστης αισθάνεται ότι ταξιδεύει μαζί τους. Νιώθει, μέσα από την γνήσια και αυθόρμητη απλότητα των κειμένων τις αγωνίες, τους κινδύνους, τις χαρές, ζει τις περιπέτειες στο πλοίο και στα λιμάνια ίσως και το μποτζάρσιμα του βαποριού στις τρικυμίες, όλα δοσμένα με τέτοια παραστατικότητα που πολλές φορές το γεγονός μοιάζει με μύθο.

... Σε λίγο είδαμε πολλούς Τούρκους καβαλάρηδες, να φθάνουν στο χωριό μας και να μας περικυκλώνουν. Ήταν Τούρκοι στρατιώτες και χωροφύλακες και, όπως μάθαμε αργότερα, μαζί τους ήταν και Γερμανοί αξιωματικοί. Ένας τελάλης φώναζε το άσχημο μήνυμα. Όλοι οι άνδρες από 15 ως 60 ετών, θα έπρεπε την άλλη ημέρα πολύ πρωί να μαζευτούν στην μέση του χωριού. Ο καθένας μπορούσε να έχει μαζί του και ένα μικρό μπογαλάκι, διότι δήθεν θα πήγαιναν για μερικές ημέρες να βοηθήσουν τους Τούρκους σε διάφορα έργα. ... Στην πραγματικότητα στο χωριό μας μέχρι εκείνο τον καιρό δεν γνωρίζαμε τι εί...

"Όταν πριν από αρκετό καιρό διάβασα τα κείμενα που είχε την καλοσύνη να μου εμπιστευτεί ο φίλος κ. Διονύσης Αναγνωστόπουλος, σκέφτηκα ότι θα έπρεπε οπωσδήποτε να μοιραστώ τη συγκίνηση που μού προκάλεσαν με τους άλλους συνδημότες μου. Αν και δεν πρόκειται ακριβώς για επιστημονική ιστορική καταγραφή ούτε για ακραιφνώς λογοτεχνική κατάθεση, τα αφηγήματα του Διονύση Αναγνωστόπουλου αντανακλούν με τρόπο φυσικό και αληθινό ένα στοιχείο περιζήτητο και πολύτιμο: τη δραμινή ιθαγένεια. Επειδή η Δ.Ε.Κ.ΠΟ.Τ.Α. θεωρεί ότι ένας από τους στόχους της είναι και η διάσωση και η προβολή του σ...

Οι εικόνες περνούσαν, όπως μια κινηματογραφική ταινία, μπροστά από τα μάτια του, που κρατούσε κλειστά, γιατί πολύ του άρεσε αυτό το γλυκό όνειρο. Είχε γυρίσει πίσω εξήντα περίπου χρόνια, στην εποχή που παιδί έχτιζε με τους αγαπημένους φίλους παραμυθένιους πύργους. Είχε αφήσει τη σκέψη του να ταξιδέψει στους δρόμους της παλιάς γειτονιάς του, εκεί στην Ιπποκράτους 100, που ήταν κάποτε το σπίτι του. Η μαγεία των παιδικών χρόνων, έτσι όπως είχε ξανάρθει ολοζώντανη και τη ζούσε έντονα με τη φαντασία του, τον έκανε να αισθάνεται ευτυχισμένος. Δεν ήθελε να τελειώσει αυτό το μεγάλο...

Δεν ήθελα να εξαπατηθώ για μια ακόμη φορά στη ζωή μου. Παρ' όλα τα θαυμαστά γεγονότα που είχα δει από τον π. Παΐσιο... τον αμφισβητούσα. Δεν πίστευα τις εξηγήσεις που έδινε. Μπορεί αυτός να το βλέπει έτσι, η πραγματικότητα όμως να τον ξεπερνά. Μπορεί να κατέχει ένα τμήμα της αλήθειας, μπορεί κάποια άλλα τμήματα της αλήθειας να υπάρχουν και σ' άλλα συστήματα σκέψης και σ' άλλες θρησκείες. Μπορεί να είμαι τώρα επηρεασμένος από την έντονη προσωπικότητά του, από το περιβάλλον του Αγίου Όρους. Αν απομακρυνθώ, αν πάρω κάποια απόσταση ίσως δω διαφορετικά τα πράγματα. Αποφάσισα λο...