Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Δυο φίλες, δυο γυναίκες, δυο μητέρες... η Βιολέτα και η Κλόντια, μαθαίνουν ταυτόχρονα πως περιμένουν παιδί. Μέσα από σαράντα γράμματα, μεταξύ Γαλλίας και Ισπανίας, φανερώνεται λίγο λίγο η αποκάλυψη του να "γίνεσαι μητέρα". Μια αλληλογραφία για να μιλήσουν η μια στην άλλη για τα αισθήματά τους, για το γάμο τους, για τα παιδικά τους χρόνια, για τη ζωή τους ως γυναίκες. Γιατί, το να είσαι μητέρα είναι ταυτόχρονα μια στιγμή υπέροχη και μια επανάσταση, με τα συνακόλουθά της, τον φόβο, την αναστάτωση και την ευτυχία... Αυτά τα γράμματα θ' αποτελέσουν τον αντίλαλο των ελπίδων κα...

Ο γάλλος συγγραφέας και ακαδημαϊκός, Ανρί Τρουαγιά, που διέπρεψε και ως βιογράφος, φωτίζει τη ζωή και το έργο των τριών "καταραμένων" ποιητών, Μπωντλαίρ, Βερλαίν, Ρεμπώ, μέσα από τη σχέση με τις μητέρες τους. "Συμβαίνει ορισμένες φορές τα κοντινά πρόσωπα ενός μεγάλου συγγραφέα να παραγνωρίζουν την αξία του έργου του και ό,τι τον κινητοποιεί στη ζωή. Προφανώς, ούτε η κυρία Μπωντλαίρ, ούτε η κυρία Βερλαίν, ούτε η κυρία Ρεμπώ παθιάστηκαν ποτέ με τις ποιητικές αναζητήσεις των γιων τους. Εξάλλου, καμία από τις τρεις τους δεν θα μπορούσε να καυχηθεί για τη λογοτεχνική της κ...

Ένα μοναδικό ντοκουμέντο έρχεται για πρώτη φορά στο φως της δημοσιότητας. Ο Μορίς Λεβέ, ερευνώντας για περισσότερο από είκοσι χρόνια οτιδήποτε σχετικό με τον Μαρκήσιο ντε Σαντ στα δημόσια αρχεία και στις ιδιωτικές συλλογές, ανακάλυψε μια αλληλογραφία-θησαυρό: μια σειρά επιστολών που επιβεβαιώνουν την παθιασμένη ερωτική περιπέτεια του συγγραφέα της "Ιουστίνης" και του "120 ημέρες στα Σόδομα" με τη νεαρή και όμορφη κουνιάδα του Αν-Προσπέρ ντε Λονέ. Για πρώτη φορά προσφέρεται στον ντε Σαντ η ζωντανή εικόνα της απρόσιτης παρθένου που θα ενσαρκώσει τις πιο ακραίες ερωτικές του...

Αυτό το έργο αποτελεί μία ανθολογία από τις επιστολές του Francois Fenelon (1651-1715), στις οποίες διαφαίνεται η τεράστια συμπόνια του προς τους πλησίον του, η οποία του επιτρέπει και του επιβάλλει μία Θεία αυστηρότητα που αποσκοπεί στη λύτρωσή τους από τον εαυτό (εγωισμό). Έτσι βλέπουμε να γίνεται διαρκώς λόγος στις επιστολές του για τον επιτακτικό θάνατο του εαυτού (εγωισμού), για την αναγκαιότητα της ταπεινότητας καθώς και για την ησυχία που είναι απαραίτητη για το βίωμα της Παρουσίας του Θεού.

Ένα άκρως ενδιαφέρον προυστικό κείμενο, γεμάτο ανατρεπτική λεπτή ειρωνία, βαθιά γνώση της γαλλικής ποίησης του 19ου αι., αλλά και του κόσμου μας, του κόσμου των ποιητών, των κριτικών και πάνω απ' όλα της αλήθειας και της ομορφιάς σαν τολμούν και τα καταφέρνουν να εκφραστούν δυνατά σε στίχους. Ο Προυστ το συντάσει άρρωστος με όσα θυμάται, χωρίς καν να εχει διπλα του ολα τα βιβλία. Πρωταγωνιστές και...μονομάχοι στο δοκίμιο ο Μπωντλαίρ και ο Βικτώρ Ουγκό, με τη νίκη του πρώτου να καταγράφεται μέσα στον βιωμένο πόνο του, τη γνήσια οργή και την αγάπη του για κάθε περιθωριακό πλά...

"Κατέγραφα σιωπές, σκοτάδια, αποτύπωνα το άφατο. Καθήλωνα ιλίγγους." Όλη η προσπάθεια του Ρεμπώ, να σπάσει το φράγμα του ανέκφραστου. Να διαπεράσει το τείχος της σιωπής. Ν' αρθρώσει κάτι που δεν μπορεί να ειπωθεί με λόγια. Από τη μια, η σιωπή των πραγμάτων. Η αφασική κατάσταση του κόσμου που πασχίζει να την υπερβεί. Από την άλλη, η εκστατική σιγή της ψυχής που πασχίζει να τη βιώσει και -το πιο δύσκολο- να την αποτυπώσει. Στη μέση, εκείνος, να δίνει τη μάχη και τελικά να συνθλίβεται, επιλέγοντας την παραίτηση - την ηθελημένη προσωπική σιωπή, αντίστοιχη με τη σιωπή των ερη...