Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

"Οσία". Είναι τίτλος της ποιητικής συλλογής της Προέδρου του Συνδέσμου Πολιτισμού Ελλάδας Κύπρου (ΣΠΕΚ), Σίσσυ Σιγιουλτζή-Ρουκά. Το βιβλίο είναι αφιερωμένο στη μνήμη της γιαγιάς της, μητέρας του πατέρα της. Η Οσία Αϊβάτογλου του Ηλία και της Δέσποινας, γεννήθηκε το 1924 στην Κωνσταντινούπολη. Νυμφεύθηκε τον Φώτιο Σιγιουλτζή του Κωνσταντίνου και της Κυριακής, γεννηθέντα το 1920 στην Αδριανούπολη. Είχαν εργαστήριο παραγωγής μαντολάτων. Απέκτησαν τρεις γιους. Έζησαν στη Θεσσαλονίκη γεμάτοι αγάπη ο ένας για τον άλλο. Έφυγαν πολύ νωρίς για το μεγάλο ταξίδι... "Παράλληλα, τ...

Οκτώβρης - Τούτος ο Οκτώβρης δεν λέει να τελειώσει. Μένος θεϊκό με κατατυραννεί και αναλογίζομαι ποια να 'ν' η αιτία. Ωσάν υβριστής υπομένω την τίση, μην ελπίζοντας. Η ελπίδα πολλές φορές με συγκρατεί. Δεν πρέπει να βασίζομαι σ' αυτήν. Βασανίζομαι. Δεν υπάρχουν από μηχανής θεοί για μένα, δεν υπήρξαν ποτέ. Τέτοιοι που είναι δεν τους θέλω. Η λύση τους δεν μου ταιριάζει. Δεν είναι λύση αυτή. Αλλιώς τη φανταζόμουν τη ζωή. Από παιδί. - Τα πράγματα δεν μπορούν να γίνουν διαφορετικά. Δεν μας βολεύει ο Θεός. Μην το ξεχνάς. Δεν υπάρχουν λύσεις ιδανικ...

Ο Οσμάν Τουρκάι έγινε γνωστός ως "Ο Ποιητής του Διαστήματος ή του Σύμπαντος". Στα ποιήματά του πραγματεύθηκε και ανέπτυξε θέματα κοσμικής συνείδησης και λογικής. Σκοπός και ιδανικό των ποιημάτων του ήταν η ενότητα, η συμπαντική σκέψη και η συνύπαρξη στη διαφορετικότητα. Συνθέτοντας ποιήματα με υλικό τα ανωτέρω εφόδια, άρχισε να μνημονεύεται ως ο μυστικιστής της εποχής του διαστήματος ή του σύμπαντος. Κατάφερε να αναγνωριστεί παγκοσμίως και να τιμηθεί με βραβεία τόσο στην πατρίδα του όσο και στην παγκόσμια κοινότητα. Το 1988 με αφορμή την ποιητική του συλλογή "Variations"...

Άνυδρο θαλασσόκρινο νησί μου, αρχαίος βολβός στην άμμο του παλιού καιρού. Έφυγαν τα καράβια τους και πάλι. Δεν έφεραν κρασί και λάδι να γεμίσουν τα πιθάρια. Μόνο στα λαδιασμένα σώματα με δείχτες αντηλιακούς νυχτόβιες πεταλούδες ανασαίνουν. Αντέχεις;

"Οι πέντε εποχές" είναι το ταξίδι ενός ανθρώπου διαμέσου πέντε περιόδων της ζωής του. Ένα άλλο πρόσωπο αποτελεί το συνεχή προσδιορισμό με βάση τον οποίο ο άνθρωπος αυτός ορίζει την ύπαρξή του. Όταν όλα τελειώσουν κι απέρχεται το αδηφάγο πένθος, έκπληκτος ανακαλύπτει πως ακολουθεί και μια Πέμπτη εποχή. Ίσως μάλιστα η εποχή αυτή να είναι και η καθοριστική γιατί του δόθηκε η ευκαιρία να ανακαλύψει τον εαυτό του. "Οι πέντε εποχές" είναι μια εξομολόγηση για τον έρωτα, τα τραύμα αλλά και τη μετα-τραυματική άνθηση που ενδεχομένως ακολουθεί.

Θυμάμαι όταν πρωτοδιάβασα χαϊκού το 1965 στα γερμανικά. Η δύναμη της εικόνας, η αίσθηση του κεραυνοβόλου, η λακωνική αντιμετώπιση της εμπειρίας μέσα σε λίγες συλλαβές, η τρομακτική οικονομία των λέξεων με άφησαν κυριολεκτικά άφωνο. Οι μεγάλοι "μάστορες" με τον θρύλο που τους περιέβαλλε, ο Basho, ο Buson, ο Issa και αργότερα ο Shiki - σε μεταφράσεις φυσικά -, με γοήτευσαν και με γοητεύουν μέχρι σήμερα. Αν και ο τελευταίος "κλασικός", ο Masaoka Shiki, πέθανε στις αρχές του 20ού αιώνα, το χαϊκού από τότε έχει διαδοθεί σε πολλές χώρες και γλώσσες. Έχουν γραφτεί χιλιάδες ποιή...

"Η Τέχνη βρίσκει τη δική της τελειοποίηση μέσα της και όχι απ' έξω. Δεν πρέπει να κρίνεται με εξωτερικά μέτρα ομοιότητας. Είναι πέπλο μάλλον παρά καθρέφτης. Έχει άνθη που κανένα δάσος δεν γνωρίζει, πουλιά που κανένας δασότοπος δεν τα έχει. Φτιάχνει και ξαναφτιάχνει πολλούς κόσμους, και το Φεγγάρι από τον ουρανό να το κατεβάσει μπορεί με μια μοναχά βυσσινόχρωμη κλωστή... Οι Δρυάδες κρυφοκοιτάζουν μέσα από τα χαμόκλαδα καθώς διαβαίνει και οι Φαύνοι παράξενα της χαμογελούν καθώς τους πλησιάζει. Γερακοπρόσωπους θεούς έχει να τη λατρεύουν και Κένταυρους στο πλάι της να καλπάζουν...

Η ποίηση της Μαρίνας Αρμεύτη εντυπωσιάζει με μια πρωτοτυπία που μοιάζει αυθόρμητη και που είναι σαν να δημιουργεί ένα νέο κύμα σουρεαλισμού. Αυτό φαίνεται και από τον τίτλο της συλλογής "Ο κύριος ιππόκαμπος". Κι αυτό που είναι πολύτιμο είναι πως αυτός ο "νέος σουρεαλισμός" εκφράζει μια σοφή ενατένιση της ζωής με απόλυτη καθαρότητα. "Ο ουρανός και τα σύννεφα είναι οι γνώριμοι δρόμοι μας" ή "Η Πηνελόπη ήταν πιστή μόνο στην αναμονή". Αυτή η μη πραγματική περιγραφή μοιάζει με ακτινογραφία της πραγματικότητας, που αν ξέρεις να τη διαβάζεις, θα δεις, ίσως διαχρονικά αυτ...

Με ψυχογεωγραφικό πλαίσιο κυρίως την παλιά πόλη της Λευκωσίας, ο Κώστας Ρεούσης, μετέρχεται σωματικά τις έννοιες του υπό και του υπέρ ως πρώτα συνθετικά λέξεων που ελαύνουν της πραγματικότητας, εκβιάζοντας μία πρωτόγνωρη αναπνοή γραφής. Ο ποιητής Μιχάλης Παπαδόπουλος έχει αναφέρει σχετικά: "Το βάναυσο ξύσιμο όλων των σοβάδων της γλωσσικής ευπρέπειας -η αγριότητα μιας ευγένειας που δεν έχει όνομα ή τόπο σ' αυτό τον κόσμο", ενώ ο φιλόλογος Γιώργος Μύαρης τον προσδιορίζει ως: "Αβόλευτη παρουσία σε πληθυσμούς βολεμένους στη λησμοσύνη". Στο βιβλίο "Ο κρατήρας του γέλιου μου", εν...

Τα ποιήματα του Μάριου έρχονται σαν ψηφίδες από το παντοτινό νησί του Έρωτα - το πολύπαθο. Έρχονται να μπουν στις χαραμάδες που αφήνουν τα χιλιάδες μικρά καθημερινά μας ανεκπλήρωτα. αυτό που είδαμε όλοι και κανείς δεν πρόλαβε να πει... Σταμάτης Κραουνάκης

Το ποιητικό και πεζογραφικό έργο της Ντίνας Παγιάση-Κατσούρη διέπεται από συνέπεια και ενότητα, ιδεολογική, θεματική, κάποτε και τεχνοτροπική. Ιδεολογικά, είναι ανθρωπιστικό· θεματικά, είναι κυπροκεντρικό και, κατά δεύτερο λόγο, διεθνιστικό (το δείχνουν και οι μεταφραστικές της επιλογές στις δύο συλλογές διηγημάτων από αναπτυσσόμενες χώρες)· τεχνοτροπικά, εκφράζει όψεις του μεταπολεμικού λυρικού ρεαλισμού. H εκφορά του ποιητικού λόγου έχει αμεσότητα, ευκρίνεια και δύναμη. Στα διηγήματα διακρίνεται άνεση στην ανέλιξη της πλοκής και στη σύμπλεξη του παρόντος της "ιστορίας"...