Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Ένας άγνωστος άντρας, πανικόβλητος, κυνηγημένος από δολοφόνους, τηλεφωνάει από καφέ σε καφέ στη Δικαστική Αστυνομία και ζητάει βοήθεια από τον επιθεωρητή Μαιγκρέ. Δεν θα καταφέρουν να τον σώσουν. Το πτώμα του θα βρεθεί πεταμένο από ένα αυτοκίνητο στην Πλας ντε λα Κονκόρντ, στο κέντρο του Παρισιού. Η υπόθεση στοιχειώνει τον Μαιγκρέ, που ξενυχτάει με τους συνεργάτες του για να βρουν τους ενόχους. Θα οδηγηθεί έτσι σε μια σπείρα Τσέχων και Πολωνών κακοποιών, που αποδεικνύονται σήριαλ κίλλερ της γαλλικής επαρχίας, στα πλούσια αγροκτήματα της Πικαρδίας. Ένα μυθιστόρημα με πολλή...

Η Ναταλί Σαμπέν Λεβέκ έχει μάθει εδώ και καιρό να μην αντιδρά στις αποδράσεις του συζύγου της. Κι ενώ εκείνη παραδίνεται σιγά σιγά στο αλκοόλ, απόβλητη από τον περίγυρο του ευκατάστατου συμβολαιογράφου στη συνοικία του Σαιν-Ζερμαίν, ο Ζεράρ, που δεν την αγαπάει πια, διασκεδάζει στα καμπαρέ στα Ηλύσια Πεδία, όπου τα κορίτσια τον γνωρίζουν με το όνομα "κύριος Σαρλ". Έχει περάσει όμως ένας μήνας από την τελευταία φορά που φάνηκε ο Ζεράρ... Ο Μαιγκρέ θα ασχοληθεί εδώ με την ιστορία ενός ζευγαριού που βρίσκεται πολύν καιρό σε διάσταση, προσπαθώντας να αναπλάσει το παρελθόν το...

Στον "Κίτρινο σκύλο", ο Μαιγκρέ σίγουρα δεν είναι αρχάριος, αλλά νέος επιθεωρητής περίπου τριανταπέντε χρονών και πολύ διαφορετικός από κείνον που θα γίνει τριάντα χρόνια αργότερα. Φυσικά, υπάρχουν πάντα η κορμοστασιά και η πίπα. Και στο επαγγελματικό επίπεδο ξεχωρίζει από τους συναδέλφους του επειδή δεν έχει σε καμία υπόληψη τις τεχνικές της αστυνομίας. Έχει αποσπαστεί στην Άμεση Δράση της Ρέν, και τον καλούν στο Κονκαρνώ για να διελευκάνει μια σειρά αινιγματικά εγκλήματα που γίνονται κάτω από από μυστηριώδεις συνθήκες. Ο αστυνόμος που τον συνοδεύει συγκεντρώνει άχρηστες κ...

"Συναντάς μια γυναίκα σ' ένα αεροδρόμιο κι η σκιά μιας τραγωδίας φωλιάζει στο βάθος των ματιών της... Άθελά μου την ακολούθησα με το βλέμμα, έτσι για να μάθω τον προορισμό της, λες και θά 'παιρνα το μυστικό του πόνου που κουβαλούσε μέσα της. Πρίστινα...Σαράγεβο... Στη συνέχεια κατευθύνθηκε στον μακρύ διάδρομο με τη τζαμαρία. Δεν μπόρεσα να δω σε ποια απ' τις δυο πόλεις ταξίδευε. Και δεν θα το μάθω ποτέ. Μονάχα τα πρόσφατα γεγονότα της Ιστορίας άφησαν βαρύ τον απόηχό τους στα δυο αυτά ονόματα. Πρίστινα... Σαράγεβο... Και σήμερα ακόμη, το πρόσωπο μιας γυναίκας άγνωστο και ο...

"Συμβαίνει καμιά φορά ένας άνθρωπος να πηγαινοέρχεται μέσα στο σπίτι του, να κάνει τις συνηθισμένες του κινήσεις, τις κινήσεις της κάθε μέρας, χαλαρωμένος, μόνος με τον εαυτό του, και, σηκώνοντας ξαφνικά τα μάτια, ν’ αντιληφθεί ότι οι κουρτίνες δεν είναι τραβηγμένες και ότι ο κόσμος τον παρακολουθεί απ’ έξω. [...] Υπήρχε άνθρωπος στον κόσμο που θα μπορούσε να προβλέψει ότι η βραδιά εκείνη θα έμπαινε εν συνεχεία στο μικροσκόπιο, πως θα τον ανάγκαζαν να την ξαναζήσει κάτω από το μεγεθυντικό φακό, κυριολεκτικά σχεδόν σαν έντομο;" Η ύπαρξη του Σπένσερ Άμπυ, ενός γλυκομίλητου...

O Ελί Ναζεάρ πρέπει να κρυφτεί αφού δολοφόνησε έναν πλούσιο Ολλανδό για να τον ληστέψει μέσα σε ένα τρένο. Ο φόνος περνάει στα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων. Ο Ναζεάρ βρίσκει καταφύγιο στον φοιτητικό ξενώνα της κυρίας Μπαρόν, μητέρας της ερωμένης του, στο Σαρλερουά του Βελγίου. Εκεί, στην κουζίνα του ξενώνα, περνάει τον περισσότερο χρόνο του, αφηγείται ιστορίες μεγαλείων και παρακολουθεί στενά τους άλλους ενοικιαστές, που όλο και περισσότερο τον υποπτεύονται, ενώ η αστυνομία αναζητά τα ίχνη του... Το μυθιστόρημα μεταφέρθηκε στον κινηματογράφο με πρωταγωνιστές τον Φιλίπ...

"Προσπάθησε να κουνηθεί για να δει τι συμβαίνει. Ο Έλι ξαναχτύπησε, δυο φορές, τρεις φορές, δέκα φορές, θυμωμένος, εξαιτίας αυτών των ηλίθιων και ήρεμων ματιών που τον κοιτούσαν. Σταμάτησε με κομμένη την ανάσα, γιατί δεν άντεχε άλλο. Το αγγλικό κλειδί γλίστρησε απ τα υγρά του χέρια. Κάθισε, γυρισμένος προς το τζάμι, για να πάρει ανάσα, ενώ τ' αυτιά του και τα νεύρα του ήταν τεντωμένα. Μήπως υπήρχε κι άλλη αναπνοή εκτός απ τη δική του, μέσα σ' αυτό το κουπέ; Έλπιζε πως όχι. Δεν είχε καμιά όρεξη να ξαναρχίσει. Ο καρπός του χεριού του πονούσε. Χωρίς να κοιτάξει το πτώμα,...

Ο Ζ.Π.Γ. καθηγητής των Γερμανικών σε κάποιο κολλέγιο της Λα Ροσέλ θεωρείται άτομο σοβαρό, αυστηρό, υπεύθυνο και μετρημένο. Κάποια όμως μέρα, κυριευμένος από ξαφνική μανία επιτίθεται και κακοποιεί κάποιον μαθητή του τόσο βάναυσα που ο Διευθυντής του Κολλεγίου υποχρεώνεται να τον θέσει σε αναγκαστική αργία. Η αιφνίδια αυτή παράφορα οφείλεται στην απροσδόκητη συνάντηση του με τη Μαντώ, η οποία κάποτε τον είχε εφοδιάσει με πλαστά πιστοποιητικά ταυτότητας αφού ο Ζ.Π.Γ. είναι στην πραγματικότητα δραπέτης από τα κάτεργα.

O Εμίλ πρόσφατα χήρεψε, η Μαργκερίτ μόλις έχασε τον σύζυγο της. Και οι δυο αναζητούν απελπισμένα λίγη συντροφιά κι αποφασίζουν να παντρευτούν. Μετά από οκτώ χρόνια συμβίωσης, η ανάγκη για συντροφιά έχει μεταμορφωθεί σε λυσσαλέο μίσος -το μόνο αίσθημα που συμμερίζονται. Η εχθρότητα κορυφώνεται, κι ο Σιμενόν ανατέμνει τους λόγους που τους έκαναν να ενώσουν τις τύχες τους και οδήγησαν στον αφανισμό τους.

Όσον αφορά τον Κες Πόπινγκα προσωπικά, οφείλουμε να παραδεχθούμε ότι στις οκτώ το βράδυ υπήρχε ακόμη χρόνος αφού, όπως και νάχει, η μοίρα του δεν είχε ακόμη καθοριστεί. Αλλά χρόνος για ποιο πράγμα; Και μπορούσε μήπως να κάνει κάτι διαφορετικό απ' αυτό που θα έκανε, όντας πεπεισμένος άλλωστε πως οι κινήσεις του δεν είχαν περισσότερη σημασία απ' ότι είχαν τις τόσες κα τόσες μέρες που είχαν προηγηθεί; ... Τέλος, αν είχε ψάξει να βρει μέσα του, με απόλυτη ειλικρίνεια, τι τον προόριζε για ένα πολυτάραχο μέλλον, σίγουρα δεν θα του είχε έρθει στο νου με φευγαλέα αίσθηση, σχεδόν ε...

Σε ό,τι αφορά προσωπικά τον Kέες Πόπινγκα, πρέπει κανείς να παραδεχτεί ότι στις οκτώ η ώρα το βράδυ υπήρχε ακόμη χρόνος, καθώς το πεπρωμένο του δεν είχε ακόμη καθοριστεί. [...] Θα σήκωνε τους ώμους του με αδιαφορία αν του έλεγαν ότι η ζωή του θα άλλαζε απότομα και ότι αυτή η φωτογραφία, που βρισκόταν πάνω στο τραπεζάκι του σαλονιού και τον έδειχνε όρθιο στο κέντρο της οικογένειάς του, με το χέρι του νωχελικά ακουμπισμένο στη ράχη μιας καρέκλας, θα δημοσιευόταν σε όλες τις εφημερίδες της Eυρώπης. Tέλος, αν είχε ψάξει μέσα του, με πλήρη συνείδηση, για να βρει τί θα μπορούσ...

Τη στιγμή την ίδια που συμβαίνει, θεωρεί κανείς ότι πρόκειται για ώρες σαν όλες τις άλλες, κι αργότερα μόνο αντιλαμβάνεται ότι είχε συμβεί κάτι το εξαιρετικό και αγωνίζεται να ξαναβρεί το κομμένο νήμα, να αναπαραστήσει απ’ την αρχή ως το τέλος τα λεπτά που του είχαν διαφύγει. Γιατί, άραγε, εκείνο το βράδυ, ο Μαλουέν έφυγε απ’ το σπίτι του κακοδιάθετος; Είχαν δειπνήσει στις επτά, ως συνήθως. Είχαν φάει ψητές ρέγγες, αφού ήταν η εποχή τους. Ο Ερνέστ, ο μικρός, ήταν στο τραπέζι άψογος. Τώρα ο Μαλουέν θυμόταν ότι η γυναίκα του είχε πει: - Ήρθε η Ενριέτ προηγουμένως....

[...] -Είστε σαράντα ετών και η γυναίκα σας, περισσότερο γνωστή με το όνομα Τζίνα, είναι εικοσιτεσσάρων. Αν κατάλαβα καλά, δεν εθεωρείτο πρότυπο ηθικής πριν συναντηθείτε και, όντας γείτονες, ήσασταν εν γνώσει της διαγωγής της. Σωστά; Η ζωή, διατυπωμένη έτσι, μέσα από γραφειοκρατικούς τύπους, δεν γινόταν απεχθής; [...] Τα γραμματόσημά του ήταν σημεία αναφοράς, τα ονόματα χωρών, ηγεμόνων ή δικτατόρων δεν του έφερναν στο νου έναν χρωματιστό γεωγραφικό χάρτη ή φωτογραφίες, αλλά ένα λεπτεπίλεπτο χαρτάκι τυλιγμένο σε διάφανη ζελατίνα. Με αυτόν τον τρόπο μάλλον, παρά μέσω της...

Σαν να επρόκειτο για πρόσωπο, ο Ρόντενμπαχ έγραψε την πόλη με κεφαλαίο πι και στο μυθιστόρημα ανιχνεύει τις correspondances, τις αναλογίες ανάμεσα σ' αυτήν και στον ήρωά του: "Και πόσο μελαγχολική ήταν και η Μπρυζ στο τέλος αυτών των δειλινών! Πόσο του άρεσε αυτό! [...] Μια μυστηριώδης εξίσωση σχηματίστηκε στο μυαλό του: στη νεκρή σύζυγο έπρεπε να αντιστοιχεί μια νεκρή πόλη. [...] Η Μπρυζ ήταν η νεκρή του. Η νεκρή του ήταν η Μπρυζ. Τα πάντα ενώνονταν σε μια κοινή μοίρα. Ήταν η Νεκρή Μπρυζ, θαμμένη και η ίδια μέσα στους λίθινους τάφους από τις προκυμαίες της, με τις αρτηρίες...

Ψυχολογικό δράμα στο οποίο ο αναγνώστης θα διαπιστώσει αυτό που λέει ο Baudelaire σ' ένα στίχο του: Ο έρωτας απάνω στο κρανίο της οικουμένης είναι θρονιασμένος. Ο ήρωας, κυριευμένος από την ομορφιά μιας "ζωντανής" νεκρής, αποσπά απ' αυτήν μία πλεξίδα. Όλα φθείρονται εκτός από αυτήν, η οποία καταλήγει να γίνει το φονικό όργανο μιας ύπαρξης που ο Έρωτας την ταυτίζει με τη νεκρή του. Και όλα αυτά στην πόλη της Μπριζ, η οποία εξοντώνει κάθε τι αντίθετο προς τη θρησκευτική ταυτότητά της. Ο φετιχισμός, τα σύμβολα που θριαμβεύουν προοδευτικά, τα αισθήματα που διαλύονται μέσα στη σ...

Η Μπέττυ έχει διαλύσει τη συμβιβασμένη ζωή της, σχεδόν προκαλώντας την καταστροφή της. Βυθίζεται σ’ ένα τραγικό ξόδεμα με αλκοόλ και τυχαίους άντρες. Χάνει τον εαυτό της σε ένα παιχνίδι ορίων. Ώσπου μια ώριμη, γοητευτική γυναίκα, η Λωρ, την περιμαζεύει μια νύχτα σ’ ένα επαρχιακό εστιατόριο, κι αρχίζει μεταξύ τους μια παράξενη σχέση φροντίδας και εξάρτησης... Η "Μπέττυ" είναι από τα ωραιότερα "ψυχολογικά - σκληρά" μυθιστορήματα του Σιμενόν, όπως ο ίδιος τα αποκαλούσε. Ο μεγάλος σκηνοθέτης του γαλλικού σινεμά Claude Chabrol γύρισε μια από τις καλύτερες ταινίες του με βάση...

Καθώς δεν κινείται ούτε κλαίει μέχρι τα δυόμιση, οι γονείς της τη φωνάζουν «Φυτό». Το ίδιο το βρέφος θεωρεί ότι είναι ένας σωλήνας που αρκείται στις βασικές λειτουργίες, ή ότι είναι ο Θεός, που παρατηρεί απέξω τον κόσμο. Αλλά η ζωή του Θεού δεν είναι αιώνια, ούτε και στη χώρα του Ανατέλλοντος Ηλίου. Όταν μπει επιτέλους στον κόσμο, θα απολαύσει για έξι μήνες τις ηδονές που προσφέρουν οι αισθήσεις: τα πικάντικα εδέσματα, τα εκτυφλωτικά χρώματα του παραδείσιου κήπου, το πάθος του νερού, τη λατρεία της γιαπωνέζικης γκουβερνάντας. Όμως η επικείμενη αναχώρηση από την Ιαπωνία την...

Σε εκείνη αρέσουν η Φρανσουάζ Σαγκάν, τα εκλέρ σοκολάτας, τα ροµαντικά τραγούδια, τα λουλούδια και η καλύτερη παρέα της είναι ο εγγονός της. Σε αυτόν αρέσουν η µουσική σααµπί, τα αστέρια, τα δεντρόσπιτα και ο καλύτερός του φίλος είναι ένας µοναχικός ρινόκερος. Η Μαργκερίτ έζησε µια ολόκληρη ζωή στη σκιά του άντρα της. Ο Μαρσέλ έχασε απρόσµενα τη γυναίκα του, που ήταν όλος του ο κόσµος. Οι δρόµοι τους διασταυρώνονται και οι καρδιές τους ξυπνάνε από τον λήθαργο. Θα τολµήσουν, άραγε, να δώσουν στους εαυτούς τους ξανά το δικαίωµα στην ανεµελιά, στον πόθο και στη χαρά;

Στην αρχή της υπόθεσης ο Μαιγκρέ είχε την έντονη αίσθηση πως βρισκόταν σε διακοπές. Όταν κατέβηκε απ’το τρένο, ο μισός σταθμός της Αντίμπ λουζόταν σ' έναν ήλιο τόσο εκτυφλωτικό, που τους ανθρώπους που πηγαινοέρχονταν τους έβλεπε κανείς σαν σκιές. Σκιές που φορούσαν καπελάκια ψάθινα κι άσπρα παντελόνια και βαστούσαν ρακέτες του τέννις. Ο αέρας βούιζε. Στην άκρη της αποβάθρας υπήρχαν φοίνικες, κάκτοι και πέρα από τον φωτεινό σηματοδότη απλωνόταν η γαλάζια θάλασσα. Αμέσως τον πλησίασε κάποιος. "Ο επιθεωρητής Μαιγκρέ, υποθέτω;" Ο Μαιγκρέ βρίσκεται στην Αντίμπ, κωμόπολη και...