Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Τσόντες, χρυσόψαρα, φοιτητικά εστιατόρια. Παχύσαρκοι, εκτυπωτές, προσχεδιασμένες αυτοκτονίες. Χυλόπιτες, συναυλίες, γερασμένα στερεοφωνικά. Το χωριό και η πόλη. Το δικαίωμα στο λάθος. Αυτός είναι ο κόσμος των ανά χείρας δεκαπέντε διηγημάτων του πρωτοεμφανιζόμενου Γιάννη Παλαβού. Η γραφή του Παλαβού αντλεί από τον Μπουκόφσκι και το Γούντι Άλεν ως τον Φερνάντο Πεσσόα και τον Ετγκάρ Κερέτ. Τα διηγήματά του δεν είναι κλασική λογοτεχνία. Αλλά μια μέρα θα γίνουν κλασικά. Ή λογοτεχνία... Ορισμένες από τις ιστορίες έχουν φιλοξενηθεί στα περιοδικά Εντευκτήριο και (Δε)κατα και στο...

Ο συγγραφέας αυτού του βιβλίου, που, ως δημόσιος υπάλληλος, έμαθε να "διαβάζει" σωστά εκείνα που εξακολουθούν και κρύβονται πίσω απ' τα παρασκήνια της Εκτελεστικής Εξουσίας, περιέγραψε, κατά καιρούς, πώς οι δίνες των κομματικών σκοπιμοτήτων εκσφενδόνιζαν κάθε τι, που θα μπορούσε να ωφελήσει τον τόπο μας. "Η φιλοσοφία του πολιτικού είναι απλή. "Αν πετύχω", λέει ο πολιτικός, "πέτυχα. Αν αποτύχω, μήπως εγώ θα τα πληρώσω; Ο λαός τα πληρώνει όλα..."" γράφει. Στα "αλησμόνητα λάθη", με 13 διηγήματα -που έχουν τις ρίζες τους σε πραγματικά γεγονότα- κι έναν επίλογο, επεκτείνετ...

48 ιστορίες με τόπο ή χωρίς. Του σήμερα και του χθες. Εικόνες που άφησες ή προσπέρασες αλλά τις κουβαλάς μέσα σου. Της λογικής αλλά και του άλογου του μικρού τόπου. Χαρακτήρες που ίσως είσαι εσύ, οι πριν από σένα, οι γύρω σου. Χαρακτήρες που τη ζωή τους άλλοι καθόρισαν· και εσύ κι εγώ μέρος αυτού του σήμερα. Στις μικρές λεπτομέρειες η ομορφιά της ζωής, αλλά και του βιβλίου. Είναι η ψευδαίσθηση, η αποδοχή ή μη, ο ανικανοποίητος έρωτας, το ακυρωμένο όνειρο, η αδικία, το γιατί, ό,τι βασανίζει τους χαρακτήρες. Ελευθερία, επιθυμία, μνήμη, ανάγκη, επιβίωση· λέξεις πο...

Στο "Αλλάζουμε;" δοκιμάζεται ένας μοντέρνος τρόπος κατάτμησης της συγγραφικής ύλης σε έξι ιστορίες που συνθέτουν, με ισάριθμες παραλλαγές, το απαράλλαχτο εσωτερικά πρόσωπο της ηρωίδας. Η Μελένια, κυλώντας από ιστορία σε ιστορία την πρωταρχική Αθωότητα και την πρωταρχική Ενοχή της, μας οδηγεί στην επώδυνη γνώση ότι αυτό που μας μάχεται και μας χωρίζει απ' τον Άλλον είναι το εσώτατο στοιχείο του εαυτού μας. Η Τατιάνα Γκρίτση-Μιλλιέξ εξυφαίνει, με τις λεπτότατες αποχρώσεις αυτών των παραλλαγών πάνω στον ίδιο πυρήνα, την αδιόρατη τερατώδη πραγματικότητα που εγκυμονεί την απ...

Μαύρη κλωστή που συνδέει τις έντεκα ιστορίες αυτού του βιβλίου είναι η άρνηση των "Ξένων". Σε ορισμένες αφηγήσεις ο άτεγκτος ρατσισμός καθορίζει ανενόχλητος τη μοίρα των προσφύγων, ενώ σε άλλες υποφώσκει και επωάζει το δύσκολο μέλλον των "ηρώων" του. Όταν δεν παρουσιάζεται με γυμνό το πρόσωπο, ελίσσεται στις ύπουλες παραλλαγές του ή μεταμορφώνεται σε λόγο παραμυθιού. Σε κάθε περίπτωση, όμως, είναι σαν μια Εθνική Οδό που κόβει κάθετα και καταργεί τους χωματόδρομους των χωραφιών που διασχίζει. Σε άλλες εποχές όλοι εμείς -"αυτόχθονες" και μετανάστες- αυτή την Εθνική Οδό θα τη...

Στα 12 σύντομα διηγήματα του βιβλίου, η Λουκία Δέρβη πλέει στη θάλασσα της σύγχρονης ιστορίας, με συνεπιβάτες τους άσημους ήρωές της, τις μικρές και μείζονες ζωές τους. Παρούσα πάντοτε η ανάγκη για την απόδραση, το ταξίδι, τη φυγή - κοινό παρονομαστή στον πρόσφυγα και τον μετανάστη. Από τη Λάπηθο, τη Φιλιππούπολη και την πλατεία Αμερικής, μέχρι τη Νέα Υόρκη και το Λος Άντζελες, τη Νυρεμβέργη, το Τζιμπουτί και τη Μασσαλία, την Κυψέλη και τον Πόντο, οι ήρωες των διηγημάτων παλεύουν εκόντες άκοντες με τα κύματα της εποχής τους. Αγαπούν, απελπίζονται, αγωνίζονται, απογοητεύοντα...

Αυτή η συλλογή διηγημάτων ακτινογραφεί με συγκινητικό τρόπο την κυπριακή ψυχή, τη φορτισμένη από την εισβολή και την κατοχή και τα "εμφύλια" πάθη. Τα δεκαοκτώ διηγήματα της συλλογής, σε δυο ενότητες, έχουν να κάνουν με επιχώρια άλγη και άγη από τη μια, αλλά και τη διεισδυτική ψυχογραφία του σύγχρονου ανθρώπου. Η προσωπική γραφή, συχνά αντιρρητική και "προκλητική", διαπερνά το έργο και κατορθώνει με την ιδιάζουσα γλώσσα, το ύφος, το χιούμορ, την ειρωνεία, και ιδιαίτερα τον σαρκασμό και τον αυτοσαρκασμό να αναδεικνύει το λογοτεχνικά μείζον, αποσπώντας το από το απλό, το κ...

Τελειώνοντας την ανάγνωση αυτού του βιβλίου, θα έχεις μάθει ανήκουστα πράγματα και αλήθειες που ως τώρα έμεναν κρυμμένες. Όπως ότι: Κανένας δεν περίμενε τον Οδυσσέα στην Ιθάκη. Όλα τα αριστουργήματα των Beatles ήταν διασκευές. Στην Άγρια Δύση θεωρούσαν παράλογη τη φιλοζωία. Ένα cd χρησιμεύει και ως όπλο αναίμακτης δολοφονίας. Κάποιοι τυχεροί άκουγαν ρέγκε από το 1821. Η μουσική του Robert Smith έγινε πιο φωτεινή μετά από θεϊκή παρέμβαση. Το διαζύγιο των Pink Floyd με τον πρώτο τραγουδιστή τους δεν ήταν τόσο βελούδινο. Πολλές από τις ιστορίες του ο Bob Dylan δεν τις επινόησε...

[Ονειροσυλλέκτης] Και στην πραγματικότητα βέβαια κάπως έτσι δεν είναι; Οι άνθρωποι συντονίζονται ελάχιστες φορές στη ζωή τους στον κόσμο των ονείρων, μα και όταν ακόμα συντονίζονται, ακόμα και τότε, υπάρχει κάποιος που κόβει τη γραμμή παραγωγής και αποσύρει γρήγορα το προϊόν: ο ονειροσυλλεκτης. [Αλοιφή για γέρους] Πολλές είναι οι μυστήριες ουσίες που έχουν καταγραφεί από την επιστήμη τα τελευταία χρόνια. Ποια όμως είναι εκείνη η ουσία που κάνει τον άνθρωπο να μένει για πάντα νέος και να ονειρεύετει -- και αν όντως υπάρχει, λαμβάνεται και σε αλοφή; [Παρά φύση] - Παρ...

Τα διηγήματα της Στέργιας Κάββαλου είναι σαν μικρά πικρά εσπρέσο ριστρέττο. Έτσι, χωρίς ζάχαρη. Μια και κάτω, και μετά η ανάβεις τσιγάρο, η σηκώνεσαι να φύγεις. Αν ήταν ζωγράφος θα ήταν οπαδός του κυβισμού. Αν ήταν αρχιτέκτων θα έκανε μινιμαλισμό. Η γραφή της είναι στεγνή, κοφτή, στερημένη από το περιττό, και στολισμένη απ το αναγκαίο. Οι προτάσεις δεν φενακίζουν, είναι μικρές και καθαρές, που όταν φτάσουν όμως στο μυαλό ξεδιπλώνονται και δείχνουν μεγαλύτερες. Είναι μια γραφή noire αλλά με έναν ήχο από viola da gamba... To σημείο της τελείας στα καλυτέρα του...

Εικοσιτέσσερα γράμματα. Στο καθένα αντιστοιχεί μια εικονογραφημένη φρασούλα (γνωμικό, ερώτημα, συμβουλή) και στην απέναντι σελίδα ένα μικρό κείμενο (ιστοριούλα, ποιηματάκι, διάλογος), που περιέχουν λέξεις οι οποίες αρχίζουν με το αντίστοιχο γράμμα. Τα μικρά για την Πρώτη και τα μεγαλύτερα για τη Δευτέρα Δημοτικού (μεγάλων). Ας μην περιμένει κανείς να βρει μια υπόρρητη ενότητα (παρότι κάθε άλλο παρά απαγορεύεται να την αναζητήσει όποιος θέλει). Σε αρκετά κείμενα δίνονται απαντήσεις σε ασήμαντα κι ακόμη πιο ασήμαντα ερωτήματα (Τι κοινό έχουν το μυαλό και το νερό; Ποιος είν...

Να πώς έχουν τα γεγονότα: έφυγα μ' ένα τουρμποτρένο, πέρασα τις ζώνες του σκοταδιού, τις μαυρόασπρες βιομηχανικές ζώνες, τα κυμαινόμενα σύνορα. Έπειτα, κοιτώντας πίσω μου είδα τους ψυχεδελικούς χορούς στο Φίλμορ και στο Άβαλον και πιο πίσω τα χούλα-χουπ και τα φουρώ και τον Έλβις Πρίσλεϋ να τραγουδάει το "Lawdy Miss Clawdy". Και λίγο πιο μπροστά, το Άλφαμπετ Σίτυ, το βασίλειο των βανδάλων. Κι εγώ στεκόμουν στη μέση, πάνω στα συντρίμμια κι ο ήλιος με διαπερνούσε κι έπειτα με διαπερνούσε η νύχτα. Κι έλεγα, ας έρθει η βροχή, ας έρθει η βροχή. Όταν έβρεχε στη λεωφόρο D, οι φωτι...

Η θαμπότητα της "άλω", η επικείμενη κακοκαιρία, το αναπάντεχο και το ρίσκο χαρακτηρίζουν μερικά διηγήματα. Μέσα στην ομίχλη του χρόνου, στη ζυγαριά των πεπραγμένων, στην επισκίαση των πλανητών ταράζουν την έκβαση των γεγονότων. Υπάρχουν όμως τα "στέμματα" για άλλα διηγήματα. Προμηνύματα και προπομποί καλοκαιρίας, απρόσκοπτων ταξιδιών στη θάλασσα και στη ζωή. Στέμματα δόξας για τις Μεσολογγίτισσες πρόσφυγες, τον Ιωάννη Καποδίστρια, τον Ανδρέα Μουστοξύδη, τον Νικόλαο Χαλικιόπουλο Μάντζαρο, τον Νίκο Καζαντζάκη, τον Δημήτρη το δάσκαλο, τον αυστραλό ράφτη, τους ανθρώπους της εργ...