Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

[...] Ανθολογώντας ο ίδιος τον εαυτό μου (άλλη μια δημοσιογραφική "πατέντα" -οι δυνατότητες για σοβαρότερη φιλολογική δουλειά είναι περιορισμένες στα ελληνικά γράμματα, τόσον όσον και οι κύκλοι των κριτικών, των φίλων, των κολλητών και άλλων δυνάμεων που δεν ευκαιρούν), διαπίστωσα πολλές αδυναμίες περιεχομένου και ύφους. Ανατρέχοντας στα κείμενα μιας πενταετίας, από τα μέσα του 2001 έως τα μέσα του 2006, ανακάλυψα ευκολίες, επαναλήψεις, κάποιες μονομανίες και κάποιες εκτροπές απ' αυτά που ο ίδιος πιστεύεις ότι είναι ή θα πρέπει να είναι ο "κανόνας" σου όταν γράφεις. Ομως α...

Κάθε πρωί τριάντα χρόνια τώρα, ξυπνάω στις εφτά. Πίνω καφέ με γάλα, ξυρίζομαι, ντύνομαι, φυλάω τη γυναίκα μου και τα παιδιά μου, βγαίνω από το σπίτι μου, πηγαίνω προς τη στάση, παίρνω το τρόλεϊ, κατεβαίνω στην Σταδίου, στρίβω Εμμανουήλ Μπενάκη, μετά στρίβω λίγο δεξιά και πάω στο γραφείο μου!... Σήμερα όμως λέω να σπάσω τη ρουτίνα μου!... Δεν θα στρίψω από την Εμμανουήλ Μπενάκη, θα στρίψω από την Χαριλάου Τρικούπη!...

Πόσα θα ήταν διαφορετικά στην ιστορία της ανθρωπότητας αν κάποιοι από τους πρωταγωνιστές ή τους καθημερινούς ήρωές της έλεγαν "Fuck off". Μια σειρά από ιδιοφυείς γελοιογραφικές παραστάσεις με βαθύ νόημα και ιστορικό σαρκασμό.

Η πολυεθνική συνεύρεση σκιτσογράφων -28 από την Ευρώπη και Αμερική και 28 από τη χώρα μας- που με τον ζήλο και τη δημιουργικότητά τους κατάφεραν να δώσουν εξαιρετικά δείγματα εμπνευσμένου και ευφυούς έργου, αποτελώντας σημαντική περιουσία και παρακαταθήκη για την πόλη της Πάτρας, είναι από μόνο του ένα αξιομνημόνευτο γεγονός. Η Πάτρα, ήδη με την έναρξη των εορτασμών της ως Πολιτιστική Πρωτεύουσα της Ευρώπης, δίνει το στίγμα της πόλης-κέντρου διεθνών σχέσεων και πολιτιστικών συναντήσεων προς έναν κοινό στόχο, αναδεικνύοντας παράλληλα την ιδιαίτερη πολιτιστική της ταυτότητα....

[...] Ο Β΄ τόμος της "Ιστορίας της ελληνικής γελοιογραφίας" εξετάζει τις συνθήκες που διαμορφώνουν από τη Μεταπολίτευση και μετά την ποιότητα και τη "φόρμα" του "νέου" εικαστικού χιούμορ στην Ελλάδα με την παρουσία του εν ζωή "παλιού". Τα εισαγωγικά στο νέο και στο παλιό σηματοδοτούν απλώς τη σχετικότητα του χρονικού προσδιορισμού των λέξεων στην πιο κρίσιμη περίοδο της προσαρμογής και της εξέλιξής του με τα νέα δεδομένα στα ΜΜΕ. Η συνδρομή της δημοσιογραφίας στην επεξήγηση των επιμέρους γεγονότων είναι αυτό που θα θεωρηθεί αργότερα ιστορία. Ό,τι σήμερα θεωρείται αυτονόητο...

Το 1997, η Σουηδική Ακαδημία έδωσε το βραβείο Νόμπελ λογοτεχνίας στον Ντάριο Φο, απόφαση που, όπως είπε ο ίδιος στην ομιλία του, προκάλεσε αναταραχή, τόσο στους κύκλους του Πάπα, όσο και στους ιταλικούς κύκλους των "εκλεκτών". Η ομιλία του Ντάριο Φο συνοδευόταν από 25 σκίτσα του, γιατί "μ΄ αυτό μου δίνεται η ευκαιρία να αυτοσχεδιάσω, να εξασκήσω την φαντασία μου και να σας αναγκάσω να χρησιμοποιήσετε και τη δική σας φαντασία". Η ομιλία του Ντάριο Φο ενώπιον της Σουηδικής Ακαδημίας, δεν ήταν μια τυπική ομιλία παραλαβής ενός βραβείου. Ήταν ουσιαστικά μια θεατρική παράσταση...

Πίκρα και αυτοσαρκασμός· ίσως αυτά τα δύο να μην είναι τα καταλληλότερα συστατικά για ένα Λεύκωμα με γελοιογραφίες. Σίγουρα, όμως είναι τα πιο επιτυχημένα για τα σκίτσα του Σπύρου Ορνεράκη, ο οποίος, με την πρώτη ματιά, θέλει να σε προειδοποιήσει: Δεν θα γελάσεις μόνον. Μπορεί και να δακρύσεις. Μόλις σβήνει το χαμόγελο που οφείλεται στο χιούμορ, ακολουθούν η πίκρα και ο αυτοσαρκασμός - συστατικά απαραίτητα της σάτυρας. Γιάννης Καψής

Ο Αθηνών Χριστόδουλος δεν αντέχει σε καμία θεολογική κριτική. "Αντέχει" όμως σε πολιτική κριτική. Τουλάχιστον η γελοιογραφία του. Είναι άλλωστε ο πρώτος ιεράρχης που γίνεται γελοιογραφία μακράς διαρκείας, ένας "καρτούν ήρωας"! Αυτό δεν είναι απαραιτήτως κακό. Κακοί είναι συνήθως οι λόγοι που γεννούν μια γελοιογραφία και ο Αθηνών έχει υπερβεί τις χίλιες. Αν λοιπόν μια γελοιογραφία ίσον χίλια λόγια, ο Μακαριώτατος έχει ξαναγράψει τη Βίβλο, τα άπαντα του Λένιν και τις περιπέτειες του Τεν-Τεν. [...] Ως εκ τούτων η κριτική στο βιβλιαράκι αυτό που έχετε ανά χείρας διά χειρός Στάθ...

Με το νέο πολιτικό και κοινωνικό money-festo και τις νέες πολιτικο-πολιτισμένες κραυγές από τη "φάρμα των πολιτικών" και τη φάρα των ανθρώπων... Με ενδεικτικά σκίτσα-γελοιογραφίες της Μαρίας Τζαμπούρα που έχουν δημοσιευτεί στην Εφημερίδα "Το Βήμα".

[...] Στην έκθεση παρουσιάζονται 29 σκιτσογράφοι που παρακολουθούν τον παλμό της κοινής γνώμης όπως εκφράζεται μέσα από τον αθηναϊκό ημερήσιο και κυριακάτικο Τύπο. Ο καθένας από αυτούς -και ανάμεσά τους μία γυναίκα- έχει το δικό του ξεχωριστό στίγμα που τον κάνει αναγνωρίσιμο σε όλους μας, χωρίς καν να χρειάζεται να βάλει την υπογραφή του. Αναγνωρίσιμο μεν αλλά ίσως το έργο των πολιτικών γελοιογράφων να μην είναι τόσο αναγνωρισμένο. Η "Έκθεση Πολιτικής Γελοιογραφίας" που οργανώνει το Ίδρυμα της Βουλής των Ελλήνων για τον Kοινοβουλευτισμό και τη Δημοκρατία σκοπό έχει να υ...

Καρπός έρευνας 25 ετών, η Ιστορία του δημοσιογράφου Δημήτρη Σαπρανίδη αποτελεί το πανόραμα της ελληνικής γελοιογραφίας από τις απαρχές της στην αρχαιότητα μέχρι τις μέρες μας. Πλουτισμένη με περισσότερες από 2000 εικόνες - όλες σχολιασμένες και τεκμηριωμένες, αποθησαυρισμένες από εκατοντάδες έντυπα, μακροβιότατα ή βραχύβια, διάσημα ή λησμονημένα - η παρουσίαση του ακάματου συγγραφέα αποτελεί συνάμα και μια πρωτότυπη μορφή ιστοριογραφίας των Ελλήνων, ένα παιχνίδι εξιστόρησης με σκωπτικό ύφος. "Ακόμη πιο φανερά είναι ο μόχθος και η δαπάνη του εκδοτικού οίκου για μια δουλειά...

Κάποιος λέγοντας "θέλω να γυρίσω σπίτι" μας έμαθε ότι το πατρικό του ήταν η αθωότητα. Ο Soloup καθώς επιστρέφει σου ρίχνει καταπρόσωπο τη βελόνα, το νήμα της στάθμης και τη σκούφια του. Από εκδικητική κακότητα τον βάζω να παίξει με τον "Αυτοσερβιριζόμενο". Και κερδίζω χρόνο. Το flip-book, ένα είδος αποδημητικού, παραμένει στο στόχασστρο των κυνηγών επειδή μόνο αυτό μεταβάλλει τον ποιητικό προσδιορισμό "εν ριπή οφθαλμού" σε αλήθεια κατ' επανάληψη. Δευτερόλεπτα ανά χειρώς αιωνίως.

Το Παρελθόν έχει παρέλθει. Το Μέλλον δεν ήρθε ακόμα. Το Παρόν είναι εκεί έξω, και εδώ μέσα. Μια ελάχιστη εικόνα του βέβαια στις σελίδες που ακολουθούν. Δεν μιλάμε για πολιτική αλλά για σοβαρότερα θέματα. Που πάμε λοιπόν; Αυτή η χώρα όλο κάπου πάει. Πότε κατά διαόλου, πότε κατά κρημνών, πότε στα μεσούρανα, πότε στο χάος. Πότε-πότε πάει και πότε-πότε την πάνε. Αν έχεις απορίες και τις διατυπώσεις στην όποια κυβέρνηση θα σε διαβεβαιώσει πως όλα πάνε υπέροχα. Η όποια Αντιπολίτευση θα σε ενημερώσει ότι ο Αρμαγεδών είναι στην πρώτη γωνία αμέσως μετά το περίπτερο, δεξιά. Ένας...

Το λεύκωμα "Γκουντμπάι, μίστερ Μίλερ..." περιέχει γελοιογραφίες (δημοσιευμένες και αδημοσίευτες) από τον Φεβρουάριο του 2003 ως τον Οκτώβριο του 2004 για τις εφημερίδες "Τα Νέα", "Η Κυριακάτικη Αυγή" και το περιοδικό "Αντί", καθώς και δύο σκιτσάκια για τη 2η Διεθνή Έκθεση Γελοιoγραφίας Ρόδου και τον δικτυακό τόπο www.styx.gr.

Για έναν σκιτσογράφο το να γράφει για έναν άλλον σκιτσογράφο δεν είναι εύκολο. Ίσως δεν είναι και σωστό. Το μόνο που μου επιτρέπεται λοιπόν να γράψω για τον Κώστα Κουφογιώργο είναι η διαφορά της ηλικίας όχι μεταξύ δύο αγνώστων, αλλά μεταξύ δύο γνωστών. Καθ' ότιν τον ομότεχνό μου Κώστα γνώρισα, όταν ακόμα τα σκιτσάκια του κοιτούσαν με απορία τον κόσμο και του χτύπαγαν την πόρτα, όπως τα πιτσιρίκια τα Χριστούγεννα, ρωτώντας: "να τα πούμε; να τα πούμε;" Από 'κείνη την τρυφερή εποχή του δεκαπενταετούς Κώστα και των σκίτσων του δεν πέρασαν πολλά χρόνια και σήμερα ο δημιουργός τ...

Εξ' ορισμού επίκαιρη και όμως τόσο διαχρονική, η πολιτική γελοιογραφία καυτηριάζει τα κοινωνικοπολιτικά δρώμενα, ενώ η ευτυχής συγκυρία συλλογής υλικού επί σειρά ετών συνιστά πολύτιμο ιστορικό αρχείο για το πολιτικό γίγνεσθαι τόσο σε εθνικό όσο και σε διεθνές επίπεδο. Επιπλέον, αν ο γελοιογράφος είναι άνθρωπος χαρισματικός, με διεισδυτική ματιά και πένα αιχμηρή ώστε να μη χαρίζεται σε κανέναν, τότε η συλλογή των σκίτσων του ισοδυναμεί με πραγματικό θησαυρό στα χέρια του αναγνώστη. Αυτή ακριβώς είναι η περίπτωση του εξαίρετου και διεθνώς αναγνωρισμένου γελοιογράφου Φωκίωνα Δ...

Γέλασε και το παρδαλό κατσίκι, λέει χαρακτηριστικά ο λαός μας μπροστά σε περιστατικά που, καθώς ξεπερνούν τα όρια του αστείου, καταντούν γελοία εγείροντας ενίοτε την αγανάκτηση ή το χλευασμό. Στα δύσκολα χρόνια της ανασυγκρότησης του ελληνικού κράτους μετά την Κατοχή, όπου η χώρα βρισκόταν σε οικτρή κατάσταση, το μόνο όπλο εκτόνωσης που απέμενε στον ελληνικό λαό ήταν το γέλιο, έστω κι αν έβγαινε με πίκρα, πόνο, οργή και πολλές φορές με διάθεση αυτοσαρκαστική. Τότε το παρδαλό κατσίκι πήρε σάρκα και οστά ως κεντρική φιγούρα σε αρκετά από τα σκίτσα του γνωστού γελοιογράφου Φωκ...

[...] Το βιβλίο αυτό είναι μια προσωπική πολιτική κατάθεση, με όλα όσα μπορεί να σημαίνει ο χαρακτηρισμός αυτός, δηλ. προπάντων τον υποκειμενικό χαρακτήρα της. Ωστόσο δύσκολα νομίζω πως μπορεί να αμφισβητηθεί ότι ιδέες, καταστάσεις και συμπεριφορές κρίνονται σε αυτό με βάση εμπειρικά δεδομένα που έχουν επιλεγεί με δύο καθ' όλα αντικειμενικά κριτήρια: την εθνική επιβίωση και τη σωστή λειτουργία της Δημοκρατίας. Τα εμπειρικά αυτά δεδομένα προέρχονται από τον ημερήσιο τύπο, αντιπολιτευόμενο ή συμπολιτευόμενο. Έλεγχος της ακρίβειάς τους δεν έγινε, ούτε ήταν δυνατόν να γίνει, εκ...