Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Tο βιβλίο αυτό είναι κάτι ανάμεσα σε ημερολόγιο και ντοκιμαντέρ, αυτοβιογραφία και χρονικό, εξομολογητικό δοκίμιο και οδοιπορικό στη δεκαετία του 2000. Μιλάει για την οικογένεια, τους φίλους και τα διαβάσματα του συγγραφέα. Για τη γνωριμία με συναδέλφους του όπως ο Ταχτσής, ο Σαμαράκης, ο Κουμανταρέας ή ο Νίκος Νικολαΐδης. Αλλά και για τις επιτυχίες και τις αποτυχίες του, αφού πάνω από τριάντα χρόνια τα βιβλία του διχάζουν ακόμα και τους φανατικούς του αναγνώστες. Παράλληλα, μιλάει και για το Μπουρνάζι, το Μετρό, το Mall, το ΟΑΚΑ, το Big Brother και την καπναπαγόρευσ...

Είμαι εναντίον κάθε τιμητικής διάκρισης, απ' όπου κι αν προέρχεται. Δεν υπάρχει πιο χυδαία φιλοδοξία απ' το να θέλουμε να ξεχωρίζουμε -αυτό το απαίσιο "υπείροχον έμμεναι άλλων" που μας άφησαν οι αρχαίοι. Είμαι εναντίον των βραβείων γιατί μειώνουν την αξιοπρέπεια του ανθρώπου. Βραβεύω σημαίνει αναγνωρίζω την αξία κάποιου κατωτέρου μου και κάποτε θα πρέπει να απαλλαγούμε από τη συγκατάβαση των μεγάλων. Παίρνω βραβείο σημαίνει παραδέχομαι πνευματικά αφεντικά και κάποτε θα πρέπει να διώξουμε τα αφεντικά από τη ζωή μας.

Το μικρό αυτό βιβλίο δεν έχει καμία σχέση ούτε με την επιστήμη ούτε με την επιστημονική μελέτη της τρομοκρατίας. Ο συγγραφέας ισχυρίζεται πως: "Τρομοκρατία είναι αυτό που κάνουν οι άνθρωποι στους ανθρώπους επειδή είναι άνθρωποι". Δηλαδή, επιμένει να μην τρομοκρατείται από τη λογική της λογικής και συγκροτημένης ανάλυσης του ζητήματος, πιστεύοντας ακράδαντα πως μόνον έτσι μπορεί να έχει κάποια ελπίδα να ζήσει τη ζωή του (όσο τον αφήσουν οι τρομοκράτες αντιτρομοκράτες) σαν δική του ζωή. Διαβάζει, λοιπόν, ορισμένες σημαντικές σελίδες του Best Seller που ονομάζουμε τρομοκρατία...

Τώρα που ενωθήκαμε για πάντα Αυτό είναι το τελευταίο μου βιβλίο. Σου το φέρνω μαζί μου από εκεί κάτω και σ' το αφιερώνω. Το ακουμπώ με δέος και λατρεία μπροστά σου. Εσύ μου το ενέπνευσες, στα χρόνια που ήμασταν μαζί. Αλλά και μετά, για όσο καιρό με είχες αφήσει μόνο, ήσουν τόσο κοντά μου, όσο και πριν φύγεις. Σου το χρωστάω λοιπόν κι αυτό το τελευταίο βιβλίο μου, όπως κι όλα τ' άλλα. Δεν σου χρωστάω μόνο αυτό. Σου χρωστάω τα πάντα. Ήσουν -και είσαι- όραμα ανθρώπου. Ακόμα και η ατελέσφορη προσπάθεια μου απλά να σε πλησιάσω, να πλησιάσω το όραμα, άρκεσε να με κάνει λιγό...

Zissimos Lorenzatos (1915-2004), essayist, thinker and poet, was arguably Greece’s most significant man of letters in the twentieth century. In the Aegean Notebooks, a record of his observations and reflections while sailing among the Greek islands in the 1970s and 1980s, the special quality of his literary and philosophical gifts, and of the man himself, are vividly present. Along with everything a mariner yearns to bring ashore, all he has felt and experienced at sea with the wake of the boat unfurling behind him, Lorenzatos brings us in addition a lifetime’s learning an...

"Ο φιλοπαίγμων μύθος" είναι το κείμενο που εκφώνησε η Κική Δημουλά κατά την τελετή υποδοχής της στην Ακαδημία Αθηνών στις 11 Νοεμβρίου 2003.

[...] Κατά τη διάρκεια λοιπόν ενός δείπνου που διοργανώθηκε προς τιμήν του (από τους γιους του Φηγέα) ο Ησίοδος αφηγήθηκε το μύθο με το πιθάρι της Πανδώρας· αφήγηση που έγινε η αφορμή για ένα δυναμικό διάλογο ανάμεσα στον ίδιο, τους καλεσμένους και τους οικοδεσπότες. Αυτός ακριβώς ο επινοημένος διάλογος τους -σχετικά με την πίστη, την αγάπη, την ελπίδα και την Τέχνη- είναι που παρουσιάζεται σε τούτη τη συγγραφική δοκιμή, προκειμένου να σημανθούν και τα ιδιαίτερα νοήματα του μέσα απ' τα λεχθέντα και τα συμφραζόμενα των ομιλητών. (από το προοίμιο του συγγραφέα)

Αλλά δεν τα δίδαξαν αυτά! Και το αποτέλεσμα; Παρήγαγαν είτε παιδιά-δούλους, είτε παιδιά-φωνακλάδες ψευτοεπαναστάτες με συνθήματα! Και τι βγαίνει με τα συνθήματα που πετάτε συνεχώς; Την επανάσταση την κάνατε ουσία μέσα σας; Την κάνατε μελέτη; Την έχετε αλήθεια; Την κάνατε όργανο που να τσακίζη τα κόκκαλα του απέναντι; Όχι με τη φωνή, μωρέ, μονάχα! Με την ουσία, τη δικαιότερη ουσία, την ανώτερη μόρφωση και συνείδηση! Να δης πως τον συντρίβης τον κάθε τενεκέ!..

"Ο πόνος είναι ιδιωτικό γεγονός δημόσιου διαμετρήματος. Όταν ο πόνος αποκτήσει διάσταση πρωτεύοντος δημόσιου γεγονότος, με την έννοια της θεσμοθέτησής του ως παράγωγου συλλογικών συμπεριφορών, όταν ο πόνος αντικαταστήσει την πόλη και γίνει πόλη αυτός, όταν η πολιτική γίνει πονετική, όταν όλα θα κρίνονται με αφετηρία τη φύση και την ουσία του πόνου, όταν ο πόνος αποτελέσει το θεμέλιο κάθε ανθρώπινης συναναστροφής, τότε θ' αρχίσει η πραγματική και μόνη αληθινή απογείωση διότι θα έχει προηγηθεί η αληθινή προσγείωση· κι αυτή η απογείωση, χωρίς ποτέ να εγκαταλείπει τη γείωσή...

Ο παρών τόμος περιλαμβάνει εκατό μικρά δοκίμια για το πνεύμα των καιρών μας, διαρθρωμένα σε τρεις ενότητες που καλύπτουν θεματολογία από την ιστορική, την πνευματική και την ελληνική ζωή. Η επιλογή των κειμένων, από δημοσιεύσεις σε αθηναϊκή εφημερίδα, έγινε κατά την κρίση του συγγραφέα για όσα άξιζε "να διασωθούν από τον κατακλυσμό του χρόνου μέσα στην κιβωτό ενός βιβλίου". Παρά τη ροπή προς γενικεύσεις, τα δοκίμια αποτελούν απαντήσεις στις προκλήσεις της καθημερινότητας. Ο άνθρωπος βιώνει δραματικά την ένταση μεταξύ του εφήμερου χρόνου και του αιώνιου άχρονου. Τον χρόνο...

Οι καιροί δεν ήταν αυτοί που ξέραμε Αντί για φυσαλίδα ευχής, καρφί στο στέρνο Ακόμα και για τόνους ψάχνουμε/ Και για τα πνεύματα που βούιζαν σαν μέλισσες στις φλοίδες των σοβάδων./ Τους βάζαμε καπέλο για να μοιάζουν σύγχρονα/ αλλά η αμφιβολία ισοπέδωσε την θέληση/ εγκαταλείποντας την όραση[...] Αδημονώντας/ ανασύραμε χαμένο σκελετό φαντάσματος/ σαν από παρελθόν και ατελεύτητα/ κι ύστερα,/ λες και πλησίαζε μακρόχρονη νηστεία ή προσευχή/ καταλαγιάζαμε Βαφτίζοντας την ξαφνική φουσκοδεντριά,/ το χείμαρρο της ύπαρξης/ Ενδοσκόπηση Η Λίλα Χαμπίπη ξεκίνησε να γράφει...

Ένας συγγραφέας παρατηρεί το θέαμα του κόσμου. Βρισκόμαστε στα χρόνια της ευημερίας. Όμως εκείνος βλέπει τη φύση να ρημάζει, τον άνθρωπο να αποξενώνεται από τον άλλον άνθρωπο, το κυνήγι του χρήματος να διαβρώνει το νόημα της κοινής ζωής, έχοντας καταντήσει αυτοσκοπός. Και αποζητά τόν διάλογο μ' εσένα, αναγνώστη: αυτόν ξεκινά το βιβλίο που κρατάς. Τα χρόνια περνούν και μια πρωτόγνωρη οικονομική κρίση τσακίζει την Ελλάδα, ενώ εκείνος γράφει ακόμα το βιβλίο του. Άραγε όσα συλλογιόταν έχουν γίνει ανεπίκαιρα; Η πιό επίκαιρα από ποτέ; Μήπως, για να καταλάβουμε τί μας συμβαίνει...

Ο δρόμος του μύθου, ο δρόμος του λόγου και ο δρόμος του πνεύματος αποτελούν τις κύριες ενότητες αυτής της συλλογής δοκιμίων που ανάγονται στη μέριμνα διασώσεως του ουσιώδους. Κάθε λαός οραματίζεται τον χαμένο παράδεισο, δημιουργώντας πολιτισμό κατά την αναζήτηση του απωλεσμένου εδεμικού στοιχείου. Βυθισμένος ο άνθρωπος της λογοκρατικής εποχής στα επί μέρους έργα του, έχει λησμονήσεις την κοσμική ευθύνη για επιστροφή στην πηγή και αυθεντική εμβίωση του "ιλιγγιωδούς συμβαίνοντος". Ωστόσο, στο μάκρος της ιστορίας έχουν επιτευχθεί συνειδητοποιήσεις που στέκονται ως δρομοδεί...

Μια είδηση στην εφημερίδα για την ύπαρξη ενός νεαρού άντρα με 30 προσωπικότητες, που εναλλάσσονταν σαν "βιβλία που έπεφταν από το ράφι", με έκανε να σκεφτώ τα πολλαπλά πρόσωπα που κρύβει καθένας μας μέσα του, αφήνοντάς τα να πουν τα λόγια "τα ωραία και τ' απαγορευμένα".

Πενήντα τέσσερα δοκίμια, ή μάλλον προβληματισμοί, του βραβευμένου λογοτέχνη, κατάθεση ψυχής για σημαντικά θέματα της κοινωνίας. Μέσα από τα κείμενά του, ο Δ. Κωστίδης, συνδιαλέγεται με την πολιτική, την πίστη και τη θρησκεία, την ελευθερία, τον σύγχρονο άνθρωπο και τις αξίες του, την ηθική κ.ά.

Εφημερία Σ' αυτή τη συλλογή δοκιμίων ο Χρήστος Μαλεβίτσης με λυρισμό και ποίηση οδηγεί τον αναγνώστη σε τόπους πνευματικής εγρήγορσης, αντιτάσσοντας στον πόνο της εφήμερης και πεπερασμένης ζωής την εφημερία του πνεύματος και τη δυνατότητα της ψυχής να κραταιώσει το δεσμό με το αιώνιο. Έναντι του μυστηριακού ωκεανού της άγνοιας, το σιωπηλό χρέος της παρουσίας του ανθρώπου στον κόσμο είναι να εφημερεύει κρατώντας αναμμένο το κερί της υπάρξεως που του εδωρήθη για όσο χρόνο αυτό φέγγει: "Εσύ την εφημερία σου τηρείς. Ώσπου να έρθει ο άλλος. Θα ανάψει από το κερί σου το κερί τ...

Συγκεντρωμένα σε έναν τόμο, στην οριστική τους έκδοση, δοκίμια τριάντα έξι ετών για ποιητές και συγγραφείς. Περιλαμβάνονται και αυτά που διάλεξε ο Οδυσσέας Ελύτης για να συνοδεύσουν το έργο του σε ανθολογίες, και εκείνο που πρωτοπαρουσίασε την Κική Δημουλά στο ελληνικό κοινό - και στο γαλλικό, είκοσι χρόνια αργότερα. Όποιος αγαπάει την καλή λογοτεχνία θα βρει εδώ έναν θησαυρό από σκέψεις, αναλύσεις, παρατηρήσεις, που φωτίζουν και επεξηγούν μεγάλα έργα της εποχής μας, αναλύσεις, παρατηρήσεις, που φωτίζουν και επεξηγούν μεγάλα έργα της εποχής μας.

Γεννημένος στη Βουλγαρία από εύπορους έλληνες γονείς που φρόντισαν να του δώσουν καλή μόρφωση, ο Θεόδωρος Λασκαρίδης επιστρατεύτηκε βίαια στο μακεδόνικο μέτωπο το 1916. Γρήγορα αυτομόλησε, αλλά κλείστηκε σε στρατόπεδο αιχμαλώτων από το οποίο δραπέτευσε. Μέσα στα επόμενα πέντε χρόνια της ζωής του, πρόλαβε να γίνει αρχισυντάκτης του "Ριζοσπάστη" και των "Χρονικών", να κάνει απόπειρες αυτοκτονίας, να δεχτεί δολοφονική επίθεση και, κυρίως, να δημοσιεύσει πολλά αντιπολεμικά κείμενα, κοινωνικά διηγήματα και αποσπάσματα από ένα μυθιστόρημα. Στις αλλεπάλληλες συναντήσεις του με το...

Δεν πιστεύω εις... μόνο νομίζω, ότι πρέπει να ζήσω αυτήν την υλική ζωή που μου παρεχωρήθη, έχοντας συναίσθηση της πλανεμένης αντίληψης του κόσμου από μέρους μου, αποδεχόμενος τα περιθώρια που μου επετράπησαν και αφήνοντας την ευθύνη της "αποστολής" μου στο "Αίτιο" που υποθέτω ότι προϋπάρχει και ευθύνεται για την ύπαρξή μου.

Τα μήλα των εσπερίδων Τα δοκίμια αυτής της συλλογής αποτελούν Τομές στη συνείδηση της εποχής μας. Τα θέματα έχουν επίκεντρο τη μέριμνα για πνευματικές προοπτικές, που η διάνοιξή τους επιφέρει οδύνη στον άνθρωπο. Στο άνυσμα του τραγικού χρόνου, το κρίσιμο ερώτημα του Ρίλκε "Πότε, λοιπόν, υπάρχω;", παραμένει πάντοτε επίκαιρο και μπορεί να μετασχηματισθεί ως εξής: "Πως να ζήσω αυθεντικά την ύπαρξή μου; Τι να κάμω για να φανώ άξιος αυτής της έκτακτης και μοναδικής παρουσίας μου στον κόσμο τούτο; Πως να είμαι στη ζωή μου πιο αληθινός;". Περί του τραγικού Ο άνθρωπος έρ...