Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Ο ζακύνθιος μοναχός Παχώμιος Ρουσάνος ήταν ο επίσημος αναπαραγωγός του αυθεντικού και ηγεμονικού λόγου της Ανατολικής Εκκλησίας τον 16ο αι., ο κύριος "ιδεολογικός πυλωρός" του θεολογικού συστήματός της. Στην παρούσα εργασία αναλύεται ο αυτόκλητος αγώνας του να απαλλάξει το "ελληνίζον" στη θρησκευτική συμπεριφορά του ποιμνίου της από τη "διπλή ταυτότητά" του και να τη μετασχηματίσει σε ακραιφνώς ορθόδοξη χριστιανική, μεταλλαγή που θα το οδηγούσε στην επίτευξη της διαχρονικής στοχοθεσίας της Ορθοδοξίας: τη σωτηρία της ψυχής. Η στάση της Εκκλησίας έναντι κάποιων μορφών του...

Ένας άνθρωπος που άνοιξε δρόμους με τα ίδια του τα βήματα! Έτσι θα μπορούσε να περιγραφεί ο Νικόλαος Κασάτκιν, ο κληρικός που πρόσφερε την Ορθόδοξη πίστη στον ιαπωνικό λαό κατά τα μέσα του 19ου αιώνα. Με πελώριο σεβασμό προς τους Ιάπωνες και τον πολιτισμό τους, μακριά από κάθε έννοια επιβολής και αποικιοκρατίας, ο Ρώσος Νικόλαος έζησε τη ζωή του λαού που αγάπησε, έγινε στην πράξη Ιάπωνας, και τελικά άγιος της οικουμενικής Ορθόδοξης Εκκλησίας.

Μόλις κυκλοφορήθηκε από τις εκδόσεις της Αποστολικής Διακονίας το νέο βιβλίο του Ομότ. Καθηγητού της Θεολογικής Σχολής του Πανεπ. Αθηνών και γνωστού λογοτέχνου Π.Β. Πάσχου, με τίτλο: "Εξήνθησεν η Έρημος". Το βιβλίο, με πλούσια βυζαντινή εικονογράφηση του π. Χριστόδ. Κ. Φεργαδιώτη, περιέχει τις θαυμαστές ιστορίες των μεγάλων Αναχωρητών και Ασκητών της Αιγύπτου, σε σύγχρονη λογοτεχνική και κατανυκτική γλώσσα. Πρόκειται όντως για μια μνημειώδη συλλογή ασκητικών κειμένων, τα οποία, ως ευώδη κρίνα και άνθη αγιασμένα που εξήνθησεν η αγγελοτόκος έρημος, μας μαθαίνουν την πράξη του...

Η ανασύσταση του Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως στο πλαίσιο της οθωμανικής αυτοκρατορίας και η επαναλειτουργία του σε σύντομο διάστημα, λίγους μήνες μόνο μετά την Άλωση, επέτρεψε στους ορθόδοξους χριστιανούς που συνέχισαν τη ζωή τους στις συνθήκες που διαμορφώθηκαν από τον νέο, αλλόθρησκο, κυρίαρχο της Ανατολής να έχουν και πάλι μιαν ανώτατη εκκλησιαστική αρχή και ταυτόχρονα μια θεσμική οργάνωση της κοινωνίας τους. Τα έγγραφα ωστόσο τεκμήρια της δραστηριότητας του θεσμού αυτού, χρήσιμα για τη μελέτη τόσο της ιστορίας όσο και της κοινωνίας των Ρωμιών χριστανών, δεν σώζονται...

Ανάτυπο από το περιοδικό "Βυζαντινός Δόμος" τόμ. 22-23-24 (Βυζαντινή και Νεότερη Ελληνική Ιστορία και Πολιτισμός) 2017.

Το βιβλίο του Γ. Ανσίμωφ δεν έχει σχέση με το επάγγελμά του και τον καλλιτεχνικό χώρο, αλλά με την τραγωδία της οικογένειάς του και το μαρτυρικό τέλος του ιερέα πατέρα του, π. Παύλου Ανσίμωφ. Ο π. Παύλος αναγνωρίστηκε ως Άγιος και νεομάρτυρας το 2005 απο την Ιερά Σύνοδο της Ρωσικής Εκκλησίας. Η σταυρική πορεία του π. Παύλου δεν άφησε ανεπηρέαστη τη ζωή της υπόλοιπης οικογένειας. Ο Γ. Ανσίμωφ θεωρήθηκε αυτόματα το παιδί ενός "εχθρού του λαού", θα έπρεπε να σηκώσει το δικό του σταυρό, να αντιμετωπίσει ποικίλους πειρασμούς, κινδύνους, διώξεις κ.λπ. Όμως η ρίζα αποδείχθηκε π...

Η Τσαρική Ρωσσία, η Επανάσταση των Μπολσεβίκων, η Σοβιετική Ένωση και η μετακομμουνιστική Ρωσσία δεν αποποιήθηκαν ποτέ τον τίτλο του Διαδόχου της πρωτεύουσας της Χριστιανοσύνης και της Τρίτης Ρώμης. Αυτό το γεγονός συμπεριέλαβε φυσικά και την παρουσία της Μόσχας στην Ιερά Μονή Αγίου Παντελεήμονος (φωτογραφία) στο Άγιο Όρος. Οι εμμονές αυτές του Πατριαρχείου "Πασών των Ρωσσιών" ήσαν οι μόνιμες τριβές με το Οικουμενικό Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως και τα άλλα Πατριαρχεία. Από το αφήγημά μου που βασίστηκε σε ιστορικά γεγονότα ο αναγνώστης θα κρίνει τη διαχρονική δράση των...

Αλλά θα έλθη ημέρα, καθ' ην θ' ανοιχθή αυτόματος· θ' ανοιχθή, όταν ο μεμιασμένος και βεβηλωμένος υπό των απίστων ναός αποδοθή, εις την πίστιν και πάλιν την ιεράν του Χριστού· και τότε "ο Μαρμαρωμένος Δεσπότης", αναλαμβάνων την ζωήν, θα εξέλθη περιβεβλημένος την αυτήν, ως ήτο, ότε εισήλθε, στολήν, κρατών την μετάληψιν εις τας χείρας· και ευφροσύνως εύχαρις, φιλομειδής, κατελθών εκ του γυναικωνίτου δια της αυτής κλίμακος, δι' ης και ανήλθε, και επαναβαίνων τας βαθμίδας της Αγίας Τραπέζης, θα επαναλάβη εις το δύσμοιρον μεν, αλλ' ένδοξον των Ελλήνων γένος και Έλλην αυτοκράτωρ,...

Αν αφεθείς με ταπεινή υπακοή στο αμείλικτα προσωπικό πλησίασμα της Αγια-Σοφιάς, θα σου αποκαλυφθεί το φως που μετουσιώνει το οικοδόμημα και μετουσιώνεται σε οικοδόμημα. Πρόσεξε πως στέκεται μπροστά στην Αγια-Σοφιά, πως περπατά μέσα στις χρυσοφώτιστες γωνιές της, πως ψηλαφά τις ουρανοστάλαχτες δομές της και πως διαλέγεται με την ιστορία της, τους θρύλους της, τις ερμηνείες των αρχιτεκτόνων και των θεολόγων. Έτσι θα κατανοήσεις τον Ναό, ο οποίος είναι μεν απλός στο βίωμα που υποβάλλει, όχι όμως και στη δομή του και στις δομικές λύσεις του.

Η ανάγκη πληρεστέρας γνώσεως και κατανοήσεως των αφορώντων εις την εν έτει 1850 ανακήρυξιν του αυτοκεφάλου της εν Ελλάδι Εκκλησίας υπό του Οικουμενικού Πατριαρχείου ωδήγησεν ημάς εις την εκ νέου έκδοσιν ουχί μόνον του Συνοδικού Τόμου, αλλά και των Πρακτικών της Αγίας και Μεγάλης Συνόδου της συγκροτηθείσης εν Κωνσταντινουπόλει επί πατριάρχου Ανθίμου Δ΄ του Βυζαντίου κατά μήνα Ιούνιον του 1850 (16-29 Ιουνίου). Εκ των Πρακτικών κυρίως της Συνόδου ταύτης, εις ην παρέστησαν 5 πρώην πατριάρχαι Κωνσταντινουπόλεως και ο Ιεροσολύμων Κύριλλος (πλην των μελών της Συνόδου), καταδεικνύ...

[...] Ένα μέρος της σημασίας της παρούσας μελέτης έγκειται στο γεγονός, ότι εξετάζει μια περίοδο στην ιστορία της Εκκλησίας της Παλαιστίνης, όταν ο θρόνος της Ιερουσαλήμ δραστηριοποιείται ενεργά, για να κερδίσει τη θέση ενός του ισχυρού ηγέτη στη χριστιανική οικουμένη. Τοποθετημένη μέσα στο μεγαλύτερο πλαίσιο των χριστολογικών διενέξεων, κατά τον 5ο μ.Χ. αιώνα, στην Παλαιστίνη, αυτή η μελέτη προσανατολίζεται κυρίως στην εποχή του αρχιεπισκόπου Ιουδεναλίου. Ο αρχιεπίσκοπος Ιουδενάλιος αποτελεί δασική μορφή στις χριστολογικές διαμάχες του 5ου αιώνα, ως ένας από τους εκκλησιασ...

Ως υπεγραμμίσθη εις τον πρόλογον του Α΄μέρους του παρόντος έργου, εις εκ των δύο μεγάλων σταθμών της εκκλησιαστικής ιστορίας του Δ΄μ.Χ. αιώνος είναι το έτος 325 κατά το οποίον συνεκλήθη η Α΄έν Νικαία Οικουμενική Σύνοδος. Η σημασία της Συνόδου ταύτης, ψυχή της οποίας υπήρξεν, ως γνωστόν, ο Μ. Αθανάσιος έστω και αν δεν έλαβε μέρος εις αυτήν ως μη σεισέτι επίσκοπος, είναι τεράστια. Αυτή επεκύρωσε την ορθήν πίστιν και επεσφράγισε το ορθόδοξον δόγμα, το οποίον υπερήσπισαν κατά του Αρειανισμού κυρίως οι δύο μεγάλοι επίσκοποι Αλεξανδρείας Αλέξανδρος και Αθανάσιος. [...] (από το...

Μιλώντας για την παρακμή και την πτώση της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας ως και "τον κοινωνικό θρίαμβο της αρχαίας εκκλησίας" βλέπουμε τα γεγονότα που σχετίζονται με αυτή την "αξιομνημόνευτη επανάσταση" (σύμφωνα με την αξιομνημόνευτη φράση του Γίββωνα) από την πλευρά των νικητών. [...] Στον νικητή ανήκουν τα λάφυρα -και η ιστορία. Και όταν ένας μεταγενέστερος ιστορικός, ακόμα και ένας από τους πιο φημισμένους, αναλαμβάνει να αναδιατυπώσει το αφήγημα περί "του κοινωνικού θριάμβου της αρχαίας εκκλησίας", κοιτάζοντάς το από την οπτική των ηττημένων και όχι του νικητή και συνεπώς περι...

Η αρχιεπισκοπή Αχριδών αποτελεί χαρακτηριστικό παράδειγμα συμβίωσης και πολιτισμικής ώσμωσης ανάμεσα στους Βυζαντινούς και τους Σλάβους των Βαλκανίων κατά τη μακρά περίοδο της ύπαρξής της. Στον αρχιερατικό θρόνο της αναδείχτηκαν εξέχουσες προσωπικότητες του Βυζαντίου, λόγιοι και δυναμικοί ιεράρχες που υπερασπίστηκαν σθεναρά τα δίκαια και τα προνόμια της εκκλησιαστικής επαρχίας τους. Ανεξάρτητα από τις κατά καιρούς μεγάλες ή μικρές μεταβολές της δικαιοδοσίας της, οι προκαθήμενοι της αρχιεπισκοπής παρέμειναν πιστοί στο όραμα του ιδρυτή της αυτοκράτορα Βασίλειου Β' Βουλγαροκτό...