Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Η ποίηση της Μαρίνας Αρμεύτη εντυπωσιάζει με μια πρωτοτυπία που μοιάζει αυθόρμητη και που είναι σαν να δημιουργεί ένα νέο κύμα σουρεαλισμού. Αυτό φαίνεται και από τον τίτλο της συλλογής "Ο κύριος ιππόκαμπος". Κι αυτό που είναι πολύτιμο είναι πως αυτός ο "νέος σουρεαλισμός" εκφράζει μια σοφή ενατένιση της ζωής με απόλυτη καθαρότητα. "Ο ουρανός και τα σύννεφα είναι οι γνώριμοι δρόμοι μας" ή "Η Πηνελόπη ήταν πιστή μόνο στην αναμονή". Αυτή η μη πραγματική περιγραφή μοιάζει με ακτινογραφία της πραγματικότητας, που αν ξέρεις να τη διαβάζεις, θα δεις, ίσως διαχρονικά αυτ...

Είναι τυλιγμένη σε μια αύρα ή γραφή του Στέφανου, κάποτε ανάερη και ρευστή, κι άλλοτε πυκνή σαν συνωστισμένη μνήμη. Στα ποιήματά του μεταχειρίζεται συνειδητά πολύσημες λέξεις, παρηχήσεις, εικονοποιία και επιλεκτική ομοιοκαταληξία για να ιστορήσει το χειροπιαστό αλλά κυρίως για να υπαινιχθεί το υπερκόσμιο, "πιο πέρα απ' της ζωής τις βεβαιότητες". Στο γλωσσικό του σύμπαν αναδεύεται η σιβυλλική λαλιά των γιαγιάδων του με αναφορές σε στίχους του Γ. Χ. Ώντεν, του Γουόλκοτ, του Οβίδιου, του Καλντερόν - αλλά και του Καβάφη, υπόρρητα. Η κυπριακή διάλεκτος, η αγγλική ποίηση, το θέατ...

Κάποιοι μύθοι είναι καλό να παραμένουν ως έχουν απαρασάλευτοι στο μεγαλείο της αυταπάρνησής τους. Ο Χριστός να μη γίνει ποτέ μεγαλέμπορος στην Ιερουσαλήμ συνδαιτημόνας χιλίαρχων και του Ποντίου Πιλάτου. Ο Καρλ Μαρξ να μη γίνει ποτέ εργοστασιάρχης σε μονάδα επεξεργασίας χάλυβα στο βόρειο Λονδίνο. Ο Βλαντιμίρ Μαγιακόφσκι να μη γίνει ποτέ γηραιός καθεστωτικός ποιητής στην μπρεζνιεφική εποχή της στασιμότητας. Ο Τσε Γκεβάρα να μη γίνει ποτέ κοιλαράς μεγαλογιατρός στις αστικές συνοικίες του Μπουένος Άιρες. Οι μύθοι δελεάζουνε τα πλήθη οι απομυθοποιήσε...

η ανεξάντλητη αφήγηση των δέντρων αναπαριστά τον ύπνο πως είμαστε δέντρα πως μιλάμε διψασμένα με το νερό θυμούνται να μας ξέρουν τι ν' απέγινε η άμμος τη φύτεψαν να γίνει λάσπη και που τα πρόσωπα όπου μνήμη μας κοιτούν σωπαίνουν και μας μοιάζουν μες στη ρωγμή της πέτρας κατρακυλά ο κόπος ρωτούν μήπως κι αυτή χτυπά σαν καταρρέει η σκόνη αν κάθε που βαραίνει βαθαίνει που πονά αν ερωτά μην είν' φωνή το σχήμα που πάλλει στα θεμέλια κραυγή δική της μην είναι η σιγή η γη σταματημένη άλλωσπως που φώναζε πως γύρναγε πως έβγαζε παράτονη παράπονη πνοή παράφορη πως φύσ...

Να μιλήσω για την ποιητική συλλογή; Ένα ανοσιούργημα λέξεων. Ένα απροβίβαστο ανορθογράφημα. Μία προκλητική ιεροσυλία. Να σας πω αλλιώς το περιεχόμενο. Ένα πρωινό αποφάσισα να βγω από το σπίτι μου διαφορετικά από ό,τι συνήθως. Πήρα λοιπόν ψαλίδι, λεπίδι κοφτερό είχα, και έκοψα το ένα μανίκι από το πουκάμισο. Το ένα μέρος από το παντελόνι. Ξύρισα το μουστάκι μου από τη μία πλευρά. Έκοψα τα μαλλιά μου από το ένα μέρος. Και φόρεσα ένα παπούτσι. Και ξεκίνησα για μία βόλτα στον ήλιο. Με κοίταγαν παράξενα. Άλλοι με το στόμα ανοικτό. Άλλοι γελώντας. Ό,τι σπάει τη νόρμα, ό,τ...

Στην ποιητική αυτή συλλογή του Γιώργου Μοράρη, από την πρώτη κιόλας σελίδα, τα τέρατα κινούνται με όρους αρχαίας ελληνικής μυθολογίας. H Ερινύα για λόγους εύγλωττους είναι το μόνο τέρας που δεν φορά καλύπτρα. Στις επόμενες σελίδες παρελαύνουν δανεισμένα ομοιώματα από όλες τις εποχές. Το κράνος του ιππέα είναι μια σφραγισμένη μάσκα, όπως του μεσαιωνικού σιδερόφρακτου ιππότη. Στην κορυφή της πυραμίδας ο θάνατος μεταμφιέζεται στη ρωμαϊκή αρένα. Ακολουθούν στους νεότερους χρόνους τα προσωπεία του έρωτα φασματικά και απροσδιόριστα. Μέχρι που ανασύρεται η γαμήλια καλύπτρα. Γιατί...

Αναπτύσσοντας μιαν ξεχωριστή σεξουαλική και κριτική ρητορική στην ποίησή του, ο Γκιουργκέντς Κορκμάζελ έχει μια αποκλειστική θέση στη σύγχρονη Κυπριακή ποίηση (..) Στην ποίησή του, το άτομο που γυρίζει ν’ αντικρίσει τη φύση και στηρίζεται στη διαίσθηση επιδιώκει να βρει την απλή αλήθεια. Ο Κορκμάζελ παλεύει με τα εμπόδια των ταμπού και των συνόρων που έρχονται αντιμέτωπα μαζί του στη διαδρομή του. Δεν αποφεύγει να χρησιμοποιεί προκλητική και μερικές φορές ενοχλητική γλώσσα. Στα πλαίσια των θεμάτων της φύσης, της αγάπης και του θανάτου αποκαλύπτει προσωπικά και κοινωνικά...

Κολυμπούμε σε έναν ωκεανό ενέργειας, χωρίς σύνορα και χωρίς όρια. Ποιοι είμαστε; Πού πάμε; Προς τί όλο αυτό το ταξίδι; Σκέψεις και βιώματα μέσα από δύο συλλογές κειμένων εσωτερικής αναζήτησης σε ποιητικό λόγο, γραμμένα από τον Γιώργο Ευλογημένο. Με περισσότερα από 140 "γραψίμια", διανθισμένα με digital designs από τον adni18. Δύο συλλογές, το Ύδωρ και ο Κύκλος, γραμμένες με λυρισμό, ευαισθησία και διάθεση να φτάσουν στις ρίζες και στην Ουσία της Ζωής, σε μία ολόχρωμη έκδοση 200 σελίδων. Στο μεν Ύδωρ και μέσα από τις εμπειρίες της μοναχικότητας και της ανταλλαγής, π...

Το τέλος της Χιονάτης. Tο άδοξο τέλος ενός παραμυθιού. Ποιητική συλλογή για την απομυθοποίηση της ιστορίας, της πολιτικής, της κοινωνίας στην οποία ζούμε, αλλά και του έρωτα. Ποίηση για το γκρέμισμα των μύθων, μα και για το κτίσιμο νέων, αφού τελικά δεν μπορούμε να ζήσουμε χωρίς αυτούς...

Στην Πενταλιά ανθίσαν οι αμυγδαλιές Αλέξανδρε και συ ανάμεσα στο Γρανικό και στο Κεμπέκ αναζητάς, λέει τον κόσμο... Κοίταξα το σκληρό τοπίο το φεγγάρι ήταν γεμάτο δεν έμεναν παρά κάτι μεσοτοιχίες σημάδι πως κάποτε ήτανε σπίτια. Ύστερα χάθηκε μες στη νύχτα. Κανείς δεν έμαθε αν πέθανε στο Μόντρεαλ στην Πενταλιά ή στη Βαβυλώνα.

Η "Αειθαλής θάλασσα" είναι μια ιδιαίτερη ποιητική σύνθεση, που πικρανθίζει μέσα στον αειθαλή μεσογειακό κήπο, με γήινα ποιήματα του πηλού και της τερακότας, ποιήματα ασημοκαπνισμένα στο λαδί της ελιάς και στο φως της πανσελήνου, που αναπνέουν και βυθίζονται αενάως στο λευκό και στο μπλε της θάλασσας. Η ποιήτρια, βιώνοντας έντονα τα φαινόμενα που τη συνδέουν με τη θάλασσα και με όχημα την καταβύθιση στο αρχαιοελληνικό λογοτεχνικό παρελθόν, στο φυσικό τοπίο αλλά και το σύγχρονο κοινωνικό γίγνεσθαι της Κύπρου και ευρύτερα της Μεσογείου, επιχειρεί μια συμφιλίωση με τις αντιθ...

Γήινες σκουληκότρυπες είν' των µετρό µας οι σταθµοί. Από τη µία µπαίνω κι από την άλλη ευθύς βγαίνω και τα πάντα αλλάζουν. Μακάρι να 'ταν κι η ζωή µας έτσι. Μ' ένα εισιτήριο φτηνό ή παρµένο απ' τα χαλασµένα µηχανήµατα στην είσοδο του τερµινάλ που κάποιος καλός άνθρωπος θα 'χε αφήσει, στην κοσµοµόνωση να 'µπαινα και ν' άλλαζαν τα πάντα στην επόµενη στάση. Άραγε εγώ µεταφέροµαι όταν µε το µετρό ταξιδεύω ή είν' ο κόσµος που αλλάζει και πάλι στον ίδιο σταθµό κατεβαίνω, ίδιος κι απαράλλαχτος;

Συχνά μέσα από λωρίδες σκοτάδι ακούγεται ένας παράξενος ήχος σαν βόμβος μέλισσας τυφλή ψηλαφώ τις λυσιμελείς λέξεις έχουν καμπύλες γυναίκας άρωμα κυπαρισσιού ηδονικά χαϊδεύω το ι, το ο, το η Σιωπή εντός και εκτός αυτός ο εκτυφλωτικός ήχος μέσα από κλωστές βροχής γυροφέρνει μέσα μας και μας καίει σιγά-σιγά

ΟΠΩΡΑ Αυτά που κάποτε ήταν στήθη καμαρωτά σαν κόκορας, τώρα τα δέρνει μιας ατελείωτης θλίψης Γαλαξίας. Στήθη που δεν στοχάζονται πια τώρα το μάρμαρο και τη φωτιά. Ωσάν θεάς, που έχασε την πίστη της στο πορφυρό σκοτάδι τ' ουρανού. Ελάτε, νάρκη και όνειρα, στους πεζοδρόμους του Άδη τον ύπνο μου στιχοθετήστε, να μη θωρώ το Κλέος της Ήρας να πιπιλίζει των αιθέρων τ' άστρα· η ευκολία με την οποία γερνούν, τα χείλη γέμει αυλού με σκότος. Ο Χαραλαμπίδης μας έχει συνηθίσει στη συχνή καταβύθισή του στον μύθο, από όπου ανασύρει τα κατάλληλα νήματ...

Πώς ξέρεις ότι θέλεις να γράψεις; Πώς ξέρεις ότι ήρθε η ώρα να γράψεις; Η απάντηση είναι απλή: Θυμάστε το "Στην αρχή το φως. Και η ώρα η πρώτη", το "είπεν ο Θεός γεννηθήτω το φως και εγένετο φως"; Έτσι ξεκινούν όλα. Αυτή είναι η αρχή. Όταν κάποιες σκέψεις, αισθήματα, μισόσβηστες εικόνες που έμεναν στην σκιά, αποκτούν ψυχή/φως. Και φωτίζονται. Και το φως τους, γιατί είναι δικό τους το φως, όλο και μεγαλώνει. Και στο τέλος μεγαλώνει τόσο, που δεν αντέχεται να μένει κλεισμένο μέσα σου. Και χύνεται πάνω σε κόλλες χαρτί, σε σελίδες υπολογιστή, και παίρνει μορφή. Γίνεται πάλι σ...