Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Το έργο των ιντιμιστών ζωγράφων προσδιορίζεται ως μία απόσυρση από την κοινωνία, ως μία επιστροφή στον ιδιωτικό χώρο. Τα χαρακτηριστικά αυτής της στροφής παρατηρούνται κυρίως τον 19ο αιώνα. Η "εφεύρεση της ατομικότητας" αποτελεί ένα προϊόν αυτού του αιώνα. Τότε, δεν πραγματοποιείται απλά ένας διαχωρισμός ανάμεσα στο δημόσιο χώρο και τον ιδιωτικό. Αυτή η διάκριση είναι, άλλωστε, ένα συστατικό στοιχείο της αστικής κοινωνίας και προλέγεται αιώνες πριν. Η διάκριση του δημόσιου / ιδιωτικού γίνεται, τώρα, μέσα από την προβολή ενός καινούργιου στόχου, την ανακάλυψη και την έκφραση...

Ο Giorgio de Chirico, ένας από τους προπάτορες του μοντερνισμού, ο "Μεγάλος Βολιώτης" όπως τον αποκαλεί ο Νίκος Εγγονόπουλος, αποτελεί μια από τις σημαντικότερες μα και πιο αινιγματικές μορφές της τέχνης της εποχής μας. Γεννημένος στο Βόλο, μεγαλωμένος στην Ελλάδα, τη Γερμανία, τη Γαλλία και την Ιταλία κατόρθωσε να συγκεράσει στο έργο του πλήθος διαφορετικών παραδόσεων και, κυρίως, να προτείνει ένα νέο οπτικό κώδικα προσέγγισης του σύγχρονου κόσμου. Δημιουργός της "μεταφυσικής ζωγραφικής" στα χρόνια του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου και μέντορας των σουρεαλιστών, "αποκήρυξε" στ...

Στις 20 Μαΐου του 1971, στο κλαμπ Tahar Haddad της Τυνησίας, ο Φουκώ δίνει την τελευταία από μια σειρά ομιλιών που ξεκίνησαν το 1967, σχετικά με τη ζωγραφική του Μανέ. Σε αυτήν την τελευταία ομιλία, ο Φουκώ εξετάζει τη συμβολή του Μανέ στην ανατροπή των παραδοσιακών αξιών της ζωγραφικής σχολιάζοντας δεκατρείς πίνακες του Γάλλου ζωγράφου. "Σίγουρα ο Μανέ δεν εφεύρε τη μη αναπαραστατική ζωγραφική, καθώς σε αυτόν όλα είναι αναπαραστατικά, αλλά συνυπολόγισε στην παράσταση τα θεμελιώδη υλικά στοιχεία του καμβά. Ήταν πολύ κοντά στο να ανακαλύψει την εικόνα-αντικείμενο, τη ζωγραφι...

"...Μιλάμε για την ανάδειξη μιας άλλου είδους, υστερο-επικής αναδίπλωσης στον ασφυκτικτό μικρόκοσμο της ύπαρξης, τα τραγικά γνωρίσματα της οποίας αντανακλούν όχι αποκλειστικά και μόνο, τη μορφή ενός ανθρώπου - έρμαιου της ζωής, αλλά επιπλέον τη στρεβλή εικόνα ολόκληρης της κοινωνίας και κατά συνέπεια τη συντριβή των ονείρων της, τη στιγμή ακριβώς που καταδιωκόμενη από τις σκιές των πάλαι ποτέ ισχυρών, μεταφεουδαλικών βεβαιοτήτων της, αρκείται να αποσυρθεί σε ένα αναπόφευκτα ζοφερό και στενόχωρο για το πλάτος της ψυχής, βασίλειο απόγνωσης. Αλλά αυτή η έλλειψη επικοινωνίας με...

Ο Ευγένιος Τρουμπετσκόι (1863-1920) ανήκει στη χορεία εκείνων των Ρώσων στοχαστών, το έργο των οποίων αφενός μεν, σφράγισε ανεξίτηλα την πνευματική ζωή της πατρίδας του, αφετέρου δε, απετέλεσε τη γέφυρα του γόνιμου διαλόγου ανάμεσα στη χώρα των Ρως και τη Δύση. Μαθητής του γενάρχη της ρωσικής φιλοσοφίας Βλαδίμηρου Σολοβιόφ, συνέχισε το κοπιώδες και ουσιαστικό έργο του δασκάλου του, ανοίγοντας νέους δρόμους για το ρωσικό φιλοσοφικό στοχασμό. Γνώστης βαθύς όχι μόνο της οικείας φιλοσοφικής παράδοσης αλλά και της οικουμενικής, παρέμεινε πιστός στις ιδέες του, ενώ παράλληλα,...

Εκατό σελίδες γεμάτες παγίδες, χιούμορ, μεγαλοφυΐα. Προσοχή, λοιπόν! Αυτό το βιβλίο είναι επικίνδυνο! Ο Περέκ είναι ένας απαράμιλλος ακροβάτης της λογοτεχνίας... Mathieu Lindon Ιδού η ιστορία ενός πίνακα, ενός ζωγράφου και ενός συλλέκτη. Όμως η ιστορία αυτή είναι πρόσφατη για ένα ανεπανάληπτο παιχνίδι με καθρέφτες, όπου, από ίλιγγο σε ίλιγγο, βυθιζόμαστε γοητευμένοι. Ο Περέκ μας τραβάει από τη μύτη... Pierre Mertens Το αληθινό και το ψεύτικο συγχέονται ή αλλάζουν ρόλους: συχνά, το ψεύτικο δείχνει πιο αληθινό. Κι ο μεθυστικός χορός κορυφώνεται με την ιλιγγιώδη δη...

Από την εποχή της διατύπωσης του Σιμωνίδη του Κείου όπως τη διέσωσε ο Πλούταρχος, ότι η ζωγραφική είναι σιωπηλή ποίηση και η ποίηση ομιλούσα εικόνα, ποικίλες πρακτικές θεωρητικού και κριτικού λόγου (φιλοσοφικού, αισθητικού, λογοτεχνικού και εικαστικού περιεχομένου), όπως και οι ίδιες οι καλλιτεχνικές πρακτικές της λογοτεχνίας και της ζωγραφικής, σημασιοδοτούν αναφερόμενα (τον κόσμο της ανθρώπινης εμπειρίας του Χρόνου) και διεργασίες καλλιτεχνικής μορφοποίησης, βάσει των οποίων τα ιδιώματα της λογοτεχνίας και της ζωγραφικής μπορούν να συγκλίνουν και να συνάπτονται. Η παρού...

Ένα δοκίμιο κριτικής στο σύγχρονο εικαστικό βυζαντισνισμό.

Σκοπός του βιβλίου είναι μια ελάχιστη, ατελής και προφανώς εξατομικευμένη προσπάθεια του συγγραφέα να ειδωθεί ένα συγκεκριμένο έργο μέσα από τη ματιά του χρήστη της τέχνης. Εκείνου στον οποίο απευθύνεται η τέχνη. Να αναδείξει τον ρόλο που έπαιξε ένα συγκεκριμένο έργο, τη σημασία του, τη μοναδικότητα του μηνύματός του.

Είναι γνωστή η σχέση του Μπέκετ με τη ζωγραφική και έχει επαρκώς σχολιασθεί από τους μελετητές του. Με αφορμή τις παράλληλες εκθέσεις των δύο Ολλανδών ζωγράφων Μπραμ και Γκερ βαν Βέλντε, ο Μπέκετ γράφει τα κείμενα του βιβλίου αυτού, ανοίγοντας μια συζήτηση για τη μοντέρνα τέχνη, πάντοτε επίκαιρη και καίρια, συνδέοντας με τρόπο αναπόφευκτο τη ζωγραφική με τη λογοτεχνία.

Ο Φαίδων Πατρικαλάκις στο πρόσφατο βιβλίο του αναλύει τον τρόπο και τη σημειολογία της δουλειάς του, ενώ αναφέρεται εμμέσως στις επιδράσεις που δέχτηκε: ένα ευρετήριο δεκάδων σημαντικών ονομάτων από το χώρο της μουσικής, της ζωγραφικής και του θεάτρου παρατίθεται στο βιβλίο του όπου μεταξύ άλλων φιγουράρουν οι Μπέρνχαρντ, Μπετόβεν, Μπονάρ, Μπόρχες, Μπουσέ, Μπρανκούζι, Μπρακ, Ντα Βίντσι, Ντβόρζακ, Ραβέλ, Πικάσο, Σαγκάλ, Τζακομέτι κ.ά. Η εμπλοκή με την τέχνη είναι μια πάλη και μια δια βίου αγωνία: "Το να είσαι καλλιτέχνης είναι οδυνηρό και δύσκολο. Όταν ζωγραφίζω δίνω έναν...

Η ζωγραφική του είναι μια αδιάκοπη αναζήτηση όχι για τις φόρμες ή τη σύνθεση των χρωμάτων αλλά για τις μορφές του Απόλυτου. Η ζωγραφική του Βικέντιου -θα μπορούσα να προσθέσω,- είναι η εσωτερική του βιογραφία: Από την απόγνωση των Πατατοφάγων ως την εκθαμβωτική γιορτή των ηλιοτρόπιων. Μέσα από αυτή την "άλλη" βιογραφία που είναι η αρχή της δικής μου προσέγγισης, ο Βικέντιος Βαν Γκογκ, λειτουργός του Υψίστου και καρμπονάρος, ιδιοφυής και τρελός ζει στους νέους καιρούς κι ανάμεσα στους νέους ανθρώπους, όπου το αποκαλυπτικό Φως συνθλίβει το πυκνό γύρω και μέσα μας σκοτάδι. Ζωγ...

Ακόμη και σήμερα, ζωή και τέχνη μοιράζονται κάποιο μεγαλείο, αραιά και πού. Κατά πως φαίνεται, το έχουμε ανάγκη. Συχνότερα αλληλοδανείζονται μιζέρια, μετριότητα, οδύνη, αλλά και την εκατέρωθεν αδιαφορία, κι ακόμη πιο πολύ την περιφρόνηση. Συγκοινωνούντα δοχεία ή, αντιθέτως, απομονωμένα νεφελώματα, παθητικοί εραστές ή θανάσιμοι εχθροί, ανακαλύπτουν τη διαλεκτική της σύνθεσης και της ανάλυσης, και μολοντούτο παρασύρονται από την έλξη του Μηδενός που, αν κοιταχτεί απ' το πλάι γίνεται γραμμή, ενώ η περιδίνησή του το καμπυλώνει σε ένα πλαγιασμένο οχτώ. Μηδέν και άπειρο, το...

Υποδεχτείτε το κοινότοπο. Αυτό προπάντων έχει το χρέος να επιστρέψει. Τίποτα δεν μπορεί να στηρίξει το ανοίκειο όσο το κοινότοπο. Οι πίνακες του Ρ.Μ., που χρησίμεψαν εδώ κατά κάποιο τρόπο σαν «ερεθίσματα για διαλογισμό», γενικά προσφέρονται για ονειροπολήσεις... και αμηχανία. Ήθελα κυρίως να μάθω πού θα με οδηγούσαν αυτοί οι πίνακες, πώς θα με κουβαλούσαν, πώς θα μου αντιστέκονταν, ποιες επιθυμίες θα ξυπνούσαν μέσα μου, ποιες σκέψεις, ποιες θα ήταν οι απαντήσεις μου στις σφίγγες και ποιες οι συναντήσεις, ποιες οι αρνήσεις μου να συναντηθώ. [...] Για μένα, το εγχείρη...