Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Έξι πρόσωπα αφηγούνται ισάριθμες ιστορίες και συνθέτουν συγχρόνως την περιπέτεια ζωής του κεντρικού ήρωα και των σχέσεών τους μαζί του. Σχέσεις εξουσίας και δεσμοί καταπίεσης, αλλά και σχέσεις φιλίας και έρωτα, ελευθερίας και δημιουργίας. Σ' έναν κόσμο που φεύγει και σ' έναν κόσμο που έρχεται, στα τέλη του περασμένου αιώνα και στις αρχές του 20ου, κάποιοι αναζητούν καινούριες απαντήσεις, συγκρούονται για τις ιδέες τους, κυνηγούν προσωπικά και συλλογικά οράματα. Πρόσωπα που κουβαλούν την ιστορία των προγόνων τους και αποφασίζουν να γράψουν τη δική τους. Χαράζουν μόνοι...

Όσοι τρέφονται με πλάνες γαμήλιας ευτυχίας, ουρανοκατέβατα βασιλόπουλα κι αγνές ελληνοπούλες, καλό είναι να μη διαβάσουν τούτο το βιβλίο, που εισβάλλει στα σπίτια σαν καβαλάρης ληστής και σαρώνει όλη την ψευδολογία της κοινωνικής αρετολογίας και ευτυχιολογίας, καρατομώντας μύθους, βασιλόπουλα και σταχτοπούτες. Μέσα στις τρεις νουβέλες του βιβλίου η συγγραφέας μας παρασύρει με το σπαρταριστό της χιούμορ να βιώσουμε τρεις ολότελα διαφορετικούς κόσμους, όπου οι ήρωές τους κυνηγούν με τον τρόπο τους την ευτυχία. Ένα κουβάρι άνθρωποι χάλια, άθλιοι πελάτες του παζαριού της κα...

Πόσο μπορεί να αντέξει ο άνθρωπος να ζει σε μια κατάσταση που δεν τον ευχαριστεί; Τι διεξόδους έχει γεμίσει το κενό που αισθάνεται;Η ηρωίδα βυθίζεται στο ποτό και καθώς το αίμα της γεμίζει αλκοόλ χάνεται σε εικόνες ή μνήμες του παρελθόντος.

Σε αυτό το μαγευτικό μυθιστόρημα, για το οποίο απέσπασε το Βραβείο Μυθιστορήματος του έγκριτου περιοδικού Διαβάζω, ο Ταμβακάκης ζωντανεύει τις περιπέτειες τριών ναυαγών σε ένα νησί της Ωκεανίας. Υιοθετώντας ταξιδιωτικό ύφος και μνημοτεχνικές μεθόδους, φέρνει τους ήρωές του αντιμέτωπους με τη φύση, με τους εαυτούς τους και με μια χαμένη κάστα της Πολυνησίας, που περιέπλεε τον Ειρηνικό οργανώνοντας θεατρικές και χορευτικές παραστάσεις που κατέληγαν σε ερωτικά όργια. Η κάστα αυτή εξαφανίστηκε τον 19ο αιώνα μετά από ανελέητο κυνηγητό των ιεραποστόλων και πήρε μαζί της τη μυθολο...

Η "Άσχημη αδελφή" είναι χαρακτηριστικό δείγμα της διηγηματογραφίας του Δημητρίου Βικέλα (1835-1908). Η ιστορία εκτυλίσσεται στη γενέτειρά του Σύρο του περασμένου αιώνα και οι ήρωές του είναι τυπικά δείγματα της μεσοαστικής κοινωνίας της. Η πλοκή είναι απλή και προσδόκιμη, χωρίς ανατροπές ή εκπλήξεις. Παρά ταύτα, οι διακυμάνσεις της ψυχολογίας των χαρακτήρων σκιαγραφούνται με ευαισθησία και δεξιοτεχνία, ενώ τα κοινωνικά ήθη αποτυπώνονται με χάρη, λεπτότητα κα αδιόρατη ειρωνεία. Η γλώσσα του απλή, μετριοπαθής καθαρεύουσα χωρίς αρχαϊσμούς.

Η "Άσβηστη Ελπίδα" είναι το τρίτο και τελευταίο μέρος μιας Τριλογίας. Αναφέρεται στις πιο δραματικές μέρες της Νεοελληνικής μας Ιστορίας, στις μέρες του εμφύλιου πόλε-μου, όπως τις έζησαν φαντάροι κι αντάρτες. Ζωντανός μάρτυρας ο συγγραφέας εκείνου του σπάνιου στα χρονικά των λαών αδελφικού αλληλοσπαραγμού, δίνει εκ των ένδον την ατμόσφαιρα. Η τραγική πραγματικότητα μεταμορφώνεται σε σισύφειο μύθο. Ο συγγραφέας αίρεται πάνω από τα γεγονότα, τις καταστάσεις, αλλά και τον εαυτό του κι αναζητεί μέσα στον χαλασμό τον άνθρωπο, τις αντιφάσεις του, το δράμα του. Κι αναζητώντας β...

Πίσω από τον αθώο και ανυποψίαστο τίτλο "Η αυλή μας" η Μαρία Ιορδανίδου, με την κοφτερή παρατηρητική της ματιά και το πυκνό της γράψιμο, ζωντανεύει το σήμερα: την εποχή της τσιμεντένιας πολυκατοικίας, της μόλυνσης του περιβάλλοντος, της αυτοκαταστροφής. Μεσ' από τον μικρό χώρο μιας "αυλής", κατορθώνει να μας παρουσιάσει τον σύγχρονο άνθρωπο και τα προβλήματα της καθημερινής ζωής, όπως τα βλέπει και τα αφηγείται η ίδια -μια γριά γυναίκα του περασμένου αιώνα- με νοσταλγικές εικόνες από το παρελθόν, με χιούμορ, απλότητα και ανάλαφρη διάθεση.

Ήταν ή δεύτερη φορά που περνούσα κάτω από το σπίτι της και πάλι δεν τόλμησα ν' ανέβω. Μπήκα σ' όλα τα καφενεία με τ' αχνισμένα τζάμια, τα χνώτα και τις πυρωμένες θερμάστρες, στάθηκα για κάμποση ώρα με μια τρελή επιθυμία μπροστά στο καπελάδικο με την ξύλινη μόστρα βαμμένη παλιό κίτρινο, μα δεν έλεγα να γλιτώσω από κείνο το ανέμισμα των μαλλιών της που στραφτάλιζε στα μάτια μου με όλο το κόκκινο εβραίικο χρώμα. Η Θεσσαλονίκη με βούλιαζε στη μελαγχολία και πήρα το τραίνο για τη Φλώρινα.

Πριμαρόλι λεγόταν το πλοίο που φόρτωνε τον πρώτο καρπό της σταφιδικής σαιζόν για κάποιον από τους έξι - επτά λιμένες προορισμού. Tο πριμαρόλι του Λίβερπουλ, το πριμαρόλι του Λονδίνου... Tα φορτία αυτά έπιαναν τις καλύτερες τιμές επειδή, φθάνοντας, έβρισκαν την αγορά διψασμένη. O συναγωνισμός γινόταν στα πλαίσια που επέβαλλε ο σεβασμός για την ποιότητα του προϊόντος. Στην Πάτρα των σταφιδεμπόρων του 1890 εκτυλίσσεται το χειμαρρώδες μυθιστόρημα της Kακούρη, με φόντο τα τοπία, τα κτίρια και τις οικογένειες που χορεύουν και χρεωκοπούν, ενόσω η κρίση της σταφίδας έχει αρχίσει....