Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Ποιος είναι ο μεγάλος Δεύτερος; Αν κοιτάξουμε γύρω μας, ίσως να μην τον διακρίνουμε εύκολα πίσω από τα καθημερινά χαμόγελα. Όταν όμως κάνουμε έρωτα ζωσμένοι σφαίρες ή φλερτάρουμε την ιδεολογία, ο μεγάλος Δεύτερος καγχάζει. Σε λίγο θα κλείσει τα 35 του χρόνια και δε θέλει με τίποτα να 'ναι άλλη μια «προδομένη γενιά» που πήρε τη ζωή της λάθος, αναζητώντας ενόχους για δικαιολογίες. «Ανήθικο είναι να φοβάσαι τον εαυτό σου». Λόγια στα αζήτητα, που τα κάνουν αόρατα τα πλυντήρια μαζικής συνείδησης αέρινων, τυφλών καλοκαιρινών ερώτων. Βλέπεις, οι φραντζόλες-ιδανικά τελείωσαν κα...

Στη ζωή του δεν κατάφερε και σπουδαία πράγματα, εκτός από τα λιγνιτωρυχεία και τις χειροβομβίδες κι ίσως γι' αυτό να φταίει το ότι γεννήθηκε μες στο Ροζικλαίρ και κάτω απ' το πλανητικό σύστημα του Γκλεν Μίλλερ και του Μπέννυ Γκούντμαν, που τον βομβάρδισε με μπόλικο σεληνόφως, κορνέτες, σαξόφωνα και τόνους πορφυρού λίπστικ... Όλα άρχισαν σε κάποιο καλοκαίρι της ασετιλίνης, τότε που πέθαιναν άνυδρες οι σαύρες πάνω στα πεζούλια και τα κορίτσια που αγάπησε είχανε πια χαθεί μαζί με τις έρημες πλατείες και τις στέρνες, την εποχή που ο Σταύρος άρχισε να παίζει με το δίκαννο το...

Μια μέρα του 1980 ο χοιροτρόφος Βαγγέλης Βεργοβίτσας εξαφανίζεται από το σπίτι του χωρίς ν' αφήσει κανένα ίχνος. Το μυστήριο της εξαφάνισής του αναλαμβάνει να εξιχνιάσει ο φίλος του Ηλίας Χριστόπουλος , ο οποίος μετά από πολλές έρευνες φτάνει σε μια απροσδόκητη ανακάλυψη: νομίζει ότι αναγνωρίζει το Βεργοβίτσα στη μορφή ενός μεγάλου κάπρου μέσα στο χοιροστάσιο, ανάμεσα στ' άλλα γουρούνια! Το χειρότερο είναι ότι σ' αυτή τη μεταμόρφωση του Βεργοβίτσα ο Ηλίας Χριστόπουλος βλέπει και το δικό του το πεπρωμένο, καθώς συνειδητοποιεί και στον εαυτό του τα ίδια συμπτώματα που είχε ο...

Όταν πρωτοκυκλοφόρησε, το 1948, το μυθιστόρημα του Νίκου Νικολαΐδη του Κύπριου, "Τα τρία καρφιά", η κριτική το υποδέχτηκε με εξαιρετικούς επαίνους. Ο. Τ. Παπατσώνης τον αποκαλεί "ο ελληνικός Ντίκενς" (σε γράμμα του αναδημοσιευμένο στο περιοδικό "Πνευματική Κύπρος", αρ. 115-116, 1970). Η Μυρτιώτισσα τού γράφει στις 21/2/1949: "... Είναι το πιο αληθινό, το πιο ανθρώπινο βιβλίο που έχω διαβάσει... Είναι ένα ολάκερο δράμα σαιξπηρικό, όχι, δε μοιάζει με τίποτα ξένο, είν' ένα δράμα ελληνικό που εσύ ο Έλληνας το 'βγαλες τέτοιο καθώς είναι, απ' τα βάθια της φτώχιας και της κακομοιρ...

Αυτό είναι το τελευταίο βιβλίο της τριλογίας "Ανθρώπινες Σχέσεις". Προηγήθηκαν: "Τι θέλει η κυρία Φρίμαν", η ιστορία μιας δυναμικής και παθιασμένης γυναίκας, όπως μας την παρουσιάζει ο αφηγητής ξαπλωμένος κοντά στη θάλασσα ένα καλοκαιριάτικο πρωινό, πίνοντας ένα μπουκάλι ούζο· κατόπιν το "Παύλος" και "Ελένη", ένα μυθιστόρημα για τη ζήλια και την αποκλειστικότητα στον ερωτικό σύντροφο, για τη φθορά του δεσμού μέσα στην καθημερινότητα. Τώρα το "Μια συνηθισμένη μέρα", που περιγράφει την απόλυτη μοναξιά του ανθρώπου μέσα σε μια μεγάλη αλλά αδιάφορη πόλη. Τη μοναξιά μέσα στο...

Κι αυτές τις σημειώσεις που αρχίζω τώρα, εδώ (αυτό το κείμενο, το γραπτό, το βιβλίο τελοσπάντων) - πάνω από δεκαπέντε ολόκληρα χρόνια μετά απ' το καλοκαίρι εκείνο του 1974, τώρα που έχω πια περάσει τα τριάντα κι η ζωή μου είναι διαλυμένη ξανά, σχεδόν ερείπιο, κομμένη και πάλι στα δυο, και πρέπει απ' την αρχή ν' αγωνιστώ, μήπως και την ξανακολλήσω - ένα είδος "άφεσης αμαρτιών" ζητάω με το κείμενό μου αυτό... Ελπίζω, κατά βάθος, ότι γράφοντας την τρομερή μου ιστορία κι εξομολογούμενος δημόσια το σκοτεινό, χυδαίο μου σχέδιο και την κατοπινή μου ατυχία και τιμωρία, ίσως ξεκαθαρ...