Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

21 αληθινές, διασκεδαστικές, ευχάριστες και πονηρές, αυτοτελείς, ερωτικές ιστορίες μέσα από όλο το ερωτικό φάσμα. Στρέιτ, gay, λεσβίες, τρανσέξουαλ, crossdresser και ότι άλλο μπορεί να φανταστεί κανείς.

Ένα βιβλίο που εμπεριέχει 19 ιστορίες με αυτοβιογραφικά στοιχεία που θα ακουμπήσουν σε βάθος τον αναγνώστη! Οι θύμισες τής ζωής μου, πέτρες ασήκωτες. Η θωριά μου μικρή και δεν μπορώ άλλο να τις κουβαλώ. Τις ακούμπησα εδώ μπας και ξαλαφρώσω? 'κείνες που κατέβασαν οι χείμαρροι από τα ψηλά βουνά στο πέλαο τής ψυχής μου, από τις πληγές που μου χάραξαν, σαν ήμουν παιδάκι μια σταλιά, και έχτισα μια άναρχη μάντρα ν' ανεβείς, να δεις έναν κόσμο αθέατο από τα μάτια των ανθρώπων... Εγώ... Ένα παιδί να λαχταρά τη μάνα του... Μια μάνα... Η μανούλα μου να λαχταρά το παιδί της... Μ...

"... Πήρα τον ανήφορο προς το βουνό, μακριά από τον πολιτισμό. "Εκεί θα 'ναι πιο δύσκολο να ζήσω, όμως δεν θα νιώθω πια απειλή", είπα. Ίδρωσα, πλάνταξα από τη ζέστη, όμως ήμουν ασφαλής πάνω στο έρημο βουνό. Ξάπλωσα σ' ένα απόσκιο να χαλαρώσω και να ονειρευτώ. Ξάφνου στο κορμί μου ένοιωσα "επισκέψεις". "Για να ζεις εδώ", που είπαν τα παράσιτα, "θα μας θρέψεις με το αίμα σου. Ποιος νομίζεις ότι είσαι για να ζείς ελεύθερος;". Τινάχτηκα δυνατά και ξανατινάχτηκα, αλλά εκείνα δεν έφευγαν. Έξυσα τότε με μανία το δέρμα μου μέχρι που μάτωσε. Δεν μπορούσα ποια να ξαποστάσω πουθενά...

Είκοσι ιστορίες, όλες αυθεντικές, πέρα για πέρα αληθινές, ανέκδοτες, βιώματα από την πολυτάραχη ζωή του συγγραφέα, ξαπλώνονται με πολλή τέχνη, πόνεση και μεράκι, και μας μεταφέρουν στη δύσκολη μεταπολεμική εποχή της σύγχρονης Ελλάδας, με το άγχος της επιβίωσης και τις ηθικές αξίες να δεσπόζουν και να καθορίζουν την τρέχουσα τότε πραγματικότητα. Πίσω από κάθε τίτλο και μια έκπληξη. Κάθε πρόταση και μια αχτίδα ελπίδας κι αισιοδοξίας. Ακόμα και στα δραματικά κομμάτια. Μετά από κάθε φινάλε και μια γλυκιά γεύση που κατασταλάζει και συνεπαίρνει ψυχή, νου κι αισθήσεις του α...

Κανείς δεν ξέρει πόσο κράτησαν αυτά τα δύο χαμόγελα μέσα στον άνεμο. Μήνες; Χρόνια; Μερικές μέρες; Μερικά λεπτά; Μερικές στιγμές; Πώς μπορούν να υπολογίσουν τον χρόνο ένας άντρας και μια φεγγαροαχτίδα; Ξαφνικά, ο άντρας κοίταξε κάτω. Ανάμεσα στον ουρανό και στη γη το βάραθρο έχασκε απειλητικά. Τρόμος τον κυρίευσε. Το χαμόγελο στα χείλη του κέρωσε. Σάστισε η φεγγαροαχτίδα. Συνοφρυώθηκε εκείνος. Στράφηκε και την κοίταξε μ' ένα καινούργιο βλέμμα· σαν να την έβλεπε για πρώτη φορά. Εγώ είμαι ένας απλός άνθρωπος, της είπε. Όλη μου η ζωή είναι γεμάτη δυσκολίες, στεναχώριες, αγών...

Το αφηγηματικό χάρισμα, η ποιητική και υπαινικτική γραφή -στοιχεία που κατέταξαν τον Τερζάκη στους σημαντικότερους Έλληνες συγγραφείς του αιώνα μας- αναδεικνύονται σε όλη τους την έκταση στο συμπυκνωμένο και απαιτητικό είδος γραφής που λέγεται διήγημα. Αλλά και η στοχαστική δυνατότητα, άλλο χαρακτηριστικό του μεγάλου δοκιμιογράφου Τερζάκη, ξεπετάγονται με δύναμη από τα διηγήματα αυτά παραμερίζοντας βίαια οτιδήποτε τεχνητό και επικαιρικό, αφήνοντάς μας μια γεύση μελαγχολική, γεύση από μεγάλες στιγμές της λογοτεχνίας, από τις μεγάλες στιγμές της ζωής.

"Τα σκίνα μοσχοβόλαγαν, οι ανοιξιάτικες φυλλωσιές θρασομανούσαν, οι βουκαμβίλιες, οι ιβίσκοι, πορφυρές, χρυσαφένιες αστραπές, η θάλασσα ολοκάθαρη, γαλανή ως πέρα, μισή στον ουρανό, μισή στη γη, νερό κι αιθέρας ένα. Αν η Μάρω ήταν με τον Κυριάκο θα αντάλλασσαν την αγαπημένη τους φράση: "Τι περισσότερο μπορεί να έχει ο παράδεισος;" Είναι όμως μ' αυτό τον άντρα με τον οποίο έχουν μοιραστεί λίγες βδομάδες μόνο, κι αυτές σκόρπιες (κάτι σαν τις αστραπές της βουκαμβίλιας), που εξακολουθεί ωστόσο να την αναστατώνει, να τη συγχίζει, να τορπιλίζει την τάξη που είδε κι έπαθε να ξανα...

Σωστό ή λάθος, δεν ξέρω πώς αλλιώς να το πω αλλά όσο οι εαυτοί δέχονται ο ένας την αδυναμία του άλλου, ο χρόνος γίνεται περιττός, για πάντα καλοκαιρινός ο τόπος, άμμος στα δάχτυλα των ποδιών, στον θώρακα, πάνω στο στήθος μου αλατόνερο, στα χέρια κατακόκκινο καρπούζι. Τη μια τα καταφέρνω, δροσίζει, γλυκαίνει το στόμα μου, την άλλη -μα τι αδέξια, τι παρορμητική- γλιστρά πάνω στις γάμπες μου, κολλάω ολόκληρη, αμάν, θα αναμετρηθώ ξανά με τις επίμονες μύγες. Είναι νεαρή δημοσιογράφος και μόλις ολοκλήρωσε το ένθετο της εφημερίδας της για τον Μάη του ’68. Η κόπωση, οι πολλαπ...

Αρκετά διηγήματα που δημοσιεύτηκαν στα περιοδικά "Χαρούμενο σπίτι" και "Χαρούμενα παιδιά", που εκδίδονταν από την Αποστολική Διακονία και ξεχώρισαν για τη γλαφυρότητα του ύφους τους, το λαογραφικό, ηθογραφικό και, κυρίως, το θρησκευτικό και εθνικό χαρακτήρα τους, και με τα οποία γαλουχήθηκαν αρκετές γενιές, συγκεντρωμένα αναδημοσιεύονται από την Αποστολική Διακονία στην νέα σειρά διηγημάτων υπό το γενικό τίτλο: "Τα γιορτινά μας", που θα ολοκληρωθεί σε 4 τόμους.

Στη συλλογή διηγημάτων οι φιγούρες των ανθρώπων, εκτός του ότι μοιράζονται τις σελίδες του παρόντος βιβλίου, διαπραγματεύονται τον έρωτα, κοιτάζουν στον «εαυτό» ή στιγματίζονται από συνήθειες, με τη μοναξιά να καιροφυλακτεί στις επιλογές τους, ερήμην. Ο χώρος που κινούνται συχνά είναι άτοπος και άχρονος. Η Λουκία, η Πασιφάη, μια μουσικός, ένας φυλακισμένος διεκδικούν τη συμφιλίωση με τους δαίμονες που τους οργώνουν. Ο Θεοδόσης βλέπει το θ και το δ του ονόματός του πάνω στη γλώσσα της που παίζει ανάμεσα στα δόντια και λιώνει από τον ανεκπλήρωτο έρωτά του για κείνη....

Δεκατέσσερα αλλόκοτα διηγήματα εμπνευσμένα από την κλασική γοτθική παράδοση, που ξετυλίγονται στο παρόν, αναδύονται απ’ το παρελθόν ή ισορροπούν στο άχρονο, αγγίζοντας τον υπαρξιακό τρόμο. Αφηγήσεις όπου τα πρόσωπα διχάζονται και οι ταυτότητες κατακερματίζονται, ενώ ο εσωτερικός κόσμος των ηρώων φαίνεται να επηρεάζει τον κόσμο γύρω τους. Ιστορίες στις οποίες κυριαρχούν η διάψευση του έρωτα, η ματαιοδοξία, ο θάνατος, η τρέλα, το παράδοξο, η απαξία της ίδιας της πραγματικότητας και όπου ο αληθινός φόβος εκκολάπτεται στα σπάργανα της ανθρώπινης ψυχής.

Oλες οι σχέσεις μπορούν να ευωδιάζουν, μπορούν όμως ταυτόχρονα να είναι και τοξικές; Αυτός ο συνδυασμός συμβαίνει είκοσι φορές στις ιστορίες που διηγείται αυτή η συλλογή. Διαφορετικές ιστορίες που αφηγούνται αγωνίες της σκέψης για τις ανθρώπινες σχέσεις, τα ενδιάμεσα της ζωής, όσα μεσολαβούν από την αρχή μέχρι το τέλος της, με έναν κοινό παρονομαστή. Η συναναστροφή, ο έρωτας, η απόρριψη, η εγκατάλειψη, η σύγχυση, ο φόβος, οι απορίες, οι εμμονές, η υποκατάσταση, η αποσαφήνιση, η εξουσία, οι συμβατικές και άσκοπες συνήθειες, η κάθε λογής ψευδαίσθηση αλλά και η αποδοχή και...

"Τον έφαγε το φεγγάρι"; Τι μπορεί να συμβεί σε έναν μπέη την εποχή της Τουρκοκρατίας, όταν σηκώνει τα μάτια του σε γυναίκες Ρωμιών που δεν του ανήκουν, αφού πρώτα έχει χτυπήσει παιδιά που προσπαθούν να βγάλουν το ψωμί τους; "Το Χρέος": Όλοι γνωρίζουμε το θρύλο για τον επίσκο­πο που τέλεσε την τελευταία λειτουργία στην Αγια-Σοφιά, την οποία δεν πρόλαβε να τελειώσει. Αυτή η ιστορία είναι μια διαφορετική εκδοχή του θρύλου. "Το Πετροκάραβο": Ένα παλιό κουρσάρικο καράβι που χάθηκε από προδοσία στα νερά της Ερυθραίας αρνείται να περάσει στη λησμονιά. Αναλαμβάνει να σώσει τους...

Συχνά, κοιτάζουμε μέσα μας από κάποιο ράγισμα και περιμένουμε να αναδυθεί το αληθινό μας πρόσωπο. Θεωρούμε ότι ο εντός μας κόσμος είναι κάτι σαν θάλασσα, λίμνη, έλος έστω. Υγρό πάντα. "Θα είναι δελφίνι το αληθινό μας πρόσωπο" λέμε και φανταζόμαστε το ωραίο χαμόγελό του. "Ίσως πάλλευκο νούφαρο, ίσως λεπτότατο νεροκάλαμο". Κι εμφανίζεται τότε μια ύαινα, το απαίσιο γέλιο της, ο πυρετός στα στιλπνά της τα μάτια. Έχει την ουρά μαζεμένη στα σκέλια, σκυλεύει πτώματα, βρομάει. Η μόνη υγρασία- τα ρουθούνια της. Έρημος, λοιπόν. Πουθενά ύδωρ. Είναι γιατί τα πράγματα υπάρχουν κα...

Το βιβλίο αυτό, που γράφτηκε τους τελευταίους μήνες του 1981, δεν είναι παρά αναμνήσεις που έμειναν καταχωνιασμένες στη μνήμη του συγγραφέα περίπου δώδεκα χρόνια και ξάφνου βγήκαν απλά κι έτσι απλά καταγράφτηκαν, ίσως για να θυμίσουν σ' ορισμένους μια χρονική περίοδο της ζωής τους περισσότερο ή λιγότερο έντονη και ίσως για να πουν σε άλλους πως πέρα από τα στρατόπεδα των νησιών υπήρχαν κι άλλοι τρόποι σωφρονισμού των αντιφρονούντων. Τα Τάγματα Ορεινών Μεταφορών, λοιπόν, τα Τ.Ο.Μ., ακόμα και κατά την περίοδο που υπήρχαν, ήταν ουσιαστικά άγνωστα: ελάχιστοι ήξεραν την ύπαρξή...