Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Η κόμισσα ντε Σεγκύρ δεν είναι αυτό που νομίζετε. Η Κλωντίν Μπωσάν το ξέρει καλά, αφού η κόμισσα είναι αυτή η ίδια. Ή σχεδόν η ίδια. Αρκέστηκε στο να ξαναπιάσει την πένα της μυθιστοριογράφου όπως την είχε αφήσει εκείνη, για να την ξαναζωντανέψει. Σε τέτοιο σημείο, που καμιά φορά οι δυο φωνές μπερδεύονται και η κόμισσα μας μιλά άξαφνα η ίδια άμεσα για τη ζωή της... Τέλος λοιπόν στην καλή γιαγιά, τέλος στην καταδίκη της παιδικής λογοτεχνίας (ένα είδος που είναι το ίδιο αχάριστο όπως το είδος της στρατιωτικής μουσικής), τέλος στην αστή που ήταν περιορισμένη μέσα στη θρησκευ...

Οκτώ φορές αναγκάστηκε να φύγει πρόσφυγας. Τρεις φορές καταδικάστηκε σε θάνατο. Κινδύνευσε από τους ναζί, από τους αντάρτες, ακόμα και από τους χριστιανούς συμπατριώτες του. Τέτοιες δοκιμασίες σημάδεψαν τη ζωή του Φιλόθεου Ζήκα καθώς συνέχιζε την Ευαγγελική διακονία του στις περιοχές της βόρειας Ελλάδας όπου κυριαρχεί η Ορθοδοξία. Πάντα όμως φάνηκε πιστός στο όνομά του, Φιλόθεος - "εκείνος που αγαπάει τον Θεό". Σ' αυτή την εμπνευσμένη αυτοβιογραφία του δίνει μια εύγλωττη μαρτυρία για την αγάπη του Θεού που ποτέ δεν ξεπέφτει. [...]

Το όνομά του είχε επί αιώνες διασυρθεί επρόκειτο, σύμφωνα με μια άποψη, περί νεστοριανού αιρετικού, αλλά σήμερα πολύ συχνά εξυμνείται ως πατέρας της νεότερης βιβλικής κριτικής. Το ενδιαφέρον για τον Θεόδωρο Μοψουεστίας και για το έργο του αυξάνεται συνεχώς κατά τα τελευταία 50 χρόνια, παρωθούμενο από την αποδοχή πολλών μεθόδων ερμηνείας εντός της Εκκλησίας και λόγω της ανακάλυψης χειρογράφων και αποσπασμάτων από τα έργα του.

Τριάντα χρόνια πριν, τον Μάιο του 1968, στο Παρίσι, ο Ζαν Φρανσουά Λυοτάρ βρισκόταν στα οδοφράγματα με τους εξεγερμένους φοιτητές και ο Μαλρώ, υπουργός Πολιτισμού του Ντε Γκωλ, ήταν στο αντίπαλο στρατόπεδο, επικεφαλής της μεγάλης αντιδιαδήλωσης που έγινε για την υποστήριξη του στρατηγού. Σήμερα ο θεωρητικός της "μεταμοντέρνας κατάστασης" βιογραφεί τον συγγραφέα της "Ανθρώπινης μοίρας" σ' ένα κείμενο που δείχνει καλύτερα από οτιδήποτε άλλο ότι οι διχασμοί της εποχής εκείνης έχουν παρέλθει ανεπιστρεπτί, για να δώσουν τη θέση τους στην αγωνία για την αναζήτηση μιας νέας μορ...

Το βιβλίο αυτό δεν αποτελεί φόρο τιμής στον Τσε, που ήταν εχθρός των επαίνων. Πρόκειται για κάτι περισσότερο. Εκπληρώνουμε το χρέος μας απέναντι στους νέους επαναστάτες, που δεν πρόλαβαν να τον δουν να μάχεται από το Αλεγρία ντε Πίο μέχρι τη Σάντα Κλάρα κι από το Κονγκό μέχρι τη Βολιβία, περιφρονώντας τελείως τον κίνδυνο. Ούτε υπήρξαν μάρτυρες της ακούραστης πορείας του σε κάθε γωνία της χώρας για την οικοδόμηση του μέλλοντος, όταν λουσμένος στον ιδρώτα σμίλευε τον άνθρωπο του 21ου αιώνα.

'Το βιβλίο αυτό δεν γράφτηκε σαν βιογραφία της Τζένης Καρέζης. Το έγραψα για να τιμήσω τη μνήμη της. Τη μνήμη της αξέχαστης Τζένης με το πληθωρικό ταλέντο, τη μοναδική ομορφιά και τον ακέραιο χαρακτήρα. Δεν μιλάω για τη ζωή της, δεν γράφω ύμνους για την καριέρα της. Περιορίζομαι στα τριάμισι χρόνια που ζήσαμε μαζί παντρεμένοι, νέοι τότε, ξέγνοιαστοι, χωρίς προβλήματα, ευτυχισμένοι, αλλά που πέρα από τη χαρά της ζωής τα χρόνια αυτά ήταν πολύ σημαντικά στην επιτυχημένη σταδιοδρομία της.'

Ρόζα Λούξεμπουργκ (1871-1919), Βάλτερ Μπένγιαμιν (1892-1940), Μπέρτολτ Μπρεχτ (1898-1956) "Οι ζοφεροί καιροί δεν είναι κάτι καινούριο, δεν αποτελούν κάτι σπάνιο στην ιστορία. Πεποίθησή μου, το υπόβαθρο που πάνω του ζωγραφίζω τις προσωπογραφίες αυτές, είναι ότι ως και στους πιο ζοφερούς καιρούς έχουμε το δικαίωμα να περιμένουμε μιαν έκλαμψη και ότι μια τέτοια έκλαμψη ενδέχεται κάλλιστα να έρθει από το αβέβαιο, τρεμουλιάρικο και συχνά ασθενικό φως, που ορισμένοι άνθρωποι θ' ανάψουν με τη ζωή και το έργο τους και θα το σκορπίζουν όσο ζουν". Αυτό επιχειρεί να κάνει στο βιβλ...

Ο Ιβάν ο τρομερός, τίτλος που του έδωσε η Ιστορία για τα φοβερά πράγματα που διέπραξε κατά την περίοδο που ήταν Τσάρος στην Ρωσία. Ένας άνθρωπος που ακροβατούσε μεταξύ ευλάβειας και ακολασίας, πνευματικής διαύγειας και παραφροσύνης, παρουσιάζει ο συγγραφέας στο βιβλίο αυτό. Ένα βιβλίο με διάχυτη την βαρβαρική χλιδή της αυλής και τις πνιγερές αίθουσες των βασανιστηρίων μέσα στις οποίες εξόντωνε τους υποτιθέμενους προδότες του ο Ιβάν.

Ο Βικέντιος Δαμοδός ανήκει στους "αναχωρητές λογίους" που ύστερα από σοβαρές σπουδές στη Δύση, γύρισαν στην πατρίδα και αφιέρωσαν τη ζωή τους σε διδακτικό και συγγραφικό έργο μακριά από τα μεγάλα αστικά κέντρα. Τα περισσότερα και πιο σημαντικά συγγράμματά του παραμένουν ανέκδοτα.

Αν και γράφτηκε εδώ και πενήντα χρόνια, η λαμπρή μελέτη του συγγραφέα για τη ζωή και τη σκέψη του Μαρξ έχει πλέον αναγνωριστεί ως κλασική στη σύγχρονη έρευνα και θεωρείται ως η σπουδαιότερη συνοπτική μελέτη που έχει παρουσιαστεί για τον συγγραφέα του Κεφαλαίου.