Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Είτε επρόκειτο για τον Beuys (συνεχιστή της ρομαντικής γερμανικής παράδοσης στο ρόλο του πνευματικού πατέρα και χαρισματικού αρχηγού) είτε για τον αυστριακό ακτιβιστή Otto Muehl (ηγέτη μιας ελευθεριάζουσας μικρο-κοινωνίας που βάδιζε με αρκετή ομολογουμένως αδεξιότητα στα ίχνη του γάλλου ουτοπιστή Charles Fourier), είτε πάλι επρόκειτο για τους καταστασιακούς, τον Guy Debord και την οργισμένη απαξίωση της κοινωνίας του θεάματος, το αποτέλεσμα ήταν το ίδιο. Όπως σημειώνει η Laurence B. Dorleac, αυτές οι άγρια ενθουσιώδεις, προκλητικές ή ζοφερές εκδηλώσεις των επιγόνων του κινή...

O X. Σαββόπουλος αναλύει τις εξελίξεις στον χώρο της καλλιτεχνικής παραγωγής στις κρίσιμες για την εξέλιξη της τέχνης δεκαετίες 1970-1980, τόσο σε θεωρητικό και θεσμικό επίπεδο, όσο και σε επίπεδο καλλιτεχνικής παραγωγής. Στις αρχές της δεκαετίας του 1970 οι οικονομικές αλλαγές διαμορφώνουν μια νέα κοινωνική κατάσταση, γνωστή σαν μεταμοντέρνα εποχή, η οποία μοιραία θα επηρεάσει τον χώρο της τέχνης. Αρχικά αναζητείται τρόπος για να ανταποκριθεί η τέχνη στις νέες συνθήκες, ώστε να αναδεικνύονται τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα της οικουμενικότητας. Ταυτόχρονα, όμως, η συζήτησ...

Ο κόσμος παραπονείται για το σύστημα δικαιοσύνης μας και το πώς αντιμετωπίζει όσους διαπράττουν αδικήματα. Όταν δεν παραπονείται η κυβέρνηση για την επιείκεια που δείχνουν οι δικαστές, μεμψιμοιρεί ο Τύπος για τους βιαστές που δεν τιμωρούνται καταπώς πρέπει ή γιατί απελευθερώνονται πρόωρα κρατούμενοι στις φυλακές. Επίσης, συχνά διατυπώνονται προτροπές να φυλακίζονται περισσότεροι εγκληματίες και προβλέπονται μεγάλες καταστροφές αν το δίκαιο συνεχίσει την προσπάθειά του για την εξεύρεση ισορροπημένων λύσεων. Το παρόν είναι ένα διεπιστημονικό δοκίμιο. Εξετάζει την τέχνη και...

Στην εποχή μας "κυριαρχεί, και πρόκειται να κυριαρχήσει και στο μέλλον, αυτό που ονομάζουμε τεχνική -η οποία προηγείται και έπεται αυτής που αδέξια ονομάζουμε τεχνολογία. Η τεχνική και η τεχνοεπιστήμη δεσπόζουν γενικώς και ειδικώς. Πραγματοποιούν αρχέγονους μύθους. Γι' αυτό η εποχή μας -που δεν μας ανήκει- είναι κατ' εξοχήν μυθοτεχνολογική. Αυτό δεν την εμποδίζει να στέκεται ανίκανη μπροστά σ' αυτό που επίσης κυριαχεί: το κενό". Με τα λόγια αυτά, ο φιλόσοφος Κώστας Αξελός δίνει το στίγμα των καιρών και θέτει το ερώτημα του επερχόμενου και της στάσης που καλούνται να κρατήσο...

[...] Ο αναγνώστης θα παρακολουθήσει στο δοκίμιο πάνω στον "Μωυσή του Μιχαήλ Αγγέλου" μιαν επαναστατική ερμηνευτική, που συγκροτείται από τη μεθοδική επεξεργασία λεπτομερειών, όπως στην αποκρυπτογράφηση των ονείρων. Αλλά αυτό που πρέπει να ερευνηθεί δεν είναι η φύση της τέχνης, ένα χρέος στη γενικότητα του οποίου ναυάγησαν πολλοί επίγονοι ψυχαναλυτές. Ο Φρόυντ θα προσπαθήσει να εξηγήσει τη συντριπτική εντύπωση του συνόλου, τον τρόπο με τον οποίο ο Μιχαήλ Άγγελος συναντά τις βαθύτερες ψυχικές ανάγκες μας, βαδίζοντας στο έμμεσο μονοπάτι του ήσσονος γεγονότος. Αυτό που έχουμε...

Το βιβλίο αυτό παρασύρει σ' ένα ταξίδι σε χώρους που είναι πηγές πολιτισμού, θα ταξιδέψουμε στη Φλωρεντία, για να γνωρίσουμε τα Ουφφίτσι, στο Παρίσι, για να γνωρίσουμε το Λούβρο, το Μουσείο Ορσαί, το Κέντρο Πομπιντού, και, τέλος, στη Νέα Υόρκη για να γνωρίσουμε το Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης (ΜοΜΑ), με σκοπό να παρακολουθήσουμε την πορεία της Τέχνης από την κλασική έως τη μοντέρνα μορφή της. Η περιήγηση σε πολύ γνωστούς χώρους είναι συνειδητή. Τα πιο γνωστά έργα είναι συχνά, από πολλές απόψεις, και τα πιο σημαντικά. Η εξοικείωση με τους ναούς της Τέχνης συμβάλλει ουσιαστ...

Περιέχονται τα κείμενα: - Εισαγωγικό σημείωμα Ερμηνευτικός σχολιασμός - λεύκωμα έργων - Ιωάννης Βαπτιστής - Σλάβα - Βαπτιστής Φλεγόμενος - Παναγία η Περιχωρούσα - Παντοκράτορας / Χρονοκράτορας - Παλαιός των Ημερών - Άκρα Ταπείνωση - Χριστός Πάσχων - Ησυχαστής Λόγος - Αποκαθήλωση - Ταφή - Κρίση - Μαρία - Πειρασμός - Παρόν

Είναι το τέταρτο βιβλίο του καθηγητή Χειρουργικής του Πανεπιστημίου Αθηνών και τεχνοκρίτη Σταύρου Τσιγκόγλου για τη σύγχρονη διεθνή Τέχνη. Σε 43 κεφάλαια, παρουσιάζονται οι εντυπώσεις του από μεγάλες διεθνείς οργανώσεις σύγχρονης Tέχνης, τις διάφορες Ευρωπαϊκές Μπιενάλε, τα Documenta του Kάσσελ, την έκθεση Γλυπτικής του Mύνστερ, καθώς και από ατομικές αναδρομικές ή θεματικές εκθέσεις στα Βεγάλα Βουσεπα της Ευρώπης. Έτσι δίνεται η ευκαιρία να σχολιαστούν η σύγχρονη ζωγραφική, ο νεοεμπρεσιονισμός της δεκαετίας του 1980, η pop art, το κίνημα fluxus, οι τάσεις της σύγχρονης...

Το ανά χείρας βιβλίο φιλοδοξεί να προσφέρει στον αναγνώστη μια συνθετική και συνάμα συνοπτική παρουσίαση των βασικών τάσεων, πειραματισμών, ρευμάτων και προβληματισμών που διατρέχουν το χώρο των εικαστικών τεχνών στην ευρωπαϊκή ήπειρο, από τα τέλη του 18ου αιώνα έως τα μέσα του 20ου. Περιλαμβάνει δεκαεπτά κεφάλαια που αντιστοιχούν σε συγκεκριμένες ιστορικές περιόδους και πολιτιστικά δρώμενα και αποβλέπει στην ανάλυση της δυναμικής και των ιδιαιτεροτήτων στη φύση κινημάτων όπως είναι διαδοχικά ο Ρομαντισμός, ο Ρεαλισμός, ο Ιμπρεσιονισμός και η μετεξέλιξη του σε περισσότερο α...

Οι διάσημες "Δεσποινίδες της Αβινιόν" (1907), όχι μόνο συγκέρασαν στη ζωγραφική τους επιφάνεια νέες εικαστικές τάσεις, με στοιχεία επιστημονικών και κοινωνικών αλλαγών που θα σημάδευαν τον 20ό αιώνα, αλλά απετέλεσαν και την αφετηρία μιας σειράς ανατροπών που θα καθόριζαν την εικόνα και την πορεία της σύγχρονης τέχνης διεθνώς. Είναι λοιπόν λογικό αυτός ο πίνακας να απασχολεί την επιστημονική και καλλιτεχνική κοινότητα παγκοσμίως ακόμη και εκατό χρόνια μετά τη δημιουργία του. Οι «Δεσποινίδες της Αβινιόν» έγιναν τόπος συνάντησης του βλέμματος του θεατή με αυτό του καλλιτέχνη...

Ένα ταξίδι σε χώρους που είναι πηγές πολιτισμού: στη Φλωρεντία, για να γνωρίσουμε τα Ουφφίτσι, στο Παρίσι, για να γνωρίσουμε το Λούβρο, το Μουσείο Ορσαί, το Κέντρο Πομπιντού, και, τέλος, στη Νέα Υόρκη για να γνωρίσουμε το Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης (MoMA), με σκοπό να παρακολουθήσουμε την πορεία της Τέχνης από την κλασική έως τη μοντέρνα μορφή της. Η περιήγηση σε πολύ γνωστούς χώρους δεν γίνεται τυχαία. Τα πιο γνωστά έργα είναι συχνά, από πολλές απόψεις, και τα πιο σημαντικά. Η εξοικείωση με τους ναούς της Τέχνης συμβάλλει ουσιαστικά στο άνοιγμα των πνευματικών οριζόντων και...

Το νέο βιβλίο του ψυχαναλυτή Νίκου Σιδέρη με τίτλο "Ο ερωτισμός στην τέχνη, Εικαστικές φαντασιώσεις". Ο ερωτισμός είναι η πρώτη πατρίδα κάθε ανθρώπου. Η απαρχή κι ο τρόπος κάθε πόθου. Και οι μηχανές της ψυχής κινούνται πάντα με τη φλόγα της νοσταλγίας και του νόστου εκεί. Με όχημα, κυρίως, τις φαντασιώσεις. Η δημιουργία, πάλι, ισοδυναμεί με αναδιατύπωση της φαντασίωσης του δημιουργού στη γλώσσα μιας συγκεκριμένης τέχνης. Balthus, Goya, Schiele, Dali, Picasso είναι πέντε ξεχωριστοί ζωγράφοι, που με το έργο τους επέτρεψαν μια γεμάτη μαγεία και έκπληξη εξερεύνηση στον κόσμο...

[...] To ερώτημα δεν είναι αν μπορώ να αγαπήσω κάποιον που είναι πράγματι άσχημος -καλώς ή κακώς, έτσι φαίνονται να κάνουν οι περισσότεροι άνθρωποι- αλλά κατά πόσον μπορώ να αγαπήσω κάποιον τον οποίο θεωρώ άσχημο· και προσωπικά πιστεύω ότι αυτό είναι αδύνατον. Όμως στο μέτρο που θεωρώ έναν άνθρωπο ωραίο -πράγμα το οποίο, στον έναν ή τον άλλο βαθμό, είναι ζήτημα έρωτα- η ζωή θα μου φαίνεται καλύτερη μαζί του παρά χωρίς αυτόν. Τούτο το στοιχείο της προσδοκίας και οι κίνδυνοι τους οποίους ενέχει είναι ουσιώδη για το ωραίο, το οποίο μαραίνεται όταν δεν υπόσχεται κάτι περισσότερ...

Το βιβλίο εξετάζει τον φετιχισμό από τη σκοπιά της ιστορίας της μοντέρνας τέχνης. Συγκεκριμένα εξετάζει τα καλλιτεχνικά ρεύματα στην τέχνη του 20ού αιώνα που παρουσιάζουν επόψεις γόνιμες για τη θεματική αυτή. Η εξέταση και ερμηνεία των επιμέρους εικαστικών ιδιωμάτων της νέας αντικειμενικότητας, του σουρεαλισμού και της ποπ αρτ καθοδηγείται από τη πρόθεση να παρουσιαστεί μια μικρή φαινομενολογία φετιχιστικών μορφών. Η ερμηνευτική προσέγγιση οριοθετεί το φαινόμενο του καλλιτεχνικού φετιχισμού με διπλό τρόπο. Από τη μια μεριά δεν επιχειρείται διεξοδική ανάλυση του τρόπου με...

Οι όροι με τους οποίους ο Μποντλέρ χαρακτήριζε το τι φέρνει η τέχνη ήταν: "σκιρτήματα συνείδησης" και "κύματα διαύγειας". Με τους ίδιους όρους, "soubresauts" και "ondes" (σκιρτήματα και κύματα, άλλου είδους), είχαν χαρακτηρίσει οι πρώτοι σεξολόγοι τον οργασμό. Στη μία όσο στην άλλη περίπτωση, άλλωστε, η στιγμή και η αιωνιότητα συμπίπτουν, καθώς ενσωματωνόμαστε στο µεγάλο κοσμικό Όλον. Ανάλογη ενσωμάτωση προτείνουν επίσης οι θρησκείες και η φιλοσοφία. Αλλά, εκεί, χρειάζεται είτε πολλή ευαισθησία και καθόλου κριτική, για να εμπιστευθεί κανείς το μεταθανάτιο μέλλον του, είτ...

Η "Αναγέννηση" είναι ένα από τα πιο ρηξικέλευθα κείμενα φιλοσοφικής κριτικής του πολιτισμού που ενέπνευσε μοντέρνους συγγραφείς, όπως ο Προυστ, ο Τζόυς, ο Γέιτς, ο Έζρα Πάουντ, ο Γουάλας Στήβενς ή ο Καβάφης, και επιζεί μέχρι τις μέρες μας ως ανεπανάληπτη έκφραση μιας αισθητικής θεώρησης της ζωής. Η πρώτη έκδοση της "Αναγέννησης" το 1873 προσέκρουσε στη βλοσυρή σιωπή και την αποδοκιμασία των μεγάλων δασκάλων της βικτωριανής Αγγλίας. Την ίδια στιγμή έγινε το μανιφέστο του νεανικού αισθητικού κινήματος της "παρακμής". Ο Πέιτερ ταράχτηκε από τις αντιδράσεις που ενέπνευσε τ...

Το βιβλίο αυτό εξετάζει τις καλλιτεχνικές επιλογές των εικαστικών δημιουργών στις πρώτες δεκαετίες του 20ού αιώνα. Οι επιλογές αυτές κλιμακώνονται από απροσδόκητες παλινδρομήσεις σε παραδοσιακά στυλ οι οποίοες επιτελούνται από πρωτοπόρους δημιουργούς, έως αναπάντεχες μετατοπίσεις προς τα εμπρός από συντηρητικούς συναδέλφους τους. Η συγγραφέας γράφει χαρακτηριστικά: "Πώς είναι δυνατόν δημιουργοί, το όνομα των οποίων υπήρξε συνώνυμο της πρωτοπορίας, να αλλάζουν τον καλλιτεχνικό τους προσανατολισμό και να καταφεύγουν στην ακριβώς αντίθετη τεχνοτροπία αλλά και γιατί κάποι...

Κείμενα για τη ζωγραφική (Μπέικον, Κουεκό), τη γλυπτική (Μιχαήλ Άγγελος, Πικάσσο), τη φωτογραφία (Ρεμπυφά), τη σκηνοθεσία (Εστάς, Κρόνενμπεργκ), τους Μυστικούς (Άγγελος Σιλέσιος). Κοινό τους σημείο; Η λέξη και η εικόνα ως μορφές επεξεργασίας του πραγματικού. Με αναφορές στον Φρόυντ και τον Λακάν αναζητείται ένας ευρύτερος τόπος συνύπαρξης τέχνης και ψυχανάλυσης, πέρα από την απόπειρα μιας εφηρμοσμένης ψυχανάλυσης στην τέχνη: η λέξη και η εικόνα ενός του εκκενωμένου από το σεξουαλικό Πράγμα αυτού τόπου, ο οποίος δεν δύναται ούτε να αρθρωθεί ούτε να καταδειχθεί.

Αυτό που μου κάνει εντύπωση, αν μπορούμε να ξεκινήσουμε από τον Ντυσάν, είναι ότι, από μια ορισμένη άποψη, φαίνεται δύσκολο να είναι κανείς καλλιτέχνης, αν δεν είναι ταυτόχρονα φιλόσοφος. Δεν εννοώ ότι ο καλλιτέχνης θα πρέπει να διαβάσει Πλάτωνα ή Αριστοτέλη, εννοώ ότι πρέπει να θέτει το ερώτημα του τι διακυβεύεται, πρέπει να αναρωτηθεί για την ουσία αυτού που κάνει. Αυτό ακριβώς το ερώτημα είναι το πιο ενδιαφέρον που μπορεί να αναζητηθεί στα έργα τέχνης που σήμερα είναι τα πιο ισχυρά· είναι το γεγονός το οποίο καθιστά αυτά τα έργα πιο ενδιαφέροντα. Αυτό που διακυβεύεται εί...