Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Η κινηματογραφική ταινία διατηρεί με τη γραπτή επιστολή αναμφισβήτητες ομοιότητες. Όπως μια επιστολή γράφεται, ταχυδρομείται και απευθύνεται σ' έναν αποδέκτη, έτσι και μια ταινία -σε αντίθεση με μια τηλεοπτική εκπομπή- φτάνει στον παραλήπτη ύστερα από μια μακρά διαδρομή, που ξεκινάει από το στάδιο της γραφής της για να καταλήξει στην προβολή της, αφού περάσει από τη φάση του γυρίσματος και από όλες τις άλλες διαδικασίες ώς τη διανομή. Το διάστημα που μεσολαβεί δεν είναι άλλο από τη χρονική απόσταση που χωρίζει την παραγωγή από την κατανάλωση. Απ' αυτήν την άποψη, ο κινηματο...

«Το έργο μου είναι να σας κάνω ν' ακούσετε, να σας κάνω να αισθανθείτε και, πάνω απ' όλα, να σας κάνω να δείτε.» (Τζόζεφ Κόνραντ, 1897) «Το έργο που προσπαθώ να πετύχω πάνω απ' όλα είναι να σας κάνω να δείτε.» (Ντέιβιντ Γκρίφφιθ, 1913) Οι δύο αυτές φράσεις αναγγέλλουν την ιστορική συνάντηση λογοτεχνίας και κινηματογράφου, που τροφοδότησε την έβδομη τέχνη σ' όλη τη διάρκεια του αιώνα. Πώς συντελείται η μεταφορά ενός μυθιστορήματος στην οθόνη; Πώς μετασχηματίζεται και οπτικοποιείται ο γραπτός λόγος; Πόσο πιστή στο κείμενο μένει η ταινία; Πόσο εμπλουτίζει ή φτωχαίν...

Ο καιρός της αθωότητας έχει (προσ-)περάσει ανεπιστρεπτεί. Το σεξουαλικό έγινε πολιτικό κι αυτό προσωπικό κι αυτό με τη σειρά του μετα-σεξουαλικό και πάει λέγοντας και κάνοντας. Η αυτοκρατορία της διαφάνειας που κήρυττε ο Μποντριγιάρ κυριαρχεί και (μας) καταδυναστεύει. Τώρα πλέον «υπάρχει το άσεμνο εκείνου που πια δεν περιέχει κάποιο μυστικό». Σε αυτό το παιχνίδι ο κινηματογράφος, αυτό το πανηγύρι της εικόνας, φιλοξένησε πολύ συχνά το όργιο, σε σημείο που να μας οδηγεί αναπόφευκτα σε νέες έσχατες σημασίες του οργίου, πέραν των γνωστών ελληνορωμαϊκών ακολασιών. Βλέπετε, δεν ε...

"Η οθόνη βουλιάζει, σαλεύει το πλήθος, εικόνες ξεχύνονται από παντού..." Εικόνες. Αν ο στίχος του Διονύση Σαββόπουλου, ντυμένος με μια μουσική "κινηματογραφικού" χαρακτήρα, περιέγραψε πριν από είκοσι χρόνια, με τρόπο τόσο παραστατικό τη μαγεία του κινηματογράφου, το βιβλίο του Αλέξη Δερμεντζόγλου για το "φιλμ νουάρ", αποτελεί την πεμπτουσία της περιγραφής ενός κινηματογραφικού είδους που έχει φανατικούς φίλους, αλλά και λιγότερους - ελπίζω - εχθρούς [...] Γιώργος Χρ. Παπαχρήστου

Στις αρχές της δεκαετίας του '80 συμπίπτει χρονικά με τη δυναμική εμφάνιση του ίδιου του Τζάρμους στο κινηματογραφικό προσκήνιο, αλλά γιατί είναι ένας από τους ελάχισους κινηματογραφιστές του συγκεκριμένου "είδους" και της ίδιας χρονικής περιόδου (ο Τζον Σέιλς είναι ακόμα όνομα που μας έρχεται αυτόματα στο μυαλό) που έμειναν πιστοί στην καλλιτεχνική ελευθερία, την οποία αυτός ο τρόπος κινηματογραφικής παραγωγής τους προσέφερε. Παράλληλα, ανήκει στην κατηγορία των σκηνοθετών που κατάφεραν να εξελίσσονται και να διατηρούν ένα υψηλό επίπεδο καλλιτεχνικής δημιουργίας σε ολόκληρ...

[...] Ο Θόδωρος Αγγελόπουλος ξεκίνησε από τη χώρα του, την Ελλάδα, ένα σταυροδρόμι πολιτισμών: μαρτυρία μιας αρχαίας αίγλης· μια γη-θύμα, όπως όλες οι άλλες. Η συγκεκριμένη εργασία αναλαμβάνει ουσιαστικά να συνεισφέρει σε μια βαθύτερη κατανόηση του Αγγελόπουλου, ενός σκηνοθέτη με τον οποίο ασχολούνται οι διανοούμενοι, οι καθηγητές πανεπιστημίου, οι πολιτικοποιημένοι φοιτητές, οι οποίοι απ' ό,τι φαίνεται όμως δεν καταφέρνουν να δουν την πραγματική του εμβέλεια, που, πέρα από υπαρξιακή και φιλοσοφική, είναι πρωτίστως καλλιτεχνική. Ο Αγγελόπουλος σηματοδοτεί μια θεμελιώδη στιγ...

"Η Θεσσαλονίκη ίσως είναι η μοναδική μεγαλούπολη, στα χρονικά του παγκόσμιου κινηματογράφου, της οποίας δεν έχει φιλμαριστεί μέχρι σήμερα καμιά γειτονιά, παρά μονάχα φάσεις του ευπαρουσίαστου και φρόνιμου κέντρου της. [...]" Σημείωμα για τη σύνταξη της Φιλμογραφίας: Η κατάταξη των ταινιών σε επινοημένες θεματικές κατηγορίες βασίζεται σε κριτήρια του συγγραφέα του παρόντος και όχι σε κάποια καθιερωμένη κινηματογραφική τυπολογία. Αντί γι' αυτήν την κατάταξη, θα μπορούσε να έχει προτιμηθεί η παράθεση των ταινιών με τη χρονολογική τους σειρά. Δεν προτιμήθηκε. Η κατηγορία...

Τα έργα που διάλεξα να περιλάβω σ' αυτό το Ανθολόγιο έχουν δύο βασικά χαρακτηριστικά: Δίνουν λαβές για φιλοσοφική συζήτηση και παρέχουν ένα μοντέλο αντίληψης του κόσμου, έναν τρόπο να βλέπουμε τον κόσμο διαφορετικά από ό,τι συνηθίζαμε. Δεν είναι τα μόνα που θα μπορούσαν να αναλυθούν ως προς τις φιλοσοφικές τους προεκτάσεις ούτε τα καλύτερα της κινηματογραφικής παραγωγής, αν και, κατά τη γνώμη μου, είναι όλα τους αριστουργήματα. Είναι όμως σίγουρα από εκείνα που κατ' εξοχήν σε κάνουν να φιλοσοφείς. Και, τουλάχιστον για μένα, η τέχνη που σε κάνει να φιλοσοφείς είναι πηγή διπλ...

Ο Πλάτων Ριβέλλης, φωτογράφος, δάσκαλος φωτογραφίας και συγγραφέας, είναι παράλληλα και ένας αφοσιωμένος φίλος και θεατής του κινηματογράφου. Μέσα από τις σελίδες αυτού του βιβλίου δίνει πληροφορίες, αλλά και την προσωπική του άποψη, για δεκατρείς από τους σκηνοθέτες που αγαπάει, με την ελπίδα πως η ματιά ενός απλού θεατή μπορεί να βοηθήσει την ανάγνωση των ταινιών τους και τον διάλογο γύρω από το έργο τους. Pedro Almodovar - Frank Capra - John Cassavetes - D.W. Griffith - Elia Kazan - Fritz Lang - Nanni Moretti - F.W. Wlurnau - Ermanno Olmi - Nicholas Ray - Ettore Scola -...

Το βιβλίο αυτό αποτελεί μια επισκόπηση του ιστορικού και θεωρητικού διαλόγου μεταξύ κινηματογράφου και ψυχανάλυσης. Η Vicky Lebeau εξετάζει τη μακρά και άνιση ιστορία των εξελίξεων στη σύγχρονη τέχνη, στην επιστήμη και στην τεχνολογία, που είχε ως αποτέλεσμα να έρθουν σε επαφή η ψυχανάλυση με τον κινηματογράφο στα τέλη του 19ου αιώνα. Η συγγραφέας μελετά όλες τις μετέπειτα συναντήσεις τους και τη γοητεία που ασκούν ως συγκλίνοντες, αλλά διακριτοί, τρόποι προσέγγισης του ονείρου και της επιθυμίας, της εικόνας και της ψευδαίσθησης, του σοκ και της σεξουαλικότητας, ξεκινώντας...