Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Σχεδόν σε κανένα δικαστήριο απ' αυτά που μας έκαναν δεν πήγα, έστελνα νομίμως τον συνήγορό μου της υπεράσπισης. Σ' αυτό όμως, και γαρ εφετείο, θεώρησα σωστό να πάω αυτοπροσώπως για να εξηγήσω κάποια πράγματα. [...] Πάω στο κρατητήριο διότι η έδρα δεν ήθελε να εξυπηρετήσει... Αργότερα έμαθα ότι στις 8-5-2017 στο πινάκιο με τους δέκα που είχαν παρόμοιες υποθέσεις με μένα, ήμουν ο μόνος φυλακισμένος... Γιατί άραγε;

Ήταν δροσερό εκείνο το Αυγουστιάτικο ξημέρωμα, το βράδυ έβρεξε άκουγα τις στάλες της βροχής στα κεραμίδια του δωματίου μου όλη τη νύχτα ξυπνούσα και λαγοκοιμόμουν από την αγωνία μου. Το ρολόι κτύπησε στις 4.30 π.μ. μα εγώ όπως και τα υπόλοιπα χρόνια του επαγγελματικού μου βίου και όχι μόνο ξυπνούσα πάντα πριν από το ξυπνητήρι, ο αείμνηστος πατέρας μου μού έκανε το γάλα με τις φέτες του ψωμιού με το βούτυρο όπως έκανε πάντα η αγαπημένη μου μητέρα μας σταύρωσε στην εξώπορτα όπως έκανε πάντα. Έφαγα γρήγορα γρήγορα και ξεκινήσαμε για το πρώτο λεωφορείο της γραμμής 5 π.μ. των...

Βιώνουμε μια εποχή ένδειας. Απίστευτης ένδειας, πνευματικής αλλά και όχι μόνο. Όσα γνωρίσαμε και αγαπήσαμε, όσα μας γαλούχησαν, μας διαμόρφωσαν και θεωρήθηκαν κάποτε δεδομένα έχουν πια εξαφανιστεί. Ισοπεδώθηκαν, γκρεμίστηκαν και δεν μένει τίποτα να θυμίζει όσα σημαντικά συνέβησαν άλλοτε σ’ αυτόν τον τόπο. Με το τέλος της πρώτης μετά τον πόλεμο γενιάς, άρχισαν αυτομάτως να ξεχνιούνται πράγματα, ποιότητες. Ένας ένας φεύγοντας, οι άνθρωποι αυτοί άφησαν πίσω τους κενό δυσαναπλήρωτο, με αποτέλεσμα σήμερα να μην υπάρχει ουσιαστικά μια πνευματική ηγεσία. Η μνήμη χάθηκε, σβήστηκ...

Η κατάθεση ψυχής μιας Εβραιοπούλας που βασανίστηκε μαζί με την οικογένεια της και εκατομμύρια άλλους Εβραίους σε στρατόπεδα συγκεντρώσεως όπως το Άουσβιτς και το Ράβενσμπρουκ. Το κείμενο-μαρτυρία συνοδεύεται από πλούσιο φωτογραφικό υλικό της εποχής εκείνης Πενήντα χρόνια μετά όλα είναι ακόμα ζωντανά μέσα μου. Παρόλο που ο πόνος αμβλύνθηκε, η απορία, η κατάπληξη και η αγανάκτησή μου ολοένα μεγαλώνουν, μπροστά στο αδιανόητο, σ' αυτό που δεν μπορεί να δεχτεί η ψυχή του ανθρώπου με καμιά αιτιολόγηση, καμιά ερμηνεία: πώς είναι δυνατόν, πώς μπόρεσαν με τόση μαεστρία να ξεγελά...

Ο Ανδρέας Κουβελογιάννης κάνει μια αναδρομή στα πενήντα τελευταία χρόνια της δημοσιογραφικής του δραστηριότητας. Σε όλα όσα είδε, έζησε κι έγραψε από τη "χρυσή δεκαετία" μέχρι σήμερα. Όσα περιγράφονται στις ιστορίες μιας ζωής του δημοσιογράφου δε θα είχαν, ίσως, κανένα ενδιαφέρον για τους πολλούς, αν δεν αφορούσαν μυθικές προσωπικότητες που χάραξαν ανεξίτηλα το όνομά τους στον καλλιτεχνικό χώρο των περασμένων δεκαετιών. Μέσα από τις σελίδες αυτού του βιβλίου οι παλαιότεροι θα θυμηθούν και θα αναπολήσουν -χάρη στα αποκλειστικά και, ίσως, χιουμοριστικά πορτρέτα, όπως και στ...

Σε αυτό το βιβλίο περιγράφονται τα θέματα τα οποία απασχόλησαν και τα οποία διαχειρίστηκε ο Σπύρος Πολλάλης ως President την περίοδο 2010-2017 στο Κολλέγιο Αθηνών και στο Κολλέγιο Ψυχικού. Αναφέρονται σκέψεις, σχέδια, προσπάθειες και, διεξοδικά, τα πεπραγμένα. Στο παράρτημα παρατίθενται αποσπάσματα από ομιλίες στους μαθητές, στους καθηγητές, στις γενικές συνελεύσεις του Σωματείου του Ιδρύματος και σε άλλες εκδηλώσεις. Το βιβλίο αναφέρεται στην συγκεκριμένη αυτή περίοδο του Κολλεγίου, αλλά και σε επίκαιρα θέματα της πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης στην Ελλάδα.

Καταγόμενος από τη Μίνθη του Δήμου Ζαχάρως, ο συγγραφέας έζησε από πολύ κοντά την πολυδιάστατη καταστροφή της περιοχής από την πύρινη λαίλαπα του Αυγούστου 2007. Μέσα από τις σελίδες του βιβλίου αναδύονται συγκλονιστικές εικόνες τραγωδίας, αλλά και ηρωικής δράσης των πολιτών για τη σωτηρία των χωριών, των περιουσιών και των ίδιων των ζωών τους. Όμως ο συγγραφέας δεν περιορίζεται μόνο σ' αυτές, αλλά απαντάει και σε ερωτήματα όπως, αν ήταν αναπόφευκτος ο "πύρινος πόλεμος" της Ηλείας, επισημαίνοντας ευθύνες του κράτους σε όλα τα επίπεδα. Ο Πάνος Τριγάζης στέκεται ιδιαίτερα...

Το 98% ή αλλιώς "Ο καρκίνος της γυναίκας μου", γράφτηκε με αφορμή την περιπέτεια μιας γυναίκας, που διαγνώστηκε με καρκίνο του μαστού. Είναι καταγραφή καταστάσεων, σκέψεων και συναισθημάτων που βίωσε ο σύντροφός της ως σύζυγος, πατέρας και φίλος, βλέποντας τη βολή τους να ανατρέπεται μετά την πρώτη αλλά και τη δεύτερη... έφοδο της ασθένειας. Είναι μια πρωτότυπη μαρτυρία, όχι από έναν ασθενή, αλλά από ένα σύντροφο, ο οποίος καταγράφει την μάχη με τον καρκίνο από την σκοπιά του "άλλου", που επίσης πονάει, αλλά συνήθως βουβά.

A successful Hollywood couple decides that if life is structured like a movie, then why shouldn't the last act be spent indulging themselves in the hope of realizing any leftover dreams? So the couple sells their house, packs up all of their belongings, and together with their large black standard poodle, Guido, and twenty-two boxes starts their last act by deciding to go merrily on their way to no place in particular until they find paradise.

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι έζησα στιγμές μεγάλης κατάρρευσης και, τότε, μια φωνή μέσα μου κραύγαζε: "Ας τελειώσουν όλα αυτά!", αλλά εγώ την ανάγκαζα να σωπάσει γιατί στην πραγματικότητα δεν ήθελα "όλα αυτά" να τελειώσουν. Ήξερα ότι αυτή θα είναι η ζωή μου στο εξής: θα υπάρχουν στιγμές πλήρους σύγχυσης αλλά και στιγμές μεγάλης χαράς, όταν ένα βλέμμα, ένα ξαφνικό χαμόγελο θα με ανταμείβουν, και με το παραπάνω, για τις καθημερινές μου δοκιμασίες. Ενώ το άγχος και η αγωνία μού ήταν οικεία συναισθήματα, δεν ήξερα πια τι σημαίνει ανία, γιατί ούτε ένα λεπτό της ημέρας δεν έμενα χωρ...

Με λένε Στέλα (με ένα λάμδα), μικρή με φώναζαν Σταλίτσα, κι αυτή είναι η ιστορία μου. Είμαι 27 ετών και τα τελευταία 13 χρόνια της ζωής μου πάσχω από νευρική ανορεξία. Παλεύω εδώ και τρία χρόνια να νικήσω την ασθένεια κι ακόμη δεν έχω κερδίσει. Αποφάσισα να αφηγηθώ την ιστορία μου, ελπίζοντας ότι θα καταφέρω να δω τον εαυτό μου όπως είναι, ότι αυτήν τη φορά ο καθρέφτης θα μου πει την αλήθεια. Στέκομαι μπροστά σας αδύνατη, αδύναμη, γυμνή, ελπίζοντας να βοηθήσω άλλα κορίτσια που παλεύουν με τον ίδιο δαίμονα, που αναζητούν το δικό τους καθαρτήριο πάνω από λεκάνες τουαλέτας, πο...

[...] Στη δεκαετία του ’30 ο Yeats-Brown στράφηκε στον φασισμό και έγραψε εγκωμιαστικά άρθρα σε εφημερίδες για τον Αδόλφο Χίτλερ, τον Φρανσίσκο Φράνκο και τον Μπενίτο Μουσολίνι. Το 1939 εξέδωσε το βιβλίο "European Jungle" όπου καταγράφει συναντήσεις του με ηγέτες της εποχής ή τις κοινωνικές του παρατηρήσεις του στις χώρες που είχε επικρατήσει το φασιστικό ιδεώδες. Το παρόν έργο αποτελεί ένα κεφάλαιο του βιβλίου αυτού το οποίο έχει κυκλοφορήσει επίσης ανεξάρτητο στην Αγγλία.

Errikos Sevillias was born in Athens in 1901 into a Sephardic family. He learned how to work in leather as a child and opened his own leather workshop when he was 16. From 1919 until 1923 he served in the Greek army, for three years fighting in Asia Minor. After the war he reopened his workshop, married, and had a daughter. Life, as he writes, "went along well" until he experienced "an inexplicable and unexpected great adventure," meaning Auschwitz. Errikos Sevillias was killed in Athens by a motorcycle in 1974, when he was 73 years old. The manuscript of this book was...

Σαράντα λαμπερές προσωπικότητες γλυκοθυμούνται τα χρόνια που πήγαιναν σχολείο. Πώς να ήταν άραγε στα παιδικά και στα εφηβικά τους χρόνια; Πώς ένιωθαν, τι όνειρα έκαναν; Ποιος ήταν ο πρώτος τους έρωτας; Τα πρώτα ραντεβού; Οι αξέχαστες κοπάνες; Ποιοι νυχτοπερπατούσαν στα κλεφτά; Σε τι περιβάλλον μεγάλωσαν; Ποιοι ήταν του πρώτου θρανίου και ποιοι της γαλαρίας; Στο βιβλίο αυτό μιλάνε για τα παιδικά τους χρόνια οι: Συνθέτες - τραγουδιστές: Μίκης Θεοδωράκης, Νατάσα Θεοδωρίδου, Νίκος Πορτοκάλογλου, Ευανθία Ρεμπούτσικα, Διονύσης Σαββόπουλος. Ηθοποιοί - σκηνοθέτες: Γρηγόρης Βα...

Το απόγευμα λοιπόν της μέρας που έφυγα, κοίταζα με ένα συμπαίκτη μου τον κόσμο από το παράθυρο του σπιτιού. Ήταν Καθαρά Δευτέρα και ο ουρανός ήταν γεμάτος χαρταετούς. Η πρόκληση ήταν μεγάλη. «Τι κάνουμε εδώ;» τον ρώτησα. Με κοίταξε στα μάτια, χωρίς να ξέρει ότι σε λίγες ώρες εγώ θα ήμουν ένας από τους συμπολίτες μας που επιλέγουν να είναι έξω από το παράθυρο του σπιτιού εκείνου. Τι προηγήθηκε; Τι ρόλο έπαιξαν οι άνθρωποι πίσω από τους καθρέφτες του σπιτιού στο Γαλάτσι; Ένας εικοσάχρονος φοιτητής που γύρισε την πλάτη στην πιθανότητα να κερδίσει 150.000 ευρώ γράφει γι' α...

Η Ελλάδα μπορεί τελικά ν’ αποφύγει τη χρεοκοπία. Όχι όμως κι εκατοντάδες χιλιάδες Έλληνες που λόγω της οικονομικής κρίσης έχασαν περιουσίες, εισοδήματα, δουλειές, αξιοπρέπεια, ακόμη και τα όνειρά τους. Κήρυξαν ήδη "στάση πληρωμών" και χρεοκόπησαν. Έμειναν άνεργοι, έκλεισαν τις επιχειρήσεις τους, είδαν τα εισοδήματα τους να "κουρεύονται", τα σπίτια τους να πλειστηριάζονται και τους φόρους να τους ...πνίγουν. Όλοι αυτοί αποτελούν μια σιωπηλή στρατιά ζωντανών-νεκρών, χρεοκοπημένων Ελλήνων που παλεύουν να επιβιώσουν σ' ένα μετα-αποκαλυπτικό τοπίο. Ο καθένας μόνος του, αντιμέτωπ...