Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Όταν ο Θεός έφτιαξε τον κόσμο κάθισε και τον καμάρωσε. - Μπράβο μου, είπε, έκαμα ωραία δουλειά. Έφτιαξα περιβόλια, δάση, ποτάμια, βουνά, λίμνες, θάλασσες, ζώα, ψάρια, πουλιά! Χαρά Θεού να τα βλέπει και να τα χαίρεται όλ' αυτά ο άνθρωπος!... Ελπίζω να τ' αγαπήσει, να τα σεβαστεί και να ζήσει χαρούμενος κι ευτυχισμένος. Αλλά ο άνθρωπος δε σεβάστηκε το ωραίο περιβόλι του Θεού. Έκοψε τα δέντρα, έκαψε τα δάση, μόλυνε τις θάλασσες, τις λίμνες και τα ποτάμια, κυνήγησε και σκότωσε τα ζώα και τα πουλιά κι έχτισε πολυκατοικίες κι έκλεισε μέσα τα παιδιά. Και τα παιδιά άρχισαν να κλα...

Στην οικογένειά μου υπήρχαν δύο αφηγητές, τους οποίους ευγνωμονώ για τις αξέχαστες στιγμές που έζησα, ακούγοντάς τους. Ήταν ο παππούς μου και ο θείος μου. Όλα τα παραμύθια που αφηγούνταν σ' εμάς τα παιδιά, τα μακριά χειμωνιάτικα βράδια, συχνά κάτω από το μελαγχολικό ουρλιαχτό της χιονοθύελλας, όταν η φωτιά στο τζάκι μας έπαιρνε τη μορφή ενός από τους ήρωες αυτών των παραμυθιών, ζεσταίνοντάς μας και αντιδρώντας με συμπάθεια σε όλα τα καπρίτσια της παιδικής φαντασίας μας. Και τώρα η ίδια, σαν αφηγητής πια, θέλω να σας διηγηθώ τα παραμύθια, τα οποία αφηγόντουσαν ο παππούς μο...

Ένα παραμύθι για μεγάλους, σαν αυτό του Αλχημιστή. Τι είναι τα παραμύθια; Ιστορίες που μας αρέσει ν’ ακούμε τότε που πρέπει να μεγαλώσουμε και να τις διηγούμαστε όταν έχουμε πια μεγαλώσει. Φτιάχνονται από όνειρα, εμπειρίες και αναμνήσεις, που είναι το υφάδι της ίδιας της ζωής μας· και τα χρειαζόμαστε σ’ όλη τη δύσκολη και συνάμα σαγηνευτική πορεία της. Η ιστορία δεν πρόλαβε να τελειώσει γιατί ο παππούς, ο Μιγκέλ Τόρρες ντα Σίλβα, μεγάλος οινοποιός και μεγάλος παραμυθάς, πνίγηκε πάνω στη διήγηση με μια μεγάλη γουλιά από το κρασί του. Η ιστορία αυτή είναι η χίμαιρα που ο Μα...

Μια μέρα, στα πολύ παλιά χρόνια, ο Γκόχα, ο πιο σοφός ανάμεσα στους τρελούς, διάλεξε για πρωτεύουσα το Κάιρο. Και από τότε, αμέτρητες ιστορίες μαγικές, αστείες ή σοφές πλανιούνται μέσα στην αιγυπτιακή πόλη. Αρχίζουν έτσι: Καν γιάμα καν, μια φορά ήταν και δεν ήταν, γιατί τούτο δω είναι μονάχα παραμύθι. Καν γιάμα καν... Και παρουσιάζεται ο Σαΐντ, ο φτωχός χωρικός, φορώντας στο κεφάλι το ξύλινο γαβάθι του. Καν γιάμα καν... Θα μιλήσει στο τέλος η αμίλητη πριγκίπισσα; Καν γιάμα καν... Ήταν ένας έμπορος που, προτού ξεκινήσει για τη Μέκκα, φύλαξε το θήσαυρό του μέσα σ' ένα πιθά...

Την κρυφή αρμονία της τη χρωστούσε εκείνη η πόλη σε έναν ποιητή και μια ζωγράφο που κατοικούσαν στις δυο άκρες της. Αυτοί ήταν τα καλά πνεύματα της πόλης. Κανένας δεν τους είχε δει. Κανένας δεν τους γνώριζε. Κι ούτε μεταξύ τους γνωρίζονταν, γιατί οι μοίρες που τους είχαν μοιράνει, δίνοντάς τους αξεπέραστο ταλέντο, είχαν ορίσει ότι ποτέ δεν έπρεπε να το κουνήσουν απ' τη θέση τους, γιατί θα πλάκωναν τότε στην πόλη χίλιες συμφορές. Όταν όμως πρωτοπέταξαν κοκκινολαίμηδες στην αυλή του ποιητή, άρχισε μια μεγάλη ιστορία αγάπης ανάμεσα στον ποιητή και τη ζωγράφο.

Tρεις μαρμαρωμένοι βασιλιάδες, το φίδι, ο μαγεμένος ποταμός και ο βαρκάρης, δύο στοιχειά χρυσοβόρα και χρυσοτόκα, ο γέρος, η γριά και η μαγική λάμπα, η πανέμορφη Kρινιώ και η ακολουθία της, ο μαγεμένος πρίγκιπας, ο ανήμπορος γίγαντας με την πανίσχυρη σκιά, ο κινούμενος ναός - είκοσι πρόσωπα μέτρησε ο ίδιος ο Γκαίτε στο "Παραμύθι της ουτοπίας", όπως το ονόμασε προτού το γράψει. Tο "Παραμύθι" γράφτηκε το καλοκαίρι του 1795 και δημοσιεύτηκε στο δέκατο τεύχος του λογοτεχνικού περιοδικού "Horen" ("Ώρες") που εξέδιδε ο Σίλερ. O παμπόνηρος παραμυθάς της Bαϊμάρης μαζεύει εδώ όλα...

Παραμύθια για μικρούς ή για μεγάλους; Τα παραμύθια της συλλογής αυτής δεν ξεχωρίζουν. Και για μικρούς ειπώθηκαν και για μεγάλους. Και τα αφηγήθηκαν και μικροί και μεγάλοι. Τελευταία η "Ελευθεροτυπία" εκδίδει παραμύθια για μεγάλους, ενώ και στο θέατρο σκηνοθετήθηκαν παραμύθια. Επιστροφή στο παραμύθι; Ίσως όχι, αφού είναι παρόν, πότε η μαμά, ο μπαμπάς, οι παππούδες αφηγούνται ή διαβάζουν παραμύθια στα παιδιά τους, το βράδυ πριν κοιμηθούν. [...] (Από τον πρόλογο του βιβλίου)

Η κακιά μητριά, η καλή και η κακιά κόρη, ένα γιασεμί που μιλάει, το βασιλόπουλο που θέλει να παντρευτεί, η ευγενική δρακόντισσα... είναι οι πρωταγωνιστές αυτού του παραμυθιού, που έφτασε στα χέρια μας από το στόμα της κυρίας Αικατερίνης Μανουσάκη. Η αφήγησή της έχει άρωμα νοσταλγίας για την Αλικαρνασσό, την πατρίδα της στις ακτές της Μικράς Ασίας. Τα φωτεινά χρώματα ζωντανεύουν μνήμες που είχαν ξεθωριάσει και αγγίζουν τη δική μας φαντασία.

Ένα από τα κυριότερα χαρακτηριστικά των Παραμυθιών του Βίλχελμ Χάουφ είναι η ανάμιξη φανταστικών στοιχείων και στοιχείων από την καθημερινή ζωή. Στους κύκλους του βιβλίου του, ο συγγραφέας αναμιγνύει τα παραμύθια που διηγούνται τα συγκεκριμένα πρόσωπα με τις πραγματικές ιστορίες, που χρησιμεύουν ως φόντο και αφορμή για τη διήγησή τους. Υπάρχει για παράδειγμα μια πραγματική ιστορία, που βρίσκει τη λύση και τη δικαίωσή της μέσ' από το ίδιο το παραμύθι. Εκεί ακριβώς έγκειται και η μαγεία τους. Κοντολογίς, ο Βίλχελμ Χάουφ μας μεταφέρει στη μαγική εκείνη Ανατολή, όπου η ονειροφ...

Το ενδιαφέρον που εκδηλώνεται τα τελευταία χρόνια για το παραμύθι φαίνεται εκ πρώτης όψεως ανεξήγητο σ' έναν κόσμο στον οποίο τα επιστημονικά επιτεύγματα έχουν αλλάξει ριζικά τον τρόπο ζωής, και, κυρίως, τον τρόπο σκέψης των ανθρώπων. Σε έναν, λοιπόν, συνεχώς μεταβαλλόμενο κόσμο, όπου η λεγόμενη νεωτεριστική ή σύγχρονη σκέψη όχι μόνο επιβλήθηκε ολοκληρωτικά στη μυθική σκέψη αλλά της προσέδωσε και χαρακτηρισμούς όπως "πεπαλαιωμένη", "συντηρητική", "ανεξέλικτη", "πρωτόγονη", ποιος μπορεί να είναι ο ρόλος του παραμυθιού; Μήπως το σύγχρονο ενδιαφέρον για το παραμύθι, και γενικό...

[...] Σε μια εποχή που η διαχείριση της πληροφορίας με τη βοήθεια των νέων τεχνολογιών αποτελεί παιδαγωγική αρχή, οι μαθητές των σχολείων κατόρθωσαν να γίνουν Δημοσιογράφοι, Λαογράφοι και Συγγραφείς. Πέτυχαν να παίξουν με την παράδοση και την τεχνολογία. Θέλουμε να πιστεύουμε, εμείς οι δάσκαλοι οραματιστές, ότι διαβήκαμε τις γέφυρες του διαδικτύου και γίναμε εμψυχωτές ανάγνωσης και γραφής. Στα χέρια σας κρατάτε την αναμνηστική έκδοση με το υλικό που συγκεντρώθηκε από τις συμμετοχές των παιδιών στον 2ο Διαδικτυακό Λογοτεχνικό Διαγωνισμό της Βιβλιοπαμφαγονίας 2001-2002 που δι...

Πρόκειται για μια πρωτότυπη προσπάθεια συγκέντρωσης πολύτιμου και σπάνιου αφηγηματικού θλικού σε μια δίγλωσση συλλογή (αρβανίτικα-ελληνικά). Η συλλογή έντεκα αρβανίτικων λαϊκών παραμυθιών, τα οποία είναι γεμάτα με υπερρεαλιστικές εικόνες, σκηνές και καταστάσεις που παραπέμπουν σε αρχαίους μυθολογικούς κύκλους, αποτελεί μια αξιοσημείωτη συμβολή στη γνώση και σπουδή του λαϊκού πολιτισμού της Σαλαμίνας.

Κάποτε οι βασιλιάδες που διοικούσαν έναν τόπο ήταν οι ίδιοι σοφοί. Αργότερα, οι βασιλιάδες είχαν ένα γερο-σοφό στην αυλή τους για να μπορούν να τον συμβουλεύονται. Σήμερα, αυτοί που διοικούν ούτε οι ίδιοι είναι σοφοί, ούτε σοφούς συμβουλεύονται. Το παραμύθι αυτό μιλά για έναν τόπο που οι βασιλιάδες τους ήταν τόσο σοφοί που δεν χρειαζόταν καν να διοικούν. Ήταν αρκετό μόνο να υπάρχουν.

Περιέχει τις ιστορίες: "Ο ίσκιος", "Η ιστορία της μάνας", "To ιπτάμενο σεντούκι", "Ο Θεός των ονείρων", "Oι σαλαμάνδρες μπήκανε στη πόλη, μου το 'πε η κυρά των βάλτων".