Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

"...Oι πόρτες του υδατοφράχτη άνοιξαν. Ο Ζυλ πήρε θέση στο τιμόνι. Η προπέλα άρχισε να γυρίζει ανακατώνοντας τον παχύ βούρκο... Ο Ρομπέρ μ' ένα κοντάρι προσπαθούσε να απομακρύνει την πλώρη της φορτηγίδας από τον μόλο... Ένα τράνταγμα, ένας ανησυχητικός θόρυβος από κάποιο γρανάζι. Ο Ζυλ έσβησε τη μηχανή... Τα δύο αδέλφια άρχισαν να γυροφέρνουν ψαχουλεύοντας με τους γάντζους των κονταριών την προπέλα ... Ο Ζυλ έπιασε κάτι... Με αργές κινήσεις άρχισε να ανεβάζει το κοντάρι και όταν έφτασε ο γάντζος έξω από το νερό, τα δύο αδέλφια είδαν να εμφανίζεται ένα περίεργο πακέτο δεμένο...

Πριν από δέκα ημέρες, για την ακρίβεια πριν από εννέα ημέρες, ο Μαιγκρέ ήταν θρονιασμένος στη συνηθισμένη του θέση, στο καφέ Σεβάλ Μπλαν, στο Μενγκ συρ Λουάρ, κι έπαιζε μπιλότ. Δηλώνει τρίτη καλή στα ατού κι εκείνη τη στιγμή το γκαρσόν τού αναγγέλλει ότι η κυρία Μαιγκρέ του ζητά να επιστρέψει στο σπίτι του, γιατί έχουν έναν επισκέπτη. Ο νεαρός Ζαν Μωρά πείθει τον επιθεωρητή να τον συνοδεύσει στη Νέα Υόρκη, γιατί ανησυχεί για τη ζωή του πατέρα του, του πάμπλουτου Τζων Μωρά, του Λιτλ Τζων, όπως τον αποκαλούν. Μόλις όμως το υπερωκεάνιο φτάνει στη Νέα Υόρκη ο νεαρός γίνεται άφα...

Ο Σιμενόν στήνει στο παρόν μυθιστόρημα μία από τις συγκλονιστικότερες και πιο λεπτές περιγραφές της συμπεριφοράς ενός σήριαλ κίλλερ στο Παρίσι του 1955. Πέντε νέες γυναίκες δολοφονούνται στο διάστημα ενός εξαμήνου, στην ίδια γειτονιά της Μονμάρτρης. Πραγματικός εφιάλτης για τον επιθεωρητή Μαιγκρέ και τους συνεργάτες του στο Εγκληματολογικό. Και ο κόσμος ζει αναστατωμένος, μέσα στον τρόμο, ανήσυχος με τα δημοσιεύματα και τις εικασίες του Τύπου. Ένα από τα πιο πολυδιαβασμένα βιβλία με τον Μαιγκρέ, Ο Μαιγκρέ στήνει παγίδα έγινε ταινία το 1958 από τον Jean Delannoy με τον Jean...

"Βγαίνοντας από ένα στενό δρομάκι, ανακάλυπτες ξαφνικά τον ποταμό. Ήταν φαρδύς. Οι όχθες του ήταν ακαθόριστες. Σε πολλά σημεία, το καφετί ρεύμα είχε πλημμυρίσει χωράφια. Κάπου κάπου, ένα υπόστεγο έβγαινε από το νερό. Τουλάχιστον εκατό ποταμόπλοια, ρυμουλκά, βυθοκόροι ήταν εκεί, αραγμένα το ένα δίπλα στο άλλο, σχηματίζοντας ένα απέραντο ενιαίο σώμα. [...] Και ήταν περίεργο, από την πόλη, δηλαδή από τη γέφυρα που αποτελούσε το κεντρικό σημείο του Ζιβέ, να κοιτάζεις προς την πλευρά των Φλαμανδών. Επρόκειτο για μια καθαρά γαλλική πόλη. Με μικρούς δρόμους. Καφέ γεμάτα με λάτρεις...

Ξαφνιασμένος, κάπου ανάμεσα σε δύο μικρούς σιδηροδρομικούς σταθμούς που δεν μπορούσε να πει ποιοι ήταν, χωρίς να διακρίνει σχεδόν τίποτα μες στο σκοτάδι, εκτός απ' τη βροχή που έπεφτε συνεχώς μπροστά από έναν μεγάλο γλόμπο και κάτι ανθρώπινες σιλουέτες που έσπρωχναν καρότσια, ο Μαιγκρέ αναρωτήθηκε τί γύρευε σ' αυτό το μέρος. [...] "Όπως συμβαίνει πάντα σε τέτοιου είδους καταστάσεις, η κοινή γνώμη υποδεικνύει λίγο-πολύ ανοιχτά έναν ύποπτο και πάρα πολλές φορές έχω αναρωτηθεί πως τον επιλέγει. Είναι ένα μυστηριώδες φαινόμενο, λίγο τρομακτικό θα έλεγα. Ήδη από την πρώτη μέρα,...

Ένα "σκληρό μυθιστόρημα" του Σιμενόν από την αμερικανική περίοδο του βίου του. Δύο αδέλφια, που έκαναν διαφορετικές επιλογές και ακολούθησαν άλλη πορεία στη ζωή τους - ο ένας έγινε πετυχημένος δικηγόρος και κτηματίας, ο άλλος, που έζησε στη φτώχεια, σκότωσε και δραπέτευσε απ’ τη φυλακή-, βρίσκονται μέσα σε μία αποχαλινωμένη φύση και έρχονται αντιμέτωποι ο ένας με τον άλλο με όρους αρχαίας τραγωδίας.

Ξημερώνει. Ο ήλιος φωτίζει την Πορτοσέρα, πόλη φανταστική που συνδυάζει τα χαρακτηριστικά μεγάλων πόλεων της Μεσογείου. Είναι και Βαρκελώνη και Μασσαλία και Νάπολι. Αλλά και πόλη πραγματική: τα πρόσωπα και οι καταστάσεις θυμίζουν ανησυχητικά τη δική μας καθημερινότητα. Η πολυκατοικία της οδού Λιμεναρχείου 24 κρατά τους ενοίκους της πιασμένους σε ένα αόρατο δίχτυ. Κλεισμένοι ο καθένας στον μικρόκοσμό του δεν υποπτεύονται τις αλλαγές που θα φέρει στη ζωή τους ο σιωπηλός και μοναχικός γείτονάς τους, αυτός που παρακολουθεί τη ζωή από απόσταση, πίσω από το παράθυρο του τρίτου...

Ο άγνωστος στην άλλη άκρη του διαδρόμου έχει ανοίξει την πόρτα του βαγονιού. Δεν είναι τυχαίο, γιατί εκείνη την ώρα το τρένο κόβει ταχύτητα. Τα φρένα στριγκλίζουν και ο άντρας πηδάει, χάνεται κουτρουβαλώντας πίσω από τις αντιστηρίξεις της σιδηροδρομικής γραμμής. Ο Μαιγκρέ ούτε που το σκέφτεται, τρέχει και νάτος κι αυτός στο κενό. Πέφτει στα πλάγια, κάνει τρεις τούμπες, σταματάει δίπλα σε μια σειρά συρματοπλέγματα... ... Η κατάσταση είναι γελοία. Ο Μαιγκρέ αναρωτιέται σε ποιο ένστικτο υπάκουσε πηδώντας από το τρένο. Δεν ξέρει ούτε που βρίσκεται! Γιατί ο άγνωστος δεν κινείτ...

Ο Φιλίπ Αρσέ αρχίζει μια αναζήτηση που τον οδηγεί στα ίχνη μιας απόμακρης, άγνωστης και παρεξηγημένης μητέρας, καθώς και σε αυτά του Σαρλ Εβαρίστ, του πατέρα του, που στην παιδική του φαντασία, τον έπλασε "ήρωα", που χάθηκε μέσα στη δίνη του πολέμου, πριν αντικρύσει τις ακτές της Ιθάκης. Η Πόλα Ρότζεν, σαν άλλη Αριάδνη, θα οδηγήσει τον Φιλίπ, για μια σύντομη διαμονή στην πόλη Κ..., όπου θα βρει την ηρεμία της χειμωνιάτικης ακρογιαλιάς και το κουράγιο, το θάρρος να πάρει τις αποφάσεις, που θα προσανατολίσουν στο εξής τη ζωή του. Ο Μισέλ Οστ, στο μυθιστόρημά του "Ο υπηρέτη...

Με φωνή ήρεμη, ο δικηγόρος Λουρσά, που ήταν πρώτος ξάδελφος της γυναίκας του εισαγγελέα, ανήγγειλε: "Μόλις βρήκα έναν άγνωστο μέσα στο σπίτι... Σ' ένα κρεβάτι του δευτέρου ορόφου... Πέθανε ακριβώς τη στιγμή που έφτασα... Ζεράρ, θα ήταν καλό ν' ασχοληθείτε με το θέμα... Είμαι πολύ αναστατωμένος... Έχω την εντύπωση ότι πρόκειται για έγκλημα..." Όταν ο εισαγγελέας κατέβασε το ακουστικό, η Λωράνς Ροζισάρ, που σιχαινόταν τον ξάδελφό της, άφησε να της ξεφύγει: "Πάλι μεθυσμένος είναι!" Και όμως, εκείνο το βράδυ, όλα έμοιαζαν να είναι στη θέση τους, και το γεγονός ότι έβ...

Ο κύριος Ιρ είναι ένας συνηθισμένος, μονόχνοτος άνθρωπος που ζει σ' ένα διαμέρισμα της Βιλζουίφ στο Παρίσι. Καθημερινότητα θλιβερή και μελαγχολική που το μόνο που της δίνει έναν πικάντικο τόνο κάποια βράδια είναι το θέαμα της νεαρής γειτόνισσάς του από απέναντι, της Αλίς, η οποία συνηθίζει να γδύνεται με ανοιχτές τις κουρτίνες ξέροντας καλά ότι την κοιτάζει, παίζοντας με τα συναισθήματά του σαν τη γάτα με το ποντίκι. Η θυρωρός της πολυκατοικίας δεν συμπαθεί τον ακοινώνητο αυτόν ενοικιαστή και, από τότε που ανακαλύφθηκε το κακοποιημένο πτώμα της νεαρής γυναίκας στο διπλανό ο...

"Ήταν 3 Δεκεμβρίου. Η βροχή δεν είχε σταματήσει στιγμή. Πέρασαν ακριβώς είκοσι μέρες, από τις 13 Νοεμβρίου, τη μέρα του συμβάντος, κι άλλο ένα πελώριο 3 στο ημερολόγιο - τότε δολοφονήθηκε η πρώτη ηλικιωμένη γυναίκα, κοντά στην εκκλησία Σαίν-Σωβέρ, λίγα βήματα πέρα απ' το κανάλι. "Με θεωρείται τρελό, μανιακό, διεστραμμένο (τον είπαν μάλιστα και σεξουαλικά διεστραμμένο ενώ καμιά απ' τις ηλικιωμένες γυναίκες δεν είχε βιαστεί). Κάνετε λάθος. Είμαι ένας άντρα με απόλυτα σώας τας φρένας. "Αν οι πράξεις μου δεν σας φαίνονται φυσιολογικές, είναι επειδή δεν γνωρίζετε. Και, δυστυχ...

Ο σαραντάχρονος Ζυλ Γκερέκ ζει με τις δύο μεγαλύτερες αδελφές του, την Σελίν και την Φρανσουάζ. Ένα βράδυ, επιστρέφοντας από το Κεμπέρ, χτυπάει με το αυτοκίνητο του ένα αγοράκι και φεύγει αφήνοντας το στη μέση του δρόμου. Όταν μαθαίνει το θάνατο του παιδιού, τα χάνει και δεν ξέρει τι να κάνει. Τότε επεμβαίνουν οι αδελφές του. Ο Σιμενόν δίνει σ' αυτό το βιβλίο μια από τις πιο επιτυχημένες περιγραφές της επαρχιακής ζωής και της βίας που τη χαρακτηρίζει. Το μαγαζί των "Δεσποινίδων" θα παραμείνει ένας από τους ωραιότερους "πίνακες του είδους" που ζωγράφισε.

"- Θα μπορούσα πολύ εύκολα να γίνω αντικοινωνικός και ίσως γι' αυτό επιβάλλω στον εαυτό μου αυτή την καθημερινή παρτίδα του μπριτζ. Φαίνεται απλό και φυσικό, έτσι δεν είναι; Ο καθένας μας θεωρεί τη ζωή του απλή, ώσπου μια μέρα συμβαίνει κάτι και οι άνθρωποι μας βλέπουν όχι όπως είμαστε αλλά σε συνάρτηση με αυτό το γεγονός. Νομίζω, κύριε Μαιγκρέ, ότι αυτός είναι και ο λόγος που σας παρακάλεσα να έρθετε. [...] Κι όμως ήταν ευαίσθητη και πιθανόν αν έπιανε τον δολοφόνο στα χέρια της, να τον τιμωρούσε με τον τρόπο που είχε αναγγείλει πριν στο μαγαζί της. Στην παραλία ο κόσ...

Ο εικοσιπεντάχρονος δημοσιογράφος Αντουάν Νταγιέζ μαθαίνει τελείως αναπάντεχα ότι κληρονόμησε από τον παππού του την "Αλεξάνδρεια", ένα μπαρ στις Βρυξέλλες, που είναι ταυτοχρόνως και οίκος ανοχής. Βρισκόμαστε στο 1984, σ' ένα Βέλγιο σε κρίση: εργοστάσια κλείνουν, δημόσια έργα εγκαταλείπονται, ανεργία... Ωστόσο, η πόλη λάμπει τις νύχτες στη γειτονιά με τους μικρούς κακόφημους δρόμους, εκεί που τα κορίτσια εκτίθενται στις φωτισμένες βιτρίνες. Σ' αυτήν ακριβώς τη γειτονιά η Μεμέ Ταρτίν, η ηλικιωμένη βοηθός των κοριτσιών που εργάζονται στην "Αλεξάνδρεια", βρίσκεται δολοφο...

Ποιος άντρας, ποια γυναίκα, δεν ονειρεύτηκε, τουλάχιστον μια φορά στη ζωή, να αλλάξει κόσμο, μετακομίζοντας στο πνεύμα και το σώμα ενός άλλου; Περιμένοντας το τρένο για τις Βρυξέλλες στο καφέ ενός παρισινού σταθμού, η Αλίν διαβάζει ένα βιβλίο της Βιρτζίνια Γουλφ, αλλά ο νους της ξεφεύγει και στέκεται ξαφνικά στον νεαρό θαμώνα απέναντί της. Αποφασίζει τότε να πραγματοποιήσει το αδύνατο: ένα κομμάτι του εαυτού της, η πιο αρσενική πλευρά, που θα βαφτιστεί Ορλάντα, εγκαταλείπει το γυναικείο της σώμα και μεταπηδά σ' εκείνο του άγνωστου νεαρού.

Από τα κρυφά χρηματοκιβώτια των ελβετικών ιδιωτικών τραπεζών ως τα στενάκια της Κρακοβίας, από τα φτωχά προάστια του Παρισιού ως τις απέραντες πεδιάδες του Τέξας, ο Αντουάν Ντεμαρσάν αναζητά την αλήθεια για τα φιλοναζιστικά αισθήματα του πατέρα του. Με κίνδυνο της ζωής του αλλά και των αγαπημένων του. Το αντίτιμο είναι η μνήμη των δικών του. Όταν, όμως, το παρελθόν σκοτώνει, είναι απαραίτητο να ξέρεις την αλήθεια;

Το "Πεντιγκρή" είναι το πιο μακροσκελές, το πιο εκπληκτικό, το πιο τολμηρό μυθιστόρημα του Ζωρζ Σιμενόν· είναι το βιβλίο που έχει φτάσει να θεωρείται, ολοένα περισσότερο, ο πυρήνας των σημαντικών επιτευγμάτων του ως χρονικογράφου του σύγχρονου εαυτού και της σύγχρονης κοινωνίας. Στις αρχές της δεκαετίας του 1940, ο Σιμενόν ξεκίνησε να γράφει μια αυτοβιογραφία με θέμα την παιδική του ηλικία στο Βέλγιο. Έδειξε τις πρώτες σελίδες στον Αντρέ Ζιντ, και εκείνος τον προέτρεψε να τις μετατρέψει σε μυθιστόρημα. Το αποτέλεσμα ήταν, σύμφωνα με μεταγενέστερο σχόλιο του ίδιου του Σιμενό...