Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Διαβάζοντας τις "Διαλέξεις για τη φωτογραφία" καταλήγει κανείς στο συμπέρασμα ότι η φωτογραφική τέχνη έχει πολύ μεγάλες διαστάσεις - βάθους - ύψους - πλάτους. Είναι οι διαστάσεις που οριοθετούν τα σύνορα της ίδιας της φωτογραφίας ανάμεσα στις υπόλοιπες τέχνες και ταυτόχρονα είναι η ανάλυση αυτών των ορίων που εντοπίζει ο συγγραφέας στο βιβλίο του. Η βαθιά του σκέψη τεκμηριώνει την θεωρητική, την πρακτική και την ιστορική διάσταση της φωτογραφίας. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι με τον ίδιο τρόπο ο ζωγράφος επιδιώκει με την ζωγραφική του να φτάσει στο αποτέλεσμα της αρμονίας τω...

Αποτελεί αταλάντευτη πεποίθηση του Μουσείου Φωτογραφίας Θεσσαλονίκης πως η δημιουργική άνθηση της ελληνικής φωτογραφίας πρέπει να συμπορεύεται με την εξέλιξη της αντίστοιχης θεωρητικής και ιστορικής έρευνας. Στο πλαίσιο αυτό το ΜΦΘ θεωρεί υποχρέωσή του να υποστηρίξει την έκδοση των εισηγήσεων του Α' Συνεδρίου για την ιστορία της Ελληνικής Φωτογραφίας που διεξήχθη στα Κύθηρα τον Οκτώβριο του 2002 υπό την οργανωτική διεύθυνση του Γιάννη Σταθάτου, στο πλαίσιο των Α' Φωτογραφικών Συναντήσεων Κυθήρων. Καθώς το 2ο Συνέδριο έχει ήδη προγραμματιστεί για τον Οκτώβριο του 2003 στα Κ...

Ένα μεγάλο μέρος του κειμένου αυτού γράφτηκε για να διαβαστεί σε ένα σεμινάριο για τη φωτογραφία. Ένα απρόσμενο γεγονός με ανάγκασε να μην παρευρεθώ. Για να το γράψω βασίστηκα σε υποθετικές ερωτήσεις ακροατών. Στην απόφασή μου να το εκδώσω, πρόσθεσα ημερολογιακές σημειώσεις που από χρόνο σε χρόνο κρατούσα.

Ένα μεγάλο μέρος του κειμένου αυτού γράφτηκε για να διαβαστεί σε ένα σεμινάριο για τη φωτογραφία. Ένα απρόσμενο γεγονός με ανάγκασε να μην παρευρεθώ. Για να το γράψω βασίστηκα σε υποθετικές ερωτήσεις ακροατών. Στην απόφασή μου να το εκδώσω, πρόσθεσα ημερολογιακές σημειώσεις που από χρόνο σε χρόνο κρατούσα.

[...] Όσοι διαβάζουν αυτές τις γραμμές θα αναγνωρίσουν και τον εαυτό τους σε πολλές ιστορίες. Ακούγοντας εκείνη την ημέρα τους φωτογράφους-συναδέλφους, μου κατέβηκε η ιδέα να καταγράψω όλες τις ιστορίες αυτές, αλλά και πολλές άλλες που κατά καιρούς έψαξα και έμαθα. Ήταν ενδιαφέρουσες.

[...] Οι φωτογραφίες που προτιμώ είναι πάντοτε αυτές που μου δίνουν κάτι διαφορετικό από αυτό που δείχνουν. Μια φωτογραφία λόγου χάρη μου δείχνει ένα δρομάκι σ' ένα χωρίο της Σεβίλλης (έτσι μου λέει η λεζάντα της), το φως του ήλιου, τις σκιές των τοίχων, τη θαμπή σιλουέτα ενός παιδιού στο βάθος του φωτογραφημένου πεδίου. Χωρίς κανένα ιδιαίτερο λόγο, αυτή η φωτογραφία μου προκαλεί ένα έντονο συναίσθημα που είναι περιττό να κατονομάσω ή να περιγράψω εδώ. Συναίσθημα που απορρέει όχι από τη φωτογραφημένη πραγματικότητα που δείχνεται, αλλά από την ακινησία, το ασφυκτικό κλείσιμο...

Η συζήτηση για το βαθμό και τη θέση που πρέπει να αποδοθεί στη φωτογραφία σε σχέση με τις άλλες καλές τέχνες δεν με απασχόλησε ποτέ διότι τούτο το πρόβλημα ιεράρχησης μου φαινόταν πάντοτε καθαρά ακαδημαϊκής φύσεως. 27.11.85

Ο Μάρπα συγκλονίστηκε σφόδρα όταν σκοτώθηκε ο γιος του, κι ένας από τους μαθητές του τού είπε: "Πάντοτε μας λέγατε ότι τα πάντα είναι αυταπάτη. Με το θάνατο του γιου σας τι γίνεται, δεν είναι, μήπως, μια αυταπάτη;" Και ο Μάρπα απάντησε: "Ασφαλώς, αλλά ο θάνατος του γιου μου είναι μια υπερ-αυταπάτη." (απόσπασμα από την "Πρακτική της Θιβετιανής οδού")