Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

ΓΛΥΠΤΙΚΗ ΣΤΗΝ ΑΜΜΟ Παιδί την ξάπλωσε στην άμμο, βοήθησε κι ο τεχνουργός πατέρας του. Τα φύκινα ξηραίνονται μαλλιά της· στο ουραίο τη λάμψη έχουν ωχρή τα βοτσαλάκια. Στα χείλη της ωστόσο ακόμα μένει το κρεμεζί φρέσκου ψαριού· στον κόρφο κεραμιδίζει αδούλωτη μια ρώγα. Δεν ξέρουμε· κοιμάται αυτή και λιάζεται; Σαν χαλαρή με φαίνεται· τα μάτια της στερεωμένα μαύρο πετραδάκι ξανοίγουν σε πανάρχαιους ουρανούς. Σαν μάγισσα με φαίνεται· η ανάσα της λιχνίζει την ασάλευτη σιωπή, τη θάλασσ' αγκιστρώνε, βαλσαμώνει αγράμματα, ακοινώνητα πουλιά. Θα φύγω· θα ξανάρθω α...

Το τραγούδι του νερού πια, δε θα σιγήσει! Όρκο ο ήλιος έκαμε πως δε θα τ' αφήσει.

Συγκεντρωτική έκδοση των ποιητικών συλλογών "Αρχή Ινδίκτου", "Divan", "Ποιήματα μιας άλλης εποχής" και "Τα από κήπων", γραμμένων από το 1967 ως το 2000. Η λέξη "divan" έχει περσική προέλευση και σημαίνει, εκτός των άλλων, "συλλογή λυρικών ποιημάτων ενός ποιητή". Από την Περσία του 10ου αιώνα μ.Χ., ο όρος επεκτάθηκε στους μυστικούς της Ανατολικής Μεσογείου και αργότερα στη Δύση (Γκαίτε). Η Κύπρος -"ένας τόπος όπου το θαύμα λειτουργεί ακόμη", έγραφε ο Σεφέρης το 1955- "συνορεύει με το αχανές", όπως διαβάζουμε στο μότο του καινούργιου βιβλίου της Νίκης Μαραγκού. Είναι φυσικ...

"Δεν είναι μονάχα συναισθηματική ανάγκη που με παρότρυνε να ασχοληθώ -κάτι εξαιρετικά επίπονο- και να μαζέψω -τουλάχιστον όσα μπόρεσα- τα δημοσιευμένα σε περιοδικά και εφημερίδες καθώς και τα αδημοσίευτα ποιητικά έργα του πατέρα μου και να προσπαθήσω να τα εκδώσω. Οι τοτινές συνθήκες του τόπου μας και της ζωής του δεν του επέτρεψαν να το κάνει ο ίδιος. Και όπως είναι φυσικό, σιγά σιγά αρχίζει να παραλείπεται από πολλές νεότερες ανθολογίες. Ο Λεωνίδας Παυλίδης όμως δικαιούται, νομίζω, μια θέση στην πνευματική ζωή τόσο της Κύπρου όσο και της Ελλάδας. [...] Πέρα από το ποιη...

ΑΙΓΙΑΛΟΥΣΑ 1 Πλήθος θαλάσσης· θάλασσα πλημμύρισε τον ουρανό με κέντημα χρυσό. Γλωσσολαλιά· ρινισμένα τα κουδούνια, καθένα στο δικό του πλάγιο ήχο. Νομίσματα θαμμένα βασιλέων που γνώρισαν τον αίνο σκιαμαχούν με τα βελάσματα του χόρτου. Πέτρα ήμερη κατέχει τους γηλόφους και κατέρχεται προς το αγίασμα τ' Αγίου Θερίσου. Μα του πελάου ο κάμπος -άγνωστο διατί- χοχλά θανάτου θειάφι κι αγρία διαρπαγή. [...] (απόσπασμα από το ποίημα "Αιγιαλούσα")