Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Η Δόμνα Βισβίζη είναι μια αρχόντισσα από τη Θράκη, που η μοίρα τής επιφυλάσσει έναν ξεχωριστό ρόλο στον Ξεσηκωμό του ΄21. Μόλις ξεσπάει η Επανάσταση, ο άντρας της, Αντώνης Βισβίζης, σαλπάρει με το νιόχτιστο μπρίκι του για να δώσει το δικό του παρόν στον Αγώνα. Η Δόμνα τον ακολουθεί μαζί με τα τέσσερα παιδιά τους. Θα μοιραστούν μάχες και μπλόκα. Θα πανηγυρίσουν νίκες. Θα γευτούν πίκρες. Ο ξαφνικός - και μυστηριώδης - θάνατος του Καπετάν Αντώνη θα την αναγκάσει να συνεχίσει τον αγώνα μόνη της. Θ' αναδειχθεί σε "ατρόμητη καπετάνισσα". Σύντροφοι στον Αγώνα που σημαδεύουν τη ζ...

Ο γιατρός προχωρούσε αβίαστα μέσα της, ένας ξεκούραστος και ευδιάθετος περιπατητής σε ανοιξιάτικο λιβάδι. Στ' αυτιά της έφτανε το θρόισμα των χόρτων που παραμέριζαν στο πέρασμά του, ήταν ένας ήχος βελούδινος, όπως βελούδινα ήταν και τα χέρια του, που επιτέλους αποφάσιζαν να τραβήξουν τα ρούχα της, αφαιρώντας συγχρόνως το πέπλο της παρθενικότητας και της ντροπής. Η Ακριβή τα έσπρωχνε και τα ενθάρρυνε να προχωρήσουν παραμέσα και να φτάσουν στις μυστικές γωνιές του σώματός της. Η ίδια δεν επιχείρησε να αφαιρέσει τίποτα δικό του, ακριβώς γιατί πάντα λάτρευε τα ρούχα του, το σύν...

Τα σπίτια που σίγουρα κάποτε με στέγασαν, που τώρα με στεγάζουν και που, ίσως, να με στεγάσουν στο μέλλον τα σεβάστηκα αδιαλείπτως σαν τεμένη των όσων δέχτηκε η ψυχή μου. Γιατί κι αυτή με τη σειρά της λειτουργεί ως δέκτης όσων χαρωπών, περίλυπων, μαχμουρλίδικων, κατσιασμένων, βερνικωμένων και σατράπικων μου υπαγορεύτηκαν άνωθεν από από άγνωστό μου πομπό. Και επειδή όλα αυτά ήταν σε μια γλώσσα τρελή και ακατάληπτη, πολύ δυσκολότερη από τα ιερογλυφικά και τη σφηνοειδή Β', μπορεί και να είναι όπως θα σας τα διηγηθώ, με το μακρόσυρτο χαρακίρι που επέλεξα. Που πονάει το άτιμο, μ...

"...Παντού υπήρχαν αναμνήσεις πολύ νωπές, που ξεπετάγονταν σαν κρίνοι και μ' αρρώσταιναν. Παντού αυτές οι αναμνήσεις χαλούσαν καθετί το καινούριο που ήθελα να γευτώ. 'Ετσι ήταν εδώ, έτσι με φιλούσε και τα λόγια της μου ξανάρχονταν στο μυαλό στάζοντας γλυκά σαν το μέλι από την κερήθρα. "Κι ωστόσο, ανάμεσα σ' αυτό που ήθελα και σ' αυτό που έκανα εκείνη τη στιγμή υπήρχε το χάος μιας νύχτας. Μα ζητούσα κι αυτό το είδος του πόνου. Την οδύνη της απουσίας της, όπου η μνήμη γινόταν πανίσχυρη κι επεξεργαζόταν με το δικό της τρόπο τα περασμένα. Γιατί έχει κι η μνήμη μας τις απαιτήσ...

"Τώρα συγκινούμαι όλο και πιο αραιά, όλο και πιο δύσκολα. Έχει αρχίσει να μουδιάζει κάτι μέσα μου. Δεν είναι οργανικό, όπως η σκλήρυνση κατά πλάκας, λόγου χάρη. Άλλο είναι, πιο ύπουλο, τρομακτικό. Κάτι από την καρδιά και το μυαλό μου. Λες να 'ναι η ιδέα μου;" Η αγωνία της Δέσποινα εκφράζει το φόβο των ανώνυμων γυναικών, που βλέπουν τη ζωή να γλιστράει μέσ' από τα χέρια του. Η κραυγή της γίνεται και κραυγή τους, πορεία της πορεία τους. Η αφήγησή της συντονίζεται με την πρόσφατη ελληνική ιστορία κι έχει δύο όψεις: από τη μια είναι η καθημερινότητα που κυλάει γεμάτη μικρές...

Ο Οδυσσέας, η Ελισάβετ, η Σόνια, η Ουρανία κι εγώ ζήσαμε μια ιστορία απλή, που έγινε περίπλοκη, ήρεμη, αλλά που φουρτούνιασε, φυσιολογική αλλά με μυστηριώδη περιστατικά, που συχνά ξέφευγαν από την ανθρώπινη αντίληψη... 'Ενα οδοιπορικό με πρωταγωνιστή τον Οδυσσέα, τον άνθρωπο με τα ιδιαίτερα χαρίσματα και τις τρομερές ικανότητες, που του δόθηκαν πλουσιοπάροχα, ο οποίος, όμως, έχοντας επίγνωση των δυνατοτήτων του, ήξερε ότι, όσο και αν προσπαθούσε, δε θα μπορούσε να υπερβεί τη γήινη φύση του... Μια περιπέτεια με "αθώους" και "ενόχους", με "εγκλήματα" και "τιμωρίες"· είναι ε...

"Υπάρχεις. Παρηγοριέμαι". Γράμματα μικρά, σαν ρίζες συσπειρωμένες, ρίζες που μιας κι αγγίξουν το χώμα μου αρχίζουν να μεγαλώνουν βυζαίνοντας το στέρνο μου, γίνομαι η γλάστρα, "υπάρχεις, παρηγοριέμαι", με πιάνει το χέρι σου και με τινάζει, τόσο χώμα περιττό πέφτει απ' τις ρίζες αυτών των γραμμάτων σου, τόσο άχρηστο χώμα, και από κάτω μια σελίδα λευκή, τσακισμένη στα τέσσερα, για να τυλίξει κάτι φωτογραφίες που σκεπάζουν την τριετία της απουσίας σου.

Η ψυχή μου είναι βαμμένη μπλε και κόκκινη, σαν την πατρίδας, με τα μπλε και κόκκινα παιδιά της. Όταν τα πρόσωπα και τα γεγονότα που σημάδεψαν τη ζωή μου άρχισαν να αναδύονται βασανιστικά στη μνήμη, σκέφτηκα ότι θα ήταν κρίμα να χαθούν, καθώς πλησιάζει πια η στιγμή που θα διαβώ το κατώφλι της ανυπαρξίας. Έγραψα λοιπόν το μυθιστόρημα αυτό, αξιοποιώντας τα βιώματά μου από την Κατοχή, τον Εμφύλιο και τα χρόνια της Αντιπαροχής που ακολούθησαν, όπως έπραξαν πριν από μένα κι άλλοι άξιοι πεζογράφοι της Θεσσαλονίκης, για να μη μείνει η εποχή αυτή πεδίο μελέτης των νεότερων μόνο ιστο...

Το πέρασμα από το χτες στο σήμερα μέσα από τα μάτια της Δέσποινας, μα και μέσα από την ψυχή της. Μια ψυχή που δυνάμωσε από το χρόνο. Και μαζί μ' αυτή την ψυχή κι ένα μυαλό που γέμισε σοφία, για να τη σκορπάει απλόχερα σε αδέλφια, ανίψια, φίλους. Ένας τέτοιος φίλος, καρδιακός, κι η Πολυξένη, πορεύεται κι αυτή δίπλα στη Δέσποινα, και μαζί οι δυο τους ξεδιπλώνουν κάθε μέρα λίγο λίγο από τις αναμνήσεις και τις κρατούν σαν σύμβουλο για το σήμερα, που τις αγγίζει κι αυτές, αλλά από διαφορετική γωνία.