Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Εύχομαι η έκδοση του μικρού αυτού βιβλίου, για την οποία με προέτρεψαν οι καλοί ιερείς, να είναι προς όφελος των ψυχών, προς ενθυμήσεως και μνημοσύνου όλων των κεκοιμημένων προγόνων μας της Μ. Ασίας και προς ενίσχυση της πίστεως και της αγάπης του Χριστού στις καρδιές των παιδιών μας που πολλές από αυτές είναι ακόμα αγνές.

Ένα ντοκουμέντο ψυχής καταθέτω με σκοπό την αφύπνιση απο τον λήθαργο της ψευδαίσθησης μας ότι μπορούμε να ελέγχουμε τα πάντα ανά πάσα στιγμή. Περπατάμε στον δρόμο της ζωής καθημερινά συναντώντας διάφορους σταθμούς. Ενίοτε φωτεινούς, οι οποίοι μας δίνουν χαρά, και ενίοτε σκοτεινούς, που μας σκορπούν λύπη και προβληματισμό... Δεν επιλέγουμε πάντα αυτά τα οποία μας συμβαίνουν, κάποτε μας επιλέγουν.

Τρεις νύχτες του Δεκεμβρίου να κάτσουμε εδώ δεν τελειώνουν αυτά... Και με πάντρεψαν. Ούτε στήθος, ούτε τα ρούχα μου είχα ακόμη! Μόλις τελείωσα το Δημοτικό, άρχισα και το όργωμα. Μου άρεσε. Αν μ' έβλεπες να κάνω χωράφι! Πέταγα. Με τα πόδια και ξυπόλυτες. Τα παπούτσια στο χέρι για να μην χαλάσουν. Και αρχίσαμε με την σειρά από σπίτι σε σπίτι να θάβουμε τους νεκρούς. Το δρεπάνι για το θέρο τόχα πάντα δεμένο στη μέση μου για να μην το χάνω. Α, παλιόγρια! μου λεν. Έρχονται μπάμ-μπούμ, έχετε λίρες, έχετε λίρες... Καταστραφήκαμαν. Με την πεθερά μου ήμασταν φίλες, σαν μάνα μ...

Η Γεωργία Σκοπούλη επανέρχεται με το πέμπτο της βιβλίο "Αυτές που ζήσανε σε δύο κόσμους". Μετά τις συγκλονιστικές εξομολογήσεις ηλικιωμένων ανδρών και γυναικών της Ηπείρου, η συγγραφέας επέλεξε να παρουσιάσει τη ζωή μεταναστριών γυναικών από τις πρώην σοσιαλιστικές χώρες. Γυναίκες από 30 μέχρι 67 χρονών, γυναίκες πονεμένες, ατσαλωμένες, με τη δική τους μόρφωση και κουλτούρα διηγήθηκαν τη ζωή τους. Στο βιβλίο αυτό τα στερεότυπα, απροσδόκητα, αποκτούν όνομα, αποκτούν ιστορίες, ερωτήματα, στοχασμούς, συναισθήματα, όνειρα και ανησυχίες. Είκοσι τρεις γυναίκες από τις πρώη...

"Αργά ή γρήγορα θα επανερχόταν. Γνώριζα τα προγνωστικά του καρκίνου μου. Μπορούσα να καθυστερήσω την εξέλιξή του, μπορούσα να κερδίσω μερικά χρόνια ύφεσης. Δεν μπορούσα όμως να τον κάνω να εξαφανιστεί για πάντα. Για να είμαι απόλυτα ειλικρινής, ένα μέρος του εαυτού μου είχε αρχίσει σιγά σιγά να πιστεύει ότι δεν θα εμφανιζόταν ξανά. Αλλά η πιο ορθολογιστική μου πλευρά δεν σταμάτησε ποτέ να λέει "Θα επανέλθει". "Και τώρα ήμασταν εδώ. Ο κίνδυνος που φοβόμουν εδώ και πολύ καιρό ήταν πλέον πραγματικότητα. "Ήταν μάλιστα "η" υποτροπή. Η μεγάλη, η κακή, η σχεδόν τελειωτική". Σ...

OAdam Kay είναι ένας διάσημος βρετανός κωμικός που πέρασε έξι χρόνια από τη ζωή του ως εκπαιδευόμενος γιατρός σε κρατικά νοσοκομεία της χώρας του. Πρόκειται για το προσωπικό του ημερολόγιο της συγκεκριμένης περιόδου, το οποίο είναι γραμμένο με πολύ χιούμορ, αν και συχνά αναφέρεται σε καταστάσεις που δεν είναι καθόλου αστείες. Χωρίς ενδοιασμούς και υπεκφυγές, ο συγγραφέας καταγράφει μια σειρά από τραγελαφικές καταστάσεις, αποφάσεις ζωής και θανάτου, βάρδιες χωρίς τέλος και μισθούς πείνας ως καθημερινές εμπειρίες των νέων γιατρών στη Βρετανία. Ως μια ξεκαρδιστική προσωπικ...

Ένα ημερολόγιο κατοχής... Μια εκ βαθέων κραυγή... Η εξομολόγηση ενός παιδιού που πίστευε στο "Μικρό Πρίγκηπα" και μιλούσε μαζί του... Ως τη στιγμή που τον πατέρα του και τους δικούς του τους οδήγησαν στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, εκεί που οι άνθρωποι γίνονται απρόσωποι αριθμοί στους θαλάμους αερίων... Λοιπόν, ένα ημερολόγιο... Κι ο "θάνατος" ενός παιδιού που κρύβονταν με τ' αδέλφια του σ' ένα σκοτεινό υπόγειο στα Εξάρχεια... Ο Πόλεμος, η Κατοχή, η Απελευθέρωση μέσα από τα μάτια του παιδιού "που πέθανε αύριο". Το τελευταίο παραμύθι μιας χαμένης εφηβείας που τη σφράγισε ανε...

[...] Ο παππούς μου, ο Νικόλαος ιερέως Γεωργίου Κουμερτάς, κατά τον ίδιο, ή Παπαδονικολής κατά τους συντοπίτες του, δεν ήταν ένας ήρωας, κατά τη δόκιμη έννοια του όρου, έκανε όμως κάτι πολύ σημαντικό για εμάς τα εγγόνια του. Κάποιες κρύες χειμωνιάτικες νύχτες της γερμανικής κατοχής στην Ελλάδα, εργαζόμενος ως νυχτοφύλακας ("χάρη" του κατακτητή, επειδή είχε εννέα παιδιά) σε ένα εργοστάσιο πυρομαχικών, έγραψε στην πίσω πλευρά κάποιων άχρηστων αποδείξεων την πολύμοχθη ζωή του. Δεν το είχε αναφέρει ποτέ στην οικογένεια και μάλλον το είχε ξεχάσει και ο ίδιος. Οι πρώτες μου πα...

Από τη στιγμή της διάγνωσης "ο καρκίνος είναι η μοναδική ασθένεια χωρίς μύθο", όπως τον περιέγραψε χαρακτηριστικά η Σούζαν Σόνταγκ. Και έχουμε δυο επιλογές: την άκρατη μοιρολατρία και, κατά συνέπεια, την καταστροφική ψυχολογία ή, από την άλλη, την αποδοχή της ανακοίνωσης ως μια στιγμή "φώτισης" που θα ξεκαθαρίσει το "ταξίδι". Η στιγμή της απεχθούς ανακοίνωσης αποτελεί ταυτόχρονα τη μα-γική στιγμή της συνειδητοποίησης γεγονότων, καταστάσεων και ιδεών που ως τότε θεωρούνταν δεδομένα: η αγάπη, η θρησκεία, η πίστη, η προσωπική ολοκλήρωση. Αυτόματα πυροδοτείται η έναρξη ενός...

Το βιβλίο αυτό είναι το τρίτο μιας σειράς που αναφέρεται στους ανθρώπους που έζησαν στο Ρέθυμνο στις πρώτες δεκαετίες του εικοστού αιώνα. Στην πολιτεία του ΕΝ ΡΕΘΥΜΝΩ κι ανάμεσα στους ΡΕΘΕΜΝΙΩΤΕΣ που ζούσαν τότε, υπήρξαν και κάποιοι άλλοι άνθρωποι που με κανένα τρόπο δεν θα 'θελα ούτε θα μπορούσα ν' αγνοήσω. Είναι οι Μικρασιάτες συμπολίτες μας -"αυτοί που ήρθαν" τα χρόνια 1922-1923- και οι Μωαμεθανοί, οι Τουρκοκρητικοί -"αυτοί που έφυγαν" το 1924 με την Ανταλλαγή. Γι' αυτούς γράφτηκε τούτο το τρίτο βιβλίο. Για τους πρώτους βασίστηκα σε μια σειρά συνεντεύξεις που πήρα το 1...

Ο Κώστας Παπαδόπουλος, σήμερα συνταξιούχος, παρουσιάζει το βιβλίο του "Αυτόπτης μάρτυρας" στο οποίο εξιστορεί με απλό τρόπο τις προσωπικές τους εμπειρίες και αποκαλύπτει τα μυστικά ενός δύσκολου, σκληρού και πολλές φορές επικίνδυνου επαγγέλματος και επιχειρεί να καταστήσει κατανοητό ότι οι τηλεθεατές παρακολουθούν τελικώς ένα μονταρισμένο ρεπορτάζ στο οποίο δεν διακρίνεται ο μόχθος, το ρίσκο και η προσπάθεια του τηλερεπόρτερ. Με αυτό το βιβλίο ο συγγραφέας ελπίζει να έχει μεταφέρει στους αναγνώστες τα συναισθήματά του, τις χαρές του, τον φόβο και τις συγκινήσεις του. Η δι...

Ο Σωτήρης Μουσούρης (United Nations Αssistant Secretary General) πήρε εντολή -αλλά όχι οδηγίες- από τον Γενικό Γραμματέα στα μέσα του 1992 να αναλάβει στο Αφγανιστάν τον συντονισμό ανθρωπιστικής βοήθειας και να αντιμετωπίσει πολιτικά τον εμφύλιο μεταξύ των μουτζαχεντίν που είχε εκραγεί ύστερα από την παραίτηση του κομμουνιστού προέδρου Νατζιμπούλλα. Yπηρέτησε στην περιοχή 30 μήνες. Παρά την μείωση των λειτουργικών δαπανών κατά το ήμισυ που επέβαλε, διατηρήθηκε το ύψος και η διανομή της ανθρωπιστικής βοήθειας εν μέσω τεράστιων εμποδίων και κινδύνων -επιδημιών, λιμών, απωλ...

H δραματική και περιπετειώδης ιστορία ενός χωριού, που βρισκόταν στην Προποντίδα στο νησί του Μαρμαρά και λεγόταν Αφθόνη. Οι κάτοικοί του εξορίστηκαν το 1915 στα μέρη της Προύσας για τρία χρόνια και μετά εκδιώχθηκαν οριστικά από το χωριό τους το 1922 στα χρόνια της Μικρασιατικής καταστροφής. Διασκορπίστηκαν σε πολλά μέρη της Ελλάδας και του εξωτερικού και ένα τμήμα από αυτούς ήρθε στη Χαλκιδική στα Πυργαδίκια, όπου εγκαταστάθηκαν μόνιμα. Η όλη ιστορική τους διαδρομή που περιγράφεται στο βιβλίο στηρίχτηκε σε αφηγήσεις ανθρώπων που έζησαν τα γεγονότα.

Γεννήθηκα στην Ιστιαία της Εύβοιας. Στον πόλεμο βρίσκομαι στην Αθήνα, φοιτήτρια της Ιατρικής. Οργανώνομαι και δουλεύω παράνομα με τον Λεωνίδα Κύρκο στο πανεπιστήμιο. Συλλαμβάνεται ο αδερφός μου. Οδηγείται στις φυλακές. Παρά την αντίθεση των γονιών μου, κατατάσσομαι στον ΕΛΑΣ. Λαχταρώ να πολεμήσω με το όπλο στο χέρι. Η πρώτη μου μάχη είναι στο Καρπενήσι. Ξέρω ότι αμύνομαι, δεν θέλω να κάνω κακό σε κανέναν, απέναντί μου όμως είναι ο εχθρός. Σημαδεύω και πυροβολώ. Φοβάμαι. Καταλαβαίνω στο πρόσωπο του διπλανού μου τι σημαίνει σύντροφος. Κόβω την κοτσίδα μου για να παρελάσω...

Η αίσθηση όταν πέρασα την πρώτη πύλη ήταν αυτή της πιο απόκοσμης εγκατάλειψης. Μια τόσο βαθιά και αληθινή θλίψη. Η ανυπομονησία να φύγω από τα χέρια των μπάτσων έδωσε τη θέση της σ' ένα σχεδόν σαρκοβόρο αίσθημα κατάθλιψης που κατέτρωγε τα σωθικά μου. Δε βρήκα άλλους πρόχειρους παρά μόνο προσβλητικούς χαρακτηρισμούς που μου κληροδότησε η πατριαρχία και τους εξαπέλυα βουβά ως μομφές, χωρίς κόμμα και χωρίς τελεία, σ' αυτούς και τις μανούλες τους. Ήταν ένα γκρι ίδρυμα σε έναν έρημο τόπο. Εκείνο το πρωτόφαντο συναίσθημα θα με συνοδεύει σε μικρότερη ένταση τα επόμενα χρόνια. Τό...

Aν έπρεπε κάποιος να μιλήσει για το κύριο θέμα σχετικά με τα ναρκωτικά, θα έγραφε ένα βιβλίο για το θάνατο. Eγώ που κουβαλώ αρκετό θάνατο, μπορώ να μιλήσω για τη δυστυχία. Tη δυστυχία που ξετυλίγεται σαν περιπέτεια της εξάρτησής μου. Όχι μόνο αυτό. Mιλώ και για τη μοναξιά. Aυτή που με οδήγησε να αποφασίσω και να επιδιώξω το θάνατο. Kι αν βρίσκομαι τώρα σε θέση να γράψω αυτές τις γραμμές, είναι γιατί εκτός από το θάνατο, τη μοναξιά και την εξάρτηση, υπάρχουν αντίπαλες δυνάμεις: η αγάπη και η εσωτερική ομορφιά. Έτσι τίθεται το θέμα: η αγάπη αντιτίθεται στο θάνατο. (K.B.K.)

[...] Το βιβλίο αυτό περιέχει διηγήματα που έχουν το χαρακτηρισμό της γνώσης, του ανθρωπισμού, της αλληλεγγύης του αλτρουισμού, της μαχητικότητας, μέσα από έναν τρόπο αφήγησης περιγραφικό με συγκινησιακή φόρτιση, που την μεταδίδει στον αναγνώστη. Επίσης σ' αυτό το έργο, εμπεριέχονται φιλοσοφικά γνωμικά του συγγραφέα επιτυχημένα, όπως λαϊκές παροιμίες, αλλά και γνωμικά πολλών μεγάλων συγγραφέων, φιλοσόφων, όπως του Τζων Φ. Κέννεντυ, Λακορνταίρ, Έμερσον, Μπαλζάκ, Καμπούρογλου, Ντιφόρ, Φώτη Φωτεινέα, Αριστοτέλη, Σίλλερ, Α. Άνταμς. Όμως το μεγαλύτερο και σπουδαιότερο μέρο...