Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Ακόμη και σήμερα, ζωή και τέχνη μοιράζονται κάποιο μεγαλείο, αραιά και πού. Κατά πως φαίνεται, το έχουμε ανάγκη. Συχνότερα αλληλοδανείζονται μιζέρια, μετριότητα, οδύνη, αλλά και την εκατέρωθεν αδιαφορία, κι ακόμη πιο πολύ την περιφρόνηση. Συγκοινωνούντα δοχεία ή, αντιθέτως, απομονωμένα νεφελώματα, παθητικοί εραστές ή θανάσιμοι εχθροί, ανακαλύπτουν τη διαλεκτική της σύνθεσης και της ανάλυσης, και μολοντούτο παρασύρονται από την έλξη του Μηδενός που, αν κοιταχτεί απ' το πλάι γίνεται γραμμή, ενώ η περιδίνησή του το καμπυλώνει σε ένα πλαγιασμένο οχτώ. Μηδέν και άπειρο, το...

Μετά από μια μακρά πορεία μελέτης του οπτικού κόσμου με το λόγο και τις εικόνες της, η Τζούλια Ανδρειάδου επιδίδεται στην έκσταση του μετεωρισμού και των ονείρων σαν να προτείνει κάτι το αιρετικό για την εποχή μας και διεκδικώντας δυναμικά μια θέση ανάμεσα στους σύγχρονους λυρικούς ζωγράφους. Δεν παραδόθηκε στα πλεονεκτήματα της μαζικής παραγωγής, συχνά ένιωσε την απελπισία να βρίσκεται στο περιθώριο της τέχνης αντί στην πρώτη σειρά επιλογών, εντούτοις σήμερα, αν ξαναδούμε τα έργα της και εστιάσουμε στην ποιητική δομή του λόγου της, θα αντιληφθούμε το λυρισμό της έκφρασή...

Ένα διασκεδαστικό αλλά συνάμα και σουρεαλιστικό δοκίμιο για τα έργα του διάσημου ζωγράφου Νταλί, τα Νάτσος, θα προβληματίσει τον αναγνώστη. Μια επίσκεψη του συγγραφέα στο Πράντο του έδωσε το έναυσμα να δημιουργήσει μια ελεύθερη μετάφραση και μεταφορά στο γραπτό λόγο της σουρεαλιστικής εικόνας που έβλεπε. Κείμενο ενός εκπροσώπου της νέας γενιάς, που θέλει και μπορεί να εκφράζεται πολυδιάστατα και μας καλεί όλους σε ένα ταξίδι πέρα από το χωροχρόνο, σε άλλες διαστάσεις που σίγουρα θα κατακτηθούν από την επιστήμη και τον άνθρωπο. Ο Νταλί άνοιξε αυτή τη πολυδιάστατη πύλη, δε...

Το έργο των ιντιμιστών ζωγράφων προσδιορίζεται ως μια απόσυρση από την κοινωνία, ως μια επιστροφή στον ιδιωτικό χώρο. Τα χαρακτηριστικά αυτής της στροφής παρατηρούνται κυρίως τον 19ο αιώνα. Η "εφεύρεση της ατομικότητας" αποτελεί ένα προϊόν αυτού του αιώνα. Τότε, δεν πραγματοποιείται απλά ένας διαχωρισμός ανάμεσα στο δημόσιο χώρο και τον ιδιωτικό. Αυτή η διάκριση είναι, άλλωστε, ένα συστατικό στοιχείο της αστικής κοινωνίας και προλέγεται αιώνες πριν. Η διάκριση του δημόσιου/ιδιωτικού γίνεται, τώρα, μέσα από την προβολή ενός καινούργιου στόχου, την ανακάλυψη και την έκφραση τ...

Το έργο των ιντιμιστών ζωγράφων προσδιορίζεται ως μία απόσυρση από την κοινωνία, ως μία επιστροφή στον ιδιωτικό χώρο. Τα χαρακτηριστικά αυτής της στροφής παρατηρούνται κυρίως τον 19ο αιώνα. Η "εφεύρεση της ατομικότητας" αποτελεί ένα προϊόν αυτού του αιώνα. Τότε, δεν πραγματοποιείται απλά ένας διαχωρισμός ανάμεσα στο δημόσιο χώρο και τον ιδιωτικό. Αυτή η διάκριση είναι, άλλωστε, ένα συστατικό στοιχείο της αστικής κοινωνίας και προλέγεται αιώνες πριν. Η διάκριση του δημόσιου / ιδιωτικού γίνεται, τώρα, μέσα από την προβολή ενός καινούργιου στόχου, την ανακάλυψη και την έκφραση...

Στο βιβλίο επιχειρείται μια συγκριτική προσέγγιση των διαφόρων μορφών τέχνης με σημείο αναφοράς τη ζωγραφική. Το σχέδιο, το χρώμα, η προοπτική εξετάζονται υπό το πρίσμα ακόμα και της επιστήμης, με εκλαϊκευμένο και εύληπτο τρόπο, όσο χρειάζεται για να τεκμηριωθούν αρχές και κανόνες. Το βιβλίο θέτει ερωτήματα στα οποία καλείται κανείς να δώσει τις δικές του απαντήσεις. Πρόκειται για ένα δοκίμιο που θέτει μια αφετηρία, από την οποία μπορεί κανείς να ξεκινήσει για να ακολουθήσει ποικίλους δρόμους αναζήτησης των μυστικών της τέχνης, και ιδίως της ζωγραφικής. Παρουσιάζει, πλη...

"...Μιλάμε για την ανάδειξη μιας άλλου είδους, υστερο-επικής αναδίπλωσης στον ασφυκτικτό μικρόκοσμο της ύπαρξης, τα τραγικά γνωρίσματα της οποίας αντανακλούν όχι αποκλειστικά και μόνο, τη μορφή ενός ανθρώπου - έρμαιου της ζωής, αλλά επιπλέον τη στρεβλή εικόνα ολόκληρης της κοινωνίας και κατά συνέπεια τη συντριβή των ονείρων της, τη στιγμή ακριβώς που καταδιωκόμενη από τις σκιές των πάλαι ποτέ ισχυρών, μεταφεουδαλικών βεβαιοτήτων της, αρκείται να αποσυρθεί σε ένα αναπόφευκτα ζοφερό και στενόχωρο για το πλάτος της ψυχής, βασίλειο απόγνωσης. Αλλά αυτή η έλλειψη επικοινωνίας με...

Τι είναι η μορφή; Αυτή η ερώτηση κυριαρχεί στο "Σημείο - γραμμή - επίπεδο", ένα από τα κύρια θεωρητικά έργα του Kandinsky γραμμένο και σημοσιευμένο το 1926 κατά την περίοδο που ήταν καθηγητής στο Bauhaus. Αυτό που επιδιώκει εδώ ο συγγραφέας είναι να θέσει τις βάσεις μιας πραγματικής επιστήμης της αφηρημένης τέχνης, σε συσχετισμό με τις συγκινήσεις μας, τη νοητική μας δομή. Είναι ίσως η πιο τολμηρή απόπειρα από την εποχή της κωδικοποίησης των κανόνων της παραδοσιακής ζωγραφικής, κατά την Αναγέννηση, από τον Alberti.

Το νέο βιβλίο του μεγάλου ζωγράφου και δασκάλου Δημήτρη Μυταρά, "Η γλώσσα της τέχνης" είναι ένα σύνολο συμπερασμάτων από προσωπικές εμπειρίες από την ενασχόληση του στις εικαστικές τέχνες και από παρατηρήσεις σε προβλήματα διδασκαλίας αντλούμενες μέσα από τη μακροχρόνια διδακτική θητεία του. Σκοπός του είναι να βοηθήσει και να συμβουλεύσει τους νέους ζωγράφους, να ενημερώσει και να εμπλουτίσει τις γνώσεις όσων επιθυμούν να μάθουν κάτι παραπάνω για την τέχνη αλλά και να μας παροτρύνει να ασχοληθούμε με αυτήν, καθώς όπως λέει και ο ίδιος στον πρόλογο του "Μην αρκείστε σε απλή...

"Πώς να μιλήσεις για τη σύγχρονη ελληνικότητα σε μια χώρα που Πωλείται;" διερωτάται ο Κυριάκος Κατζουράκης, δίνοντας ένα κοινωνικοπολιτικό στίγμα με μια στροφή στο συγκεκριμένο, που είναι και επιστροφή στο απωθημένο, στο γενικότερο υπαρξιακό του Μπόις "Πώς να μιλήσεις για τέχνη σ' έναν νεκρό λαγό;". Σκέφτομαι ότι σ' αυτή την κατάσταση εκτάκτου ανάγκης, όπου όλα τα δεδομένα ανατρέπονται, όλες οι βεβαιότητες κονιορτοποιούνται, η Ελλάδα περιμένει τον νέο κατακλυσμό που θα τη ζυμώσει, θα την κάνει λάσπη, πρόπλασμα μιας ελπίδας που επιμένει, χαμένη ανάμεσα σε ανθρώπους- κηλίδ...

[...] Με βάση όλα αυτά, μπορούμε να αντιληφθούμε την τελευταία εκδοχή του Μαγκρίτ, στο "Αυτό δεν είναι πίπα". Τοποθετώντας το σχέδιο της πίπας και τη διατύπωση που του χρησιμεύει ως λεζάντα στην καλά οριοθετημένη επιφάνεια ενός πίνακα (στο μέτρο που πρόκειται για έναν ζωγραφικό πίνακα τα γράμματα δεν είναι παρά μόνο η εικόνα των γραμμάτων, στο μέτρο που πρόκειται για έναν μαυροπίνακα το σχέδιο δεν είναι παρά μόνο η διδακτική προέκταση ενός λόγου). Τοποθετώντας αυτόν τον πίνακα σε ένα ξύλινο τρίεδρο, χοντρό και στέρεο, ο Μαγκρίτ κάνει ό,τι χρειάζεται για να ανασυστήσει (είτε...

Στις αρχές του 18ου αιώνα μεταξύ Μοριά, Επτανήσων και, πιθανότατα, Βενετίας, ο ζωγράφος και στρατιωτικός Παναγιώτης Δοξαράς (1662-1729) μετέφρασε στα ελληνικά τις πραγματείες περί ζωγραφικής του Λεονάρντο ντα Βίντσι και του φλωρεντινού ουμανιστή Λεόν Μπαττίστα Αλμπέρτι, κείμενα που συγκαταλέγονται στις σημαντικότερες πηγές της ιστορίας της ευρωπαϊκής τέχνης, καθώς και οδηγίες για την τέχνη της τοιχογραφίας του ιησουίτη ζωγράφου Αντρέα Πότσο. Συνάμα, εξελλήνισε χιλιάδες ονόματα ζωγράφων που περιλαμβάνονταν στο πρώτο καλλιτεχνικό λεξικό, όπως κυκλοφόρησε στα ιταλικά το 1719,...

Ο Φαίδων Πατρικαλάκις στο πρόσφατο βιβλίο του αναλύει τον τρόπο και τη σημειολογία της δουλειάς του, ενώ αναφέρεται εμμέσως στις επιδράσεις που δέχτηκε: ένα ευρετήριο δεκάδων σημαντικών ονομάτων από το χώρο της μουσικής, της ζωγραφικής και του θεάτρου παρατίθεται στο βιβλίο του όπου μεταξύ άλλων φιγουράρουν οι Μπέρνχαρντ, Μπετόβεν, Μπονάρ, Μπόρχες, Μπουσέ, Μπρανκούζι, Μπρακ, Ντα Βίντσι, Ντβόρζακ, Ραβέλ, Πικάσο, Σαγκάλ, Τζακομέτι κ.ά. Η εμπλοκή με την τέχνη είναι μια πάλη και μια δια βίου αγωνία: "Το να είσαι καλλιτέχνης είναι οδυνηρό και δύσκολο. Όταν ζωγραφίζω δίνω έναν...

Ο Ευγένιος Τρουμπετσκόι (1863-1920) ανήκει στη χορεία εκείνων των Ρώσων στοχαστών, το έργο των οποίων αφενός μεν, σφράγισε ανεξίτηλα την πνευματική ζωή της πατρίδας του, αφετέρου δε, απετέλεσε τη γέφυρα του γόνιμου διαλόγου ανάμεσα στη χώρα των Ρως και τη Δύση. Μαθητής του γενάρχη της ρωσικής φιλοσοφίας Βλαδίμηρου Σολοβιόφ, συνέχισε το κοπιώδες και ουσιαστικό έργο του δασκάλου του, ανοίγοντας νέους δρόμους για το ρωσικό φιλοσοφικό στοχασμό. Γνώστης βαθύς όχι μόνο της οικείας φιλοσοφικής παράδοσης αλλά και της οικουμενικής, παρέμεινε πιστός στις ιδέες του, ενώ παράλληλα,...

Στις 20 Μαΐου του 1971, στο κλαμπ Tahar Haddad της Τυνησίας, ο Φουκώ δίνει την τελευταία από μια σειρά ομιλιών που ξεκίνησαν το 1967, σχετικά με τη ζωγραφική του Μανέ. Σε αυτήν την τελευταία ομιλία, ο Φουκώ εξετάζει τη συμβολή του Μανέ στην ανατροπή των παραδοσιακών αξιών της ζωγραφικής σχολιάζοντας δεκατρείς πίνακες του Γάλλου ζωγράφου. "Σίγουρα ο Μανέ δεν εφεύρε τη μη αναπαραστατική ζωγραφική, καθώς σε αυτόν όλα είναι αναπαραστατικά, αλλά συνυπολόγισε στην παράσταση τα θεμελιώδη υλικά στοιχεία του καμβά. Ήταν πολύ κοντά στο να ανακαλύψει την εικόνα-αντικείμενο, τη ζωγραφι...

Μια ανάλαφρη, γλαφυρή, λυρική και συνάμα εμπεριστατωμένη ανάλυση της πορείας ενός εικαστικού από τα παιδικά χρόνια της αθωότητας μέχρι την ενηλικίωση. Ο Κώστας Σπυρόπουλος παρουσιάζει διεξοδικά το μέλλον του παρελθόντος του με μοναδικό τρόπο, καταφέρνοντας να εισαγάγει τον αναγνώστη στον μαγικό κόσμο της εικαστικής δημιουργίας. Εκεί, στο χάος που δημιουργείται το αληθινό έργο τέχνης, πού γεννιέται για να γεννηθεί δίχως να ενδιαφέρεται αν είναι καλοδεχούμενο το ίδιο ή τα υποσημαινόμενα απ' αυτό. Η πορεία απαιτεί ενέργεια, θάρρος, καρτερικότητα, αλλά και μεγα...