Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Οι αληθινές αυτές αφηγήσεις των Ελλήνων μεταναστών της Γερμανίας είναι μια κατάθεση ψυχής, είναι η ίδια τους η ζωή που έφυγε στα ξένα και άφησε πίσω της ατέλειωτους χωρισμούς, κούραση, αγωνία και ένα παράπονο στα χείλη. Τελικά αυτή ήταν η ζωή που ονειρεύτηκαν να ζήσουν στα ξένα; Ξεκίνησαν να βρουν την τύχη τους την δεκαετία του '60 με μόνο εφόδιο τα νιάτα τους και τα γερά τους μπράτσα. Δεν ήθελαν να μείνουν για καιρό στα ξένα γιατί στην καρδιά τους ήταν φυτεμένη η πατρίδα.[...]

[...] Το βιβλίο είναι ένα μικρό χρονικό, ακριβέστερα: μια σειρά αφηγήσεων από την ζωή σε χωριά του Πόντου στο διάστημα 1911-1922 (Α μέρος) και οκτώ μαρτυρίες προσφύγων που κατέγραψε ο συγγραφέας (Β μέρος). Θέματα όπως ο ξενητεμός, ο γάμος στο χωριό, τα έθιμα της γιορτής των Χριστουγέννων και προπάντων περιστατικά από το αντάρτικο του Πόντου βρίσκονται και σε άλλα βιβλία, όμως οι πληροφορίες αυτές καθ' εαυτές και προπάντων εκείνες που προσφέρονται στο δεύτερο μέρος, έχουν ιδιαίτερη σημασία: Για Τούρκους συγχωριανούς Ελλήνων που έστελναν με κίνδυνο της ζωής τους τρόφιμα στους...

"Τι ήταν η "ελληνικότητα" που ενστερνίσθηκε ο Πικιώνης και στην οποία απέβλεπε σε όλη του την ζωή; Ήταν η μήτρα που τον έθρεψε καθαρά ελληνική; Γνώριζε καλύτερα από όλους μας τις ρίζες του ή μήπως ήταν μια ιδεοληψία; Αγαπούσα τον δάσκαλό μου και τιμώ με στοργή την μνήμη του. Όμως, πολλά ερωτήματα που μου γέννησε η προσωπικότητά του παραμένουν αναπάντητα. Ήμουν πάντοτε σε σιωπηλό διάλογο μαζί του. Ωστόσο, ποτέ δεν αισθάνθηκα ετερόφωτος, υποταγμένος στην δική του θεώρηση του κόσμου. Δεν ακολούθησα διδαχές, θεωρίες ή συστήματα σκέψης. Ο δάσκαλός μου, όμως, ήταν και γέροντάς...

Στις 27 Σεπτεμβρίου 1996, την ημέρα της εισόδου των Ταλιμπάν στην Καμπούλ, η Λατίφα ήταν δεκαέξι χρονών και γεμάτη όνειρα. Βιαζόταν να μεγαλώσει για να γίνει δημοσιογράφος. Παρά τον πόλεμο που λυσσομανούσε στο Αφγανιστάν εδώ και δεκαεφτά χρόνια, εκείνη ήταν μάλλον ανέμελη κι ευτυχισμένη. Από εκείνη την ημέρα, τα σχολεία έκλεισαν και, όπως όλες οι γυναίκες, η Λατίφα ταπεινώθηκε, προσβλήθηκε, υποχρεώθηκε να ζει έγκλειστη στο σπίτι της και να φορά τσαντρί. Αποκλεισμένη από μια τερατώδη εξουσία, είδε την ύπαρξή της να δημεύεται. Η Λατίφα διέφυγε από τη χώρα μαζί με κάποια μέλη...

«Σε όλες τις χώρες της βαλκανικής χερσονήσου -εκτός από την Ελλάδα- πέρασε στις αρχές της δεκαετίας του 1990 ο τυφώνας της αποκομουνισμοποίησης και σάρωσε τα πάντα στο πέρασμά του: ιδεολογικές, θρησκευτικές, οικονομικές δομές κ.λπ. »Είναι πραγματικά άξιοι θαυμασμού οι Αμερικανοί, διότι σχεδίασαν μεθοδικά και υλοποίησαν αριστουργηματικά και σχεδόν αναίμακτα τη διάλυση της πάλαι ποτέ κραταιάς κομουνιστικής αυτοκρατορίας της ΕΣΣΔ με την τρομακτικής ισχύος πολεμική μηχανή σε συμβατικά και πυρηνικά όπλα. »Ο τρόπος διάλυσης της τότε πανίσχυρης ΕΣΣΔ είναι ένας αξεπέραστος άθλος...

Πίστευε πως ζούσε ένα παραμύθι απ' τις Χίλιες και μία νύχτες, όταν έφυγε για την Αίγυπτο με τον άντρα της και τον γιο της. Η ζωή της, ωστόσο, μετατράπηκε σε αιχμαλωσία. Συγκινητική και ταυτόχρονα ρεαλιστική, η Heike Wagner περιγράφει τα χρόνια της στην Αίγυπτο: την αγάπη της για τον σύζυγό της, Αχμέτ, την ηλιόλουστη χώρα του Νείλου, την απογοήτευσή της για ανεκπλήρωτες υποσχέσεις καθώς και την απέραντη μοναξιά της. Η μοίρα της Heike Wagner είναι μια συγκινητική ιστορία αγάπης και απώλειας. Με σαγηνευτικό τρόπο προβάλλει τη λαχτάρα μιας νέας γυναίκας για ελευθερία.

Το βιβλίο της Δώρας Κουντουράκη "Μην κλαις γιαβρί μου" περιγράφει την ζωή των ευημερούντων Ελλήνων της Κωνσταντινούπολης του αρχών του 20ού αιώνα μέχρι σήμερα. Ιστορικά τραγικά γεγονότα παρεμβαίνουν παράλληλα στη ζωή των Κωνσταντινουπολιτών και της Μικράς Ασίας που φεύγουν και κατορθώνουν παρά τις αλλεπάλληλες καταστροφές και την απειλή του θανάτου να διασωθούν, να διασώσουν πολλά χρήματα και να γίνουν ευεργέτες της ελεύθερης Ελλάδας για να αναγεννηθεί το Γένος. Τάφοι των επωνύμων αυτών Ελλήνων παραμένουν ημικατεστραμένοι, βεβηλωμένοι στην Κωνσταντινούπολη και στα Πριγκηπόν...

"Κάποιες διαφημίσεις μας "γανώνουν" το κεφάλι απ' το πρωί ως το βράδυ. Προσπαθούν επίμονα να σε πείσουν πως τώρα υπάρχει ένας Τύπος που μπορεί όλα τα όνειρά σου να τα κάνει πραγματικότητα. Πώς, αν αγοράσεις την τάδε εφημερίδα, μπορείς να έχεις σαν δώρο και μια μεζονέτα "ονειρεμένη" και μάλιστα στο καταπράσινο Καστρί. Πως υπάρχει δεύτερο ή τρίτο "Τζακ Ποτ"! Κι αν αγοράσεις το τάδε λαχείο, μπορείς ν' αποκτήσεις "τα εκατομμύρια των ονείρων σου". Αγοράζοντας την τάδε εφημερίδα, μπορείς ν' αποκτήσεις, εκτός από ένα σπίτι "όνειρο", "πλήρως επιπλωμένο" και 380 αγιογραφίες παρακαλώ...

Στο βιβλίο "Σπάζοντας τα Δεσμά της Νεύρωσης" η δημοσιογράφος Βένη Παπαδημητρίου παρουσιάζει μια αληθινή ιστορία: το πώς έζησε η ίδια το μαρτύριο της νεύρωσης. Πρόκειται για ένα έργο που αποτελεί κατάθεση ψυχής και γράφτηκε με στόχο να βοηθήσει τους συνανθρώπους της που πάσχουν από τα ίδια προβλήματα, αλλά και τους γιατρούς να καταλάβουν επιτέλους πώς, πραγματικά, βιώνεται η νεύρωση. Η ίδια "επέζησε" μέσα από αυτή την εσωτερική θύελλα που βίωσε και ξεχώρισε το καλό και το κακό. Η διαπίστωση στην οποία κατέληξε είναι ότι θα πρέπει να πλάσουμε τον άνθρωπο με αρχές, ιδανι...

"Η μπροσούρα που έγραψε ο Σπέρας στη φυλακή για την απεργία και τα φονικά γεγονότα της Σερίφου είναι ίσως το σημαντικότερο ντοκουμέντο για την πραγματική ιστορία του εργατικού κινήματος". "Έχοντας την πλειοψηφία στους τσιγαράδες και στους καπνεργάτες, ο Σπέρας, ο Κουχτσόγλου κι ο Φανουράκης υποστηρίζουν στο 1ο και 2ο Συνέδριο της ΓΣΕΕ την αυτόνομη πάλη των εργαζομένων και καταφέρονται ενάντια στο συγκεντρωτικό σύστημα μιας εργατικής ηγεσίας που θα καναλιζάρει την πρωτοβουλία της εργατιάς." "Το δεύτερο συνέδριο της ΓΣΕΕ έγινε στην Αθήνα το Σεπτέμβριο του 1920. Δεν υπήρχαν...

"Ο καιρός ήταν απαίσιος, χιόνιζε συνέχεια. Βαδίζαμε στα κουτουρού. Το χιόνι ήτανε πάρα πολύ. Καθίσαμε κάτω από ένα έλατο για να ξεκουραστούμε και όπως είμαστε τσακισμένοι από την κούραση και την αγωνία, μας πήρε για λίγο ο ύπνος. Αργότερα, ηύραμε μια σπηλιά κι εκεί καθίσαμε, κόψαμε ξερά έλατα κι ανάψαμε φωτιά για να ζεσταθούμε. Καθίσαμε κανα-δυο μέρες και ύστερα κατεβήκαμε στο χωριό. Ήτανε όμως καμένο, ψυχή δεν σάλευε". (απόσπασμα από το βιβλίο) Περιγράφοντας με γλώσσα λιτή και απέριττη, μικρές καθημερινές στιγμές από τη ζωή στα χωριά της Κωπαΐδας, τη δεκαετία του 193...

Με ένα όνομα που "γράφει" και με ένα λουκ που αλλάζει διαρκώς (ποιο είναι, τελικά, το αληθινό χρώμα των μαλλιών της;), η νεαρή Νανά πηγαίνει στην τηλεόραση και ζει το παραμύθι. Συνδέει άρρηκτα την παρουσία της με την έκρηξη των ιδιωτικών καναλιών στη δεκαετία του '90, μεταδίδει γεγονότα κοσμοϊστορικής σημασίας, έρχεται σε επαφή με ζωντανούς μύθους και γνωρίζει εκ των έσω τον απαστράπτοντα αλλά και σαρκοβόρο τηλεοπτικό χώρο. Πάντα με αυστηρό ταγέρ, πειθαρχημένη και άψογη, ακόμα και σε περιόδους που βιώνει τα προσωπικά της δράματα. Ένα εντεκάχρονο σεργιάνι στον αδυσώπητο και...

Πρόσωπα που έλαμψαν στις δεκαετίες του '50 και του '60 και πρόσωπα σημερινά, πρόσωπα της showbiz, του κινηματογράφου, της μουσικής και της δημοσιογραφίας, παλιοί μπάρμεν και συγγραφείς αστυνομικών ιστοριών, όλα μαζί σ' ένα παζλ συναισθημάτων και γεγονότων. Ο συνδετικός κρίκος που τα ενώνει, το βλέμμα του αφηγητή, προσπαθεί να ανακατασκευάσει το παρελθόν και να το δει με έναν τρόπο παρόντα. Ενσταντανέ στη σύγχρονη Αθήνα, μνήμες της παλιάς - "Η Αθήνα υπήρξε και πριν από μας...", λέγεται κάπου. Που σημαίνει πως η σημερινή ζωή έχει κρυμμένη μέσα της μια περασμένη ζωή, που ζητ...

Την ιστορία του παππού μου την έμαθα σαν παραμύθι απ' τη γιαγιά ή μάλλον την έψαξα στα μισόλογά της πολλές δεκάδες χρόνια μετά από τότε που εκείνος έφυγε, φυγόδικος, για την Αμερική, για να μην ξαναγυρίσει ποτέ από εκεί. Δεν ξέρω τί είναι αλήθεια απ' όσα μου διηγήθηκαν οι δικοί μου και πόσο αλλοιώθηκαν τα γεγονότα μέσα στην μακρυνή αχλύ του χρόνου. Πάντως παραμυθιάστηκα μ' αυτή την ιστορία του παππού που δεν γνώρισα, όπως παραμυθιασμένοι, στ' αλήθεια, ήταν και οι άνθρωποι όλα αυτά τα χρόνια που έφτιαχναν και έζησαν την ιστορία τους. Τα κράτησα όσα άκουσα, τα ανακάτωσα με εν...