Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Ήταν η μικρή αράχνη που στήριζε μια μεταξωτή κλωστή σ' ένα φύλλο του γιασεμιού κι ύστερα κρεμότανε πάνω της και νανούριζε τους πόθους της. Ήταν η ανόητη σαύρα που κρύφτηκε στη ρίζα του αλεξανδρινού, γιατί φοβήθηκε τη σκιά της. Ήταν η φτερούγα από το όνειρο του Σέβη που καρφώθηκε σαν το σουγιά σε μια γινωμένη ρόγα σταφυλιού... Ήταν όλ' αυτά ανακατωμένα. Ποιος μπορούσε να τα ξεχωρίσει. Και προς τι;

Bororo είναι μια πρωτόγονη φυλή της Βραζιλίας που ζει στον Αμαζόνιο, σε συνθήκες λίθινης εποχής. Οι επιστήμονες συχνά αναφέρονται σ' αυτήν έκπληκτοι από την πολύπλοκη απλότητα ενός τρόπου ζωής βγαλμένου από τα έγκατα του χρόνου και της ζούγκλας. Bororo είναι δύο ταξίδια με τρένο, ένα με βαπόρι στις Κυκλάδες, ένας χωρισμός, ένα πανηγύρι, ένα πάρτι σε κήπο, δύο μεθύσια, ένα όνειρο, πολλά τηλέφωνα, ένα αποκλειστικό ρεπορτάζ, τα επίσημα εγκαίνια ενός κυθερνητικού έργου, μια συλλογή αναπήρων, ένα Νόμπελ Οικονομίας, μια εκλεκτή λαϊκή ορχήστρα. Bororo είναι μια βδομάδα απ' τη ζωή...

Είχα φανταστεί τον Αντώνη Λύτρα, έναν ταξιτζή. Τον είχα φανταστεί να εξηγεί την εποχή του, όπως μόνον ένας άνθρωπος που συχνάζει στην Ομόνοια θα μπορούσε να εξηγήσει. Έπειτα φαντάστηκα το δικηγόρο Αλέξανδρο Παπαδάκο που θα ήθελε να γράψει ένα μυθιστόρημα. Και αυτός, απορροφώντας τον Αντώνη Λύτρα, φαντάστηκε μια ιστορία. Τούτη λοιπόν την έπαρση του ανθρώπου που φιλοδοξεί να μιλήσει για την εποχή του μέσα από πρόσωπα φανταστικά προσπάθησα να αναπαραστήσω σ' αυτό το βιβλίο μου. Θέλησα επίσης να περιγράψω την εξακτίνωση της συνείδησής του σε συνειδήσεις ξένες, επινοημένες και...

Από μπαρ σε μπαρ, από αγκαλιά σε αγκαλιά, από την Αθήνα στο νησί κι απ' το νησί πάλι πίσω στην πόλη, με χάπια και αλκοόλ, ο ήρωας του μυθιστορήματος ψάχνει τον παράδεισό του. Σε μια σχεδόν αθώα βόλτα στην παραλία του κοσμοπολίτικου νησιού (εκεί όπου η φύση αντιστέκεται ακόμα), συνειδητοποιεί ξαφνικά όσα μέχρι τότε προτιμούσε ν' αγνοεί γύρω από τον εαυτό του κι όσους τον περιστοιχίζουν. Ένα μυθιστόρημα γραμμένο με ζέον για έναν κόσμο απογυμνωμένο από αισθήματα (ακόμη κι όταν γίνεται λόγος γι' αυτά), μια περιπλάνηση σε χώρους όπου η ζωή σκηνοθετείται σαν ολογράφημα. Η ζωή εί...

Στεναγμοί και ουρλιαχτά από ανείπωτα δεινά αντηχούσαν μέσα μου. Θυμόμουν με πίκρα ονομασίες πόλεων, μέρη που αγάπησα και με πρόδωσαν, τα χιονισμένα βουλεβάρτα, τα κρυστάλλινα νερά του Δούναβη, τα βιολετί δειλινά, τα πορφυρά σύννεφα, τους χαμένους έρωτες που 'ρθαν και φύγαν σαν τα βαπόρια της οδύνης. Οι δυνάμεις που μ' οδηγούσαν να συλλογιέμαι και να σκέφτομαι δεν ήταν λέξεις, ήταν η ζωή μου. Μια θύελλα. Ένα μακρινό άστρο. Ένα δάκρυ... Με το "Brooklyn" ο Μιχάλης Μοίρας ολοκληρώνει την Τριλογία της Νέας Υόρκης (προηγήθηκαν "Ο Λαθραίος" και ο "Παίχτης στο Χρόνο"). Και το βιβλ...

Θα προβώ σε μια αποκάλυψη εξ απορρήτων: Η υπεροψία είν' εκείνη που σώζει το δολοφόνο απ' την τρέλλα προτού ή έπειτα απ' τη διάπραξη του φόνου. Το υπερφίαλο της γνώσης, ότι ένας άνθρωπος, όπως εγώ, μπορεί να επέμβει τόσο καταλυτικά στην προδιαγεγραμμένη τάξη των πραγμάτων, αποτελεί το πιο μεθυστικό όραμα. Όμως, δεν πρόκειται για μια αίσθηση διάρκειας. Πρόκειται μόνο για μια αίσθηση περαστική σαν αστραπή, καθοριστική σαν σφαίρα. Το άγγιγμα, λέω, με το μαγικό ραβδί της νεράιδας. Αυτό είναι όλο. Ή μάλλον, αυτή είναι η υπόσχεση. Η γοητεία. Η υπόσχεση ότι θ' ανακαλύψει, οποιοσ...

Στην "Οδό διαφυγής" μέσα από ένα πυκνό κείμενο που διαθέτει άρτια δομημένη γλώσσα, παρακολουθούμε την εσωτερική διαδρομή του ήρωα, καθώς η ιστορία του οδεύει προς το τέλος· ή μήπως διαισθανόμαστε το τέλος της Ιστορίας του Ανθρώπου; Δίχως συναισθηματικές ευκολίες και κοινωνιολογικές απλουστεύσεις, η "Οδός διαφυγής" προσπαθεί να εμβαθύνει στο πρόβλημα του σύγχρονου μαζικοποιημένου ατόμου και να αγγίξει τις ευαίσθητες χορδές εκείνων που πασχίζουν να κρατήσουν τις αποστάσεις τους.

Ένα μυθιστόρημα που ψάχνει το τέλος του. Μια ζωή που γυρεύει την αρχή της σε κάποιο τέλος. Πισωγύρισμα; Βάλτωμα; Ενα ζουζούνι που αρμενίζει στον κόσμο ενώ το παρασέρνουν οι άνεμοι; Η χούντα, το φοιτηταριό, η κατάληψη της Νομικής, έρωτες κι απογοητεύσεις, ο Ανέστης με τα πορτουγκέζικα και «νάδα μας». Θρυμματισμένες εικόνες της παιδικής ηλικίας, η μάνα, ο πατέρας, τ' αδέλφια κι ο μικρός «μελανοφάγος» να συνθλίβεται στις συμπληγάδες της οικογενειακής αδιαφορίας. Κι ύστερα οι γάμοι, οι χωρισμοί, δυο παιδιά τόσο απόμακρα, οι αποτυχίες κι οι πίκρες, η απεγνωσμένη προσπάθεια να σ...